Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Μουσουλμάνος μετανάστης απαίτησε να κατεβεί η εικόνα της Παναγίας από νοσοκομείο


web statistics



Δείτε τι έγινε στη συνέχεια όπως μας τη διηγήθηκε γιατρός.



Μουσουλμάνος (λαθρο)μετανάστης σχετικά πρόσφατα μετέφερε τη γυναίκα του σε μαιευτήριο της Πάτρας για να γεννήσει.
Δεν γνωρίζουμε αν ήταν δημόσιο μαιευτήριο ή κάποιο Κέντρο Υγείας της ευρύτερης περιοχής των Πατρών (οι μετανάστες συνηθίζουν και πηγαίνουν σε Κέντρα Υγείας ακόμα και σε Αγροτικά Ιατρεία και δέχονται να ξεγεννήσουν τις γυναίκες τους ακόμα και γιατροί άσχετων ειδικοτήτων π.χ. οφθαλμίατροι! αρκεί να θεωρηθεί έκτακτο περιστατικό για να μην πληρώσουν τίποτα απολύτως).....

Μόλις έβαλαν τη γυναίκα του στον θάλαμο για να γεννήσει, πρόσεξε ο μουσουλμάνος την εικόνα της Παναγίας στον τοίχο και αμέσως είπε στον υπεύθυνο γιατρό:
- Αυτό το κάδρο (εννοούσε το εικόνισμα) κατέβασέ το αμέσως από κει. Δεν θέλω μόλις γεννηθεί το παιδί μου να δει αυτό το πράμα!
Έγινε μια σχετική φασαρία, η γυναίκα αγχώθηκε και για να μην χειροτερέψουν τα πράγματα, οι υπεύθυνοι δέχθηκαν να κατεβάσουν την εικόνα της Παναγίας (κακώς) με σκοπό να την ανεβάσουν αμέσως μετά.
Ο μουσουλμάνος έμεινε να περιμένει στην αίθουσα αναμονής πότε θα τελειώσει ο τοκετός.
Μετά από ώρες βγήκε ο γιατρός και του ανακοίνωσε:
- Η γυναίκα σου γέννησε φυσιολογικά.
Εκείνη είναι καλά.
Το παιδί σου όμως γεννήθηκε τυφλό!
Όχι μόνο εικόνα της Παναγίας δεν θα δει, αλλά ούτε και τίποτα άλλο στον κόσμο!

Ελευθερία του Λόγου για το www.eglimatikotita.gr

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Η εικόνα της Παναγίας«Η των απολωλότων αναζήτησις»


web statistics


  Η θαυματουργός και ιερά εικόνα της Παναγίας, που ονομάζεται «Ἡ τῶν ἀπολωλότων ἀναζήτησις», τιμάται ήδη από τον 6ο αιώνα μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Η Παναγία, κατά την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, έσωσε από την κόλαση τον μοναχό Θεόφιλο από την Εκκλησία των Αδάνων της Μικράς Ασίας, ο οποίος μετανόησε. 
Οι Ρώσοι τιμούν την εικόνα αυτή της Παναγίας από τα παλιά χρόνια λόγω του ότι θαυματουργεί όχι μόνο σε συτούς που κινδυνεύουν με σωματικό θάνατο αλλά και με πνευματικό θάνατο.
 Κατά τα μέσα του 18ου αιώνα,στο χωριό Μπορ στην Καλούγκα,ένας ευλαβής χριστιανός ο Θεόδοτος Ομπούκωβ ενώ ταξίδευε κατά την ημέρα των Θεοφανείων έχασε τον δρόμο μέσα στην χιονοθύελλα.Μη έχοντας τι να κάνει,κάθισε πάνω στο έλκηθρο του,ενώ είχε αρχίσει να παγώνει.
 Τότε προσευχήθηκε στην Παναγία και υποσχέθηκε πως εαν σωθεί θα χαρίσει στην εκκλησία του χωριού του ένα αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας«Η των απολωλόντων αναζήτησις»Η Παναγία άκουσε την προσευχή του.Έτσι ένας χωρικός άκουσε μία φωνή που του έλεγε:«Πάρε τον»
 Εκείνος βγήκε έξω και έτσι έσωσε τον Ομπούκωβ που είχε σχεδόν παγώσει.Μόλις συνήλθε και επανέκτησε τις δυνάμεις του ο Ομπούκωβ χάρισε ένα αντίγραφο της εικόνας στον ναό του Αγίου Γεωργίου της πόλης Μπολκοβ του κυβερνείου Ορλώβ.
Πολλά αντίγραφα της εικόνας της Παναγίας«Η των απολωλότων αναζήτησις»,στο πέρασμα των χρόνων,τέλεσαν πάμπολλα θαύματα σώζοντας ολόκληρες πόλεις από επιδημίες και θεραπεύοντας σωματικές και ψυχικές ασθένειες.Τιμάται στις 5 Φεβρουαρίου.

proskynitis.blogspot.com

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Παναγία του Κύκκου. Θαύματα


web statistics

Κύπρος - Παναγία του Κύκκου. Θαύματα
ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΑΝΤΩΝΙΟ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΟ
Ο μοναχός Αντώνιος ήταν κωμοδρόμος της Μονής. Μία ημέρα ο μοναχός αυτός πληγώθηκε σε ένα σημείο του ποδιού, το οποίο μολύνθηκε. Αφού ξόδευσε πολλά χρήματα σε γιατρούς, χωρίς να θεραπευτεί, ήρθε στη μνήμη του το Αγίασμα. Προσευχήθηκε με δάκρυα και επικαλέστηκε το πανύμνητο όνομα της Παναγίας. Πήγε και στο Αγιασμα και έπλυνε το πόδι του με το νερό, οπότε αποκαταστάθηκε αμέσως η υγεία του. Επέστρεψε στο μοναστήρι, δοξάζοντας την Υπέραγνη Παναγία Κυκκώτισσα.

Ένας άλλος μοναχός, με το όνομα Παρθένιος, είχε ταλαιπωρηθεί από ασθένεια πυρετού για περισσότερο από δεκατρείς μήνες. Μόλις ήπιε και νίφτηκε στο Αγίασμα, έλαβε την υγεία του.
ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΔΟ

Επιστρέφοντας από τα Ιεροσόλυμα το έτος 1776, ο ευλαβής ιερομόναχος Ιωάννης από τη Ρόδο κατέβηκε στην Κύπρο και πήγε στη Μονή Κύκκου για προσκύνημα. Μόλις έφθασε στο μοναστήρι, ζήτησε να μείνει κλεισμένος στην εκκλησία όλη τη νύχτα, λόγω ευλάβειας.
Όμως οι πατέρες, που δεν είχαν τέτοια συνήθεια, δεν συμφώνησαν σ' αυτό. Ο Ιωάννης τους παρακαλούσε θερμά να τον αφήσουν να μείνει μία νύχτα στην εκκλησία μόνος. Τελικά οι πατέρες έδωσαν τη συγκατάθεση τους και τον άφησαν.

Αφού πέτυχε τον σκοπό του, και έχοντας μείνει μόνος στην εκκλησία τη νύχτα, άρχισε να προσεύχεται. Κρατούσε δέκα ή δέκα πέντε κεριά, για να διαβάσει την ακολουθία του, τα οποία έβαλε πάνω στο μανουάλι, που ήταν απέναντι από την Αγία Εικόνα, και άρχισε να διαβάζει τους Οίκους της Θεοτόκου με ευλάβεια.
Μετά συνέχισε να διαβάζει και την Παράκληση προς Αυτήν. Όταν την τελείωσε, άρχισε και την άλλη παράκληση. Μόλις την είχε τελειώσει, άρχισε να πέφτει στη γη και να κάνει μετάνοιες. Αφού έπεφτε και σηκωνόταν και έκανε μετάνοιες, κουράστηκε και άρχισε να σκέφτεται.
Σκεφτόμενος για αρκετή ώρα (υπήρχαν δυο άνθρωποι, τους οποίους πρόσταξε ο ηγούμενος να κρυφτούν στην εκκλησία, για να παρατηρήσουν τι θα έκανε), πλησίασε την Αγία Εικόνα και έτεινε το χέρι του προς τη Σκέπη, η οποία την κάλυπτε, για να την αποκαλύψει, αλλά ω του θαύματος! τι παράδοξο!
Πως να διηγηθώ το γεγονός χωρίς δάκρυα; Ξαφνικά μία σπίθα βγήκε από τη μικρή θυρίδα και έφθασε στο πρόσωπο του Ιωάννη, και σείσθηκε ο τόπος, στον οποίο στεκόταν. Στρέφοντας το πρόσωπο του προς το μανουάλι, βλέπει ότι τα κεριά, που έβαλε πάνω του, τα οποία είχε, για να διαβάσει την ακολουθία του, άναψαν αυτομάτως και έκαιαν. Βλέποντας αυτό ο Ιωάννης, έμεινε αμήχανος και δεν ήξερε τι να κάνει, παρά να φωνάξει μεγαλόφωνα:

"Παναγία Θεοτόκε" και να πέσει κάτω αμίλητος. Ήρθαν και οι άνθρωποι, που τοποθετήθηκαν από τον ηγούμενο, για να τον προσέχουν στην εκκλησία, και, βλέποντας τον ξαπλωμένο, μισοπεθαμένο, τον σήκωσαν, τον έβγαλαν από την εκκλησία και τον άφησαν για αρκετή ώρα, ρωτώντας τον για το συμβάν. Ο Ιωάννης τους κοίταξε, χωρίς να μπορεί να μιλήσει. Κανένας από τους πατέρες δεν γνώριζε το γεγονός, γιατί ήταν η τετάρτη ώρα της νύκτας.

Σιγάσιγά ο Ιωάννης συνήλθε. Χτύπησαν το σήμαντρο, για να διαβάσουν τον Όρθρο, και μετά την απόλυση τον ρώτησαν και τους διηγήθηκε το συμβάν, τι έπαθε και τι είδε. Δοξάζοντας τη Θεοτόκο, που έκανε τόσο μεγάλο θαύμα με τη Χαριτόβρυτή Της Αγία Εικόνα, τον αποχαιρέτισαν λέγοντας του: "Πήγαινε, πάτερ, εν ειρήνη και διηγήσου όσα είδες και έπαθες".
ΚΑΘ' ΟΔΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΚΚΟ. ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΒΡΥΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

Διαμένοντας για κάποιο χρονικό διάστημα στον Κύκκο, ο γνωστός διδάσκαλος της τότε Ελληνικής Σχολής, που λειτουργούσε στην Αρχιεπισκοπή, ο Εφραίμ ο Αθηναίος, το 1748 έγραφε τα εξής:

"Το πρώτο και άξιο θαυμασμού είναι το πώς υπάρχει το σεβάσμιο τούτο μοναστήρι, έχοντας τόσα απαραίτητα έξοδα και αντιμετωπίζοντας τόσες εξωτερικές επιδρομές. Ενώ βρίσκεται σε ένα τόσο δύσβατο και απαραμύθητο τόπο, πώς καλύπτει άνετα τις καθημερινές σωματικές ανάγκες;
Πώς τα μουλάρια της Μονής γυρίζουν ακατάπαυστα στα τραχιά βουνά, για να κουβαλήσουν τα αναγκαία, χωρίς να βλάπτονται;
Και όχι μόνο αυτό. Έρχονται τόσοι πολλοί προσκυνητές με παιδιά, πώς δεν παθαίνουν τίποτα από τη δυσκολία και τη σκληρότητα της οδοιπορίας;
Εάν τύχει να συμβεί κάτι στους γκρεμούς, με τρόπο παράδοξο αυτοί οι οποίοι πέφτουν σώζονται, όπως συνέβη κάποτε σε ένα νήπιο, το οποίο γκρεμίστηκε και διαφυλάχθηκε με παράδοξο τρόπο.
Αυτό το ίδιο συνέβη και στον Χρύσανθο ιερομόναχο πρωτοψάλτη, ο οποίος, όπως ο ίδιος μαρτυρεί, ενώ έπεσε σε τόπο απόκρημνο και απειλήθηκε η ζωή του, παραδόξως σώθηκε με τις πρεσβείες της Θεοτόκου.  
Ποιος μπορεί να αριθμήσει τα άπειρα θαύματα σε ασθενείς και δαιμονιζόμενους ή σε ανθρώπους, οι οποίοι ταξίδευαν στη θάλασσα και διέτρεξαν κίνδυνο; Μόλις επικαλεστούν τη Θεοτόκο, αμέσως γλυτώνουν.
Για μαρτυρία, αρκεί να αναφέρουμε μόνο εκείνο τον ναυαγό, ο οποίος, βρισκόμενος μέσα στη θάλασσα, κάθησε σε ένα ψαθί και, περιφερόμενος εδώ και εκεί, σώθηκε από τη Θεοτόκο, μόλις επικαλέστηκε τη Χαριτόβρυτη εικόνα του Κύκκου. Σύμφωνα με την υπόσχεση του, αργότερα ήλθε εδώ και εμόνασε. Το όνομα του ήταν Γρηγόριος". 

Η Μορφή της Παναγίας στην ποίηση του Κωστή Παλαμά


web statistics


Η Μορφή της Παναγίας στην ποίηση του Κωστή Παλαμά

Η κατανυκτική αγάπη του λαού μας, ιδιαίτερα προς την Παναγία, η λατρεία και η αφοσίωση του Έλληνα προς την Θεοτόκο, είναι ανάλογη προς την άπειρη στοργή που ξεχειλίζει από τα μάτια Εκείνης προς όλον τον κόσμο. Και δεν χρειάζονται υψηλονόητοι και βαθυστόχαστοι θρησκευτικοί στοχασμοί για να νιώση κάποιος τη θαλπωρή της ματιάς Της, όταν σε κοιτάζη. Το γονάτισμα του απλοϊκού προσκυνητή μπροστά
στην εικόνα Της είναι η πιο γνήσια μεταφυσική διάσταση της ψυχής του.

Αυτό το γονάτισμα και η αφοσίωση του ελληνικού λαού στην εικόνα της Παναγίας είναι φαινόμενο που πάει πέρα από την θρησκευτική πίστη, πέρα από το δόγμα. Η Παναγία σκλαβώνει με το βλέμμα Της και τους άπιστους ακόμα. Μια ματιά ρίχνει, υψώνει το χέρι Της, σαν για να σ' ευλογήση και νιώθεις μέσα σου την παρουσία του Θεού. Αισθάνεσαι ένα ψυχικό τίναγμα, μια μυστική συγκίνηση που σε πλημμυρίζει με ανείπωτη χάρη. Σε κοιτάζει από την εικόνα Της η Μεγαλόχαρη και η ματιά Της σε γεμίζει καρτερία, ελπίδα και στοργή.

Την εικόνα και τη ματιά της Παναγίας ύμνησαν οι λογοτέχνες. Και όχι μόνον οι αληθινοί πιστοί, αυτοί που έμειναν άγγιχτοι από τις επιστημονικές αμφιβολίες του υλισμού, μα και εκείνοι οι κομματιασμένοι από αμφιβολίες και αντιφάσεις. Ανάμεσα στους δεύτερους και αυτός ο μεγάλος ελληνολάτρης ποιητής Κωστής Παλαμάς, αυτός ο διχασμένος, ο εγκεφαλικός, που, όπως τον κατηγόρησαν, του έλειπε η λυρική αίσθηση της μεταφυσικής. Κι όμως ο Παλαμάς βυθιζόταν ολοένα και πιο πολύ μέσα στα άδυτα της ψυχής του και προσπαθούσε να συλλάβη κάποια κρυφά μιλήματα που έβγαιναν από μέσα του.

Ο ίδιος παραδέχεται τον δυαδισμό του σε ελληνολάτρη και χριστιανό. Αποκαλυπτικός είναι στο ποίημά του «Απόκριση» στην «Ασάλευτη ζωή» (κεφ. ΣΤ` «Άπαντα» τομ. 10 σελ. 451). Εκεί εξηγεί την όλη πνευματική του πορεία που σημαδεύτηκε από μια διαρκή και επίπονη πάλη ανάμεσα στο νου και στην καρδιά του. Γράφει: «Ο ποιητής μου είναι, η πιο σωστά φαίνεται, να είναι Ελληνολάτρης, μα η λατρεία του πιο πολύ του νου θρησκεία αποτέλεσμα και σημάδι μιας μόρφωσης. Η καημένη του καρδιά του λέει κάτι άλλο: ....Του λέει η συνείδησή του πως δεν είναι άδολη εθνική, πως ίσα με την ευωδιά του ρόδου τον μεθά και το λιβάνι, πως μαζί με την Παρθένα την Αθηνά, που συχνά πυκνά έρχεται στην άκρη του κοντυλιού του, η Παναγία η Αθηνιώτισσα του παρουσιάζεται και την τραγουδά πιο γκαρδιακά και ειλικρινέστερα....» Το ίδιο εννοεί και στη «Φοινικιά», σε αυτό το αριστουργηματικό ποίημα της «Ασάλευτης ζωής»..

«...Ήρθε και κλείστη μέσα μου, ποιός να το πιστέψει, μια κολασμένη και μια θεία, η Σκέψη, η Σκέψη...»

Και αυτός, λοιπόν, ο δύσπιστος και κριματισμένος άνθρωπος-ποιητής γυρεύει τακτικά και εναγώνια την λυτρωτική σκέψη. Σε πολλές στιγμές, σε ώρες συνειδησιακής κρίσης, εκφράζει τη γνήσια μεταφυσική διάσταση της ψυχής του, ατενίζει τον ουρανό και δέεται με πόνο ψυχής. Στα «Κασσιανικά» του ποιήματα, όπως τα αποκαλεί ο ίδιος, αποκαλύπτει παραστατικά το σπαραγμό της ψυχής του, το παράδερμά του από την κλίση του προς την αμαρτία και αυτοτιμωρούμενος σκαλίζει τα τραύματα του ηθικού του κόσμου. Τότε είναι που βλέπει αόρατο ένα χέρι πάνω από το κεφάλι του να τον ευλογή:

« Κι απάνω απ' το κεφάλι μου αόρατο ένα χέρι

κάποιο μεγάλο χέρι μ' ευλογούσε...» ( «Εκατό φωνές»)

Εύγλωττα εξομολογητικοί είναι και οι στίχοι του σε μια μύχια προσευχή του προς την Παναγία στο ποίημά του «Μυστική παράκληση», που είναι μια δραματική, καθαρά θρησκευτική έκφραση της ψυχής του. Να μερικοί στίχοι του:

«Δέσποινα,

κανένα φόρεμα τη γύμνια μου

δε φτάνει να σκεπάσει

............................

Πρόστρεξε, Μυροφόρα,

μονάχα εσένα πίστεψα

και λάτρεψα μονάχα εσένα,

κι ως τώρα μέσ' στα αιματοστάλαχτα

μιας οργισμένης δύσης

Δέσποινα, στήριξέ με εσύ

και μη μ' αφήσεις.....

Η Παναγία για τον Παλαμά είναι στήριγμα, καταφυγή και παρηγοριά. Η γλυκειά και ταπεινή μορφή της είναι γι' αυτόν λιμάνι εξαγνισμού, πρόσωπο ιερό, που εμπνέει ελπίδα και ανακούφιση στον μικρό και τον αδύνατο. Συνεχίζει στην «Μυστική Προσευχή» του:

«....Α! δείξου στο μικρό και στον ανήμπορο

και δείξου καθώς δείχνεσαι στους ταπεινούς

και φτάσε καθώς φτάνεις στους αμαρτωλούς

και δείξου καθώς δείχνεσαι στους σκλάβους

η Αγία Ελεούσα......»

Πόσο εξομολογητικός και πόσο δραματικά ενδοσκοπούμενος δείχνεται και στη θερμή ικεσία του στην Παναγία στο ποίημά του «Ήθελα», που περιλαμβάνεται στη μεταθανάτια συλλογή του, που την εξέδωσε ο γιος του Λέανδρος με τίτλο: «Βραδινή φωτιά»:

«...Και τα γόνατά της ν' αγκαλιάσω

και τα χέρια της να γλυκοσκεπαστώ

και να της ξομολογηθώ και να της ξεσκεπάσω

ο,τι μέσα μου κρύβεται κλειστό

ο,τι ντρέπομαι να πω κι ο,τι φοβάμαι,

κάποιες άκαρπες, άθλιες αμαρτίες,

ο,τι σκληρό με τυραννά κι ο,τι θέλω να' μαι

τις άγριες κυνηγήτρες μου Ερινύες...»

Κατανυκτικός ύμνος στην Παναγία είναι και οι παρακάτω στίχοι του όπου εξυμνεί τη στοργική και ελπιδοφόρα ματιά της. Κοιτάζει από την εικόνα της η Μεγαλόχαρη την παρέλαση του ανθρώπινου πόνου και η ματιά της μεταδίδει καρτερία και ελπίδα:

«Η σκέπη και του ανθρώπου εσύ, τ' αγγέλου εσύ και η δόξα,

με τη χαρά σου χαίρεται, χαριτωμένη η κτίση!

Μητέρα των ανέλπιδων κι όλου του κόσμου σκέπη,

κάτω από σε και οι ανέλπιδοι κι όλος ο κόσμος ίσοι!

Μπρος στην εικόνα σου γυρτός ο κόσμος με το στόμα

τρεμουλιαστό, κρεμάμενο μόνο απ' τόνομά σου

κι από τη σκέψη σου, Κυρά, κι από τ'ανάβλεμμά σου,

μ' ένα τροπάρι μυστικό, με μια πνιχτή μουρμούρα

δυό απέραντα μονόλογα: Χαίρε Χαριτωμένη!...»

Αλλά και στη «Φλογέρα του Βασιλιά» ζωγραφίζει ζωντανά την πιο αγνή και αυθεντική μορφή της και την επίδρασή της στους προσκυνητές:

«Μοναχική, ξαρμάτωτη κι απάνω εδώ αραγμένη

μακριάθε, ανέγγιχτη, άχαρη και σαν πνιγμένη μέσα

σ' ένα φακιόλι κόκκινο, σ' ένα μαντό γεράνιο

χωρίς κοντάρι και σκουτάρι, ουδέ γοργόνειο σκιάχτρο

μ' ένα παιδί στην αγκαλιά, το χέρι στην καρδιά της,

μια σιταράτη, μια γλυκειά, μια ταπεινή σα χήρα

σαν κουρασμένη, σα φτωχιά, σαν έρμη, σαν κλαϋμένη,

μηδέ κοντή, μηδέ ψηλή, μα σα να βρίσκεται όλο

σε ψήλωμα που ξετυλιέται, αγάλια, αγάλια, θάμα.

Μόνο άπλωνε τα χέρια της κι όσοι μπροστά της πέφταν

και κάτω από το χέρι της γονατιστοί λυγίζαν,

μόνο η ματιά της κοίταζε κάτω απ' τη ματιά της

μάρμαρα ανθρώπων και θεοί ραγίζανε και λιώναν...»

Και σε πολλά άλλα σημεία του ογκωδεστάτου έργου του ο Παλαμάς, όταν βρίσκεται μπροστά στην αγία μορφή της μεγάλης Κυράς, εγκαταλείπει τις αμφιβολίες του. Η μορφή της του γαληνεύει την ψυχή και οι στίχοι του στάζουν κατάνυξη και τρυφερότητα.

Του Κώστα Παπαδημητρίου

Το εικόνισμα της Παναγίας (αληθινή ιστορία)


web statistics

Το εικόνισμα της Παναγίας (αληθινή ιστορία)
O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του…..
Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπαμπη, οταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ηταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..
Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις?” τον ρώτησε στα τούρκικα…
Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα”
Ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ΄ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε.
Γεννήθηκα σ΄ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας.Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.
Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας.
Οι γονείς του μ΄αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί.
Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ΄όλο το σπίτι ευωδία.
Όλα αυτά έμενα μ΄ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.
Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ΄ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους.
Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.
Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. “
“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..”
“Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.
Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενηλικός κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.
Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία.
Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η αντλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τουτο εδώ το χωριό.
Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημέμη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοιχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσεύχη μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.
Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να κατλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον.
Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ΄ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο.
Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτι.
“Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.
Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπληρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.
“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μήνν πέσει σε βέβηλα χέρια”.
Το ίδιο σκ’εφτηκα να κάνω και γω.
Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω.
Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό.
Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας.
Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου.
Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.
Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν.
“Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσερή αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου.
Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε.
“Κάποιον θα στελιλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια με περιμένω.
Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.
Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα.
Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του.
Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά.
Αποχαιρετίστηκαν δακρυσμένοι.
Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.
Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του.

Η Παναγία στο Ισλάμ


web statistics


Η Παναγία στο Ισλάμ
Το Κοράνι αποδίδει ξεχωριστή Τιμή στην Παναγία και στον Χριστό (η μισαλλοδοξία θα έρθει αργότερα από τους ανθρώπους και όχι από τις  Ιερά Κείμενα)
Άχμαντ Ελντίν
Στην ιερά παράδοση(χαντιθ) του Προφήτη Μωάμεθ αναφέρεται ότι η Παναγία ήταν από τις λίγες γυναίκες που πέτυχε την τελειότητα σαν άνθρωπος.(Al-Bukhari- τόμος 5 βιβλίο 62)
Πραγματικά η Παρθένος Μαρία, η όπως αποκαλείται στο Κοράνι Μάριαμ, που είναι και η σωστή προφορά του ονόματος της, έχει μια ιδιαίτερη θέση στο Ισλάμ και συγκεκριμένα στο Ιερό Κοράνι. Το 19ο κεφάλαιο του Κορανίου είναι αφιερωμένο στην Παρθένο Μαρία με τον τίτλο «Σουρα Μαριαμ» δηλαδή το «Κεφάλαιο της Μάριαμ» Και είναι ακόμα πιο εκπληκτικό όταν αναλογιστεί κανείς(ιδιαίτερα ένας Χριστιανός) ότι σε ολόκληρη την Αγία Γραφή η μητέρα του Ιησού δεν πολύ αναφέρεται στα ιερά κείμενα, ενώ την ίδια ώρα το Κοράνι κάνει συχνές αναφορές στο όνομα της, την ιστορία της, και την παρουσιάζει στους Μουσουλμάνους ως ένα παράδειγμα πίστης και τελειότητας. Και όλα αυτά πέρα από το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στην μνήμη της.
Σε αυτήν εδώ την έκθεση θα δούμε την ιστορία της πως περιγράφεται στο Κοράνι και πως τιμάται σαν άνθρωπος. Θα προσθέτω και κάποια προσωπικά σχόλια για την καλύτερη κατανόηση από τον αναγνώστη.
Η γέννηση της
Το Κοράνι αναφέρει:
Κοίτα! Η γυναίκα του Ιμράν είπε: Ώ! Κύριε μου! Σου αφιέρωσα εκείνο που βρίσκεται στη κοιλιά μου, για δική Σου έκτακτη εξυπηρέτηση. Δέξου λοιπόν τούτο από εμένα γιατί Εσύ ακούς και γνωρίζεις τα πάντα”.
Κι όταν την γέννησε είπε: “Ω! Κύριε μου! Κοίτα! Λευτερώθηκα από μια κόρη”. Ο ΑΛΛΑΧ βέβαια γνώριζε τι γέννησε. Και με κανένα τρόπο το αγόρι δεν εξισώνεται με το κορίτσι. “Την ονόμασα Μαριάμ, και την εμπιστεύομαι καθώς και τους απογόνους της, στη δική Σου προστασία απ’ τον Σατανά τον απόβλητο”. ( Κοράνι 3:35-36)
Η γυναίκα του Ιμραν όπου είναι η μητέρα της Παναγίας, εξαιτίας της αφοσίωσης που είχε στον Θεό υποσχέθηκε να αφιερώσει το παιδί της προς την εξυπηρέτηση Του όπου ζήτησε από τον Θεό να δεχθεί το τάμα της αυτό. Είχε ελπίδα να κάνει αγόρι μιας και τότε ήταν η πρακτική των αγοριών να εξυπηρετούν και να είναι υπεύθυνοι για τους ναούς του Θεού. Κάνοντας όμως κόρη πίστεψε ότι το τάμα της δεν πήγαινε σύμφωνα με το σχέδιο της. Ωστόσο αποφάσισε να ολοκληρώσει το τάμα της, και ονόμασε το κοριτσάκι Μάριαμ. Προσευχήθηκε στο Θεό και ευχήθηκε για το κοριτσάκι της να την προστατεύει ο Θεός, αυτή και τα μελλοντικά της παιδιά από τον Σατανά. Στο παρακάτω χωρίο του Κορανίου βλέπουμε και την αποδοχή του τάματος και της ευχής της από τον Θεό
Και τη δέχτηκε ο Κύριος της με ευμενή υποδοχή κι έκαμε ώστε να μεγαλώσει με καλό τρόπο ( Κοράνι 3:37)
Η ανατροφή της
Συνεχίζοντας τον στίχο 37 του Κορανίου από το κεφάλαιο 3 διαβάζουμε:
Και τη δέχτηκε ο Κύριος της με ευμενή υποδοχή κι έκαμε ώστε να μεγαλώσει με καλό τρόπο, και την άφησε στις φροντίδες του Ζαχαρία. Όσες φορές ο Ζαχαρίας επισκεπτόταν το κελλί της, έβρισκε να υπάρχουν εκεί αρκετά τρόφιμα, κι είπε: “Ω! Μαριάμ! Από πού έρχονται αυτά σε σένα;!” Κι εκείνη απάντησε: “Από τον ΑΛΛΑΧ, γιατί ο ΑΛΛΑΧ προμηθεύει τα προς συντήρηση σ’ όποιον θέλει, χωρίς λογαριασμό.
Εδώ βλέπουμε ότι ο Θεός κυριολεκτικά φρόντιζε την Παναγία, και άκουσε την ευχή της Μητέρας της για προστασία και για μια καλή ανατροφή βάζοντας την έτσι υπό την προστασία του Προφήτη Ζαχαρία. Μέσα από την αφοσίωση της, την καλή ανατροφή της, και πάνω από όλα να την ακολουθεί η ευχή της μητέρας της, η Μάριαμ έγινε αυτό που την χαρακτηρίζει το Ιερό Κοράνι, η καλύτερη από όλες τις γυναίκες του κόσμου:
Κοίτα! Οι άγγελοι είπαν: “Ω! Μάριαμ! Ο ΑΛΛΑΧ σε διάλεξε και σ’ εξάγνισε, προτιμώντας σε ανάμεσα απ’ όλες τις γυναίκες των εθνών. ( Κοράνι 3:42)
Ο Ευαγγελισμός
Στο κεφάλαιο του Κορανίου «Μάριαμ» η Παναγία δέχεται μια επίσκεψη από έναν αγγελιοφόρο του Θεού:
Και να διηγηθείς στο Βιβλίο (το Κοράνιο) (την ιστορία) της Μαριάμ, όταν αποσύρθηκε – από την οικογένεια της – σε ένα τόπο στα Ανατολικά. Είχε τοποθετηθεί ένα προπέτασμα (για να προφυλάξει τον εαυτόν της) απ’ αυτούς. Τότε στείλαμε σ’ αυτήν το πνεύμα μας (έναν άγγελο) που παρουσιάστηκε μπροστά της – σαν ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Εκείνη είπε: Αναζητώ καταφύγιο, από σένα, στον Οικτίρμονα (ΑΛΛΑΧ) αν (Τον) φοβάσαι (μη με πλησιάζεις)”. Εκείνος είπε: “Είμαι μόνο ένας απεσταλμένος από τον Κύριο σου, (να χαρίσω) σε σένα ένα άγιο υιό”. Εκείνη είπε: “Πώς θα έχω γιο, εφ’ όσον κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μ’ έχει αγγίξει, κι ούτε είμαι ακόλαστη;” Εκείνος είπε: “Έτσι (θα γίνει), είπε ο Κύριος σου, αυτό για Μένα είναι εύκολο. Και (επιθυμία Μας είναι) να τον προσδιορίσουμε σαν ένα Θεϊκό Σημείο για τους ανθρώπους και Έλεος από Μας. Είναι μια υπόθεση που (έτσι) έχει θεσπιστεί.” (Κοράνι 19:16-21)
Σε αυτούς τους στίχους περιγράφεται πως η Παναγία δέχτηκε επίσκεψη από τον άγγελο Γαβριήλ ο οποίος της παρουσιάστηκε με αντρική μορφή. Μη γνωρίζοντας ποιος είναι φοβήθηκε για τον εαυτό της. Ο άγγελος την βεβαίωσε ότι είναι αγγελιοφόρος του Θεού και ένας άγγελος για να της ανακοινώσει τα «καλά νέα» για την απόκτηση ενός υιού. Σοκαρισμένη κάνει ερωτήσεις για το πώς θα γίνει αυτό, πράγμα που επιβεβαιώνει την αγνότητα της. Ο Άγγελος της εξηγεί ότι μια τέτοια σύλληψη η οποία είναι θαυματουργή είναι εύκολη για τον Θεό, το μόνο που έχει να κάνει είναι να πει «Γενηθήτω» και γίνεται. Και όλα αυτά είναι θέματα που έχουν θεσπιστεί από Αυτόν για μεγάλους σκοπούς ως προς το όφελος της ανθρωπότητας.
Το Θαύμα
Έπειτα με θαυματουργό τρόπο η Παναγία μένει έγκυος. Η ιστορία της εγκυμοσύνης της είναι πραγματικά όμορφη και συγκινητική όπως την περιγραφή το Κοράνι.
Έτσι τον σήκωσε (στη κοιλιά της) συνέλαβε – και αποσύρθηκε μαζί του σ’ ένα απόμακρο μέρος. Και την οδήγησαν οι πόνοι του τοκετού στον κορμό μιας χουρμαδιάς, και είπε (μέσα στην αγωνία της): ” Αλίμονο μου! Μακάρι να πέθαινα πριν απ’ αυτό και να ήμουν ένα πράγμα ξεχασμένο κι αόρατο”! Αλλά (μια φωνή) την κάλεσε από κάτω της (απ’ την χουρμαδιά) “Μην λυπάσαι! γιατί ο Κύριος σου έχει προβλέψει ένα ποταμάκι κάτω από σένα”. “Και κούνησε – προς τη μεριά σου τον κορμό της χουρμαδιάς, και θα
πέσουν πάνω σου φρέσκοι – ώριμοιχουρμάδες”. “Κι έτσι τρώγε και πίνε και δρόσισετο μάτι (σου να ησυχάσεις), Κι αν δεις κανένα ανθρώπινο πλάσμα (και σε ρωτάει) να του πεις: Έχω, πραγματικά, υποσχεθεί
νηστεία  στο  Φιλεύσπλαχνο  (ΑΛΛΑΧ) ( Κοράνι 19:22-26)
Έχουμε λοιπόν την Παναγία να πηγαίνει έξω από την πόλη απόμακρα από την βηθλεέμ περίπου 4 με 6 μίλια από την Ιερουσαλήμ, με πόνους τοκετού, και με φόβο στο τι πρόκειται να της συμβεί. Είναι το πρώτο της παιδί, και δεν έχει άντρα. Τι θα έλεγε ο λαός της οι Ιουδαίοι; Τι θα κάνουν; Πως θα αντιδράσει η μικρή Μάριαμ; Με όλα αυτά στο μυαλό της να την αγχώνουν εύχεται να ήταν νεκρή.
Ο Θεός όμως που της έδωσε αυτό το θαύμα και τον όποιο λάτρευε η ίδια, και αφιέρωσε όλη της την ζωή δεν θα την εγκαταλείψει. Μια φωνή ήρθε και ακούστηκε από κάτω της με σκοπό να την ηρεμήσει, να την γαληνέψει και να την καθοδηγήσει τι να κάνει. Και όταν γέννησε, η φωνή την συμβούλεψε να μην μιλήσει σε κανέναν και να μην προσπαθήσει να εξηγήσει τίποτα σε κανέναν ( όσον αφορά το παιδί της). Να μείνει σιωπηλή και όλα θα πάνε καλά.
Τέλος, ήλθε μαζί (με το μωρό της) στη γενιά της σηκώνοντας το (στα χέρια της). Κι (εκείνοι) είπαν: “Ω! Μαριάμ! Πραγματικά έφερες ένα καταπληκτικό πράγμα! “Ω! αδελφή του Ααρών!(αδέλφια στην πίστη όχι βιολογικά) Ο πατέρας σου δεν ήταν ένας άνδρας του πονηρού, κι ούτε η μητέρα σου μια γυναίκα ακόλαστη!” Εκείνη όμως έδειξε προς το μωρό. Είπαν: “Πώς – είναι δυνατό – να μιλήσουμε με ένα παιδί που είναι στην κούνια”; ( Κοράνι 19:27-29)
Και η στιγμή όπου η Παρθένος Μαρία φοβόταν έφτασε. Αφού γέννησε τον Ιησού γύρισε μαζί με το παιδί πίσω στο λαό της. Εκεί έρχεται αντιμέτωπη με τους Ιουδαίους. Όταν την είδαν με το μωρό έμειναν άφωνοι και κατάπληκτοι. Στα μάτια τους ήταν ένα έγκλημα, το έγκλημα ενός παράνομου παιδιού (έμεινε έγκυος χωρίς να παντρευτεί – έτσι πίστευαν) Το «επιχείρημα» τους ήταν ότι πως μπόρεσε να κάνει κάτι τόσο κακό και αμαρτωλό όταν την θεωρούσαν μοντέλο αγνότητας, και προερχόταν από μια ενάρετη, σεβάσμια και αγνή οικογένεια. Όμως η μικρή Μάριαμ έμενε σιωπηλή όπως η θεϊκή φωνή την είχε συμβουλέψει λίγο πιο πριν. Μένει σιωπηλή και κάνει μια παράξενη κίνηση προς αυτούς.
Δείχνει κάνοντας νόημα προς το μωρό, τον Ιησού. Το πλήθος εξοργίστηκε με αυτήν την κίνηση της, λέγοντας της τι είδους απάντηση είναι αυτή; Μας παραπέμπεις στο μωρό για την υπεράσπιση σου; Και είχαν δίκιο. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν είναι λογικό να απαντάς με τέτοιον τρόπο σε κατηγορίες. Όμως η κατάσταση δεν ήταν φυσιολογική και καθόλου συνηθισμένη. Και τότε έγινε το πρώτο θαύμα του Ιησού.
Εκείνη όμως έδειξε προς το μωρό. Είπαν: “Πώς – είναι δυνατό – να μιλήσουμε με ένα παιδί που είναι στην κούνια”; Είπε (το παιδί): “Είμαι στ’ αλήθεια -ένας δούλος του ΑΛΛΑΧ. Μου έδωσε το Βιβλίο (την αποκάλυψη) και με έκανε ένα προφήτη. “Και με έχει κάνει ευλογημένο
οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, και έχει επιτάξει σε μένα την Προσευχή και τη φιλανθρωπία εφ’ όσον βρίσκομαι στη ζωή. “Και (Αυτός) μ’ έχει κάνει καλοκάγαθο στη μητέρα μου, και όχι υπεροπτικό ή άθλιο,”(Γι’ αυτό) η Ειρήνη είναι πάνω μου κατά την ήμερα, που γεννήθηκα, και την ήμερα που θα πεθάνω, και την ήμερα που θα εγερθώ για (μια άλλη, την ημέρα της κρίσης) ζωή”! (Κοράνι 19:29-33)
Και όλοι πάγωσαν στην θέα και στο άκουσμα ενός μωρού, μόλις ημερών να μιλά και να αντικρούει τους κατήγορους της μητέρας του. Αυτό είναι το πρώτο του θαύμα η υπεράσπιση της αγνής του και άγιας μητέρας από τις άθλιες συκοφαντίες των Ιουδαίων. Τονίζοντας επίσης ότι είναι ο Προφήτης και Απόστολος του Θεού που τον έκανε ο δημιουργός του καλοκάγαθο στην σπουδαία μητέρα του. Ειρήνη τον συνοδεύει από την ημέρα της γέννησης του, την ημέρα του θανάτου του, και την ημέρα της ανάστασης του, στην ημέρα τις κρίσης οπού θα αναστηθούμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι.
Ο Θεός επίσης σε ένα άλλο μέρος του Κορανίου κατηγορεί τους Ιουδαίους που πρόσβαλαν την Παναγία. Τους αποκαλεί συκοφάντες γιατί είπαν ότι απόκτησε μωρό με άνδρα ενώ δεν ήταν παντρεμένη.
Γιατί κι αρνήθηκαν την Πίστη κι είπαν για τη Μαριάμ (τη μητέρα του Ιησού) μια σοβαρή ψεύτικη κατηγορία. (συκοφαντία), ( Κοράνι 4:156)
Αν κάποιος κάνει μια προσεκτική μελέτη στο πρώτο θαύμα του Ιησού που κάνει αναφορά η Καινή Διαθήκη και στο πρώτο θαύμα του Ιησού κατά το Κοράνι θα διαπίστωση ενδιαφέροντα πράγματα. Στην Καινή Διαθήκη το πρώτο θαύμα του Ιησού είναι να μετατρέψει το νερό σε κρασί. Στο Κοράνι το πρώτο θαύμα του Ιησού είναι να υπερασπιστεί την μητέρα του από τις συκοφαντίες και τις κατηγορίες.
Όπως είδαμε λοιπόν η Παρθένος Μαρία έχει μια ξεχωριστή θέση στο Ισλάμ, και όχι μόνο αυτή αλλά και ο υιός της ο Ιησούς. Μέσα από τις ιστορίες τους βλέπουμε μια τρομερή πιστή και εμπιστοσύνη που είχαν στον Θεό, που σαν Μουσουλμάνοι μπορούμε να μάθουμε πολλά. Οι φίλοι μας οι Χριστιανοί από την άλλη πρέπει να αναρωτηθούν για ποιο λόγο το Ισλάμ κάνει τέτοια τιμητική αναφορά στον Ιησού και στην Παναγία; Γιατί ο Μωάμεθ αφού είναι ένας ψευδοπροφήτης για αυτούς κάνει τέτοιες δηλώσεις για την Παναγία και τον Ιησού; Γιατί το Κοράνι εξυψώνει τόσο πολύ αυτά τα άτομα όταν θεωρείτε ένα «σατανικό» βιβλίο; Πολλές τέτοιες ερωτήσεις μπορούν να γίνουν δείχνοντας την ανακολουθία των Χριστιανών που αρνούνται να δεχτούν την αλήθεια του Κορανίου και την Προφητική ιδιότητα του Μωάμεθ. islamforgreeks.org

Η εικόνα της Παναγίας της Σικελιώτισσας του Ντιβνογκόρσκ


web statistics


Εικόνα 4 από 101
Η ιερά εικόνα της Παναγίας της Σικελιώτισσας φυλάσσεται στη μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ντιβνογκόρσκ της Ρωσίας. Την επωνυμία «Σικελιώτισσα» έλαβε από τον τόπο προελεύσεώς της, εφόσον, κατά την παράδοση, δύο ευσεβείς Έλληνες μοναχοί, ο Ξενοφών και ο Ιωάννης, τη μετέφεραν από τα θεία υψώματα της Σικελίας, πιθανώς κατά τα τέλη του 15ου αιώνα μ.Χ. Οι δύο γέροντες ίδρυσαν μονή εκεί που ο  ποταμός Δον συναντάτε με τον ποταμό Τίκα Σόσνα και έζησαν μέχρι της αποπερατώσεώς της στα σπήλαια των ασβεστογενών βράχων της λοφώδους εκείνης περιοχής,όπου έφτιαξαν ένα μικρό εκκλησάκι(Σήμερα εκεί βρίσκεται ναός του Αγ.Ιωάννου του Προδρόμου)
Επί της εικόνος αναπαριστάται η Θεοτόκος καθήμενη επί νεφελών να κρατά λευκό ανθισμένο κρίνο στο δεξί της χέρι και το Θείο Βρέφος με το αριστερό αυτής καθήμενο στα γόνατά της. Το Βρέφος κρατά με τη σειρά του κρίνο στο αριστερό χέρι και ευλογεί με το δεξιό. Γύρω από την κεφαλή της Παναγίας αναπαρίστανται οκτώ άγγελοι σε στάση ικεσίας και γονυκλισίας. Άνωθεν της κεφαλής της Θεοτόκου ιστορείται το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς.
Προσκυνητές κατευθύνονται προς τον ναό του σπηλαίου(τέλη 19ου αιώνα)πηγή

Γκραβούρα του σπηλαίου(19ος αιώνας)

Η εικόνα της Παναγίας έχει επιτελέσει πολλά θαύματα και τιμάται(5 Φεβρουαρίου) ιδιαίτερα από το έτος 1831 μ.Χ., οπότε και κατέπαυσε θαυματουργικά την επιδημία χολέρας.

ΠΗΓΗ.PROSKYNITIS