Θήβα, 5 Φεβρουαρίου 2012
Με πολλή χαρά και συγκίνηση επικοινωνώ την ώρα αυτή μαζί σας, που ένα κοινό χαρακτηριστικό, μια κοινή ιδιότητα μας συγκεντρώνει όλες εδώ.
Η ιδιότητα της μητέρας!
Είναι να θαυμάζει κανείς γιατί την εποχή που ζούμε, όπως όλοι γνωρίζουμε την χαρακτηρίζει μεγάλη ηθική και οικονομική κρίση. Ηθικές αξίες, όπως είναι η αγάπη, η δικαιοσύνη, η τιμιότητα, η προσφορά, η θυσία έχουν εκπέσει.
Περιφρονούνται από τους πολλούς για να μην πούμε ότι αγνοούνται. Αλλά και οι οικογένεια σαν ένα ευλογημένο σύνολο, περνά μια τόσο κρίσιμη περίοδο, λόγω του ότι δέχεται αυτή όλες τις συνέπειες της συγχύσεως και της οικονομικής κρίσεως. Είναι άξιον θαυμασμού γατί σήμερα γιορτάζουν οι μητέρες.
Γιατί η μητρική ιδιότητα επαινείται ξεχωρίζεται, τραγουδιέται. Γιορτάζουν σήμερα αυτές που 365 ημέρες τον χρόνο είναι δοσμένες σε μία υπόθεση τόσο σοβαρή, τόσο κοπιαστική γεμάτη πόνο και μόχθο, ικανοποίηση αλλά και έλλειψη αναγνωρίσεως.
Την προηγούμενη Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου η ορθόδοξη εκκλησία γιόρτασε την Υπαπαντή του Κύριου Ημών Ιησού Χριστού.
Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο η Παναγία μας με το νεογέννητο Χριστό έπρεπε να κάνει την πρώτη της επίσκεψη στα Ιεροσόλυμα στο ναό του Θεού. Μόλις έφτασαν στο ναό βρέθηκαν μπροστά στον Άγιο Συμεών, που υπηρετούσε εκεί πολλά χρόνια.
Ο άγιος γέροντας πήρε στην αγκαλιά του το θείο βρέφος και δοξάζοντας τον Θεό είπε: «Τώρα Θεέ μου που με αξίωσες να δω τον Σωτήρα του κόσμου ας πεθάνω».
Χρόνια περίμενε ο άγιος γέροντας να δει τον Χριστό και παρακαλούσε τον Θεό να τον αφήση να ζήση ως τότε. Την ημέρα αυτή λοιπόν 40 ημέρες μετά τη γέννηση του Χριστού μας η Παναγία μας σαραντίζει, όπως λέει ο λαός.
Γνωστό σε όλες τις μητέρες, γιατί όλες έχουν περάσει από το στάδιο αυτό. Η Υπαπαντή είναι η γιορτή της μητέρας για την Ορθοδοξία.
Η παγκόσμια ημέρα της μητέρας είναι η 2η Κυριακή του Μαΐου. Με την ευκαιρία λοιπόν της καλόν είναι και επιβάλλεται να δούμε πρώτα το πορτραίτο της μητέρας των μητέρων. Της μητέρας που σαν μια υπερκόσμια γέφυρα ένωσε τη γη με τον ουρανό. Και η γέφυρα αυτή είναι η Παναγία μας!
Ναι η σεμνή κόρη της Ναζαρέτ, με την αγιότητά της, με την ταπείνωσή της έγινε το σκεύος εκλογής! Άφθαστη η δόξα της Θεοτόκου!
Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Περιτριγύρισε ώ, άνθρωπε όλην τη γην εξερεύνησε την θάλασσα, εξέτασε τον αέρα, εξερεύνησε τους ουρανούς με την διάνοιάν του, είδε με το νου όλες τις αόρατες αγγελικές δυνάμεις, όλους τους αγίους και πρόσεξε καλά αν υπάρχει άλλη ύπαρξις μεγαλυτέρα ή ίση προς την Αγίαν Θεοτόκον Παρθένον.
Ο αρχάγγελος Γαβριήλ ονόμασε την Θεοτόκον «Κεχαριτωμένην και ευλογημένη εν γυναίξι»!
Οι υμνογράφοι της εκκλησίας μας, φωτισμένοι από το Πνεύμα το Άγιον έχουν συνθέσει αριστουργηματικούς ύμνους γι’αυτήν.
Η εκκλησία μας την ονομάζει «Τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ».
Η Παναγία μεσιτεύει για μας, μας προστατεύει, μας δυναμώνει και μας οδηγεί να πάμε κοντά στον Χριστό για να σωθούμε.
Κανείς δεν μπορεί να έρθει προς τον Θεόν παρά μέσω Αυτής και του εξ αυτής τεχθέντος μεσίτου Χριστού.
Δεν είμαστε μόνοι!
Εν τη κοιμήσει τον κόσμον οι κατέλιπες Θεοτόκε και υπερμάχον έχομεν τον εξ Αυτής τεχθέντα Κύριον!
Η Παναγία μας Μητέρα του Θεού και δική μας Μητέρα!
Πως όμως έγινε η επιλογή της; Έρριξε μια ματιά ο πλάστης μας στον πλανήτη γη, την διέκρινε, την ξεχώρισε μέσα στο πλήθος των γυναικών όλων των χωρών της γης.
Βρήκε την γυναίκα εκείνη, που θα γινόταν πολύτιμο όργανο στο σωτήριο σχέδιό του.
Κι έστειλε επίσημα αγγελιοφόρο να της μεταφέρη το χαρμόσυνο μήνυμα, την ευχάριστη είδηση, που η αγάπη του Θεού Πατέρα επενόησε, για να σώση τον άνθρωπο, το ανθρώπινο γένος. Η σεμνή κόρη άκουσε ταπεινά το μήνυμα του αγγέλου, την πρόταση του Θεού και όπως γνωρίζουμε από το Ευαγγέλιο απάντησε μ’αυτά τα λόγια «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. Α’ 38).
Από τη στιγμή που ακούσθηκε το ΝΑΙ της νεαρής κόρης, υπογράφτηκε το συμβόλαιο συνεργασίας Θεού και ανθρώπων.
Το πρόθυμο και ολοκληρωτικό δόσιμό της στο Θεό, αποτέλεσε το μέσον που εξύψωσε τη γυναίκα. Από τότε η Παναγία μας, η Θεοτόκος έγινε η γέφυρα που ένωσε τη γη με τον ουρανό, έγινε η αρχή της σωτηρίας μας, το πρώτο βήμα για τη λύτρωσή μας.
Ποιός άνθρωπος δεν καταφεύγει στην θερμή αγκαλιά της; Όλοι μας γιατί είναι η μητέρα όλων μας, γιατί είναι το καταφύγιο όλων μας, γιατί είναι η μεγάλη μεσίτρια όλων μας. Της χρωστάμε άπειρες ευχαριστίες, απέραντη ευγνωμοσύνη, γιατί έγινε Μητέρα του Θεού μας και δική μας μητέρα.
Τώρα θα δούμε το πορτραίτο πρώτα μιας Στερεοελλαδίτισσας μάνας, όπως μας το περιγράφει το ίδιο της το παιδί. Είναι ο Μακρυγιάννης στρατηγός της Ελληνικής επαναστάσεως, ο οποίος έχει γράψει στα απομνημονεύματά του τα εξής για τη μητέρα του.
«Πατρίδα μου είναι ένα μικρό χωριό, Αβορίτη το λένε κοντά στο Λιδωρίκι. Οι γονέοι μου πολύ φτωχοί. Όταν ήμουν ακόμη στην κοιλιά της μητέρας μου, μια μέρα πήγε στο λόγγο για ξύλα. Φορτώθηκε τα ξύλα στον ώμο της και στον δρόμο, στην ερημιά την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα. Μόνη της η καϋμένη και αποσταμένη κινδύνεψε και αυτή και εγώ.
Συγυρίστηκε μόνη της, φορτώθηκε λίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα πάνω στα ξύλα και από πάνω εμένα και πήγε στο χωριό.
Σε κάμποσο καιρό έγιναν 3 φονικά στο σπίτι μας και χάθηκε και ο πατέρας μου. Οι Τούρκοι του Αλή-Πασά θέλαν να μας σκλαβώσουν.
Τότε μια νύχτα όλη η φαμελιά και όλο μας το σόϊ σηκώθηκαν και έφυγαν, πήγαν στη Λειβαδιά να ζήσουν. Θα πέρναγαν από ένα γιοφύρι του Λιδορικιού ονομαζόμενο Στενό, δεν πέρναγε από άλλο μέρος το ποτάμι.
Εκεί φύλαγαν οι Τούρκοι να μας πιάσουν. 18 μέρες γκεζερούσαν κι έτρωγαν αγριοβέλανα και γω βύζαινα και έτρωγα γάλα από τη μάνα μου.
Μη υποφέροντας πλέον την πείνα, αποφάσισαν να περάσουν από το γιοφύρι και επειδή και εγώ ήμουν βρέφος μικρό μην κλάψω και χαθούνε όλοι, αποφάσισαν να με πετάξουν στο δάσος, στο Κόκκινο ονομαζόμενο και προχώρησαν για το γιοφύρι. Τότε μετανογάει η μητέρα μου και τους λέει: «Η αμαρτία του βρέφους θα μας χάση». «Περνάτε σείς και σταθείτε στο δάσος. Το παίρνω και αν έχω τύχη και δεν κλάψει διαβαίνουμε». Η μητέρα μου και ο Θεός μας έσωσε.
Αυτά όλα τα έλεγε η μητέρα μου και οι άλλοι συγγενείς.
Είδαμε στο πορτραίτο της μητέρας του Μακρυγιάννη την αγάπη, την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία της μάνας προς το σπλάχνο της. Το θέμα μας σήμερα είναι το πορτραίτο της ιδανικής μητέρας! Είναι βέβαια τολμηρό να χρησιμοποιούμε τη φράση «Ιδανική μητέρα».
Γιατί η έννοια ιδανική ταυτίζεται με την έννοια του τέλειου. Και το τέλειο για τον άνθρωπο σ’όλες τις μορφές και επιδιώξεις της ζωής του είναι κάτι το άπιαστο. Για μας, τους ανθρώπους το ιδανικό, το τέλειο βρίσκεται μέσα στη λαχτάρα μας, στον πόθο, στη δίψα και την ακατάπαυστη αγωνιστική προσπάθεια για την κατάκτησή του ώσπου κλείνουμε τα μάτια με τη λαχτάρα μόνο και τον αγώνα για την τελειότητα. Μ’αυτή την έννοια μπορούμε να σταθούμε μπροστά στο πορτραίτο της ιδανικής μητέρας!
Φαίνεται πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τιμούν τον κόπο και τον τίμιο ιδρώτα, το κρυφό δάκρυ που σταλάζει από το μάτι και την καρδιά κάθε αληθινής μητέρας, κάθε στιγμή του 24ώρου.
Γιατί της μάνας η ζωή είναι μια ασταμάτητη θυσία. Η δε καρδιά της είναι μια άβυσος στο βάθος της οποίας βρίσκεται η Συγγνώμη.
Στην είσοδο του Α’ νεκροταφείου Αθηνών λίγο προς τα δεξιά βρίσκεται ένα χάλκινο μνημείο. «Στη Μάνα της Κατοχής» γράφει στη βάση του. Ένα γλυπτό που δίνει ζωντανά, παραστατικά, τη σκληρή πραγματικότητα της ανελέητης εκείνης εποχής. Μια μητέρα νεκρή, πεσμένη ανάσκελα. Το κεφάλι πέφτει πίσω χαμηλότερα από το υπόλοιπο σώμα.
Το πρόσωπο αποστεωμένο, χαρακωμένο από την αγωνία και τον τρόμο. Το στόμα ανοιχτό. Δυο μάτια κατατρομαγμένα, ολάνοιχτα στο φάσμα του θανάτου. Το σώμα όσο δεν γίνεται άλλο λιπόσαρκο. Εκείνη νεκρή και το βρέφος της στη σκελετωμένη αγκαλιά της, γατζωμένο πάνω της σε μια προσπάθεια να τραφεί από τη μητέρα του για να ζήση.
Το άγαλμα δεν είναι μεγαλόπρεπο.
Είναι όμως επιβλητικό στη λιτότητά του. Ταπεινό και απέριττο, αγγίζει κάτω στη γη και επιβάλλεται με τη δυνατή και εκφραστική σύνθεσή του. Κάποιος είπε: Πως κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει αυτό το αριστούργημα χωρίς να αναστατωθή. Ηρωική ανώνυμη της Κατοχής Μάνα, το μητρικό σου ένστικτο δεν σου επιτρέπει τίποτε να κρατήσεις δικό σου, ούτε το δικαίωμα της ζωής αφού θυσιάζοντάς το θα ζούσαν τα παιδιά σου, η οικογένειά σου, το έθνος. Μάνα ασύγκριτη η προσφορά σου. Απροσμέτρητες και ανεπανάληπτες οι θυσίες σου. Πείνασες, πόνεσες, έτρεξες, στράγγισες κυριολεκτικά, θυσιάστηκες.
Να πεθάνεις εσύ δε σε νοιάζει. Έγνοια σου είναι να ζήσουν οι άλλοι.
Η παρουσία σου σιγουριά της φυλής και η απουσία σου πανίσχυρη.
Κάποτε αναφέρει μια ωραία παράδοση: συνομιλούσε ένας άγγελος και ένας άνθρωπος. Είπε ο άγγελος στον άνθρωπο. «Εμείς έχουμε στον ουρανό τα αγγελικά τάγματα των Χερουβείμ και Σεραφείμ. Σεις δεν έχετε αγγέλους στη Γη! Και ο άνθρωπος απάντησε: Πως δεν έχουμε εμείς αγγέλους; Έχουμε τις μητέρες μας. Ακόμη και κάτι άλλο.
Η σχέση μητέρας και παιδιού δεν σβήνει και μετά το θάνατο. Έχει την άδεια από τον Θεό αυτή, μόνο αυτή να γυρίζει κοντά στα παιδιά της. Ένας Σουηδός ποιητής ζωγραφίζει υπέροχα αυτή την επιστροφή της νεκρής μητέρας στη ζωή, για να προστατεύσει τα ορφανά της, από την κακή μητριά- δεν είναι βέβαια όλες οι μητριές κακιές. Έκλαιγαν τα 6 ορφανά της. Εκείνη, η μητέρα, άκουσε το κλάμα τους μέσα στον τάφο της και με τις παρακλήσεις τους και τα θερμά της δάκρυα συγκίνησε το Θεό. Της έδωσε λοιπόν την άδεια να βγαίνει από τον τάφο της το σκοτεινό κάθε βράδυ και να γυρίζει κοντά στα παιδιά της. Αξίζει ν’ακούσουμε σε μετάφραση τους πιο συγκινητικούς στίχους από το ποίημα αυτό που έχει τίτλο «Ο γυρισμός της πεθαμένης». Η μέρα σαν επέρασε το βράδυ, πολύ βράδυ, συμμαζεμένα τα ορφανά κλαίγανε στο σκοτάδι. Και τα άκουσε η μάνα τους από το μαύρο χώμα, γιατί μια μάνα και νεκρή μπορεί να ακούση ακόμα και τα δάκρυα που χύνουνε τα έρημα παιδιά της.
Θα πάω λέει: Κι από τη γη σηκώνεται τη μαύρη και το Θεό με της στοργής το φως πηγαίνει να βρει.
Θεέ μου, λέει, δεν μπορώ να πάω στα μικρά μου; Και μπρος του γέρνει η κεφαλή της πεθαμένης χάμου.
Και τόσο τον παρακαλεί και τόσο του δεήθη, όπου ο εύσπλαχνος Θεός τον πόνο της λυπήθη. Πήγαινε της είπε, κι έρχεσαι πριν ξημερώσει πάλι.
Στα γόνατά της η νεκρή σηκώθη αγάλι αγάλι. Ο τάφος μισοάνοιξε μοναχός του και βγαίνει και στέκεται να θυμηθεί, ο δρόμος που πηγαίνει. Κινά στη χώρα. Τα σκυλιά οπίσω της ουρλιάζουν. Φθάνει στο σπίτι της. Τα βρίσκει τα καϋμένα σε αχυρένια στρώματα, χλωμά και δακρυσμένα. Το ξεσχισμένο φόρεμα του πρώτου διορθώνει, χτενίζει ευθύς το δεύτερο, το τρίτο ανασηκώνει, χαϊδεύει το μικρότερο στην αγκαλιά το πιάνει, στα γόνατά της τόβανε ωσάν να το βυζάνει. Και στην μεγαλύτερη γυρνώντας θυγατέρα λέει: Πες του Κωνσταντή να έρθει εδώ πέρα! Σαν ήρθε εκείνος η νεκρή του λέει θυμωμένα. –Άσπρα σε άφησα χιονάτα μαξιλάρια και τα παιδιά μου κοίτονται απάνω στα χορτάρια; Πόσα κεριά σου άφησα για ναχουν φως το βράδυ και τρομαγμένα τα άφησες στο άγριο σκοτάδι.
Έχε το νου σου Κωνσταντή! Και της νεκρής το μάτι φωσφόρισε στα σκοτεινά και στάθηκε κομμάτι. Κι από τότε ο Κωνσταντής και η μητριά εκείνη εδείχνανε στα ορφανά παιδάκια καλωσύνη. Κι όταν ακούγαν τα σκυλιά να κλαίνε μες το δρόμο σηκώνονταν με τρόμο. Κι άσπρο ψωμί στα ορφανά έδιναν φοβισμένα, γιατί έτρεμαν μήπως φανεί και πάλι η πεθαμένη.
Αυτή είναι η μητέρα που τη δύναμη, το μεγαλείο και την αυτοθυσία της υμνούν οι ποιηταί όλου του κόσμου και για την οποία όλοι οι σοφοί έχουν κάνει λόγο. Αυτή είναι η μητέρα που νικά ακόμη και τον θάνατο. Δίνει και τη ζωή της για το παιδί της. Αξίζει εδώ να αναφέρω και το ποίημα ενός ξένου ποιητή ονόματι Pispen που το έχει μεταφράσει ο Έλληνας ποιητής Αγγ. Βλάχος. Η καρδιά της Μάνας.
Ένα παιδί μοναχοπαίδι αγόρι αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, τα παιδιά μου. Αν θέλης να σου δώσω το φιλί μου, της μάνας σου να φέρης την καρδιά, να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου. Τρέχει ο γιος, τη μάνα του σκοτώνει και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει, και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει και πέφτει ο γιός κατάχαμα με δαύτη. Κυλάει ο γιός και η καρδιά κυλάει και την ακούει ο γιός να κλαίει και να μιλάει. Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες αγόρι μου; Και κλαίει.
Καθρεπτίζοντας τώρα κάθε μητέρα τον εαυτό της μέσα σε καθρέπτη πρώτης ποιότητος ίσως την βοηθήσει να φτιάξει, να ολοκληρώσει την προσωπικότητά της.
Κατ’αρχήν το πορτραίτο της ιδανικής μητέρας συμπίπτει με το πορτραίτο της χριστιανικής μητέρας. Αυτή ξέρει τι ζητά στη ζωή. Είναι ο άνθρωπος που βρήκε τον δρόμο του. Είναι ο άνθρωπος με την ορθή γραμμή πλεύσεως. Το χριστιανικό της πιστεύω είναι ξεκαθαρισμένο από προλήψεις, σκουριές, ημιμάθειες, της δίνει τη δύναμη και τον φωτισμό να ξεπερνά όλες τις δυσκολίες. Δυσκολίες που προέρχονται από τον ίδιο τον εαυτό της, δυσκολίες που παρουσιάζουν τα παιδιά, η οικογένεια, το περιβάλλον. Δεν πελαγοδρομεί ψάχνοντας για ιδανικά και στόχους. Είναι γεμάτη ιδανικά και αξίες. Πατώντας γερά στη γη, ατενίζει σταθερά τον ουρανό.
Μια ιδανική μητέρα είναι ένα θαύμα ισορροπίας μυαλού και καρδιάς. Λογικής και αγάπης. Πετυχαίνει θαυμάσια να είναι για τα παιδιά της καρδιά και μυαλό. Τρυφερότητα και δύναμη. Η αληθινή, η πραγματικά ιδανική χριστιανή μητέρα, πυρπολείται από ανεξάντλητη αγάπη για τα παιδιά της, φροντίζει για την υγιεινή διατροφή, φροντίζει όμως παράλληλα και για την καλή ανατροφή. Σκέπτεται ότι το παιδί της δεν είναι μόνο σώμα, είναι και ψυχή, είναι και χαρακτήρας. Γνωρίζει πολύ καλά ότι εκείνο που θα βοηθήσει στην επιτυχία τα παιδιά της, θα τους δώση αληθινή χαρά και ευτυχία στη ζωή τους, θα τα αναδείξει δημιουργικά μέλη μέσα στην κοινωνία, άξιους πολίτες του έθνους, παιδιά του Θεού αγαπημένα, είναι ο καλός και ακέραιος χαρακτήρας, είναι το κατά Χριστόν μορφωμένο πνεύμα τους, το ακέραιον ήθος. Σκέπτεται ότι μια τέτοια αληθινή άρτια και ανώτερη μόρφωση κατορθώνεται μόνο με την πίστιν και την υπακοή εις τον Χριστόν.
Προσεύχεται στον Θεό για το παιδί της, αγωνίζεται όσο εξαρτάται από αυτήν να κόψη τα ελαττώματα, που φυσικά είναι σαν παιδιά να έχουν υπομένει αλλά δεν αδιαφορεί για τις αδυναμίες τους.
Επιμένει χωρίς να απογοητεύεται. Όπως ξενυχτάει όταν αρρωσταίνει, έτσι αγωνίζεται και για την ψυχική του υγεία. Δεν παρασύρεται από το συναίσθημα σε ασυγχώρητες αβαρίες. Και δεν δημιουργεί με την αυστηρή λογική βαθιές πληγές και ασυγχώρητα λάθη στον χαρακτήρα και την ζωή των παιδιών τους.
Είναι γλυκειά και σοβαρή, παιδί και μεγάλη συγχρόνως, όλο συναίσθημα, αλλά γενναία και ηρωϊκή! Με την καρδιά της μιλάει στην ψυχή και τις δικές τους καρδιές. Ξύπνα και καλλιεργεί, πλουτίζει και ομορφαίνει τον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών της. Το μητρικό της φίλτρο κυβερνιέται από τη λογική του ορθού.
Φροντίζει έχει δεν έχει κέφι να’ναι στα παιδιά της χαρούμενη, κεφάτη, τρυφερή, γλυκειά, περιποιημένη, ευχάριστη.
Πιστεύει πως μόνο με την ψυχική επαφή και κατανόηση θα μπορέσει να πραγματοποιήση την μεγάλη της αποστολή. Να οικοδομήση την ψυχική και πνευματική μόρφωση των παιδιών ώστε να γίνουν άρτιοι, σωστοί άνθρωποι. Μάχεται στη γη παίρνοντας κατευθύνσεις από τον ουρανό. Μια τέτοια γυναίκα-μητέρα-είναι ιδανική. Σ’όλες τις εποχές, σ’όλες τις κοινωνίες η μητέρα είναι κάτι το σεβαστό, το αφιλονίκητο ιερό. Και σ’όλους τους πολιτισμούς του κόσμου ο σεβασμός προς τη μητρότητα αποτελεί θεσμό. Κι όσο πιο ιερός είναι ο θεσμός αυτός, τόσο το πολιτιστικό επίπεδο των λαών είναι προηγμένο.
Στην εποχή μας που ο ιερός θεσμός της οικογένειας περνάει μεγάλη κρίση, είναι πολύ σπουδαία η δυναμική παρουσία της χριστιανικής μητέρας μέσα σ’αυτή.
Τα παιδιά χρειάζονται το χέρι της μητέρας σταθερό και γενναίο γιατί ο δρόμος είναι δύσκολος και δύσβατος ο τόπος.
Ρεύματα ποικίλων και αμφιβόλων κατευθύνσεων έχουν για στόχο τους τα νειάτα μας. Και έχουν τον τρόπο να τα ενθουσιάζουν να τα επηρεάζουν, να τα φανατίζουν αν θέλετε. Εμείς θα οδηγούμε τα παιδιά μας στο δρόμο του Θεού και χιλιάδες λύκοι θα στέκονται γύρω έτοιμα να μας τα αρπάξουν.
Η μητέρα θα του δείχνει τον Σταυρό της σωτηρίας και χιλιάδες χλευασμοί θα ακούγονται ολόγυρα. Η μητέρα θα μιλάει για αγάπη, για θυσία, για αγνότητα, για προσφορά και ένας σαρκασμός, μια κοροϊδία θα αντηχεί παντού. Μα όχι! Τόσες και τόσες μητέρες πριν από μας σε πάντα δύσκολες εποχές κατάφεραν να περιφρουρήσουν τα παιδιά τους, τα βλαστάρια τους, ίσως και σε φοβερότερες εποχές από τη δική μας. Γιατί όχι και εμείς;
Μη ξεχνάμε ότι η θρησκεία μας έχει να μας δείξει ηρωϊκές μάνες, είμαστε απόγονοι μαρτύρων και ότι μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα. Αξίζει εδώ και θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε τρεις μεγάλες Μητέρες! Η μία είναι μητέρα 3 αγίων. Η άλλη 5 αγίων. Και η τρίτη είχε ένα μοναχογιό άγιο. Νόνα, Εμέλεια, Ανθούσα!
Της Νόνας τα άγια παιδιά: Γοργονία, Γρηγόριος και Καισάριος. Της Εμέλειας τα άγια βλαστάρια: Μακρίνα, Βασίλειος, Ναυκράτιος, Γρηγόριος και Πέτρος. Και της Ανθούσας ο μοναχογιός Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Τις ενώνει και τις 3 η κοινή γιορτή των 3 ιεραρχών των μεγάλων παιδιών τους. Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννη του Χρυσοστόμου.
Αλλά και από την ιστορία της πατρίδας μας έχουμε ν’αναφέρουμε γενναίες, ηρωικές και αντρειωμένες μάνες. Επιγραμματικά θα αναφέρω τις Σπαρτιάτισσες, τις Μανιάτισσες, τις ψαριανές, Σουλιώτισσες, Κρητικές. Μια Δέσπω, μια Λένω, μια Μπουμπουλίνα, που βάζουν οι ίδιες μπουρλότο, στων παιδιών τους τις τρυφερές καρδιές και ξεσηκώνεται η Ελλάδα απ’άκρου εις άκρον.
Τέτοιες μάνες είχαμε και έχουμε και πρέπει να μιμηθούμε: Μάνες ταπεινές, Χριστιανές, ηρωικές με αγάπη και αυταπάρνηση, μάνες που θυσίασαν τη ζωή τους για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδας την ελευθερία.
Γι’αυτό επαναλαμβάνω: Μητέρα μάθε στο παιδί σου από μικρό την αγάπη προς τον Θεό! Μάθε το να προσεύχεται, η προσευχή είναι το μυστικό κλειδί της ευτυχίας του. Έτσι μαθαίνει να συνδέει την αδυναμία του με την παντοδυναμία του Θεού. Δίδαξέ τον ν’ακούει τη φωνή του Θεού, μέσα απ’τις σελίδες της Αγ.Γραφής, να Τον αναζητά και να Τον βρίσκει μέσα στον Χώρο της Θ.Λατρείας.
Ενθάρρυνε την γνωριμία του με τον πνευματικό οδηγό μέσα από το μυστήριο της εξομολογήσεως.
Οδήγησε τα βήματά του στη φιλική συντροφιά του κατηχητικού σχολείου. Έχει να πάρει πολλά εφόδια και να ωφεληθεί πολύ απ’αυτό.
Μητέρα! Στάσου δίπλα στο κάθε παιδί σου χωριστά, και χάρισέ του αυτό που έχει ανάγκη. Στο βρέφος την τρυφερότητά σου, την προσωπική σου φροντίδα, την αγκαλιά σου. Στο παιδί τα γλυκά σου λόγια, το παιχνίδι, το χάδι σου, την προστασία σου.
Στον έφηβο, το επαναστατημένο αυτό παληκάρι ή την κοπέλα που σου κλείνει με πάταγο την πόρτα και κλειδώνεται στο δωμάτιό του. Αυτό με το παράξενο ντύσιμο και το έξαλο φέρσιμο του. Αυτός ο νέος ή η νέα θα κερδηθή με πολλή αγάπη, υπομονή διακριτική, ευγενική, φωτισμένη κατανόηση και συμπαράσταση. Όταν όμως παρ’όλη την προσπάθειά μας εκείνα θα παραπατούν; Τότε; Τι θα απογίνουμε; Καμιά μας προσπάθεια, καμιά μας θυσία δεν θα στεριώσει; Δεν θα δώσει καρπούς αν δεν μιλάμε στην Παναγία μας που είπαμε ότι είναι η γέφυρα που ενώνει την γη με τον ουρανό. Αυτή με τον δικό της τρόπο θα μεσιτεύσει.
Αλλά και εμείς θα πούμε στον Κύριό μας Κύριε, είμαι μια μητέρα του αιώνα τούτου με την πολλή δύναμη και την πιο πολλή αδυναμία. Με τις κατακτήσεις στο διάστημα και την υποδούλωση στα ναρκωτικά. Με την πολλή απόλαυση και τον πολύ πόνο. Με τις πολλές υποσχέσεις και τις οδυνηρές διαψεύσεις.
Ω! Κύριε αναπνέω, κινούμαι, υπάρχω ανάμεσα στις μεγάλες αντιθέσεις και αντινομίες της εποχής μας.
Αγαπητοί μου, είπαμε τόσα για τη Μάνα, αλλά και ώρες ολόκληρες θα μπορούσαμε να μιλάμε γι’αυτή. Θα ήταν παράλειψη να φύγουμε απ’εδώ σήμερα, χωρίς να θυμηθούμε τις τραγικές μάνες της Συρίας, του Ιράν, της Αιγύπτου, που με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους και τα παιδιά τους αγκαλιά τρέχουν να γλυτώσουν από τους πολλούς κινδύνους και τις αδέσποτες σφαίρες.
Την φρίκη, την αγανάκτηση, την πικρία που νιώθουμε κάθε φορά που γυρίζουμε το κουμπί του ραδιοφώνου ή της τηλεοράσεως, ας τις μετατρέψουμε σε λόγια προσευχής και ας πούμε: Κύριε, σκέπασε με τα χέρια σου τις τόσες άγνωστες και πονεμένες μητέρες και χάρισέ τους δύναμη, πίστη, υπομονή, ελπίδα.
Φέρε την Ειρήνη Σου σ’όλον τον κόσμο. Την Ειρήνη που όλοι ζητάμε και θέλουμε να περιμένουμε.
Φεύγοντας ας μείνει μες την ψυχή μας τούτο: Η καρδιά της μάνας γίνεται προσφορά για τη ζωή και την ευτυχία των παιδιών της.
Εύχομαι σ’όλες τις μάνες του κόσμου να ζήσουν, να χαίρωνται τα παιδιά τους. Και σ’όλα τα παιδιά να χαίρονται τις Μάνες τους.
Σας ευχαριστώ.