web statistics
του Μητροπολίτη Πέργης Ευαγγέλου
Στην αυλή μας φουντώνει ο βασιλικός. Έθιμο και μήνυμα εποχικό. Θα ουρανωθεί σε λίγο στον καιρό του, μαζί με
του Σταυρού την ύψωση. Τώρα άρχισαν να του χαμογελούν και τα πρώτα μελτέμια. Και μας μοσχοβολεί ευγενικά, για τον Δεκαπενταύγουστο. Για τη συνάντηση μας μέ τήν Αχώριστον».
Την Παναγία!
«Προσδράμωμεν!»
Έτσι μας επιτάσσει ο ύμνος.
Και μάλιστα, «νυν προσδράμωμεν»! Με συντροφιά σελίδες συντριβής. Διάτριτες από λόγια ανθρώπινα, παρακλήσεως. «Μικράς», από ένα Μοναχό, τον θεοστήρικτο. «Μεγάλης», από ένα βασιληά, τον Θεόδωρο Δούκα Λάσκαρη. Κι ἀτέλειωτης, από ένα ιεράρχη, τον Ανδρέα Κρήτης.
Βρισκόμαστε σε χρόνο λειτουργικό. Και ακούμε να σημαίνει μια ώρα. Είναι η ώρα της Μεγαλόχαρης. Παίρνουμε τη θέση μας, με τα μάτια ενοραματικά στο βλέμμα Της , με την καρδιά να Τη θέλει έτοιμη σε αντίληψη «και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα». Η κάθε στιγμή μας θυμίζει τη βασιλεία του Θεού.
Μυστήριο και θαύμα στην Εκκλησία μας γιορτάζουν καθημερινά. Γιατί ενεργούνται ζωντανά. Και θέλουν γρηγορούντα τον πιστό. Γι αὐτό και, «τη Θεοτόκω νυν προσδράμωμεν». Γι αὐτό και «Σήμερον της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον», ο Ευαγγελισμός. «Σημερον γεννάται, εκ Παρθενού», ο Χριστός, κ.τ.λ.
Φορεμένοι τον χιτώνα της ικεσίας με το χρώμα της πάντα αθέριστης ελπίδας, συνεχίζουμε: «Ου σιωπήσωμεν ποτέ». Έχουμε κερασθεί από το έλεος Της, έχουμε καθαρθεί με το αγίασμα Της, έχουμε στολίσει το είναι μας για κατοικητήριο της χάριτος Της.Την ώρα που η σκέψη μας Της ανήκει.
Την ώρα που ορθούται ως «ανθρωπίνη Προστασία», σαν ένα μυστήριο και θαύμα παρόντα, με τα χρώματα της γης και τ' οὐρανού μαζί. Με την υπέρβαση του κτιστού, μπροστά στα μάτια μας, βιώνοντας τη μνήμη Της «πεποικιλμένην τη θεία δόξη».
Ανάβω κερί στην Αρτακηνή Φανερωμένη. Στη Φαναριώτικη σήμερα Κυρά. Και οι στιγμές μου πνευματώνονται. Ο κόσμος μου εισπνέει σε θείο χρόνο. Οραματίζομαι τη Μητροφάνεια της Παναγίας πάνω από την Πόλη,με τους Πατέρες μας να την ευχαριστούν απ αὐτή τη Μόνη των ακοιμήτων. Την Πόλη.
Και γίνεται λαμπάδα το «νυν» μου. Μέσα στο Δεκαπενταύγουστο. Σε μια «Παράκληση».
του Σταυρού την ύψωση. Τώρα άρχισαν να του χαμογελούν και τα πρώτα μελτέμια. Και μας μοσχοβολεί ευγενικά, για τον Δεκαπενταύγουστο. Για τη συνάντηση μας μέ τήν Αχώριστον».
Την Παναγία!
«Προσδράμωμεν!»
Έτσι μας επιτάσσει ο ύμνος.
Και μάλιστα, «νυν προσδράμωμεν»! Με συντροφιά σελίδες συντριβής. Διάτριτες από λόγια ανθρώπινα, παρακλήσεως. «Μικράς», από ένα Μοναχό, τον θεοστήρικτο. «Μεγάλης», από ένα βασιληά, τον Θεόδωρο Δούκα Λάσκαρη. Κι ἀτέλειωτης, από ένα ιεράρχη, τον Ανδρέα Κρήτης.
Βρισκόμαστε σε χρόνο λειτουργικό. Και ακούμε να σημαίνει μια ώρα. Είναι η ώρα της Μεγαλόχαρης. Παίρνουμε τη θέση μας, με τα μάτια ενοραματικά στο βλέμμα Της , με την καρδιά να Τη θέλει έτοιμη σε αντίληψη «και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα». Η κάθε στιγμή μας θυμίζει τη βασιλεία του Θεού.
Μυστήριο και θαύμα στην Εκκλησία μας γιορτάζουν καθημερινά. Γιατί ενεργούνται ζωντανά. Και θέλουν γρηγορούντα τον πιστό. Γι αὐτό και, «τη Θεοτόκω νυν προσδράμωμεν». Γι αὐτό και «Σήμερον της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον», ο Ευαγγελισμός. «Σημερον γεννάται, εκ Παρθενού», ο Χριστός, κ.τ.λ.
Φορεμένοι τον χιτώνα της ικεσίας με το χρώμα της πάντα αθέριστης ελπίδας, συνεχίζουμε: «Ου σιωπήσωμεν ποτέ». Έχουμε κερασθεί από το έλεος Της, έχουμε καθαρθεί με το αγίασμα Της, έχουμε στολίσει το είναι μας για κατοικητήριο της χάριτος Της.Την ώρα που η σκέψη μας Της ανήκει.
Την ώρα που ορθούται ως «ανθρωπίνη Προστασία», σαν ένα μυστήριο και θαύμα παρόντα, με τα χρώματα της γης και τ' οὐρανού μαζί. Με την υπέρβαση του κτιστού, μπροστά στα μάτια μας, βιώνοντας τη μνήμη Της «πεποικιλμένην τη θεία δόξη».
Ανάβω κερί στην Αρτακηνή Φανερωμένη. Στη Φαναριώτικη σήμερα Κυρά. Και οι στιγμές μου πνευματώνονται. Ο κόσμος μου εισπνέει σε θείο χρόνο. Οραματίζομαι τη Μητροφάνεια της Παναγίας πάνω από την Πόλη,με τους Πατέρες μας να την ευχαριστούν απ αὐτή τη Μόνη των ακοιμήτων. Την Πόλη.
Και γίνεται λαμπάδα το «νυν» μου. Μέσα στο Δεκαπενταύγουστο. Σε μια «Παράκληση».
| ποστολή | ||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου