Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

«Μῆτερ τοῦ Θεοῦ φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν σκέπην σου»


web statistics




Είναι αλήθεια, ότι ο άνθρωπος από την στιγμή που έρχεται στον κόσμο, μέχρι και που φεύγει απ’ αυτή τη ζωή, αισθάνεται την ανάγκη να στηριχτεί κάπου και σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του πάντοτε περιμένει μία χείρα βοηθείας. Είναι έτσι πλασμένος ο άνθρωπος, ώστε να εξαρτάται από κάτι μεγαλύτερο σπ’ αυτόν. Η ψυχή του άνθρωπου ως προερχόμενη από τον θεό, αισθάνεται βαθειά την ανάγκη να στηριχτεί στον δημιουργό της.
Πολλοί άνθρωποι , όμως, επειδή έχουν χάσει τον δημιουργό, επειδή με τη θέλησή τους προσπαθούν να φιμώσουν την φωνή της συνειδήσεως και να συσσωρεύσουν πλήθος ενδιαφερόντων , πολλές φορές ξένων προς την κύρια αποστολή, που είναι η σωτηρία της ψυχής, παρεμβάλλουν αυτά τα τόσο μαύρα σύννεφα μεταξύ του ηλίου της δικαιοσύνης και της ψυχής κι έτσι σε στιγμές κινδύνου ή φόβου, βλέπουμε τους ανθρώπους αυτούς να αγωνιούν, να ιδρώνουν να μην έχουν πού να στηριχτούν, να απελπίζονται και στο τέλος να τα χάνουν και όχι λίγες φορές να φτάνουν σ’ αυτό το τρομακτικό αποτέλεσμα, που αποτελεί το ισχυρότερο όπλο του διαβόλου, που λέγεται αυτοκτονία.
Στην ουσία, ο άνθρωπος αυτοκτονεί, όταν φτάσει στο σημείο να γίνεται αναίσθητος στην αμαρτία. Έτσι σκοτώνει την ψυχή του. Μπορεί να ζει το σώμα του, μπορεί να κινείται, μπορεί να εργάζεται, μπορεί να γελάει, αλλά δεν ζει κατά Θεόν.
Σ’ αυτήν την κατηγορία , πιστεύω ότι μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος, όταν δεν διαποτίζει την ψυχή του καθημερινά με τον λόγο της αληθείας, όταν δηλαδή ο άνθρωπος φθάσει στο σημείο να θεωρεί τον εαυτό του άξιο και δυνατό ν’ αντιμετωπίσει τα πάντα, χωρίς να έχει καμμία ανάγκη από τον Θεό.
Μη μας φανεί παράξενο, ότι στις ημέρες μας υπάρχουν πάρα πολύ τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς ν’ αντιμετωπίσουν τα πάντα και δεν έχουν, όπως λένε, καμμία ανάγκη από τον Θεό. 
Όμως μέσα στα στηρίγματα που αναζητάει η ψυχή του ανθρώπου μέσα σ’ αυτό τον κόσμο είναι και οι άγιοι.
Το κύριο και βασικό στήριγμα της ψυχής κάθε ανθρώπου είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο ενανθρωπίσας Θεός, ο σταυρωθείς και αναστάς εκ νεκρών, είναι ο Ιησούς Χριστός, εκείνος ο οποίος αποτελεί την πηγή της δυνάμεως για κάθε άνθρωπο, είναι ο αχώριστος σύντροφος της ζωής μας, είναι ο βασιλεύς του πόνου, ο οποίος πέρασε τον πόνο με την πιο βαρειά μορφή, διότι αισθάνθηκε την οδύνη σαν άνθρωπος επάνω στον σταυρό, σηκώνοντας τα βάρη των αμαρτιών όλων των αιώνων.
Εμείς, πολλές φορές , δεν μπορούμε να σηκώσουμε ούτε τα δικά μας βάρη ο καθένας∙ και τόσο γονατίζουμε πολλές φορές και παρακαλούμε και λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Επειδή όμως η ψυχή μας είναι βεβαρυμένη πολλές φορές με πλήθος αμαρτιών, με σκέψεις, με λόγια, με έργα, επειδή καθημερινά πέφτουμε γεμίζουμε το εσωτερικό της ψυχής μας με αμαρτίες, συχνά-πυκνά, αισθανόμαστε ντροπιασμένοι μπροστά στον Σωτήρα Χριστό, προκειμένου να σταθούμε και να τον κοιτάξουμε στα μάτια.
Και τι κάνουμε τότε; «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς».
Τους αγίους επιστρατεύουμε και παρακαλούμε αυτούς οι οποίοι έχουν παρρησία στον Θεό, αυτούς οι οποίοι προσέφεραν τα πάντα, τον εαυτό τους, πολέμησαν τα πάθη και τις αδυναμίες τους, αγάπησαν τον Χριστό και Τον τοποθέτησαν στο κέντρο της καρδιάς τους, τους παρακαλούμε να δέονται στον Σωτήρα Χριστό να μας σώσει, να φανεί ίλεως.
Αλλά πρέπει να παραμερίζουμε και τις ντροπές, να παραθερίζουμε και τα ψιθυρίσματα του διαβόλου, ο οποίος μας εμβάλλει στο εσωτερικό της ψυχής σκέψεις απελπιστικές, ότι δηλαδή είμαστε τόσο γεμάτοι από αμαρτίες, ώστε δεν πρέπει πλέον αν επικοινωνούμε με τον Θεό, δεν πρέπει να μετέχουμε στα μυστήρια, δεν πρέπει να μελετάμε στην Αγία Γραφή κι έτσι φθάνει ο άνθρωπος στο αποτέλεσμα να αποκόπτεται από τα μέσα σωτηρίας, την πιο κρίσιμη στιγμή, που έχει ανάγκη μεγάλη να τονώσει την ψυχή του. Ο ίδιος ο Κύριός μας παραγγέλλει να απευθυνόμεθα όχι μόνο στον Υιό και Λόγο του Θεού, αλλά και στον Θεό Πατέρα: «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς…».
Στις δύσκολες στιγμές , στις στιγμές του πειρασμού, στις στιγμές της πτώσεως, πρέπει να ταπεινωθεί ο άνθρωπος και να ζητήσει το έλεος του Θεού, να παρακαλέσει τον Θεό να φανεί ίλεως και να του δώσει την δύναμη να ανορθωθεί, όχι να λιποτακτεί, όχι να φεύγει.
Αν θα φύγεις την ώρα που έχεις ανάγκη, που είσαι βαθειά τραυματισμένος, που είσαι ετοιμοθάνατος, αν φύγεις από το νοσοκομείο, πού θα πας να θεραπευτείς; Εκεί θα πας, θα ταπεινωθείς, θα εξομολογηθείς, θα αγωνιστείς πάλι, θα προχωρείς στον δρόμο της ζωής. Αυτά μας έδωσε ο Θεός κι αυτά μας είπε να κάνουμε.
Τα ψιθυρίσματα του διαβόλου και του εγωισμού, «γιατί εγώ να πέσω εδώ τόσο πολύ; γιατί εγώ να κάνω εκείνο το αμάρτημα; γιατί εγώ να κάνω το άλλο το μεγάλο κακό;». Είναι ένας εγωισμός με περικεφαλαία, που αυτός πλέον καταστρέφει συμμαχώντας και με τον διάβολο, την ψυχή του ανθρώπου.
Λοιπόν, θα χτυπήσουμε το κεφάλι του διαβόλου και θα πούμε: Εγώ θα ταπεινωθώ στον Χριστό και θα ζητήσω το έλεός του και θ’ αγωνιστώ πάλι, ύπαγε οπίσω μου σατανά. Αυτά θα λέμε. Όχι ότι θα είμαστε αναμάρτητοι, αλλά θα είμαστε οι αγωνιζόμενοι, οι οποίοι θα μισούμε την αμαρτία και θ’ αγαπούμε την αρετή, αλλά όταν πέφτουμε δεν θα τα χάνουμε. Θα στηριχτούμε στον Θεό, θα στηριχτούμε στον Χριστό, θα παρακαλέσουμε τους αγίους να πρεσβεύουν για μας.
Να μην ξεχνάμε όμως ότι το κύριο βάρος πέφτει σε μας, να δώσουμε την θέλησή μας στον Χριστό, ν’ αγωνιστούμε λίγο περισσότερο. Να μην μένουμε απλώς στα λόγια. Ακούμε ομιλίες. Αν λέγοντας και ακούγοντας τις αλήθειες παραμένουμε μέχρις εκεί, τότε δεν είμαστε μακάριοι. Τι είπε ο Κύριός μας; Δεν είπε , «μακάριοι είναι εκείνοι οι οποίοι ακούνε τον λόγο του Θεού» μόνο, αλλά και «φυλάσσοντες αυτόν και τηρούντες αυτόν». «Οὐχ ὁ λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός». Αυτός ο οποίος θα κάνει το θέλημα του πατέρα μου.
Μ’ αυτές τις σκέψεις, ας ανοίξουμε το θεόσδοτο αυτό βιβλίο, την Καινή Διαθήκη, για να δούμε τί το Πνεύμα του Θεού θα μας αποκαλύψει κι ας απαλλάξουμε την σκέψη μας απ’ ο,τιδήποτε μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί σ’ αυτήν την ζωή, διότι αυτήν την στιγμή, θα θελήσει οπωσδήποτε ο διάβολος να παρεμβάλλει άλλες σκέψεις, κι ενώ βλέπουμε αυτόν που μιλάει, μπορεί ν’ ακούμε αυτά που λέει, αλλά το μυαλό μας να τρέχει πολύ μακριά. Γι’ αυτό λοιπόν, με μία σύντομη εσωτερική προσευχή, να πούμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με, ἄνοιξον τά ὄμματα τῆς ψυχῆς μου , να κατανοήσω τα λόγια Σου», ώστε να θέσουμε σε κίνηση το εσωτερικό μας και να τα εφαρμόσουμε στη ζωή, γιατί χωρίς εφαρμογή είναι δώρον άδωρον.
Σε κάθε στιγμή της ζωής μας και ιδιαίτερα σε στιγμές κινδύνου να απευθυνόμεθα προς την μητέρα του Θεού την Υπεραγία Θεοτόκον και με πολλή εμπιστοσύνη να της λέμε: «Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου».


Πηγή: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

"Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ


web statistics



Τις τελευταίες μέρες του πολέμου της Αλβανίας, στο χωριό Κούτσι, την ώρα που παίρναμε συσσίτιο στα σκοτεινά ακούσαμε το εξής νέο:Η Παναγία παρουσιάστηκε σ' έναν ανθυπασπιστή και αυτός την εξέλαβε για Αλβανίδα, προφανώς κατάσκοπο, και πήγε να την πυροβολήσει με το ρεβόλβερ του. Αυτή σήκωσε την παλάμη της να τον σταματήσει και τού είπε: “Μη χτυπάς. Ένα έχω να σου πω: τη Λαμπρή θα είσαστε στα σπίτια σας”. 
Αμέσως δόθηκε διαταγή να χτιστεί εκκλησία στο μέρος που παρουσιάστηκε η Παναγία, ή μάλλον να επισκευαστεί ένας γκρεμισμένος μύλος. Οι μύλοι όλοι στην Αλβανία είναι τετράγωνα κτίρια για καλαμπόκι. Μου πρότεινε ο διοικητής να κάνω τοιχογραφίες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Το μέρος αυτό εβάλλετο πολύ από τους Ιταλούς και εφοβόμουν. Δέχτηκα όμως να κάνω τέσσερις εικόνες για το τέμπλο, αν βρουν τέσσερις σανίδες. Μπογιές είχε μαζί του ο λοχαγός μου, ο μακαρίτης Γεωργόπουλος, με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να κάνω σκηνές από μάχες. Αυτές οι μπογιές εχρησίμευσαν στην αρχή του πολέμου για να καμουφλαριστούν τα νίκελ του αυτοκινήτου του διοικητού. Κι αργότερα, για να κάνω μερικά πορτραίτα του λοχαγού αυτού, που ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος. Ύστερα από πολλές έρευνες βρέθηκε ένα καπάκι από κιβώτιο. Εκεί πάνω ζωγράφισα την “Παναγία της Νίκης”, έχοντας ως πρότυπο μια κακοζωγραφισμένη Παναγία που κυκλοφορούσε σε δελτάρια. Όταν τελείωσε, την εθαύμασαν όλοι οι στρατιώτες, και ένας λοχαγός με παζάρευε να του κάνω μια ίδια για την Κέρκυρα. Ο διοικητής του τάγματος έμενε μακριά από τα σπίτια που μέναμε εμείς, σε μια σκηνή καμουφλαρισμένη με κούμαρα. Ήταν μακριά η σκηνή του και έστειλε έναν μοτοσυκλετιστή, εξαιρετικά ωραίο και πολύ μάγκα, για να με κουβαλήσει εκεί που έμενε. Επήρα την εικόνα μαζί μου και καβάλησα τα καπούλια της μοτοσυκλέτας. 
Καθώς πηγαίναμε στο διοικητή, έφραξαν σχεδόν το δρόμο στρατιώτες από την Άρτα, που είχαν στρατοπεδεύσει εκεί και είχαν πληροφορηθεί για την ύπαρξη της εικόνας. Ήδη, το ταπεινό μου έργο, που δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχε αποκτήσει φήμη θαυματουργής εικόνας. Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός. Δηλαδή ένας στρατιώτης με μια σάλπιγγα τυλιγμένη σε ιμάντες από γκέτες από χακί ύφασμα, εσάλπισε. Εγώ και ο μοτοσυκλετιστής πέσαμε μπρούμυτα, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. “Βρε συνάδελφε”, μου είπε ένας, “βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι;” “Όχι, φίλε”, του απάντησα, “αλλά είμαι στρατιώτης και υπακούω στις διαταγές των ανωτέρων”. Όταν με είδε ο διοικητής με γένια και κακοτυλιγμένες γκέτες, μου είπε: “Έλληνας στρατιώτης είσαι εσύ ή Βούλγαρος αιχμάλωτος; Για να δούμε την εικόνα. Την έχεις κάνει άγρια την Παναγία, σαν Αρβανίτισσα. Και ο Χριστός είναι κι αυτός αγριωπός”.
Για να τον θαμπώσω τού είπα κάτι από τους Ψαλμούς του Δαβίδ:“Ευλογητός ει Κύριε ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις παράταξιν”. “Βλέπω είσαι και θεοφοβούμενος”, μου απάντησε. Φώναξε τον κουρέα να με ξουρίσει και ένας στρατιώτης με βοήθησε να τυλίξω καλά τις γκέτες μου. Αισθανόμουνα σαν ηθοποιός του κινηματογράφου που τον ετοιμάζουν για γύρισμα. Και ο διοικητής είπε σε έναν ανθυπολοχαγό να μου βγάλει μια φωτογραφία με την εικόνα μαζί. “Τώρα που είναι αξιοπρεπής Έλληνας στρατιώτης”.
Όταν γύρισα μετά τον πόλεμο στην Αθήνα, μου παραδώσανε αυτή τη φωτογραφία και την έχω ακόμα. Η εικόνα παρίστανε την Παναγία με το Χριστό και στο κάτω μέρος τα θαύματά της. Αριστερά τον ανθυπασπιστή που πάει να πυροβολήσει την Παναγία και δεξιά τους στρατιώτες που πάνε να χτίσουν το μύλο για να τον κάνουνε εκκλησία. Την άλλη μέρα φύγαμε για τα Γιάννενα. Πάνω σ' ένα φορτηγό ήμαστε στριμωγμένοι και μερικοί τραγουδούσαν το “Έχε γεια καημένε κόσμε” και κανένα ταγκό της Βέμπο. Μερικοί απληροφόρητοι νόμιζαν ότι πανηγυρίζουμε και μας ρωτούσαν: “Επεσε το Τεπελένι;” Πριν φύγουμε ένας χωροφύλακας πήγε και παρέλαβε την εικόνα να την πάει στην εκκλησία που είχε ήδη χτιστεί. Ένας στρατιώτης που τον ήξερε μου είπε: “Αυτός δεν θα την πάει στην εκκλησία, θα την πάει στο σπίτι του να τη δώσει της μάνας του. Είναι πολύ θρήσκα κι αυτός ο ίδιος ανήκει σε θρησκευτική οργάνωση”. Δεν έμαθα ποτέ πού βρίσκεται αυτή η εικόνα. Άργε στο Κούτσι με τα δαντικά τοπία; Ή στο σπίτι του χωροφύλακα; Αγνοώ τελείως.

Μαρτυρία Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος πολέμησε στο ελληνοαλβανικό μέτωπο του '40.
Από το βιβλίο Μαρτυρίες '40-'41, Κ. Χατζηπατέρα – Μ. Φαφαλιού.
Το ίδιο και στο κείμενο της Μαρίας Καραβία Ο Τσαρούχης με το χακί του '40 (τόμος -αφιέρωμα στον Γ. Τσαρούχη Ωσεί μύρα). 


Λιθογραφία: Γ. Γουναρόπουλος

Μια βρετανική μαρτυρία για το θαύμα της Παναγίας το 1940


υ 
Η υπερφυσική βοήθεια
(Michael Palairet, Άγγλος πρεσβευτής στην Ελλάδα την εποχή του πολέμου του 1940)

«Νο 306
Από τη Βρετανική Πρεσβεία
ΑΘΗΝΑΙ Δεκέμβριος 9, 1940
Κύριέ μου,
        Εις την επιστολήν μου Νο 293 της 23ης  Νοεμβρίου, ανέφερα την ευρέως παραδεχομένην πίστιν εδώ ότι ο ελληνικός· στρατός απολαμβάνει της ιδιαιτέρας προστασίας της Παναγίας της Τήνου και ότι οι νίκες του, οι οποίες δύνανται ασφαλώς να ονομαστούν θαυματουργικές, οφείλονται εις την επέμβασίν της.
agia-zoni (1)
       Αυτή η πίστις έχει γίνει τώρα πεποίθησις και υπάρχουν αναρίθμητες ιστορίες της πα­ρουσιάσεων της Ευλογημένης Παρθένου εις στρατιώτας εις το μέτωπον ενθαρρύνοντάς τους εις την μάχην, με υποσχέσεις ότι η ιερο­συλία που έγινε από τους Ιταλούς εις τον Να­ό της κατά την εορτή της Κοιμήσεως θα ετιμωρείτο από μία μεγάλη ήττα… [...]
       Φαίνεται ασύνηθες ν’ αφιερώνω μία επίση­μη επιστολή σε τοιούτο θέμα, αλλά, δεν υπάρ­χει αμφιβολία ότι η πεποίθησις ότι υποστηρίζεται από υπερφυσική βοήθεια έχει συμβάλει πολύ εις την ενθάρρυνσιν του Έλληνος στρα­τιώτου, εις την ακούραστη επιδίωξη του διά νίκη, και του Ελληνικού λαού εις τον ενθουσιασμό του διά τον πόλεμον…
       Η επίθεσις κατά της «Έλλης» στην Τήνο απεδείχθη πράγματι ένα σοβαρό λάθος, διά το οποίον πρέπει να μετανοούν οι Ιταλοί τώρα σκληρά.
       Όχι μόνον ένωσε την Ελλάδα, την εβοή­θησε από την αρχή με την πεποίθησιν ότι τα όπλα της εβοηθούντο θαυματουργικώς – μία πεποίθησις η οποία εις αυτήν την χώραν των ισχυρών και βαθέων θρησκευτικών παραδό­σεων έχει ανεκτίμητη αξία.
      Έχω την τιμήν να παραμένω με τον μεγαλύτερον σεβασμόν, Κύριε μου,
      Ο πλέον ταπεινός και πλέον πιστός υπη­ρέτης Σας.
«Michael Palairet».

(Πηγή: Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, Στην εποποιία του 1940-41 με πίστη, σ. 144-146)
ΠΗΓΗ.ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Ιερά Εικόνα Παναγία η Ακαθή


web statistics


Το όνομα «Ακαθή» υπάρχει σχεδόν μόνο στη Σχοινούσα και προέρχεται από μία εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται εκεί. Της Παναγίας της Ακαθής, όπως την λένε. Και λέγεται έτσι, επειδή είναι από τις λίγες εικόνες που ο Χριστός αντί να τον κρατά αγκαλιά η Παναγία, στέκει όρθιος μπροστά της. Δηλαδή Ακάθιστος. Η εικόνα αυτή πήγε στη Σχοινούσα από τη Σαντορίνη, που κι εκεί βρέθηκε με θαυματουργικό τρόπο.

Μια γυναίκα, κάτοικος της Σαντορίνης, άκουγε κατά καιρούς από ένα συγκεκριμένο σημείο του σπιτιού της χτυπήματα στον τοίχο. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά δεν έδωσε ως φαίνεται και την πρέπουσα σημασία.
Ένα βράδυ λοιπόν είδε ένα όνειρο. Της παρουσιάστηκε μια γυναίκα και της είπε ότι είναι η Παναγία η Ακαθή και γιορτάζει του Ακαθίστου. Να σκάψει της είπε στο σημείο που ακούει το κτύπημα. Έσκαψε λοιπόν η γυναίκα αυτή και βρήκε ένα κούφωμα και μέσα την εικόνα μαζί με ένα καντηλάκι και σταμνάκι με λάδι.
 Την εποχή εκείνη η Σαντορίνη ήταν πολύ φτωχό νησί και οι κάτοικοί της τα έφερναν πολύ δύσκολα βόλτα. Ακούγοντας λοιπόν στο χωριό για την θαυματουργή εικόνα έτρεχαν όλοι να προσκυνήσουν και κάτι άφηναν στη γυναίκα. Άλλος λίγο λάδι, άλλος κάποια λεφτά. Με τον τρόπο αυτό ζούσε τώρα η γυναίκα που βρήκε την εικόνα καλύτερα.
 Κάποτε σκέφθηκε να πάρει την εικόνα και να τη φέρει στα γύρω νησιά και ο κόσμος που προσκυνούσε άφηνε τον οβολό του. Πήγε λοιπόν σε κάποια περιοδεία της και στη Σχοινούσα και επειδή εκεί την καλοδέχτηκαν και της έδωσαν ίσως και κάποια δουλειά — το νησάκι ήταν εύφορο και υπήρχε δουλειά για όλους — αποφάσισε να εγκατασταθεί.
 Την εικόνα την είχε πάντα στο σπίτι της και κατά κάποιο τρόπο την εκμεταλλευόταν. Σε κάποια επίσκεψή του όμως εκεί ο Σεβασμιώτατος Θήρας Γαβριήλ δεν του άρεσε αυτή η εκμετάλλευση που γινόταν. Έκαμε λοιπόν τις απαιτούμενες ενέργειες και η εικόνα μεταφέρθηκε στην ενορία του νησιού που ήταν αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου.
Σήμερα η εκκλησία γιορτάζει την Παρασκευή του Ακαθίστου και γίνεται μεγάλη πανήγυρις.

http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Thavmata/Theotokos_Maria_Thavmata.htm

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Ὁ «σύμμαχος» σύγχρονων πολιτικῶν μας


web statistics



Τοῦ περιοδ. «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ»
ἀρ. τ. 512, Ὀκτ. 2013

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.          Τό μεγάλο ἔπος τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1940-41, πού θαύμασε ὁ κόσμος καί πολλοί ξένοι τό ὕμνησαν, ἦταν καρπός τῆς πίστεως στόν Θεό καί τήν Παναγία ἀρχόντων καί λαοῦ. «Μέ τήν βοήθειαν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ», ἔλεγε ἡ ἡμερήσια διαταγή τοῦ Ἀρχιστρατήγου Παπάγου, καθώς ξεκινοῦσε τό ἔπος. Κυρίως ὅμως ἦταν καρπός τῆς πίστεως τῶν στρατιωτῶν μας. Αὐτοί μάλιστα εἶχαν ὄχι λίγες ἐμπειρίες ἐμφανίσεως τῆς Παναγίας. Τήν ἔβλεπαν νά τούς σκεπάζει καί νά τούς ἐμπνέει. Εἶναι χαρακτηριστικό τό ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἄγγελου Τερζάκη*. Ἡ σκηνή, στήν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Τερζάκης, εἶναι μετά τή μάχη τῆς Πίνδου. Γράφει:
.          «Ἐνῶ τό χιόνι πύκνωνε ὅλο καί περισσότερο καί τό κρύο δυνάμωνε, ἐνῶ ὁ χειμώνας ἔμπαινε μέ τό βῆμα τοῦ βαρύ, κρουσταλλιασμένο, ὁ φαντάρος εἶχε σηκώσει τό γιακά τῆς χλαίνης, πού τήν ἔφαγαν οἱ βροχές, ἔχωσε τό κράνος πάνω στή μάλλινη κουκούλα πού τοῦ εἶχε πλέξει καί τοῦ ἔστειλε ἐδῶ πάνω μιά γυναίκα –μάννα, ἀδερφή, στεφανωτή– καί μέ τό μάνλιχερ στή χούφτα, ὅπλο καί ραβδί, προχωροῦσε ἀπό τά κάτασπρα καταρράχια: Πρός τά σύνορα, ψηλά, στόν ἄγριο Γράμμο, πρός τήν Ἀλβανία. Ἔπρεπε τώρα νά διώξει τόν ἐχθρό ἀπό τό ἐθνικό ἔδαφος, νά τόν κυνηγήσει ὅσο πιό μακρυά γινόταν. Στό μέτωπο, σ’ ὅλη τή γραμμή, ἀπό τή γαλανή θάλασσα τοῦ Ἰονίου ἴσαμε ψηλά στίς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικός στρατός ἄρχιζε νά ἔχει παντοῦ τό ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τίς νύχτες μιά γυναικεία μορφή νά προβαδίζει, ψιλόλιγνη, ἀλαφροπερπάτητη, μέ τήν καλύπτρα της ξαναρυγμένη ἀπό κεφάλι στούς ὤμους. Τήν ἀναγνώριζε, τήν ἤξερε ἀπό πάντα, τοῦ τήν εἴχανε τραγουδήσει σάν ἤτανε μωρό κι ὀνειρευότανε στήν κούνια. Ἦταν ἡ μάννα ἡ μεγαλόψυχη στόν πόνο καί στή δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός»..                 Μέ τήν δύναμή της καί τήν συμμαχία καί τήν δύναμη τοῦ Υἱοῦ της γονάτισαν οἱ φαντάροι μας τόν φασισμό, στή συνέχεια ντρόπιασαν τό ναζισμό καί δόξασαν τήν Ἑλλάδα. Αὐτά τότε, τό 1940-41. Σήμερα; Σήμερα ὁρισμένοι πολιτικοί μας, καί μάλιστα πρωτοκλασάτοι, ξέρετε μέ τήν συμμαχία καί τήν δύναμη τίνος θέλουν νά σώσουν τήν Ἑλλάδα; Διαβάστε:

.          Σέ ἐκπομπή τῆς ΝΕΤ τῆς 18.9.2011 πρ. Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν δήλωσε τρεῖς φορές –ἔτσι γιά νά τό ἐμπεδώσουμε– ὅτι θά πήγαινε καί μέ τόν Διάβολο προκειμένου νά σωθεῖ ἡ Πατρίδα μας!
.          Στίς 28.6.2012 τ. Ἀντιπρόσωπος τῆς Κυβερνήσεως στήν ἐκπομπή τοῦ Alpha «Αὐτοψία» δήλωσε: «Θά συμμαχήσω καί μέ τόν Διάβολο ἀκόμη ἐναντίον κομμάτων καί ὀργανώσεων, οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν σαφῆ δημοκρατικό χαρακτήρα»!
.          Καί ἕνας πρόεδρος κόμματος σέ συνέντευξή του στήν ἐκπομπή «ΝΕΤ week» τῆς 28.1.2013 δήλωσε: «Θά συμμαχήσουμε καί μέ τόν Διάβολο ἄν χρειασθεῖ, γιά νά ὑπερασπισθοῦμε τά συμφέροντα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ»!
.          Τότε μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, σήμερα συνεργασία μέ τόν ἀντίχριστο! Καί μάλιστα συνεργασία ὄχι τυχαίων πολιτικῶν καί ἀπό τρία κόμματα πού προσβλέπουν στήν ἐξουσία!…
.          Ὕστερα ἀπ’ αὐτά, γιατί ἀποροῦμε, ἄν ἡ χώρα μας, ἐνῶ τότε δοξαζόταν, σήμερα χλευάζεται καί δοκιμάζεται κατά τρόπο δεινό;…

Ἡ Σύνταξη

* «Ἑλληνική Ἐποποιΐα (1940-1990, 50 χρόνια)», ΓΕΣ, ἔκδ. β΄ 1990, σελ. 84

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Οι –ΚΔ’ Χαιρετιστήριοι οίκοι εις την Υπεραγία Θεοτόκον την Απαλύνουσα τας σκληράς καρδίας.


web statistics


Μετάφραση από τα ρώσικα

Απολυτίκιον
Απάλυνον τας σκληράς καρδίας ημών Θεοτόκε και σβέσον  τας επιθέσεις των μισούντων ημάς και λύσον πάσας τας στεναχωρίας της ψυχής ημών. Ότι ορώντες την Αγίαν Εικόνα Σου πληρούμεθα λύπης εκ των βασάνων και της στοργής Σου δι’ ημας και ασπαζόμεθα τας πληγάς Σου’ πληρούμεθα τρόμου δια τα βέλη τα πληγώνοντα Σε. Μήτηρ της Στοργής συμφώνως της σκληρότητος των καρδιών ημών είθε να μην απολεσθώμεν εκ της σκληρότητος των καρδιών των πλησίον ημών, ότι Συ εί αληθώς η Απαλύνουσα τας σκληράς καρδίας.

Κοντάκιον
Βοώμεν εγκαρδίως τη εκλελεγμένη Παρθένω Μαρία ανωτέρα εκ πασών των θυγατέρων της γης, Μήτερ του Υιού του Θεού, τον δίδοντα σωτηρίαν τω κόσμω. Επίβλεψον τον βίον ημών τον πλήρη παντοειδών θλίψεων και ενθυμού της θλίψεως του πόνου, των οποίων υπέφερας ως γεννηθέσα τη γη μεθ’ ημών και ποίησον μεθ’ ημάς συμφώνως τη ευστόργω καρδία Σου, ίνα κράζομεν Σοι’ Χαίρε πολυοδυνόμενη Μήτερ, του Θεού, τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Άγγελος ανήγγειλε την γέννησιν του Σωτήρος του κόσμου τοις ποιμένοις εν Βηθλεέμ(εκ. γ’) και συν τω πλήθει των ουρανίων ταγμάτων υμνούντων τω Θεώ ψαλλόντων: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία1». Αλλά Συ Μήτερ του Θεού, μηδενί τόπω έχουσα ίνα κλίνης την κεφαλήν Σου, ότι ουχ υπήρχε δώμα, εγέννησας τον πρωτότοκον Υιόν Σου εν σπηλαίω, τυλίττουσα Αυτόν εν σπαργάνοις, Θέτοντας Τον εν πάχνη. Γνώντες τον πόνον εν τη καρδία Σου, βοώμεν Σοι ούτως ‘
 Χαίρε, ότι εθέρμανας τη ανάσα Σου τον πολυαγαπημένον Υιόν Σου.
 Χαίρε, ότι ενετύλιξας το θείον Παιδίον εν σπαργάνοις.
 Χαίρε, ότι έθρεψας τω γάλακτί Σου, τον βαστάζοντα τα σύμπαντα.
 Χαίρε, ότι μετέτρεψας τω σπήλαιον εις θρόνων.
 Χαίρε, ότι εποίησας τον θρόνον Σου επί των Χερουβίμ.
 Χαίρε, ότι έμεινας παρθένος εν τη γεννήσει και μετά την γέννησιν.
 Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και    απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Βλέπωντες το αιώνιον Παιδίον εσπαργανωμένον και κοιτώμενον εν πάχνη, οι ποιμένες της Βηθλεέμ ήλθον ίνα προσκυνήσωσιν Αυτόν και ίνα αφηγηθώσι ότι οι Άγγελοι είπον αυτοίς περί του Παιδίου. Αλλά η Παναγία φύλαττε πάντα ταύτα εν τη καρδία Της. Και μετά την παρέλευση οκτώ ημερών ο Ιησούς επεριτεμνήθη, συμφώνως τω νόμω του Ισραήλ, ως άνθρωπος. Υμνώντας την ταπείνωνσιν και την υπομονήν Σου, Θεοτόκε ψάλλομεν τω Παναγάθω Αιώνιω Θεώ.
Αλληλούια.

Γνώσιν έχοντες θεϊκήν και φυλάττοντες τον Νόμον Τοτ, παρελθόντων των ημερών του καθαρισμού Του, οι γονείς οδήγησον τον Ιησούν τη Ιερουσαλήμ, ίνα παρουσιάσωσι Αυτόν ενώπιον του Κυρίου και προσφέρουσι θυσίαν υπέρ Αυτού συμφώνως προς τον νόμον του Κυρίου. Αλλά υμνώμεν Σε Θεοτόκε ούτως..
Χαίρε, ότι οδήγησας τη Ιερουσαλήμ τον του σύμπαντος Δημιουργόν ίνα εκπληρώσεις τον Νόμον.
Χαίρε, ότι συνήντησας εκεί εν χαρά τον θεοδόχον Συμεών.
Χαίρε, Συ Πάναγνη και Ευλογημένη εν γυναιξί.
Χαίρε, ότι εν ταπεινώσει έφερας τον Σταυρόν Σου κεκοσμημένον εν θλίψεσι.
Χαίρε, ότι ουδέποτε παρήκουσας το θέλημα του Θεού.
Χαίρε, ότι απεκάλυψας εαυτόν ως πρότυπον υπομονής και ταπεινώσεως.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.


Δύναμις κατήλθεν εξ’ ύψους ενδυναμούσαν Σε, Μήτερ του Θεού, όταν ήκουσας τους λόγους του θεοδόχου Συμεών, ειπών Σοι: «Ιδού. Τούτο το Παιδίον προόρισται εις ανάστασιν και πτώσιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον και Σου δε, αυτής την ψυχήν διελέυσεται ρομφαία, όπως αποκαλυφθώσι εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί.» Και μεγάλιην θλίψην εισήχθη εν τη καρδία της Θεοτόκου και εν θλίψει εβόησε τω Θεώ .
Αλληλούια.

Επέσπευσε ο Ηρώδης την απώλειαν του Παιδίου, ενετείλατο τον θάνατο πάντων των τέκνων εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής, από διετούς και κατωτέρω, κατά τον χρόνον όν ηκρίβωσε παρά των Μάγων. Και ιδού συμφώνως τη θεϊκή εντολή. Ο μνήστωρ Ιωσήφ χρηματισθείς παρά του αγγέλου κατ’ όναρ όπως παραμείνει εκείθεν άχρι της τελευτής Ηρώδου. Διά τούτο εν μετανοία, κράζομίν Σοι, Θεοτόκε.
Χαίρε, ότι ηνέχθης την αναστάτωσιν της εξορίας.
Χαίρε, ότι πάντα τα είδωλα έπεσον επί της γης της Αιγύπτου, μη δυνάμενα την δύναμιν του Υιού Σου.
Χαίρε, ότι κατέφθασας τη Ναζαρέτ συν τω πρωτοτόκω νανία και τω μνήστωρί Σου.
Χαίρε, ότι έζησας εν πτωχεία τω Γέροντι Ιωσήφ τω Σω Μνήστωρι.
Χαίρε, ότι εν σκληροίς μόχθοις επέρασας άπαντα τω καιρώ Σου.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Ζάλην θλίψεω εστροβίλησε τη Πανάγνω Μητρί επιστρέφοντες εκ της Ιερουσαλήμ, μη ευρόντες τον Παίδαν Ιησού εν τη συνοδεία. Διά τούτο υπέστεψαν προς αναζήτησιν Του και μετά τρείς ημέρας εύρον Αυτόν εν τω Ναώ καθεζόμενον εν μέσω των διδασκάλων ακούοντα αυτών και επερωτώντα αυτούς απορίας. Και επερώτησε Αυτόν η Μήτηρ Αυτού: «Τέκνον, τι εποίησας ημίν ούτως; Ιδού ο πατήρ Σου καγώ οδυνόμενοι εζητούμεν Σε.» Και είπε προς αυτούς: «Τι ότι ζητείτε Με; Ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός Μου δεί είναι Με;» Και Συ Πάναγνε, εφύλαττας ταύτα πάντα τα ρήματα εν τη καρδία Σου, βοώσα τω Θεώ. 
Αλληλούια.

Η μήτηρ του Θεού ήκουσε ότι ο Ιησούς εταξίδεψε εις πάσαν την Γαλιλαίαν, διδάσκων ταις συναγωγαίς αυτών, κηρύττων το Ευαγγέλιο της Βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και μαλακίαν εν τω λαώ. Και απήλθεν η ακοή αυτού εις όλην την Συρίαν και προσήνεγκαν αυτώ πάντας τους κακώς έχοντας ποκίλαις νόσους και βασάνοις συνοχόμενος και διαμονιζομένους και παραλυτικούς και εθεράπευσεν αυτούς. Αλλά Συ, Μήτερ του Θεού, γνούσα την προφητείαν, έθλιβες εν τη καρδία Σου, γνούσα ότι λίαν συντόμως είσιν ο καιρός, όπου ο Υιός Σου παρουσιάσει εαυτόν, ως θυσίαν υπέρ των αμαρτιών του κόσμου. Δια τούτο, Σε ευλογούμεν πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού βοώντες.
Χαίρε, ότι έδωκας τον Υιόν Σου τη υπηρεσία των Ιουδαίων.
Χαίρε, ότι εθίβη η καρδία Σου, αλλά υπετάχθης τω Θείω θελήματι.
Χαίρε, ότι έσωσας τον κόσμον εκ του κατακλυσμού της αμαρτίας.
Χαίρε, ότι συνέτριψας την κεφαλήν του αρχαίου όφεως.
Χαίρε, ότι προσέφερας εαυτόν ως ζώσαν θυσίαν τω Θεώ.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Θεού την Βασιλείαν κηρύττων ο Ιησούς απεκάλυψε την των φαρισαίων υπεροψίαν φανταζόμενοι εαυτούς είναι δίκαιοι. Ακροόμενοι ούτοι, τας παραβολάς Αυτού κατενόουν ότι ωμιλεί περί αυτών και εζήτουν όπως πιάσωσιν Αυτόν, αλλά εφοβούντο το πλήθος ότι προφήτην είχον Αυτόν. Ορώσα ταύτα πάντα, η Μήτηρ του Θεού εθλίβετο δια τον ηγαπημένον Υιόν Αυτής και εφοβείτο ότι απολέσωσιν Αυτόν. Αλλά βοώμεν Σοι Πάναγνε.
Αλληλούια.

Ιουδαίοι τινές, ορώντες την του Λαζάρου ανάστασιν, επήγαν τοις φαρισαίοις και είπον αυτοίς ότι ο Ιησούς πεποίηκε. Και ο Καϊαφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου είπεν: «...συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απώλειται.» Απ’ εκείνης της ημέρας συνεβουλεύσαντο ίνα αποκτείνωσιν αυτόν. Αλλά βοώμεν Σοι Πάναγνε.
Χαίρε, η γεννήσασα τον Σωτήρα του κόσμου.
Χαίρε, η πηγή της ημών σωτηρίας.
Χαίρε, ότι εξελέχθεις εκ της γεννήσεως είναι η Μήτηρ του Σωτήρος ημών.
Χαίρε, Μήτερ του Θεού, προορισμένη ίνα υποφέρει.
Χαίρε, ευλογημένη Βασίλισσα των Ουρανών.
Χαίρε, ευλογημένη η αεί πρεσβεύουσα υπέρ ημών.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Κήρυκας του Θείου Λόγου ποτέ, Ιούδας ο Ισκαριώτης και νυν προδότης, εις εκ των δώδεκα αποστόλων, απήλθε τω αρχιερεί ίνα παραδώ τον Διδάσκαλον αυτού. ήκουσαν αυτόν, εχάρησαν και συνέθετο αυτώ τριάκοντα αργύρια δούναι. Αλλά Συ Μήτερ του Θεού, εθλιβόσουν δια τον ηγαπημένον Υιόν Σου και εβόας εν λύπη τω Θεώ.
Αλληλούια.

Λαβόντες μέρος τω υστάτω δείπνω συν τοις μαθηταίς όπου έπλυνε τους πόδας αυτών, αποκαλύπτων παράδειγμα ταπεινώσεως, ο Χριστός είπον αυτοίς: «Εις εξ’υμών παραδώσει με.» Αλλά υποφέροντες και ημείς συν τη Μητρί του Θεού βοώμεν Αυτή.
Χαίρε, Μητέρα του Θεού μαρανθείσα εκ του βασάνου της καρδίας Σου.
Χαίρε, η υποστήσασα άπαντα εν τη πολυοδυνώμενη κοιλάδι.
Χαίρε, η ευρούσα παρηγορίαν τη προσευχή.
Χαίρε, χαρά πάντων των θλιβομένων.
Χαίρε, η σώζουσα ημάς εκ του βορβόρου της αμαρτίας.
Χαίρε, σκεύος πλήρες της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Μυστικώ δείπνω ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ευλόγησε και έκλασε ψωμίον, επιθυμών ίνα επιδείξει την εαυτού αγάπην υπέρ του ανθρωπίνου γένους και έδωκεν τοις μαθηταίς Αυτού και αποστόλοις ειπών: «Λάβετε, φάγετε τούτο εστί το Σώμα Μου.» Και λαβών τω ποτηρίω και ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων: «Πίετε εξ’ αυτού πάντες, τούτο εστί το Αίμα Μου, το της καινής διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Ευχαριστώντες τον εύσπλαχνων Θεόν δια το άφατον έλεος δι’ ημάς, ψάλλομεν Αυτώ.
 Αλληλούια.

Νέον σημείον του ελέους Αυτού απεκάλυψεν ο Κύριος τοις μαθηταίς Αυτού, όταν υπεσχέθη ίνα αποστείλη αυτοίς τον Παράκλητον, το Πνεύμα της Αληθείας, ο εκπορευόμενον εκ του Πατρός και ο μαρτυρών περί Αυτού. αλλά προς Σε, Μήτερ του Θεού καθαγιασμένην πάλιν εν τη εορτή της Πεντηκοστής υπό του Αγίου Πνεύματος, βοώμεν.
Χαίρε, παλάτιον του Αγίου Πνεύματος.
Χαίρε, λαμπροφώτιστη νυφική παστάς.
Χαίρε, ευρύχωρος κατοικία του Θεού Λόγου.
Χαίρε, η διανοίξασα δι’ ημάς τας πύλας του παραδείσου τη γεννήσει Σου.
Χαίρε, η φανερώσασα σημείον του θείου ελέους εαυτόν προς ημάς.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Ξένον και λυπηρότατον εστί δι ‘ημάς ακούοντες την προδοσίαν Ιούδα του Ισκαριώτη, τω Διδασκάλω και Κυρίω Αυτού εν ασπασμώ. Τότε η σπείρα και ο χιλίαρχος και οι υπηρέται των Ιουδαίων συνέλαβον τον Ιησούν και έδησαν αυτόν και πήγαγον αυτόν προς τω πρωτοπρεσβύτερω Άννα και είτα τω αρχιερεί Καϊάφα. Αλλά Συ Μήτερ του Θεού, αναμείνασα την καταδικαστικήν απόφασιν τω ηγαπημένω Υιώ Σου, εβόας τω Θεώ.
Αλληλούια.

Όλον το συνέδριον των ιουδαίων, ήγαγον τον Ιησού εκ του Καϊάφα εις το πραιτώριον τω Πιλάτω, ειπόντων ότι ούτος κακοποιός ην. Αλλά ο Πιλάτος ανακρίνας Αυτόν, είπεν αυτοίς ότι ουκ ευρίσκει αιτίαν ουδεμίαν εν Αυτώ. Αλλά κράζομέν Σοι, Μήτερ του Θεού, την ιδούσα τους συκοφάντας του Υιού Σου.
Χαίρε, Συ η υπομείνασα το δυσβάστακτον φορτίον της θλίψεως.
Χαίρε, η χύσασα δάκρυα τω Υιώ Σου.
Χαίρε, η ιδούσα τον ηγαπημένον Υιόν Σου παραδομένον δίκη.
Χαίρε, ότι υπέφερες άπαντα άνευ γογγυσμού ως αληθή δούλη Κυρίου.
Χαίρε, παρά, τος σον θρήνον και οδυρμόν.
Χαίρε, Άνασσα ουρανού και γης, η αποδέχουσα τας δεήσεις των δούλων Σου.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Πάσαι αι γενεαί μακαρίζουσί Σε, την τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την Δέσποινα ημών και Μητέρα του Λυτρωτού ημών, ότι η γέννησίς Σου χαράν έφερε παντί κόσμω. Αλλά Συ υπέφερας την ύστατην μεγάλην θλίψην ιδούσα τον ηγαπημένον Υιόν Σου υβριζόμενον, μαστιγωμένον και καταδικαζόμενον θανάτω. Δια τούτο, λέγομεν τούτον τον ύμνον εκ καρδίας προς Σε, Πάναγνη, υμνώντες τον Παντοδύναμον Θεόν.
Αλληλούια.

Ρήτορες πολυφθόγγοι ουν ισχύουν περιγράψαι άπαντα βάσανον ον Συ υπέφερας, Σωτήρ ημών, στρατιωτών θέντων επί τη κεφαλή Σου στέφανον εξ’ ακανθών και ενέδυσάν Σε πορφύραν λέγοντες: «Χαίρε, ο Βασιλεύς των Ιουδαίων!» και εράπισάν Σε τω προσώπω. Αλλά ημείς, Μήτερ του Θεού, γνώντες τα Σα βάσανα, βοώμεν Σοι.
Χαίρε, η ορώσα τον Υιόν Σου θανατούμενον υπέρ ημών.
Χαίρε, ορώσα Αυτόν εν πορφύρα ενδεδυμένον και στέφανον εξ’ ακανθών τεθεικόντα.
Χαίρε, ορώσα Αυτόν βασανιζόμενον τον θρεψάμενον τω Σω γάλακτι.
Χαίρε, η υποφέρουσα το Πάθος Αυτού μετ’ Αυτού.
Χαίρε, η καθορώσα άπαντας τους μαθητάς Αυτού εγκαταλείποντα Αυτόν.
Χαίρε, η ορώσα Αυτόν καταδικαζόμενον εκ δίκης ανόμων.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Σώσαι θέλων τον Ιησούν, Πιλάτος είπε τοις Ιουδίαις: «Εστί συνήθεια υμίν ίνα έναν υμίν απολύσω εν τω πάσχα. Βούλεσθε ουν υμίν. Απολύσω τον βασιλέα των Ιουδαίων; Εκραύγασαν πάντες λέγοντες: «Μη τούτον αλλά τον Βαραββάν.» Ευχαριστούμεν το μέγα έλεος του Ουρανίου Πατρός, τον ηγαπηκόντα τον κόσμον τοσούτο, ώστε παρέδωκεν τον μονογενήν Υιόν Αυτού ίνα σταυρωθεί και ελευθερώσει ημάς εκ του αιωνίου θανάτου, καθώς βοώμεν Αυτώ.
Αλληλούια.

Τείχος γενού και οχύρωμα εις ημάς, Δέσποινα, τους υπερφορτωμένους θλίψεσι και βασάνοις. Ότι Συ η Ιδία υπέφερας ακούουσα τους Ιουδαίους κράζοντας: «Σταύρωσον, στάυρωσον αυτόν!» Νυν επάκουσον ημών βοώντος προς Σε.
Χαίρε, Μήτερ του ελέους, η σκουπίσασα άπαν δάκρυον εκ των σκληρών βασανιζομένων.
Χαίρε, η χαρίσασα ημίν δάκρυα ειλικρινούς μετανοίας.
Χαίρε, η σώζουσα τους αμαρτωλούς.
Χαίρε, η ακαταίσχυντος προστάτις των χριστιανών.
Χαίρε, η σώζουσα ημάς εκ των παθών ημών.
Χαίρε, η χαρίσασα παραμυθίαν ταις πληγωμέναις καρδίαις.
Χαίρε, πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.


Ύμνον εγκαρδίου λύπης προσφέρομεν τω Σωτήρι του κόσμου δια τοτ το εθελούσιο Πάθος Αυτού και την άρσιν του Σταυρού Αυτού εις Γολγοθά ίνα σταυρωθεί. Ειστήκεσαν παρά τω Σταυρώ του Ιησού, η Μήτηρ Αυτού, Μαρία η του Κλεόπα και Μαρία η Μαγδαληνή. Αλλά ιδών ο Ιησούς την Μητέρα Αυτού και τον μαθητή παρεστώτα ον ηγάπα είπεν τω μαθητή Αυτού: «Ιδού η Μήτηρ Σου». Και απ’ εκείνης της ώρας έλαβεν ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια. Αλλά, Συ Μήτερ του Θεού ορώσα τον Υιόν Σου και Κύριόν Σου επί του Σταυρού συνεκλονίσθης και εβόησες τω Θεώ τω Υψίστω.
Αλληλούια.

Φως Μου, Υιέ Μου και προαιώνιε Θεέ, Ποιητή απάσης της κτίσεως! Κύριε, πώς υπέφερας βάσανον επί του Σταυρού; Η Αγνή Παρθένος κλαίουσα είπε: «Τη φοβερή γεννήσει Σου, Υιού Μου, μεμακάρισμαι υπέρ πάσας τας μητέρας αλλά αλλίμονον εις εμέ! Νυν ορώσα Σε, η μήτρα φλέγει εντός Μου». αλλά δακρυροώμεν ενθυμούμενί Σε και βοώμεν Σοι.
Χαίρε, η αποστερήσασα χαράς και φαιδρότητος.
Χαίρε, η καθορώσα το εθελούσιον Πάθος του Υιού Σου επί του Σταυρού.
Χαίρε, η ιδούσα τον ηγαπημένον Υιόν Σου αλγεινώς πληγωμένον.
Χαίρε, αμνάς ορώσα τον Υιόν Σου ως αμνόν οδηγημένον εις σφαγήν.
Χαίρε, η ιδούσα τον Ελευθερωτήν των πληγών ψυχής και σώματος κεκαλυμένον εν πληγαίς.
Χαίρε, η ιδούσα τον Υιόν Σου αναστημένον εκ των νεκρών.
Χαίρε, πολυδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Χάρισας υμίν πανελεήμων Σωτήρ έλεος, αφήκας το πνεύμα Σου επί του Σταυρού και έσχισας το χειρόγραφο των αμαρτιών ημών: «Ίδετε το Φως Μου, ο Θεός Μου σβήνειεν επί του Σταυρού!» η Παρθένος  μεγάλη ταράχη ανεφώνησε. «Ιωσήφ, σπεύσε τω Πιλάτω προσέγγεισον αυτόν και ζήτησον αυτόν ίνα καταβιβάσεις τον Διδάσκαλο Σου από του Σταυρού. Ορώσα το πληγωμένο Σώμα Σου γυμνό και άδοξο, επί του Σταυρού, τέκνο Μου, ρομφαία διεπέρασε την ψυχήν Μου συμφώνως τη προφητεία του θεοδόχου Συμεών» είπεν η Μήτηρ Θεού υμνούσα  .
Αλληλούια.

Ψάλλοντες τα ελέη Σου, Εραστή της ανθρωπότητος, γονατίζομεν τω γενναιοδώρω ελέει Σου, Κύριε. Η Πάναγνος είπεν: «Επιθυμών ίνα σώσης την δημιουργίαν την Σην, παρέδωκας τον ευατόν Σου εις θάνατον». Αλλά τη αναστάσει Σου, Σώτερ, ελέησον πάντας ημάς, τους καλούντας την Πάναγνον Μητέρα Σου.
Χαίρε, η ιδούσα τον Πανάγαθον Κύριον νεκρόν και άπνουν.
Χαίρε, η ασπαζόμενη το σώμα του ηγαπημένου Υιού Σου.
Χαίρε, η ιδούσα το Φώς Σου ως γυμνόν και πληγωμένον σώμα.
Χαίρε, η θετούσα το Φως του κόσμου εν τάφω.
Χαίρε, η τυλίσουσα το Σώμα Αυτού εν σινδόνι καθαρά.
Χαίρε, η ιδούσα την Ανάστασιν Αυτού εκ των νεκρών.
Χαίρε, πολυδυνόμενη Μήτερ του Θεού τρέψον τας θλίψεις ημών εις χαράν και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων.

Ω! Πανύμνητε Μήτερ, συντετριμμένη εκ της θλίψεως Σου επί τη Σταυρώσει του Υιού και Θεού Σου. Δέξου τα δάκρυα και τας θλίψεις ημών και σώσον από πάσης λύπης, οδύνης και αιωνίου θανάτου, πάντας τους ελπίζοντας τη αφάτω αγαθότητί Σου ίνα βοώμεν τω Θεώ.
Αλληλούια.


Προσευχές στην Μητέρα του Θεού ενώπιον της Εικόνας Της
ΑΠΑΛΎΝΟΥΣΑ ΤΑΣ ΣΚΛΗΡΑΣ ΚΑΡΔΊΑΣ

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
                        Πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού, την μακαριζομένην υπεράνω πασών των παρθένων, συμφώνως τη αγνότητι και τη ποικιλία των βασάνων των υποφερόντων εκ Σου τη γη. Εισάκουσον τας ικεσίας ημών και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων και προστάτεψον ημάς υπό την σκέπην του ελέους Σου. Ότι άλλην καταφυγήν και ένθερμη μεσίτρια εκτός Σου ου γινώσκομεν, αλλά ως έχουσα μεγίστην παρρησίαν ενώπιον του Ενός του γεννηθέντος, υπό Σου, βοήθησον και σώσον ημάς ταις δεήσεσί Σου, ότι εκτός Σου ου δυνάμεθα ίνα επιτύχωμεν την Επουρανίον Βασιλείαν, όπου συν πάσι τοις Αγίοις, ψάλλομεν τον τρισάγιον ύμνον Ενί εν Τριάδι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τις μη καλέσει Σε Ευλογημένη, Παρθένε Κεχαριτωμένη! Τις μη υμνήσει Σου την στοργήν προς το γένος των ανθρώπων! Δεόμεθά Σου, ικετεύομεν Σε, μη εγκαταλείπεις ημάς εν δυστυχίαις . απάλυνον τας καρδίας ημών εν αγάπη και απόστειλον το έλεός Σου τοις εχθροίς ημών ίνα απαλύνει τας καρδίας αυτών τη ειρήνη Σου προς ημάς τους καταδιωκόμενους υπ’ αυτών. Έτι του κόσμου μισούντων ημάς, έκτεινον την Σην αγάπην προς ημάς, δέξου ημάς και δος ημίν την θεοδώρητον χάριν της υπομονής, ίνα ανθέξωμεν άνευ γογγυσμού τους πειρασμούς, συμπλοκάς εν τω κόσμω Δέσποινα. Απάλυνον τας καρδίας των μοχθηρών ανθρώπων των επανισταμένων εναντίον ημών, μήπως αι καρδίαι αυτών απολεσθούν εν τη αδικία, αλλά Κεχαριστωμένη, Συ ικέτευσον τον Σον Υιόν και Θεόν ημών όπως επισκιάσει τας καρδίας αυτών εν ειρήνη ίνα ο πονηρός, ο πατήρ του κακού καταισχυνθεί. Και ημείς ταπεινοί και αχρείοι καθώς ήμεν ψάλλοντες την στοργήν Σου προς ημάς, υμνήσωμέν Σοι, Πανθαύμαστη Κυρία, Παρθένε Κεχαριτωμένη  . επάκουσον ημών τη ώρα ταύτη, ότι αι καρδίαι ημών εισί βαρείαι, προφύλαξον ημάς εν ειρήνη και αγάπη ο εις τω ετέρω και προς τους εχθρούς ημών, τίλλε πάσαν αδυναμίαν και εχθρότητα ην έχομεν, ίνα υμνώμεν εις Σε και τω Υιώ Σου τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ. Αλληλούια (εκ.γ’).

ΤΡΙΤΗ  ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Ευχαριστούμεν Σοι, Κύριε ος αγαπάς την ανθρωπότητα, Βασιλεύ των αιώνων και δοτήρ πάντων των αγαθών. Συ διέλυσας εχθρότητα και εχάρισας ειρήνη παντί τω λαώ. Χάρισον νυν ειρήνην τοις δούλοις Σου και ενδυνάμωσον τον φόβον Σου εν αυτοίς, ούτως δυνάμεθα ίνα αγαπάμε αλλήλους. Πράϋνον διαφωνίας, αποδίωξον σκάνδαλα προκεκλημένα εκ γλωσσοφαγίας. Ότι Συ ει η ειρήνην ημών και εις Σε αποδίδομεν δόξαν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν