Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

'Η καλογερική της Παναγίας'


web statistics

'


eisodia1
Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr
Τα Εσόδια της Θεοτόκου, αυτήν την γιορτή στο Άγιο Όρος οι πατέρες μου την ονομάζουν «η καλογερική της Παναγίας».
Ο Γερο Γελάσιος πολύ την αγαπούσε και έλεγε ότι ο παπαΘανάσης, ο Γέροντάς του, ο άγιος ηγούμενος της Γρηγορίου την τιμούσε πάρα πολύ. Και μία φορά, μία τέτοια ημέρα, ο γεροΓελάσιος, είδε τον Γέροντά μου να συλλειτουργεί με τον Άγιο Ιάκωβο, τον Αδελφόθεο. Αυτόν που διέσωσε και την σχετική παράδοση.
Η Παναγία εισέρχεται στα Άγια των Αγίων. Οι γονείς της, οι παπούδες μας ο Άγιος Ιωακείμ και η Αγία Άννα, εκπληρώνουν το τάμα τους. Και πολλά κοριτσάκια της Ιερουσαλήμ κρατούν λαμπάδες αναμμένες και ένα κόκκινο πανί το ανοίγουν, σαν το νυφοπάνι που έβαζαν παλαιότερα στους γάμους στις πλάτες του ζευγαριού, κατά την ώρα της τελέσεως του ιερού μυστηρίου του γάμου.
Πόσοι συμβολισμοί;! Και πόσους αιώνες περίμενε ο κόσμος αυτήν την ώρα; Να εισέλθει η αειπάρθενος σε τόπο ητοιμασμένο, όπου οι άνδρες αρχιερείς τρέμαν να πλησιάσουν και εισέρχονταν άπαξ του ενιαυτού.
Αδυνατεί ο νους να τα κατανοήσει και πολλοί «επιστήμονες»  αρνούνται αυτήν ειδικά την εορτή.
Μα, φυσικά, θα την αρνούνται, αφού ζουν με μία λογοκρατούμενη σκέψη. Και όπου μπαίνει η «άλογη» λογική φεύγει ο υπέρλογος Νους, ο τριαδικός μας Θεός.
Και υπηρέτης ο αρχάγγελος της χαράς, του ευαγγελίου και της ελπίδος. Τί φοβερό μυστήριο;! 
Και οι αγιορείτες αυτήν την μεγάλη εορτή την προσοικειώνουν με την καλογερική, με το μυστήριο της μοναχικής πολιτείας.
Βέβαια δικός μας τόπος, άγια αγίων, είναι ο χώρος της βαθείας καρδίας. Εκεί που συμβαίνει η μίξη του κτιστού με το άκτιστο, μέσα σε άπλετο φως.
Όταν η καρδία είναι απολύτως κενή, καινίζεται από το Νέον Παιδίον, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, μέσα σε άπλετο και σωτήριο φως.
Κενό το ιερό του ιερού του Ναού των Ιεροσολύμων, και ενθρονίστηκε εκεί η άπσιλη Μαρία, η παδίσκη της Ναζαρέτ.
Ο μοναχός, ο καλογεράκος, είναι αυτός που εισέρχεται στο δικό του ιερό, όταν ξεχνάει και εγκαταλείπει. Και, τί μυστήριο και αυτό, όταν κάνει να γυρίσει προς τα πίσω η μικρή παρθένος, ενθουσιάζεται από το φως και το κόκκινο χρώμα που λάμπει μέσα στο φως, και ορμάει πάλι προς τα εμπρός, προς την ιερή παστάδα του, τον μοναδικό και μονάκριβο τόπο της αναπαύσεώς του, την βαθεία καρδία. Και δάκρυα.
Η καλογερική της αειπαρθένου. Την εισοδεύει ο μέγας αρχιερέας και προφήτης. Ναι, και προφήτης, γιά να ξέρει επί πόσους αιώνες οι πριν από αυτόν προφήτες προφήτεψαν αυτήν την στιγμή. Των προφητών το κήρυγμα, η Κυρία Θεοτόκος. Το λέει και το τροπάριο. Και των πιστών η ανακαίνισις. Εμείς δηλαδή, όσοι θέλουμε να είμαστε πιστοί στην πίστη και πιστοί στην Εκκλησία, εμείς λοιπόν ανακαινιζόμαστε – αλλάζουμε, γινόμαστε, κάθε στιγμή, αν θέλουμε, καινούργιοι: γεμίζουμε από το φως Της και πιστεύουμε ορθώς στην Εκκλησία.
Πόσο την αγαπούσε, και σαν αγιορείτης, αυτήν την εορτή ο Άγιος Γρηγόριος, ο Θεολόγος του Ακτίστου Θεού μας; Απίθανη η ομιλία του. Σκέτος ενθουσιασμός, κύματα χάριτος και ωκεανός αγάπης.
………..
Αδελφέ μου, άμα βρεθείς στο Χιλανδάρι, το αγαπημένο μας, σήκωσε τα μάτια σου επάνω από τον δεξιό χορό, και συγχόρευσε με τους καλογήρους΄ και δες εκεί την παρέα της μικρής Μαρίας, και τους γονήδες της και τον αρχιερέα. Και, κύτα, να ενθουσιαστείς. Και να ζήσεις και σύ, έστω γιά λίγο, μέσα στα άγια των αγίων του κόσμου, αυτού του ψεύτικου ντουνιά, στον ιερόν Άθωνα, στο Περιβόλι της, στο Άγιο Όρος.
Και να θυμάσαι. Η Κυρία Θεοτόκος είναι η ανακαίνισή μας.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ο καθαρότατος Ναός του Σωτήρος'


web statist


kastorias
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ
Σε μια περίφημη ομιλία του ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει τα εξής χαρακτηριστικά για το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου : "Τι σου το θεαυγές κάλλος υπογράψοι Θεομήτωρ Παρθένε Λόγος;" Δηλαδή, ποιός λόγος Θεομήτωρ Παρθένε μπορεί να περιγράψει το θεαυγές κάλλος σου;
Πρῶτον. Η Παναγία, κατά τον θεόπτη Πατέρα της Εκκλησίας, είναι :
- ο τόπος όλων των χαρίτων και το πλήρωμα παντοειδούς καλοκαγαθίας
- ο πίνακας ο έμψυχος κάθε αρετής και χρηστότητος
- η μόνη από όλους τους ανθρώπους αξιωμένη όλων μαζί των χαρισμάτων του πνεύματος
- αυτή που παραδόξως έλαβε ένοικο στα πανάχραντα σπλάχνα Της Εκείνον στον οποίον βρίσκονται όλων τούτων οι θησαυροί.
Έγινε η παράδοξη σκηνή.
Έγινε σύσκηνη από την παιδική ηλικία ώστε να είναι αμετακίνητη εστία των χαρίτων του Θεού από τέτοια και τόσα παράδοξα πράγματα.
Δεύτερον. Η προσφορά της μοναδική και ανεπανάληπτη:
Α. Ήνωσας τον νούν Θεώ
Προετοίμασε το έδαφος για να γίνει μητέρα του Θεού. Με τον προσωπικό της αγώνα έφτασε στην θέωση και έτσι ο νους, που είναι το μάτι της ψυχής και όχι η λογική, ήταν ενωμένος με τον Θεό.
Κεχαριτωμένη πριν από τον άσπορο τόκο, Κεχαριτωμένη κατά την κυοφορία του Μονογενούς Υιού του Θεού εκ Πνεύματος Αγίου, Κεχαριτωμένη ακόμη μετά την κατά σάρκα γέννηση του Σωτήρος Χριστού.
Γι' αυτό και δικαίως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς την ονομάζει τύπο ησυχαστού, που μέσα στα Άγια των Αγίων προετοιμάστηκε γι' αυτή την μεγάλη διακονία.
Β. Ήνωσας Θεόν σαρκί
Ένωσες, δηλαδή, τον Θεό με την σάρκα. Έδωσε "στον πλάστη το πλασθήναι και στον Υιό του Θεού το ανθρωπισθήναι" κατά την ωραιότατη έκφραση του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού. 
Αυτή Τον κράτησε στην άχραντη γαστέρα της, αυτή Τον εβάστασε στην ζεστή αγκαλιά της αυτή Τον έθρεψε με το γάλα της.
Και το ότι κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων, του Σώματος δηλαδή και του Αίματος του Κυρίου, το οφείλουμε σε αυτήν. Γι' αυτό την τιμούμε και την μακαρίζουμε πάντοτε, ιδιαιτέρως δε, μέσα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, οπότε μετά τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων την θυμόμαστε εξαιρέτως. Γι' αυτό και επαναλαμβάνουμε "Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου υπερευλογημένης ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας".
Γ. Έδωκας ημίν και ταις αισθήσεσιν αυταίς οράν τον Αόρατον εν είδει και σχήματι τω καθ' ημάς...
Είδαμε, δηλαδή με άλλα λόγια, τον Θεό ο οποίος έγινε περιγραπτός κατά το ανθρώπινο, χωρίς να πάψει να είναι Θεός.
"Όλος ην εν τοις κάτω και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος λόγος", ψάλλει ο άγνωστος ποιητής του κοντακίου του Ακαθίστου Ύμνου.
Γι' αυτό και χρησιμοποιούμε τις ιερές εικόνες, που θεωρούνται τα βιβλία των αγραμμάτων, γι' αυτό και περιγράφουμε τον Χριστό κατά το ανθρώπινο, γι' αυτό και απονέμουμε σε αυτές την τιμητική προσκύνησή μας.
Τρίτον. Να γιατί την τιμά τόσο πολύ η Εκκλησία, να γιατί την μακαρίζει σε κάθε Ιερά Ακολουθία, να γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τρέφουμε ιδιαίτερη ευλάβεια στο πανάγιο πρόσωπό Της. Και μόνη η μνήμη της Θεοτόκου αγιάζει τον χρώμενο, θα πει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: "Σου και μνήμην μόνον ηγίασε τον χρώμενον".
Και μόνο η αναφορά στο πρόσωπο της Παναγίας κάνει διαυγέστερο τον νου και τον μεταφέρει ευθύς προς θείον ύψος.
Χρησιμοποιώντας το όνομά της καταλάμπεται το πνεύμα με την επιδημία του Θείου Πνεύματος, θα υπενθυμίσει και πάλι ο θεόπτης Πατέρας της Εκκλησίας.
Αυτά είχαν υπόψη τους οι Άγιοι , γι' αυτό και κατέφευγαν με εμπιστοσύνη στην Παναγία· ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός, ο Άγιος Γεράσιμος, ο Άγιος Σάββας της Καλύμνου, η Οσία Σοφία από την Κλεισούρα. "Χαλί", έλεγε η Οσία, "να γίνω Παναγία μου να με πατήσεις, χώμα να γίνω να περάσεις από πάνω μου".
Ακριβώς η ίδια θεοτοκοφιλία πρέπει να διακρίνει και εμάς. Δεν θα φτάσουμε στην αληθινή θεογνωσία ούτε με τα συγγράμματά μας, ούτε με τις γνώσεις μας, ούτε με τις αρετές μας και τα τυχόν καλά μας έργα, αν σε αυτά δεν προσθέσουμε την βαθιά μας πίστη, αν δεν έχουμε την σφραγίδα της μετανοίας, αν δεν έχουν την παρουσία της Παναγίας. Αλλιώς δεν θα έχουμε την δυνατότητα να δούμε το πρόσωπο του Θεού.
Υπεραγία Θεοτόκε,
Παντάνασσα Δέσποινα,
Ηγιασμένον του Κυρίου κειμήλιον,
Περιστερά η αμόλυντος,
Πύλη η κατά ανατολάς βλέπουσα,
Θυμιατήριον χρυσούν, λυχνία και τράπεζα,
Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος,
Με τις δικές Σου πρεσβείες, αφού εισήλθες στον ναό του Θεού, αφού έγινες ναός και θρόνος του Βασιλέως Χριστού, αξίωσε και μας να γίνουμε ναοί του Μονογενούς σου Υιού.

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Oμιλία στα Εισόδια της Θεοτόκου.(Αγίου Φιλαρέτου του Νέου Ομολογητή)

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Η Παναγία η Ξαρφανιώτισσα


web statistics




Στην Νότιο Ιθάκη, στον δρόμο για τον Μαραθιά, και στην περιοχή Μπρούζι, ανάμεσα σε αιωνόβιες ελιές, μέσα στο κτήμα του κ. Διονυσίου Ν. Κασσιανού, βρίσκονται τα Ίχνη των ερειπίων από ένα παλαιότατο εκκλησάκι της Παναγίας της Ξαρφανιώτισσας.

Υπάρχει σχετική παράδοση γύρω από το όνομα αυτό της Παναγίας μας. 

Έδώ θα προσπαθήσουμε με προσοχή και πληροφορίες πού συλλέξαμε να εξιστορήσουμε το γεγονός το όποιο έγινε αφορμή για να πάρει ή Παναγία μας αυτό το όνομα. 



Θα καταγράψουμε λοιπόν το γεγονός χωρίς να αποκλείουμε και άλλες εκδοχές ή σχετικές ιστορίες, τις όποιες με πολύ αγάπη και ενδιαφέρον θα θέλαμε να ακούσουμε και να καταγράψουμε.

Πριν από χίλια και πλέον χρόνια λοιπόν, πιθανόν στην περιοχή «Ρίζες», πού ευρίσκεται κοντά στο «Μπρούζι», υπήρχε κάποια οικογένεια. Ό πατέρας, ή μάννα και τα έξι παιδιά τους. 

Ό πατέρας καραβοκύρης, έλειπε αρκετό διάστημα από το σπίτι προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην της οικογένειας. Σε κάποιο από το διάστημα της απουσίας του, ή μάννα αφήνει αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο και μένουν ορφανά τα έξι παιδιά τους.

 Οι γείτονες όμως, τα έβλεπαν περιποιημένα, καθαρά και καλοταϊσμένα. Όταν ρωτήθηκαν τα παιδιά ποιος τα περιποιείται εκείνα απάντησαν: «Η μανούλα».

Μα ποιά μανούλα να ήταν αυτή αφού ή δική τους είχε πεθάνει από καιρό;

Παρακολούθησαν και είδαν μια μαυροφορεμένη να μπαίνει στο σπίτι των παιδιών να κάνει τις δουλειές και κατόπιν να φεύγει και να κατευθύνεται στο εκκλησάκι πού αναφέραμε στην αρχή της διήγησης μας. Μπήκε μέσα στο εκκλησάκι και εξαφανίστηκε.


Από αυτό το γεγονός πήρε το όνομα «Ξαρφανιώτισσα» γιατί προστάτευσε έξι ορφανά.

Υπάρχει και άλλη σχετική ιστορία όπου έξι ορφανά χάθηκαν στο δάσος περιπλανήθηκαν όλη μέρα και όλη νύχτα και «κάποια» μαυροφορεμένη γυναίκα τα προστάτευσε και τα βοήθησε να βρουν το δρόμο για το φτωχικό τους.
Ήταν ή Παναγία μας!

Αν και δεν διασώζεται ή αυθεντική εικόνα της «Ξαρφανιώτισσας», θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε βάσει πληροφοριών, τον τύπο της εικόνας.

Είναι ή Παναγία ή Ελεούσα. Στο κάτω μέρος της εικόνας, υπήρχαν έξι μορφές παιδιών, σαν αγγελούδια, πού τα αγκαλιάζουν τα δύο προτεταμένα χέρια της Παναγίας. Δεν υπήρχαν χρώματα αλλά ήταν κατασκευασμένη-σκιτσαρισμένη μόνο, μάλλον με κάρβουνο ή σινική μελάνη. Ήταν περίτεχνη και λεπτομερής.

Δεν είχε πολύ μεγάλο μέγεθος και φυλασσόταν μέσα σε θήκη με τζάμι, στο σπίτι της Μαρίας Άρμένη μέχρι τούς καταστροφικούς σεισμούς του 1953 ίσως και λίγο μετά. Από εκεί και πέρα χάνονται τα ίχνη της εικόνας.

Ή φωτογραφία πού δημοσιεύουμε, είναι καινούργια σύνθεση από τον αγιογράφο κ. Ελισαίο Τσεκούρα ό όποιος την φιλοτέχνησε αφιλοκερδώς καθ' υπόδειξη και προτροπή τού π. Θεοδοσίου Δενδρινού.

Απεικονίζει την Παναγία μας να έχει απλωμένα τα χέρια και γύρω της τα έξι ορφανά. Στο κάτω δεξιό μέρος απεικονίζεται το λιμάνι της Ιθάκης, όπως θα φαινόταν από την περιοχή πού βρίσκεται το εκκλησάκι της. Επίσης γύρω της απεικονίζεται το φυσικό περιβάλλον όπως είναι.

Θερμότατες ευχαριστίες απευθύνω στην κ. Διαμάντω Β. Μιχαλοπούλου, από το Περαχώρι για τις πολύτιμες πληροφορίες της, καθώς και στην κ. Αλεξάνδρα Γ. Δενδρινού.

Ενδόμυχη ευχή μας είναι να βρεθούν άνθρωποι πού θα ενδιαφερθούν με κάθε δυνατό τρόπο ώστε να ξαναφτιαχτεί αυτό το εκκλησάκι με την τόσο όμορφη, ενδιαφέρουσα και σπάνια ιστορία. Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος!

'Ας είναι βοήθεια μας ή Παναγία ή Ξαρφανιώτισσα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΗΣ

Διήγηση για ένα θαύμα που έκανε ο Θεός στην ψυχή του άντρα μου, μέσω αυτής της μικρής ασπρόμαυρης εικονίτσας.


web statistics




«Χρόνια ολόκληρα προσευχόμουν για τον άντρα μου… Τελευταία επειδή δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί κάθεται με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Κοιμάται με τον ήχο της! Σέβεται μέσα του τον Θεό αλλά εξωτερικά δεν προσπαθεί όσο πρέπει. Εγώ προσπαθούσα να τον βοηθήσω με τα λόγια μου να την παρατήσει και να ακούσει ή να διαβάσει κάτι ωφέλιμο για την ψυχή του. Μάλιστα, ίσως τον πίεζα κιόλας διαβάζοντάς του πότε πότε φωναχτά κάποια κηρύγματα ή κάποια αποσπάσματα από θρησκευτικά βιβλία. Εκείνος έδειχνε βέβαια ότι δεν ακούει. Πιστός στον ήχο της αγαπημένης του τηλεόρασης! 

Όσο για προσευχή… Δεν το συζητάμε. Καμία προθυμία…
Μια μέρα κρατούσα μια παράκληση του Χριστού και του έλεγα πάλι αν θέλει να την διαβάσει. Τίποτα εκείνος… Όμως, τυχαία, άνοιξε το βιβλίο και είδε στην τελευταία σελίδα της παράκλησης την ασπρόμαυρη αυτή εικονίτσα με μια οικογένεια να προσεύχονται όλοι γονατιστοί στον Χριστό!
Πόσο τον άγγισε τότε!

Χάζεψε ώρα να την κοιτάει! Λες και κάποιος του έλεγε κάτι στην ψυχή του.
Μετά από λίγο με φωνάζει.
- Γυναίκα, μου λέει, έλα πάμε.
- Πού πάμε; του απαντώ.
- Έλα σου λέω. Πάμε να προσευχηθούμε…
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Θαύμα έγινε! είπα από μέσα μου. Μα είναι δυνατόν;

Τότε τον βλέπω, αυτόν που όλη μέρα δεν σηκωνόταν από την τηλεόραση, να γονατίζει και να προσεύχεται μπροστά στο εικονοστάσι.
- Γονάτισε κι εσύ, μου λέει. Έλα να κάνουμε την παράκληση!
Από τότε του έγινε συνήθεια.

Δοξάζω τον Θεό που μια ασπρόμαυρη ασήμαντη εικονίτσα έγινε αφορμή ο σύζυγός μου να αλλάξει και να γίνει το θαύμα που περίμενα στη ψυχή του.

Δεν ήταν καν έγχρωμη ή βυζαντινή ή αγιογραφία… Ένα απλό τυπωμένο γραμμικό σχέδιο ήταν μόνο στην τελευταία σελίδα μιας παράκλησης!

Ότι δεν κατάφερα εγώ με τα λόγια μου τόσα χρόνια γάμου, το κατάφερε μια μικροσκοπική ασπρόμαυρη εικονίτσα που μίλησε στην ψυχή του!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙ΄ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΤΟΥ ΔΩΡΟ!

 http://orthodoxigynaika.blogspot.gr

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η Παναγία στη συνείδηση του Ελληνικού Γένους...


web statistics

Η Παναγία στη συνείδηση του Ελληνικού Γένους...

Του ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΤΡΙΤΟΥ, Κοσμήτορα Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
*   Μέσα σ’ ένα κλίμα πνευματικής χαράς και ευφροσύνης και μέσα στις διαχρονικά καταξιωμένες ελληνορθόδοξες παραδόσεις ο απανταχού ελληνισμός γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου, το Πάσχα του καλοκαιριού, όπως εύστοχα το ονόμασε ο Φώτης Κόντογλου.
Και δικαιολογημένα, γιατί η Παναγία υπήρξε για τους Έλληνες «η προστασία η ακαταίσχυντος», «η Υπέρμαχος Στρατηγός», « ο πύρινος στύλος», που οδήγησε το Γένος μας στο δρόμο του θριάμβου και της δόξας, η Μάνα της Ρωμιοσύνης, που συνοδοιπόρησε μαζί του στη διαδρομή των αιώνων.
Ολόκληρος ο ιστός της Ρωμιοσύνης έχει υφανθεί γύρω από τη σκέπη της Θεοτόκου. Γι’ αυτό ο ευσεβής λαός μας έχει ιδιαίτερη ευλάβεια στην Κυρά των Αγγέλων, που εκφράζεται με την αυθόρμητη επίκλησή της στην ώρα του κινδύνου, αλλά και με την καλλιεπή υμνολογία και την πλούσια εικονογραφία.
Ο ελληνικός λαός είδε πάντοτε με σεβασμό τη γαλήνια και πονεμένη μορφή της Παναγίας και το υπερύμνητο πρόσωπό της βρίσκεται βαθύτατα ριζωμένο στην εθνική και πνευματική του παράδοση. Η τιμή των Ελλήνων προς τη Θεοτόκο είναι πάντα συνυφασμένη με την εθνική του ύπαρξη. Σ’ αυτήν εκφράζουν στη διαδρομή του χρόνου τις δοκιμασίες και τις πικρίες, την καρτερία και την ελπίδα.
Η Υπεαγία Θεοτόκος είναι η Παναγία του Γένους που έγινε ύμνος, δύναμη της φυλής και ελπίδα. Ιστορία και αγώνας στις κρίσιμες ώρες του Ελληνισμού. Όταν ως έθνος περνούσαμε από την τροχιά των δακρύων και του πόνου σ’ αυτήν καταφεύγαμε. Αυτή φώτιζε τη νύχτα της αγρυπνιάς του, όπως θα έλεγε ο Κάλβος.
Δεν υπάρχει πολιτεία και χωριό στην Ελλάδα χωρίς ναό στο όνομά της. Στις εκατό εκκλησίες οι ογδόντα είναι αφιερωμένες στη χάρη Της. Από την πονεμένη Κύπρο μέχρι την μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο και από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη χιλιάδες ναοί και μοναστήρια στο όνομά της διαδηλώνουν τη βαθεία πίστη του Έλληνα σ’  Αυτήν, που στάθηκε γι’ αυτόν τον τόπο «η Μεγαλόχαρη», «η Παντάνασα», «η Παρηγορήτρια», «η Λαοδηγήτρια», «η Σώτειρα», «η θεία Σκέπη»
Εκατοντάδες τα νεοελληνικά ονόματα της Παναγίας, που οφείλονται άλλα στον εικονογραφικό τύπο των μορφών της και άλλα σε τοπικές παραδόσεις ή τοποθεσίες. Δύο φορές ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Φαίδων Κουκουλές ασχολήθηκε με τη συγκέντρωση και ερμηνεία τους. Πλήθος βουνών αλλά και χωριών και ακρωτηρίων ακόμη φέρνουν το όνομά της. Αντιπροσωπευτικά αναφέρουμε μερικές ονομασίες: άνθος το αμάραντο, Γλυκοφιλούσα, Ελεούσα, Γοργοεπήκοος, Δακρυροούσα, Ζωοδότρα, Κοσμοσώτειρα, Χρυσοπηγή, Γιάτρισσα, Ψυχοσώτρα, Κεχαριτωμένη κ.α.
Από τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες η Υπεραγία Θεοτόκος κέρδισε το σεβασμό και την αγάπη του ελληνικού λαού. Μετά την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο (431), στην οποία καθιερώθηκε ο δογματικός όρος Θεοτόκος, εμφανίστηκαν στον ελληνικό χώρο οι πρώτοι ναοί στο όνομά της. Τριάντα τρείς ναοί των Αθηνών με πρώτη την «Παναγία την Παντάνασσα» (από τον 8-9ο αι.) αφιερώθηκαν στην Παναγία. Η τιμή της ενισχύεται με τη διάδοση εικόνων, που αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά (Μεγάλου Σπηλαίου, Σουμελά, Κύκκου στην Κύπρο). Πολύ νωρίς η Αθήνα και η Κωνσταντινούπολη έκαναν τη Θεοτόκο πολιούχο, προστάτη και βοηθό. Ο περίφημος λόγιος Μητροπολίτης Αθηνών Μιχαήλ Χωνιάτης (+ 1200) σημειώνει: «Ώ Δέσποινα Παρθένε και Μήτερ Θεού, πολιούχε και σώτειρα των Αθηνών»!
Σε όλο το διάστημα της μεταχριστιανικής πορείας του Ελληνισμού ο σύνδεσμός του με την Παναγία σφυρηλατήθηκε μέσα στον πόνο, στις φυλετικές του δοκιμασίες, στις περιόδους των αναρίθμητων κινδύνων, που διέτρεξε και αντιμετώπισε η πατρίδα μας.
Η λατρεία της Θεοτόκου κατέχει ξεχωριστή θέση στο βυζαντινό κόσμο αφού για χίλια ολόκληρα χρόνια το Βυζάντιο έχει ως άξονα τη Θεοτόκο. Με τη δική της παρουσία πολέμησαν οι βυζαντινοί στις επάλξεις των τειχών της Κωνσταντινουπόλεως. Οι αυτοκράτορες επικαλούνται διαρκώς τη βοήθειά της για να πετύχουν νίκες στα πεδία των μαχών. Οι εικόνες της Θεοτόκου χρησιμοποιούνται για την τόνωση του φρονήματος του πληθυσμού και των υπερασπιστών της βυζαντινής πρωτεύουσας και την αποθάρρυνση των επιτιθέμενων. Στην Παναγία των Βλαχερνών ψάλθηκε για πρώτη φορά το ποιητικό αριστούργημα του Ακάθιστου Ύμνου.
Όταν έπεσε η Πόλη και σκλαβώθηκε το Γένος, ο ελληνικός λαός βαθύτατα πονεμένος, στην Παρθένο στήριξε την ελπίδα του. Σ’ αυτήν έστρεψαν τα βλέμματά τους οι αγωνιστές του ‘21, προσδοκώντας να τους δώσει κουράγιο και έμπνευση στον κρίσιμο αγώνα τους. Με το ιερό της λάβαρο κηρύχθηκε στην Αγία Λαύρα η επανάσταση του 1821.
Στην σεπτή και πανακήρατη μορφή της απευθύνεται ο Μεγάλος Δάσκαλος του Γένους Ηλίας Μηνιάτης και την παρακαλεί με δάκρυα για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Σ’ αυτήν προσεύχεται γονατιστός ο Κολοκοτρώνης στο εκκλησάκι της στο Χρυσοβίτσι, παρακαλώντας την με κραυγή γεμάτη πίστη : « ψύχωσε, Παναγία μου, αυτό το λαό να βρει τη λευτεριά του». Στην Παναγία την Προυσσιώτισα στο Καρπενήσι ο Καραϊσκάκης δώρισε την αργυρόχρυση επένδυση της εικόνας της Παναγίας καθώς και τα τρία παράσημά του, ασημένια αστέρια, όλα μέρος του τάματος που είχε κάνει στην Παναγία.
Είναι συγκλονιστική η προσευχή του Στρατηγού Μακρυγιάννη προς τη Θεοτόκο για την ελευθερία της σκλαβωμένης πατρίδας: «Θεοτόκο, μητέρα του παντός, το καύχημα της παρθενίας, το καύχημα της αρετής και τα πάντα της αγαθότης, προστρέχομεν οι αμαρτωλοί, οι αδύνατοι εις την ευσπλαχνίαν της αγαθότης σου να λυπηθείς… εκείνους όπου ‘χυσαν το αίμα τους, κατά τον όρκο τους, ν’ αναστηθεί δια της δυνάμεως του παντοκράτορα η σκλαβωμένη τους πατρίδα και να λαμπρυνθεί  ο σταυρός της Ορθοδοξίας… να πρεσβέψεις εις την παντοδυναμίαν του… να μας ενώσει, να μας φωτίσει και να μας δώσει εις το εξής πατριωτικά και αγαθά αισθήματα για την πατρίδα μας και θρησκεία μας, και πίστη καθαρά να ‘χομεν εις τον παντουργόν μας και εις την βασιλείαν του, να μας σώσει εδώ και στην παντοτινή ζωή».
Αυτήν ικετεύει ο Μέγας Φώτιος ‘’θραύσαι το θράσος των βαρβάρων’’. Σ’ αυτήν καταφεύγει ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης ‘’ίνα βραβεύη τω αυτοκράτορι αριστεύματα πάντοτε βαρβαρικής εκτρέπουσα φάλαγγας’’.
Ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης αποτυπώνει την ευλάβεια και ευγνωμοσύνη του πυρπολητή της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο, του Κωνσταντίνου Κανάρη, στην Παναγία στο ακόλουθο ποίημα:
‘’Μεσάνυχτα ο πυρπολητής εγύρισε / και πήδησε απ’ γρήγορο καΐκι, / πιστός να φέρη με τα πόδια ολόγυμνα / στην εκκλησιά το τάμα για τη νίκη. / Το χέρι που άτρεμο έσπειρε το θάνατο / με το δαυλό - το φοβερό το χέρι – / τώρα ταπεινωμένο και τρεμάμενο / στην Παναγία ανάβει εν’ αγιοκέρι’’.
Στις δύσκολες ώρες του ξεριζωμού, της σφαγής και των ταπεινώσεων, οι Μικρασιάτες και Πόντιοι Έλληνες έστρεψαν το βλέμμα τους στην Παναγία, ψάχνοντας λίγο κουράγιο και αποκούμπι. Δεν είναι λίγες οι εικόνες ματωμένων, αρρώστων, καταπονημένων και απελπισμένων προσφύγων, που έφθασαν στην Ελλάδα κρατώντας σφιχτά στον κόρφο τους την εικόνα της Παναγίας, τυλιγμένη με μια βρώμικη κουβέρτα, το μοναδικό ίσως περιουσιακό στοιχείο τους από την αλλοτινή και πολυαγαπημένη τους πατρίδα.
Το χρυσοποίκιλτο εικόνισμα της Παναγίας της Φανερωμένης, γνωστής και ως Μεγαλόχαρης της Μηχανιώνας, άλλα και της Παναγίας της Σουμελά, του πνευματικού και ηθικού στυλοβάτη του Ποντικού Ελληνισμού.
Δεκαοκτώ χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή μια νέα δοκιμασία περίμενε τον Ελληνισμό. Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του1940 και η συνακόλουθη τριπλή κατοχή και ο εμφύλιος πόλεμος. Με το όραμά της νίκησαν οι στρατιώτες μας στα ένδοξα βορειοηπειρωτικά βουνά. Όπως γράφει ο Άγγελος Τερζάκης ‘’ο ελληνικός στρατός έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει… Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα… Ήταν η Μάνα, η Μεγαλόχαρη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Υπέρμαχος Στρατηγός’’. Την ένιωσαν οι στρατιώτες να φροντίζει τις πληγές τους από τα κρυοπαγήματα από τις σφαίρες ως άλλη μάννα και να ατσαλώνει τις καρδιές τους μπροστά στον κίνδυνο της μάχης.
Όπως γράφουν οι πολεμικοί ανταποκριτές όλο το μέτωπο ήταν μια απέραντη Αγία Τράπεζα, όπου σε μια γωνιά του κάθε αντίσκηνου ήταν τοποθετημένη η εικόνα της Παναγίας. Μπροστά της για κανδήλι ένα κονσερβοκούτι με λίγο λάδι και φυτίλι, που άναβε νύχτα-μέρα. Εκεί μπροστά οι στρατιώτες γονατιστοί προσεύχονταν ολόψυχα για τη νίκη της πατρίδος.
Ανάμεσα στα πολλά ταχυδρομικά δελτάρια που κυκλοφορούσαν την περίοδο του 1940, ξεχωριστή θέση είχαν αυτά, τα οποία αντί άλλης εικονογραφήσεως στο μπροστινό μέρος είχαν τυπωμένη σε διάφορες μορφές την εικόνα της Παναγίας.
Από τις κάρτες αυτές του πολέμου, οι οποίες σήμερα έχουν διασωθεί τόσο από διάφορους φιλοτελιστές όσο και από τους συλλέκτες σπανίων αντικειμένων, διαφαίνεται ότι τόσο οι Έλληνες στρατιώτες όσο και οι συγγενείς τους επιδίωκαν να στέλνουν τα μηνύματά τους σε καρτ-ποστάλ που έφεραν την εικόνα της Θεοτόκου. Αυτό δείχνει ότι στην Κυρά των Αγγέλων, τη ‘’σκεπή του κόσμου πλατυτέρας νεφέλης’’ οι στρατιώτες του ’40 είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους ότι σύντομα η μεγάλη ημέρα της εθνικής απελευθερώσεως ήταν πολύ κοντά.
Η εικόνα της Παναγίας αποτέλεσε πηγή ελπίδας και αισιοδοξίας για τους στρατιώτες. Ενδεικτική είναι η ιστορία κατά την οποία ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας την Παναγία της Νίκης. Γρήγορα η εικόνα απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή. Σε πολλές περιπτώσεις οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα στα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν εφορμήσουν εναντίον των Ιταλών, σταυροκοπιόντουσαν και αναφωνούσαν τρείς φορές ‘’Παναγία μου’’!
Γενικά στην εθνική μας ιστορία η Παναγία απέβη δύναμη συνοχής του Γένους και πηγή εμπνεύσεώς του σε όλους τους εθνικούς αγώνες. Είναι η δύναμη ‘’διής εχθροί καταπίπτουσι’’. ‘’ Η λατρεία μας’’ γράφει ο πεζογράφος Σπύρος Μελάς, ‘’είναι υφασμένη μ’ αυτή την εθνική μας ύπαρξη. Μας παραστέκει, μας σκέπει, μας κραταιώνει γιατί πιστεύουμε σωστά’’.
Ο ελληνικός λαός, γεμάτος ευγνωμοσύνη για τις δωρεές της Χάρης της, την τίμησε με ότι πολυτιμότερο είχε. Την υμνολόγησε με εξαίσιες συλλήψεις ποιητικού λόγου. Την δοξολόγησε με τις καλύτερες μουσικές συνθέσεις. Την ιστόρησε με τις εκπληκτικότερες συνθέσεις χρωμάτων, με εντυπωσιακές ψηφίδες, σκαλισμένο ξύλο, ασήμι, μάλαμα, κηρομαστίχη. Απειράριθμες νεάνιδες φέρουν το όνομά της. Οι ναοί της κοσμούν τις κεντρικότερες πλατείες των μεγαλουπόλεων και τις καλλίτερες τοποθεσίες των εξοχών. Διάσημοι καλλιτέχνες συνθέτουν τα καλύτερα δημιουργήματά τους. Οι εικόνες της κοσμούν σπίτια, γραφεία, σχολεία, νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες. Και τούτο, γιατί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το δημοφιλέστερο πρόσωπο του ελληνικού λαού, προς το ποίο προστρέχει ο λαός μας για να βρει παρηγοριά και ελπίδα.
Εκεί όμως όπου η Παναγία τιμάται όλες τις ημέρες του χρόνου είναι το ‘’περιβόλι’’ της, το Άγιο Όρος, όπου οι μοναχοί από τη στιγμή που παίρνουν το σχήμα μέχρι την εκδημία τους προσκυνούν τη χάρη της και ζητούν τη βοήθειά της για τη σωτηρία της ψυχής τους και τη σωτηρία όλου του κόσμου. Απαγγέλουν καθημερινά τους χαιρετισμούς της στην ακολουθία του αποδείπνου και δε χάνουν την ευκαιρία, ακόμη και στις τρέχουσες καθημερινές τους ενασχολήσεις να τους σιγοψέλνουν.
Στα χρόνια μας παρόλη την ασφυκτική πίεση της τεχνολογίας, την σαρωτική εκκοσμίκευση, την ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση και τις ποικίλες πνευματικές αλλοιώσεις που δημιουργεί ο ευδαιμονισμός, ο ελληνισμός καταφεύγει στη μεσιτεία της σκέπης του κόσμου, της μητέρας του Θεού και όλου του κόσμου για να αντλήσει δύναμη, παρηγοριά και ελπίδα. Στην Παναγία που είναι το φώς και η παράδοση της απρόσωπης ρωμιοσύνης.

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο


web statistics





Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος,χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο.

Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.

Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΙΜΝΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ.


web statistics

 ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ Ο ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΣ.








ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΙΜΝΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ. ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ Ο ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΣ.


Μ.Μ.: Γέροντα, να πάμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό, μιλήστε μας για την σχέση πού έχετε σεις και ό κάθε αγιορείτης με την Παναγίαν.
Μ.Μ.: Είναι ό Κήπος Της εδώ, το Περιβόλι Της κι εμείς είμαστε τα παιδιά Της.
Κάποτε ένας μοναχός Αγιορείτης ήταν ασθενής. Για  να θεραπευθεί κατέφυγε στην Παναγία της Τήνου. Εκεί μάλιστα από ευλάβεια κοιμήθηκε τη νύκτα μέσα στην εκκλησία. Πράγματι λοιπόν ή Παναγία τον επισκέφτηκε , αλλά με έναν... ιδιαίτερο τρόπο. Του έδωσε ένα ράπισμα μητρικό, λέγοντας του συγχρόνως: Τί θέλεις εσύ εδώ;
Παναγία μου, ήλθα να βρω την υγεία μου.  Καλά και δεν μπορούσες να με φωνάξεις και να με παρακαλέσεις στο Περιβόλι μου; Κάθε μέρα εκεί είμαι, μαζί σας. Ήταν ανάγκη να έλθεις εδώ; τα έχασε ό καημένος και ξύπνησε σκεπτόμενος: Πω -πω. ό ανόητος, τί κάνω εδώ;
Αύτη την στάση την μητρική έχει ή Παναγία απέναντι μας και όταν ευαρεστούμε ενώπιον Της -κατά την υπόσχεση Της- μας τα δίνει όλα.

Ό μακαριστός Γέροντας Έφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε: Έχεις πειρασμό; Πιάσε την Παναγία από το φουστάνι και φώναξε Την! Μάνα είναι, θα σε ακούσει. Το έλεγε έτσι χαρίεντος, αλλά και με πίστη ότι έτσι θα γίνει. Ότι ζητούσε αυτός από την  Παναγία, Εκείνη του το έδινε

 Υπάρχει μία διήγηση για ένα συγκλονιστικό όραμα Σχετικά με τούς Αγιορείτες πατέρες και την Ύπεραγία Θεοτόκον, ή οποία εικονίζεται πολλές φορές και ως Ηγουμένη, ως Γερόντισσα του Αγίου Όρους, με την ράβδο και τον μανδύα Της. Αυτή επιστατεί, αυτή επαγρυπνεί, αυτή φροντίζει για τα παιδιά Της. Το είδε ένας Γέροντας αυτό το όραμα το συγκλονιστικό: Είχε έλθει, λέει, ή Δευτέρα Παρουσία, ή Μέλλουσα κρίσις. Ή Παναγία ως Ηγουμένη περνούσε από τα κοιμητήρια των ιερών μονών, από τις σκήτες, από τα ερημητήρια, απ' όπου υπήρχαν τάφοι πατέρων. Καθώς περνούσε από τον τόπο της αναπαύσεως των πατέρων, κτυπούσε με την ράβδο Της τα μνήματα και ανασταίνονταν οι πατέρες! 

Συγκλονιστικό όραμα...


 Όλοι οι αναστημένοι πατέρες ακολουθούσαν την Παναγία πού πήγαινε μπροστά και έτσι σχηματίσθηκε μία μεγάλη ποίμνη, ή ποίμνη της Ύπεραγίας Θεοτόκου. Οι Άγιορείται ήσαν και είναι τα παιδιά Της, πού τα οδηγούσε και τα οδηγεί στην Βασιλεία των ουρανών. Ύπέροχον όραμα. Αλλά κάπου - κάπου, από ορισμένα μνήματα ή Παναγία δεν έπαιρνε τούς πατέρας. Τούς άφηνε εκεί. Ήσαν οι μοναχοί πού δεν πρόσεξαν στην ζωή τους, πού δεν τήρησαν τις μοναχικές υποσχέσεις και τα μοναχικά καθήκοντα. Εκείνοι φώναξαν, εκλιπαρούσαν, έκλαιαν, ικέτευαν: Πάρε με Παναγία μου και μένα! Πάρε με και μένα μαζί Σου! Όμως δεν τούς έπαιρνε κι έμεναν εκεί παραπονούμενοι και αποχωρισμένοι από την μεγάλη αδελφότητα, την Συνοδεία της Ύπεραγίας Θεοτόκου.


Κάθε Αγιορείτης μοναχός, την Παναγία την αισθάνεται Μητέρα του. Ότι και αν Της ζητήσει με πίστη και καθαρότητα, ή Παναγία θα το ικανοποιήσει, αλλά κι εκείνος προσπαθεί πάντοτε με την ζωή του να ευαρεστεί ενώπιον Της. Δηλαδή προσπαθεί ή ζωή του να είναι τέτοια, πού να μη λυπεί την Μητέρα του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΛΟΓΟΣ ΑΘΩΝΟΣ. ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ.

Η Παναγία απέτρεψε έκτρωση-Μία έκτρωση που δεν έγινε


web statistics



εκρωση(1)
Από Κυριακή σε Κυριακή
Τα πρώτα παιδιά που απέκτησε η Ευτυχία Αλεξάνδρου ήταν αγόρια, αλλά δεν επέζησαν. Κατόπιν έφερνε στη ζωή μόνο κορίτσια.
Το 1939 μετοίκησε οικογενειακώς στο Χαρτούμ του Σουδάν. Εκεί έμεινε πάλι έγκυος, αλλά στενοχωρημένη από τις προηγούμενες εμπειρίες της αποφάσισε να κάνει έκτρωση.

Το ίδιο βράδυ βλέπει στον ύπνο της ένα συγκλονιστικό όνειρο: Ήταν μεγάλη Παρασκευή, κι ετοιμαζόταν να μπει στον ορθόδοξο ναό της Ευαγγελίστριας του Χαρτούμ. Τη στιγμή εκείνη ο ιερέας, ντυμένος τ άμφια του και κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο, της είπε:
- Είσαι αμαρτωλή!
Αμέσως η Ευτυχία γονάτισε συγκινημένη και ζήτησε συγνώμη. Τότε ο ιερέας την οδήγησε στο εσωτερικό του ναού, εκεί όπου ήταν ο επιτάφιος, και της είπε:
- Εγώ δεν είμαι άξιος για να σε συγχωρήσω. Από δω να ζητήσεις συγνώμη.

Γυρίζει η γυναίκα και βλέπει κοντά στον επιτάφιο την εικόνα της Παναγίας να θρηνεί. Από τα θεία μάτια της έτρεχαν αληθινά δάκρυα. Κάποια στιγμή γυρίζει προς την Ευτυχία και της λέει:
- Κοίταξε! Είχα ένα και το έχασα. Πρόσεξε μη χάσεις κι εσύ αυτό που κρατάς μέσα σου.
Ύστερα ο ιερέας έβγαλε από πάνω του ένα μεγάλο σταυρό, τον πέρασε στον λαιμό της και της είπε:
- Πρόσεξε μη χάσεις τον σταυρό που φοράς. Όταν ξύπνησε, έφερε με κάθε λεπτομέρεια στη μνήμη της το όνειρο. Πείστηκε μ αὐτὸ πως έπρεπε με κάθε θυσία να κρατήσει το παιδί της.

Σε πέντε μήνες γέννησε ένα αγοράκι. Με κατάπληξη είδε αποτυπωμένο στο στέρνο του το σημείο του τιμίου σταυρού. Έταξε τότε στην Παναγία να φέρει το μικρό και να το βαφτίσει στην Τήνο. Δυστυχώς μεσολάβησε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και αναγκάστηκε να το βαφτίσει στο Χαρτούμ. Δεν παρέλειψε όμως να το ονομάσει Ευάγγελο.

Μεγαλώνοντας το παιδί έμαθε από τη μητέρα του την ιστορία της γεννήσεώς του και ρίζωσε μέσα του η επιθυμία να προσκυνήσει τη Μεγαλόχαρη. Κάποια χρονιά, στο πανηγύρι της Παναγίας, ήρθε και ο μικρός Ευάγγελος στην Τήνο, προσκυνητής μαζί με τη μητέρα του. Ήθελε μάλιστα να παραμείνει όλη τη νύχτα στον ναό, γιατί επιθυμούσε και πίστευε πως θα έβλεπε την Παναγία.

Ο μεγάλος εσπερινός είχε προχωρήσει και ο δεσπότης κήρυττε κάτω από τον κεντρικό πολυέλαιο. Ξαφνικά βλέπει ο Ευάγγελος από τον γυναικωνίτη, όπου βρισκόταν, ένα δυνατό φως που έλαμπε σαν τον ήλιο κι έπαιρνε κάποτε μία κόκκινη απόχρωση. Συγχρόνως βλέπει να πλησιάζει μία ωραία νέα γυναίκα. Είχε παράστημα ηγεμονικό, φορούσε φωτοστέφανο, και με υψωμένο το δεξί της χέρι ευλογούσε τα πλήθη.

Πηγή :users.uoa.gr- mkka.blogspot.gr