Ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Μοζντόκ ἀνῆκει στόν τύπο τῆς Πορταϊτίσσης. Ἡ εἰκόνα σχετίζεται μέ τόν ἐκχριστι
ανισμό τῶν φυλῶν τῆς Ὀσετίας, οἱ ὁποίες δέχθηκαν μέν τόν Χριστιανισμό κατά τόν 4ο μ. Χ. αἰ., ἀλλά στή συνέχεια – λόγῳ τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως μεταξύ των καί τῆς ἀπομονώσεώς τους στά ὀρεινά μέρη - ὑπαναχώρησαν στήν εἰδωλολατρεία.
Κατά τόν 12ο αἰ., ἡ ἁγία Βασίλισσα τῆς Γεωργίας Θάμαρ (Ταμάρα), ἀνέλαβε μία προσπάθεια ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ὀσετίων καί ἔστειλε στήν περιοχή τους Ἱερεῖς, Λειτουργικά βιβλία καί σκεύη. Τότε ἀφιέρωσε στό Ναό τῆς Ἀούλ Μαριάνκα, ἕνα ἀντίγραφο τῆς Παναγίας Πορταϊτίσσης, τό ὁποῖο ἀποδείχθηκε θαυματουργό. Λ. χ. τρεῖς φορές κάηκε ὁ ξύλινος ναός στόν ὁποῖο εἶχε κατατεθεῖ, ἀλλά καί τίς τρεῖς ἡ εἰκόνα διασώθηκε ἄθικτη καί ἀβλαβής ἀπό τήν φωτιά! Ὅμως σάν μεγαλύτερο θαῦμα τῆς Παναγίας θεωρεῖται ἡ ἐξάπλωση τῆς Ὀρθοδοξίας μεταξύ τῶν φυλῶν τῶν Ὀσετίων.
Τό 1768, μέ διαταγή τῆς Αὐτοκράτειρας τῆς Ρωσίας Αἰκατερίνης Β’ τῆς Μεγάλης, ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε στήν νεόκτιστη πόλη τοῦ Μοζντόκ, στή Ρωσο-Γεωργιανή μεθόριο. Μάλιστα, ὁ τότε Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως βγῆκε μέ ἱερατική πομπή γιά νά τήν ὑποδεχθεῖ καί νά τήν μεταφέρει στήν Ἐπισκοπική του ἕδρα, ὅμως τά βόδια πού ἔσερναν τήν ἄμαξα μέ τήν εἰκόνα, ἀκινητοποιήθηκαν σέ κάποιο σημεῖο! Ἔτσι, ἡ εἰκόνα ἔμεινε ἐκεῖ, κτίσθηκε παρεκκλήσιο καί ἀργότερα Καθεδρικός Ναός.
Τά θαύματα τῆς Παναγίας εἶναι πολλά (τό 1850 λ.χ. μέ ἐμφάνισή Της, ἀπέτρεψε τόν πολέμαρχο Σαμίλ ἀπό τό νά ἐπιτεθεῖ στό Μοζντόκ) καί ἡ ἐπιρροή της στούς τοπικούς πληθυσμούς (Γεωργιανῶν, Ἀρμενίων, Ὀσετίων καί Κιργισίων) εἶναι τέτοια, ὥστε τό 1858 ἔγραψε σχετικά ὁ ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριατσνιανίνωφ: «Στό Μοζντόκ ὑπάρχει ἕνας Ἀπόστολος γιά τούς βουνίσιους, πού δέν συγκρίνεται μέ κανέναν ἄλλο Ἱεραπόστολο: Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, στήν ὁποία ἔρχονται ὅλοι οἱ βουνίσιοι, ἀκόμη καί οἱ Μουσουλμάνοι»!
Ἀτυχῶς ἡ εἰκόνα τοῦ Μοζντόκ χάθηκε κατά τήν διάρκεια τῶν διαφόρων ἱστορικῶν περιπετειῶν τῆς περιοχῆς, σώζονται ὅμως ἀντίγραφά της τοῦ 18ου καί 19ου αἰ. Στήν ἐποχή μας, μετά τά τραγικά γεγονότα στό σχολεῖο τοῦ Μπεσλάν (3.9.2004), οἱ μοναχές τῆς Μονῆς τοῦ Νέου Τιχβίν τοῦ Αἰκατερίενμπουργκ, ἁγιογράφησαν ἕνα ἀντίγραφο τῆς εἰκόνας καί τό ἔστειλαν στό σχολεῖο.
Ἡ Παναγία τοῦ Μοζντόκ τιμᾶται τήν 12η Φεβρουαρίου, τήν 21η Ἀπριλίου, τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς καί τήν 15η Αύγούστου.
ανισμό τῶν φυλῶν τῆς Ὀσετίας, οἱ ὁποίες δέχθηκαν μέν τόν Χριστιανισμό κατά τόν 4ο μ. Χ. αἰ., ἀλλά στή συνέχεια – λόγῳ τῆς ἐμπολέμου καταστάσεως μεταξύ των καί τῆς ἀπομονώσεώς τους στά ὀρεινά μέρη - ὑπαναχώρησαν στήν εἰδωλολατρεία.Κατά τόν 12ο αἰ., ἡ ἁγία Βασίλισσα τῆς Γεωργίας Θάμαρ (Ταμάρα), ἀνέλαβε μία προσπάθεια ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ὀσετίων καί ἔστειλε στήν περιοχή τους Ἱερεῖς, Λειτουργικά βιβλία καί σκεύη. Τότε ἀφιέρωσε στό Ναό τῆς Ἀούλ Μαριάνκα, ἕνα ἀντίγραφο τῆς Παναγίας Πορταϊτίσσης, τό ὁποῖο ἀποδείχθηκε θαυματουργό. Λ. χ. τρεῖς φορές κάηκε ὁ ξύλινος ναός στόν ὁποῖο εἶχε κατατεθεῖ, ἀλλά καί τίς τρεῖς ἡ εἰκόνα διασώθηκε ἄθικτη καί ἀβλαβής ἀπό τήν φωτιά! Ὅμως σάν μεγαλύτερο θαῦμα τῆς Παναγίας θεωρεῖται ἡ ἐξάπλωση τῆς Ὀρθοδοξίας μεταξύ τῶν φυλῶν τῶν Ὀσετίων.
Τό 1768, μέ διαταγή τῆς Αὐτοκράτειρας τῆς Ρωσίας Αἰκατερίνης Β’ τῆς Μεγάλης, ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε στήν νεόκτιστη πόλη τοῦ Μοζντόκ, στή Ρωσο-Γεωργιανή μεθόριο. Μάλιστα, ὁ τότε Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως βγῆκε μέ ἱερατική πομπή γιά νά τήν ὑποδεχθεῖ καί νά τήν μεταφέρει στήν Ἐπισκοπική του ἕδρα, ὅμως τά βόδια πού ἔσερναν τήν ἄμαξα μέ τήν εἰκόνα, ἀκινητοποιήθηκαν σέ κάποιο σημεῖο! Ἔτσι, ἡ εἰκόνα ἔμεινε ἐκεῖ, κτίσθηκε παρεκκλήσιο καί ἀργότερα Καθεδρικός Ναός.
Τά θαύματα τῆς Παναγίας εἶναι πολλά (τό 1850 λ.χ. μέ ἐμφάνισή Της, ἀπέτρεψε τόν πολέμαρχο Σαμίλ ἀπό τό νά ἐπιτεθεῖ στό Μοζντόκ) καί ἡ ἐπιρροή της στούς τοπικούς πληθυσμούς (Γεωργιανῶν, Ἀρμενίων, Ὀσετίων καί Κιργισίων) εἶναι τέτοια, ὥστε τό 1858 ἔγραψε σχετικά ὁ ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριατσνιανίνωφ: «Στό Μοζντόκ ὑπάρχει ἕνας Ἀπόστολος γιά τούς βουνίσιους, πού δέν συγκρίνεται μέ κανέναν ἄλλο Ἱεραπόστολο: Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, στήν ὁποία ἔρχονται ὅλοι οἱ βουνίσιοι, ἀκόμη καί οἱ Μουσουλμάνοι»!
Ἀτυχῶς ἡ εἰκόνα τοῦ Μοζντόκ χάθηκε κατά τήν διάρκεια τῶν διαφόρων ἱστορικῶν περιπετειῶν τῆς περιοχῆς, σώζονται ὅμως ἀντίγραφά της τοῦ 18ου καί 19ου αἰ. Στήν ἐποχή μας, μετά τά τραγικά γεγονότα στό σχολεῖο τοῦ Μπεσλάν (3.9.2004), οἱ μοναχές τῆς Μονῆς τοῦ Νέου Τιχβίν τοῦ Αἰκατερίενμπουργκ, ἁγιογράφησαν ἕνα ἀντίγραφο τῆς εἰκόνας καί τό ἔστειλαν στό σχολεῖο.
Ἡ Παναγία τοῦ Μοζντόκ τιμᾶται τήν 12η Φεβρουαρίου, τήν 21η Ἀπριλίου, τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς καί τήν 15η Αύγούστου.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου