web statistics
Εις την Αμόλυντον κόρην.
Ωδή α’. ήχος α’.
Δέξαι, Δέσποινα, ταχέως τας θερμάς μου ικεσίας, Και προσάγαγε Κυρίω, Κόρη, μήτηρ του Θεού μου. σκέδασον δε τας ενέδρας και το θράσος του εχθρού μου, Και της υψηλής Σου δείξον άξιόν με προστασίας.
Λύσον Συ τας περιστάσεις των εις Σε καταφευγόντων, Αποδίωξον τα στίφη των εμέ καταθλιβόντων, Συ αφόπλισον, Παρθένε, δυσμενείς μοι πολεμίους, Και αλάστορας εχθρούς μου επιβούλους και δολίους.
Την κατώδυνον ψυχήν μου εκ πληγών και εκ τραυμάτων, Δια Σων, αγνή Παρθένε, ανωδύνων ιαμάτων, Σπεύσον ίασαι και σώσον, και εκ των αρρωστημάτων, των
πολυωδύνων νόσων και παθών μου ανιάτων.
πολυωδύνων νόσων και παθών μου ανιάτων.
Ωδή β’. ήχος β’.
Ο διαπλάσας τον Αδάμ τον Σον προπάτορα, αγνή, Εν τη νηδύϊ Σου αυτός νυν διαπέπλασται, σεμνή, Και τον φθαρέντα άνθρωπον ως Πλαστουργός ανέπλασε Και της δουλείας του εχθρού τον κόσμον ηλευθέρωσεν. Και Πέλων αναμάρτητος την αμαρτίαν έλυσε Και τω θανάτω του σταυρού τον θάνατον κατήργησε, Και πύλας Άδου ως Θεός ως δυνατός διέρρηξε, Και την ισχύν του πονηρού εχθρού ημών κατέλυσεν. Και αναστάς τους εξ Αδάμ πεσόντας συνανέστησε, Και τους εν σκότει και σκιά καθεύδοντας εφώτισε, Και πάντας τους πιστεύσαντας ηγίασεν, εδόξασεν.
Ωδή γ’. ήχος β’.
Το απ’ αιώνος, Δέσποινα, απόρρητον μυστήριον, Και τοις αγγέλοις άγνωστον και κρύφιον σωτήριον, Δια Σου, Κόρη άχραντε, εν γη νυν πεφανέρωται, Και η αιώνιος Βουλή του Θείου νυν πεπλήρωται. Ο γαρ Θεός σάρκα λαβών ως άνθρωπος σεσάρκωται, Και εκουσίως ών Θεός ως άνθρωπος βρεφούργηται, Και απαθής ών ως Θεός ως άνθρωπος εσταύρωται, Ίνα τον κόσμον ως Θεός της απωλείας ρύσηται. Και τω θανάτω θάνατον ως ισχυρός επάτησε, Και τους προπάτορας ημών εν πίστει εδικαίωσε, Και τους φθαρέντας γηγενείς ανέπλασεν, ηγίασε, Και εις Ουράνια αυτούς σκηνώματα ενώκισεν.
Ωδή δ’. ήχος β’.
Η Τον αχώρητον Θεόν εν τη γαστρί χωρήσασα Και σάρκα προς ανάπλασιν ημών αυτώ δανείσασα, Δέσποινα παντευλόγητε Μαρία πολυέλεε, Αυτόν μοι δούναι άφεσιν αμαρτιών ικέτευε.
(ψάλλεται κατά το γυναίκες ακουτίσθητε).
(ψάλλεται κατά το γυναίκες ακουτίσθητε).
Ωδή ε’. ήχος β’.
Συ ει πηγή της χάριτος, πηγή της σωτηρίας. Συ αναβλύζουσα πηγή ύδωρ της αφθαρσίας.
Συ πολυχεύμων ει πηγή, πηγή αθανασίας, Συ καταρδεύεις άνωθεν τας Χάριτας τας θείας.
Συ πολυχεύμων ει πηγή, πηγή αθανασίας, Συ καταρδεύεις άνωθεν τας Χάριτας τας θείας.
Συ καταρδεύεις νάμασι ψυχάς εκ συμπαθείας Συ δαψιλεύεις αγαθά ημίν εξ ευμενείας. Συ συνεχώς προχέεις νυν απείρους θεραπείας. Συ απελαύνεις εσαεί παντοίας ασθενείας.
Διο και οι της Χάριτος της Σης απολαυόντες, Και την βοήθειαν την Σην, Παρθένε, επιγνόντες,
Ύμνους Σοι αναμέλπομεν εκ μέσης της καρδίας Και άσματα από ψυχής και όλης διανοίας.
Ύμνους Σοι αναμέλπομεν εκ μέσης της καρδίας Και άσματα από ψυχής και όλης διανοίας.
Ύμνος θ’.
Εις την Ανύμφευτον κόρην.
Εις την Ανύμφευτον κόρην.
Πανύμνητε Πανάχραντε κόρη Θεοκυήτορ, ενώτισαί μου της φωνής αγνή Παρθενομήτορ.
Ιδέ δακρύων σταλαγμούς ψυχής συντετριμμένης Επάκουσον τους στεναγμούς καρδίας τεθλιμμένης.
Ου φέρω τα φρυάγματα του δολερού εχθρού μου, Ου σθένω προς τας μηχανάς του πονηρού εκείνου.
Ου φέρω τας επιβουλάς, την τόσην κακουργίαν, Ου στέφω προς την φοβεράν εκείνου πανουργίαν.
Ουχ υπομένω τας δεινάς ενέδρας και παγίδας. Αδυνατώ προς τας πολλάς του πονηρού βολίδας.
Ποικίλως εκπειράζει με παντοίως πολεμεί με, Εις αμαρτίας βάραθρα έλκει και συνωθεί με.
Παρακαλώ Σε Δέσποινα λιμήν χειμαζομένων, Παρηγορία των πιστών σθένος ησθενημένων.
Ελέησόν με οίκτιρον, φρούρησον φύλαξόν με, Της τυραννίδος του εχθρού Δέσποιν’ απάλλαξόν με.
Αγάθυνον Παντάνασσα, ελπίς απηλπισμένων, Αντιλαβού μου ρύσαί με, λύσις οδυνωμένων.
Εν λύπαις Σε παράκλησιν, εν νόσοις θεραπείαν, Εν τοις κινδύνοις λύτρωσιν, έχω και προστασίαν.
Σε Πρόμαχον επίσταμαι των εκπολεμουμένων, Ετοίμην δε βοήθειαν των εκπειραζομένων.
Συ με αγνή διάσωσον από του πολεμίου, Απάλλαξόν με των δεινών δίκης της αιωνίου.
Συ έσο μοι παράκλησις Θεόπαις εν τω βίω, Συ παραμύθιον γλυκύ γενού μοι εν σταδίω.
Συ βάλσαμον επίχεε επί τα τραύματά μου, Συ επιτίθει μάλαγμα επί τα πλήγματά μου. Συ μοι γενού μεσίτρια προς τον υιόν Παρθένε, Συ δώρησαί μοι την ζωήν Ναέ ηγιασμένε.
Ιδέ δακρύων σταλαγμούς ψυχής συντετριμμένης Επάκουσον τους στεναγμούς καρδίας τεθλιμμένης.
Ου φέρω τα φρυάγματα του δολερού εχθρού μου, Ου σθένω προς τας μηχανάς του πονηρού εκείνου.
Ου φέρω τας επιβουλάς, την τόσην κακουργίαν, Ου στέφω προς την φοβεράν εκείνου πανουργίαν.
Ουχ υπομένω τας δεινάς ενέδρας και παγίδας. Αδυνατώ προς τας πολλάς του πονηρού βολίδας.
Ποικίλως εκπειράζει με παντοίως πολεμεί με, Εις αμαρτίας βάραθρα έλκει και συνωθεί με.
Παρακαλώ Σε Δέσποινα λιμήν χειμαζομένων, Παρηγορία των πιστών σθένος ησθενημένων.
Ελέησόν με οίκτιρον, φρούρησον φύλαξόν με, Της τυραννίδος του εχθρού Δέσποιν’ απάλλαξόν με.
Αγάθυνον Παντάνασσα, ελπίς απηλπισμένων, Αντιλαβού μου ρύσαί με, λύσις οδυνωμένων.
Εν λύπαις Σε παράκλησιν, εν νόσοις θεραπείαν, Εν τοις κινδύνοις λύτρωσιν, έχω και προστασίαν.
Σε Πρόμαχον επίσταμαι των εκπολεμουμένων, Ετοίμην δε βοήθειαν των εκπειραζομένων.
Συ με αγνή διάσωσον από του πολεμίου, Απάλλαξόν με των δεινών δίκης της αιωνίου.
Συ έσο μοι παράκλησις Θεόπαις εν τω βίω, Συ παραμύθιον γλυκύ γενού μοι εν σταδίω.
Συ βάλσαμον επίχεε επί τα τραύματά μου, Συ επιτίθει μάλαγμα επί τα πλήγματά μου. Συ μοι γενού μεσίτρια προς τον υιόν Παρθένε, Συ δώρησαί μοι την ζωήν Ναέ ηγιασμένε.
Από το βιβλίον:
ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ
Υπό
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Διευθυντού της Εκκλησιαστικής Ριζαρείου Σχολής
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ
Υπό
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Διευθυντού της Εκκλησιαστικής Ριζαρείου Σχολής
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
ΉΤΟΙ
ΩΔΑΙ ΚΑΙ ΥΜΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΝ ΜΑΡΙΑΝ
ΩΔΑΙ ΚΑΙ ΥΜΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΝ ΜΑΡΙΑΝ
Η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη.