plats.jpg
                           Έχασα τη φωνή μου, πώς να ψάλλω
                           το «Θεοτόκε Παρθένε» χωρίς να κλάψω;
                           Λέω βραχνά «Την πάσαν ελπίδα μου»
                           και γεμίζει δάκρυα το πρόσωπο μου.
                          «Πάντων προστατεύεις Αγαθή» φωνάζω
                          και κλαίω με αναφιλητά.
                          σαν παιδί που χάθηκε τη νύχτα.
                          «Άξιον Εστίν» και πάλι κλαίω
                          δεν μπορώ το όνομα Σου να πω
                          χωρίς να δακρύσω και χωρίς
                          να νοιώσω ντροπή , ω Πανάχραντη
                          μπροστά στην εικόνα σου την πάνσεπτη.
                          Είμαι τσακισμένος από τις πολλές αμαρτίες
                          και πώς να σε κοιτάξω Πάναγνη;
                         «Ασθενεί το σώμα , ασθενεί μου και η ψυχή»
                          κι όμως πάλι καταφεύγω σε Σένα την Κεχαριτωμένη
                          μ ΄αυτό το μικρό και άθλιο θεοτοκίον
                          για να με λυπηθείς και να με σκεπάσεις
                          υπό την σκέπην των πτερύγων Σου
                          Κλαίω , Μητέρα του Θεού τού Ζώντος
                          μη με αφήσεις να πεθάνω αμετανόητος
                              


                               Π.Σωτήρχος , Δια των οικτιρμών , εκδ.Τήνος , σελ 35