Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

"Το θαυμαστό γεγονός της Παναγίας της Βηθλεεμίτισσας"


web statistics


Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ζούμε σε καιρούς δύσκολους. Ίσως μάλιστα για τη χώρα μας τα πράγματα να είναι ακόμα πιο δύσκολα, εξαιτίας της αποστασίας μας: οι πλειονότητα των Ελλήνων για χρόνια ζει είτε μακριά από το Θεό, είτε έχοντας μία σχέση με τον Θεό εθιμική, φολκλορική! Αναρωτιέται μετά κάποιος γιατί υπάρχει αυτή η κρίση στην Ελλάδα… Φτάνουν οι μέρες να επιλέξουμε το κόμμα που θα βοηθήσει την Ελλάδα και οι πιο πολλοί προσανατολίζονται πάλι στο ένα (από τα δύο) πρώην μεγάλο κόμμα. Γιατί νοιώθουν πως αν δεν το κάνουν τότε θα μας βρει μεγάλο κακό στην Ελλάδα. Αλήθεια, η πίστη μας στο Θεό που έχει πάει;


Σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο μεταφέραμε το μεγάλο θαυμαστό γεγονός που συνέβη πριν από περίπου δύο μήνες στην Αγία Γη των Ιεροσολύμων. Πρόκειται για μία θαυμαστή παρέμβαση της Παναγίας μας στα δύσκολα χρόνια μας για να πάρουμε κουράγιο και δύναμη. Το γεγονός μας το διηγήθηκαν πριν από ένα μήνα περίπου οι αγιοταφίτες πατέρες που διακονούν ως φύλακες στο προσκύνημα της Αγίας Βηθλεέμ. Το Σάββατο που μας πέρασε (26 Μαΐου 2012) είχα την χαρά να βρεθώ εκ νέου στη Βηθλεέμ. Εκεί συναντήθηκα στο ηγουμενείο με τον Πατριαρχικό Επίτροπο Βηθλεέμ Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Ιορδάνου κ.κ. Θεοφύλακτο. Αφού κουβεντιάσαμε για το συγκεκριμένο θαύμα με προέτρεψε να μιλήσω εκ νέου με τους πατέρες του προσκυνήματος της Γεννήσεως και έδωσε την ευλογία και την άδεια να μεταφέρω από ραδιοφώνου το θαυμαστό γεγονός.

Σήμερα το πρωί που διηγηθήκαμε το θαύμα αυτό από ραδιοφώνου υπήρξε τεράστιο ενδιαφέρον από πάρα πολλούς ακροατές. Μας ζητούσαν να το αναρτήσουμε για να έχουν εύκολη πρόσβαση, ώστε να το μεταφέρουν και σε άλλους. Σας καταγράφουμε λοιπόν το περιστατικό προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού μας και της Παναγίας Μητέρας του και Μητέρας μας.

Το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας, όταν πλέον είχε μείνει σχεδόν άδειος ο Ναός της Γεννήσεως της Βηθλεέμ, οι πατέρες παρέμεναν στο χώρο που διακονούν, λίγα μέτρα μακριά από την κλίμακα που οδηγεί στο Πάνσεπτο Σπήλαιο της Θείας Γεννήσεως. Κάποια στιγμή είδαν έναν άνδρα να πλησιάζει συγκινημένος στο μέρος τους, να παίρνει δύο κεριά και συγκινημένος να πηγαίνει προς την εικόνα της Παναγίας της Βηθλεεμίτισσας. Εκεί μπροστά της τα άναψε και δακρυσμένος στράφηκε προς τους μοναχούς που τον κοίταζαν παραξενεμένοι. Τους είπα ότι ήταν μουσουλμάνος από την περιοχή της Βηθλεέμ και πως την προηγούμενη μέρα είχε δει την Παναγίας μας στον ύπνο του. Η ίδια η Κυρία Θεοτόκος τον κάλεσε να πάει στον τόπο που είχε γεννηθεί ο Υιός της, να περάσει από τη χαμηλή πόρτα, να προχωρήσει προς τα δεξιά και να εισέλθει στον χώρο που υπάρχει εκεί για να την βρει και να της ανάψει δύο κεριά.

Ο άνδρας αυτός δεν είχε πάει στο Ναό της Βηθλεέμ, παρά μονάχα πριν από πολλά χρόνια, όταν ήταν μικρό παιδί και δεν θυμόταν τίποτα από το ναό. Όταν έφτασε εκείνο το απόγευμα, άφησε το αυτοκίνητό του με αναμμένα τα προειδοποιητικά φώτα μπροστά στη μεγάλη αυλή του προσκυνήματος (σε χώρο δηλαδή που δεν επιτρέπεται η στάθμευση). Στο αυτοκίνητο παρέμεινε και η σύζυγός του. Όταν έφτασε, λοιπόν, με γρήγορο βηματισμό μπροστά στην χαμηλή είσοδο του Ναού συνειδητοποίησε πως ο χώρος ήταν έτσι ακριβώς όπως του τον είχε περιγράψει η Παναγία μας. Πέρασε στα δεξιά κλίτη της Ιουστινιάνειας εκκλησίας και εισήλθε στο δεξιό τόξο του ναού, στο χώρο που ανήκει στους Ορθοδόξους και η κλίμακά του οδηγεί στο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου. Η εικόνα της Θεοτόκου βρισκόταν ακριβώς εκεί που του είχε η ίδια πει. Και το πρόσωπό της ήταν αυτό που είχε δει…

Ήταν η Παναγία η Βηθλεεμίτισσα! Η θαυματουργός αυτή εικόνα αποτελεί την εφέστιο εικόνα της Βασιλικής της Γεννήσεως και είναι τοποθετημένη σε περίοπτο προσκυνητάρι στα δεξιά της κλίμακας που οδηγεί στο Πάνσεπτο Σπήλαιο. Η μορφή της Θεοτόκου στην εικόνα αυτή ξεχειλίζει άπειρη στοργή και γαλήνη ενώ το αμυδρό χαμόγελο στο πρόσωπό της ευφραίνει τις ψυχές των προσκυνητών. Η εικόνα είναι καλυμμένη με πολυτελή υφάσματα και πολύτιμα πετράδια. Δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία για την προέλευση της εικόνας, αλλά η παράδοση θέλει να έρχεται από την Ρωσία και τη συνδέει με την αυτοκράτειρα των Ρώσων Αικατερίνη. Η τελευταία, όταν επισκέφθηκε την Αγία Γη, ύστερα από θαύμα που της επιτέλεσε η Θεοτόκος, χάρισε τα τσαρικά της ενδύματα για να «ενδυθεί» η Δέσποινα του κόσμου όλου. Παραχώρησε ακόμα και τα κοσμήματά της για να τοποθετηθούν στην εικόνα και όρισε στο μέλλον οι τσαρίνες να μην φορούν πλέον ρουμπίνια, ώστε αυτό να παραμένει αποκλειστικό προνόμιο της Παναγίας μας.

Αυτή την εικόνα, λοιπόν, προσκύνησε ο μουσουλμάνος που έφτασε στο Ναό της Γεννήσεως αργά το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας. Δεν ήξερε φυσικά ελληνικά και έτσι ο διάλογος (έστω και ολιγόλεπτος) με τους πατέρες του προσκυνήματος έγινε στα αραβικά.

Αφού τους εξήγησε πως είχε δει την Παναγία μας και πως του είχε πλήρως περιγράψει το Ναό της Γεννήσεως, πρόσθεσε: «Μου είπε [η Θεοτόκος] να πω σε αυτούς που θα βρω εκεί [στους πατέρες που διακονούν εκεί] ότι ο Υιός της θα ξαναέρθει και θα πάρει μαζί Του όλους εκείνους που είναι κοντά Του».

Απίστευτο νέο τους μετέφερε ο μουσουλμάνος!!! ΟΙ πατέρες προσπάθησαν να του προσφέρουν μία μικρή εικόνα της Παναγίας μας, την οποία δέχθηκε με ευγνωμοσύνη. Έφυγε το ίδιο βιαστικά, όπως είχε έρθει, αλλά μέσα σε ένα λεπτό επέστρεψε. Η Παναγία μας του είχε πει πως «μπαίνοντας στο ναό θα έβλεπε τους φίλους της στις κολώνες». Οι πατέρες τον οδήγησαν στους κίονες των κλητών του Ναού όπου υπάρχουν αλλού αχνές, αλλού μαυρισμένες και αλλού καταστραμμένες αγιογραφίες που εικονίζουν ολόσωμους Αγίους της Εκκλησία μας [αυτοί είναι οι «φίλοι» της Παναγίας μας].

Έφυγε πάλι βιαστικός και από εκείνη τη μέρα δεν έχει επιστρέψει άλλη φορά. Η Παναγίας μας όμως, η Μητέρα του Θεού και Μητέρα μας, με το θαυμαστό αυτό γεγονός, ήρθε να μας στηρίξει και να μας δώσει κουράγιο, ελπίδα και παρηγοριά: «ο Υιός της θα ξαναέρθει και θα πάρει μαζί Του όλους εκείνους που είναι κοντά Του».

Ας μην κάνουμε λοιπόν ούτε βήμα μακριά Του, ώστε να γευθούμε της Σωτηρίας Του. Αμήν.

Κατέγραψα το γεγονός έτσι όπως μου το διηγήθηκαν οι πατέρες στη Βηθλεέμ.

Λυκούργος Μαρκούδης
--------------------------------------------------------------

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Η εικόνα της Παναγίας «Ο άγρυπνος οφθαλμός»


web statistics



Η εικόνα της Παναγίας «Ο άγρυπνος οφθαλμός»ανήκε αρχικά στην ευλαβή οικογένεια του διάσημου ιεροκύρηκα,πρωθιερέως Ροντιόν Πουτιάτιν(1807-1869)εφημέριος του Ι.Ν. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού του Ριμπινσκ.
Μετά τον θάνατό του η κόρη του δώρησε την εικόνα σε ένα παρεκκλήσιο  που ανήκε σε ένα γυναικείο μοναστήρι του Ρίμπινσκ.
Η εικόνα έγινε γνωστή μέσα από τις πολλές θαυματουργικές της επεμβάσεις.Η ονομασία της προέρχεται από την επιγραφή που υπάρχει στο κάτω μέρος της εικόνας.«Εγώ καθεύδω καί ή καρδία μου αγρυπνεί»(Άσμα 5,2).
Μετά το κλείσιμο της μονής,την δεκαετία του'30,η εικόνα βρέθηκε στα χέρια του αρχιεπισκόπου Κοστρομά και Γκάλιτς Κασσιανού.Λίγο πριν τονθάνατό του ο Κασσιανός εμπιστεύθηκε την εικόνα στα χέρια του διαδόχου του Αλεξάνδρου εξεφράζοντας την επιθυμία όπως η εικόνα να τοποθετηθεί στον Καθεδρικό Ναό του Ρίμπινσκ όταν οι καιροί θα το επιτρέψουν.
Στις 22 Αυγουστου 1997,κατά την επίσκεψη του τότε πατριάρχου Αλεξίου του Β στο Ρίμπινσκ,ο αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος εκπληρώνοντας την επιθυμία του προκατόχου του,παρέδωσε και τοποθέτησε την εικόνα στον Καθεδρικό Ναό.
Η εικόνα είναι αναγεννησιακή και παρουσιάζει τον Χριστό ως βρέφος να κοιμάται.Η Παναγία ακουμπώντας το χέρι της στο τραπέζι κοιτάζει τον Υιό της με κάποια λύπη.Η επιγραφή της εικόνας έχει την ακόλουθη έννοια:''Ο Σωτήρας Χριστός και η ευλογημένη Μητέρα Του,αγρυπνούν ασταμάτητα για την σωτηρία μας''.
Κοντα στην αναγεννησιάκη αυτή εικόνα υπάρχουν και οι ανατολικές απεικονίσεις που παρουσιάζουν τον Χριστό ως 12χρονο να καθευδει και την Μητέρα του να αγρυπνά δίπλα Του.
Σύμφωνα με μία άλλη ερμηνεία το όνομα της εικόνας «Ο άγρυπνος οφθαλμός''αφορά στον Χριστό ο οποίος αν και καθευδει,νοιάζεται συνεχώς για την σωτηρία των ανθρώπων.Ο Ίδιος ταπεινός ων,αφήνεται να Τον επιβλέπει και να ξαγρυπνά δίπλα Του η Αειπάρθενος Μητέρα Του. 
Η Παναγία δεν εμφανίζεται στην εικόνα μόνη της,αλλά συνοδευόμενη από κάποιον άγγελο ή από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.
Η αγιογραφική βάση της εικόνας και το ότι ο Κύριος καθεύδει χωρίς να σταματήσει να νοιάζεται για την σωτηρία των ανθρώπων βρίσκεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο(8-23,26)

 ΚΑΙ ΟΤΕ ΕΙΣΗΛΘΕΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΛΟΙΟΝ ΗΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ΑΥΤΟΥ
  ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΓΕΙΝΕΝ ΕΝ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΗ ΩΣΤΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟΝ ΕΣΚΕΠΑΖΕΤΟ ΥΠΟ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΣ ΔΕ ΕΚΟΙΜΑΤΟ
 ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΛΘΟΝΤΕΣ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ ΑΥΤΟΥ ΕΞΥΠΝΙΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΛΕΓΟΝΤΕΣ ΚΥΡΙΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ ΧΑΝΟΜΕΘΑ
ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑ ΤΙ ΕΙΣΘΕ ΔΕΙΛΟΙ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΟΙ ΤΟΤΕ ΣΗΚΩΘΕΙΣ ΕΠΕΤΙΜΗΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΚΑΙ ΕΓΕΙΝΕ ΓΑΛΗΝΗ ΜΕΓΑΛΗ
                        Ένας άλλος εικονογραφικός τύπος της εικόνας ''Ο άγρυπνος οφθαλμός΄΄παρουσιάζει τον Χριστό ως βρέφος ,ανάμεσα στα αγγελικά τάγματα,κοντά στην Μητέρα Του,μαζί με τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.Στην άκρη της εικόνας παρουσιάζονται μορφές αγίων.Η εικόνα αυτή απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο τον Χριστό ως ''Θεό και Άνθρωπο, Βρέφος και Παντοκράτωρ,Ταπεινό Υιό και Δεσπότη.Η εικόνα τιμάται στι 29 Μαίου.www.proskynitis.blogspot.gr       

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Η εικόνα της Παναγίας της Θεραπεύτριας ЦЕЛИТЕЛЬНИЦА"


web statisticsΕικόνα 2 από 463

-Εικόνα της Παναγίας της Θεραπεύτριας
Το θαύμα που ενέπνευσε την αγιογράφηση αυτής της εικόνας το αναφέρει ο Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ σ΄ένα βιβλίο του στο οποίο καταγράφει τις θαυματουργές εικόνες της Παναγίας.
Πρόκειται για την θαυματουργική θεραπεία ενός ρώσου ιερέα κατα τον ΧVIII αιώνα.Ο ιερέας Βίνσεντ Μπουλβενέσκιι ήταν λειτουργός στην εκκλησία Ναβαρνίνσκ.Μπαίνοντας και βγαίνοντας από τον ναό προσευχόνταν στην εικόνα της Παναγίας λέγοντας τα ακόλουθα λόγια:«Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά σου!Ευλογημένη η κοιλία που έφερε τον Χριστό και το γάλα που έθρεψε τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό!»
Εκτός αυτού ο ιερέας Βίνσεντ είχε μια ξεχωριστή ευλάβεια για την Παναγία.
Εικόνα 8 από 463
Κάποτε κάποια σοβαρή ασθένεια προσέβαλε την γλώσσα του.Όχι μόνο δεν μπορούσε να λειτουργήσει αλλά κείτονταν στο κρεβάτι έχοντας τρομερούς πόνους.Τώρα δεν μπορούσε να προσευχηθεί στην εκκλησία,αλλά προσευχόνταν με την ίδια προσευχή στο κρεββάτι του πόνου.
Στο τέλος μιας θερμής προσευχής είδε ότι εμφανίστηκε μπροστά στο κρεββάτι του ένας πολύ όμορφος νεαρός.Ήταν ο φύλακας άγγελος του.Τον κοίταξε με αγάπη και ο ίδιος φώναξε την Παναγία για να τον κάνει καλά.Τότε εμφανίστηκε στο δωμάτιο η ίδια η βασίλισσα των αγγέλων και τον θεράπευσε. 
Φαίνεται ότι αυτό το θαύμα δεν είναι μοναδικό αφού η εικόνα με το όνομα Θεραπεύτρια,Τhe Healer,Tselitelnissa ЦЕЛИТЕЛЬНИЦА",θεραπεύοντας έναν ασθενή πάνω από το κρεββάτι του ήταν από παλιά γνωστή.

Η πιο παλιά ''Θεραπεύτρια'' χρονολογείται από τον IΧ αιώνα και βρίσκεται στην εκκλησία Tsilican (Kartali της Γεωργίας.
Εικόνα 95 από 463
Η Εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται στην Μονή Τσίλικαν της Γεωργίας(IX αιώνας)
Ένα θαυματουργό αντίγραφο της εικόνας βρίσκεται στην Μονή Αλεξέεβ της Μόσχας,
Η εικόνα μνημονεύεται στα ρωσικά συναξάρια στις 18 Σεπτεμβρίου.
Επιμέλεια- proskynitis.blogspot.com/

Ο μπαρμπα Γιάννης ο Κλωνάρης που είδε την Παναγιά


web statistics


Ερχόταν από την Λήμνο μ' έναν γάιδαρο. Τον έβαζε και στο καράβι μέσα.
Στον γέρο-Γιάννη μας έκανε εντύπωση ή απλότητα και ή ευλάβεια του. Αυτός δούλευε χρόνια πολλά εδώ στο Άγιο Όρος και στο τέλος ήρθε να πάρει ένα χαρτί από την Ιερά Κοινότητα, για να εισαχθεί στο γηροκομείο Μυτιλήνης.
Πριν από καιρό με είχε ανταμώσει και μου λέει:
«Πάτερ, θα μου κάνης μια εικονίτσα;».
Του λέω: «Μπάρμπα-Γιάννη, εσύ δεν έχεις χρήματα να πλήρωσης. Είναι ακριβές οι εικόνες»·
Λέει: «Αμ συ πολλά θα μου ζητήσεις, εγώ λίγα θα σου δώκω».
«Ποια εικονίτσα θέλεις;»
«Να! Είδα την Παναγία μια μέρα ξεκινώντας από το Ιβήρων να πάω στο Καρακάλου και μου λέει· "γύρνα πίσω και να πας αύριο, διότι θα πάθεις απόψε κακό". Εγώ έκανα υπακοή και γύρισα, αλλά είχα τόση χαρά».
«Πώς την είδες την Παναγία;»
«Την είδα πάνω σε συννεφάκια άσπρα, και όλα αυτά πού φορούσε, τα ενδύματα της, ήταν λευκά. Πήρα τόση χαρά, και πήγα την άλλη μέρα στην Μονή Καρακάλου».
Την παρήγγειλε τελικά την εικόνα στους Αναναίους. Ήρθε εδώ στο κελί μας την τελευταία μέρα της ζωής του, για να πάρουμε τηλέφωνο στους Αναναίους, αν ετοίμασαν την εικόνα, γιατί ο Μπάρμπα-Γιάννης ετοιμαζόταν να εισαχθεί στο γηροκομείο Μυτιλήνης. Ήρθε να πάρει το χαρτί από την Κοινότητα, ότι δούλεψε εδώ στο Άγιον Όρος. Ό καημένος ανέβαινε βογκώντας την σκάλα, γιατί είχε καρδιά, είχε ανεπάρκεια. Αύτη την τελευταία φορά πού ήρθε μας είπε ότι κοινώνησε. Μάλιστα τον έπιασε και μια κρίση μέσα στην Πορταΐτισσα. Τον έβγαλαν λίγο έξω, συνήλθε, και ανέβηκε στις Καρυές για να πάρει το χαρτί. Το βράδυ όμως κοιμήθηκε εδώ πίσω από τον Ταλέα, τον έπιασε ή καρδιά του και πέθανε. Δεν πρόλαβε να πάει στην Μυτιλήνη, γιατί ή Παναγία τον ήθελε εδώ πέρα.

Τον έθαψαν εδώ στο κοιμητήρι στις Καρυές. Μας έλεγε, πώς είδε την Παναγία μας πάνω στα σύννεφα, και όταν πήραμε τηλέφωνο από εδώ στους Αναναίους του είπαν:
«Μπάρμπα-Γιάννη, ή εικόνα εστάλη στο νησί. Όταν θα πάς, θα την βρεις εκεί».
Είχε απλή ζωή. Φορούσε γουρουνοτσάρουχα -εμάς μας έκαναν εντύπωση-. Είχε και ένα ντουρβαδάκι από έναν τράγο, πού το έκανε μόνος του. Εγώ τον πείραζα:
«Μπάρμπα-Γιάννη, να μου κάνης δώρο ένα ζευγάρι τσαρούχια». Έρχεται μια μέρα, με την απλότητα πού είχε, και μου λέει:
«Πάτερ, πάτερ, σου έφερα ένα δώρο».
Μ' έφερε ένα ζευγάρι γουρουνοτσάρουχα. «Αυτά θα τα βάλετε στην έκθεση, και θα 'ρχονται οι Ευρωπαίοι να τα βλέπουνε, και να! θα πέφτει το χρήμα!».
 Γελούσα με την απλότητα του ανθρώπου. Για αυτό και τον αξίωσε ή Παναγία και κοιμήθηκε εδώ πέρα.
«Κλωνάρη», τον λέγανε. Μετά τον έβγαλαν «Μπάρμπα Γιάννη». Δεν λεγόταν «Μπάρμπα-Γιάννης». «Κλωνάρης» το επίθετο του ήτανε. Ήτανε απ' το Καρπενήσι και μετά πήγε στην Λήμνο.
Κοιμόταν έξω στο δάσος, γιατί σ' όλη του την ζωή βοσκός ήτανε. Τότε είχαμε λύκους στο Άγιο Όρος. Πάει ένας λύκος μια νύχτα που κοιμόταν έξω στο δάσος και τον μύριζε γύρω-γύρω, επειδή τα γουρουνοτσάρουχα μυρίζανε. Λέει ο Μπάρμπα-Γιάννης:
«Παναγία μου -έτρεμα από τον φόβο μου- αν με βοηθήσεις και δεν με πειράξει ο λύκος...».
«Άντε που θα 'ταν λύκος, κανένας σκύλος θα 'τανε», του λέω.
«Μια ζωή βοσκός ήμουνα. Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω τους λύκους;... Και αν δεν με πειράξει, θα σου φέρω ένα δοχείο λάδι, Παναγία μου».
Έφυγε ο λύκος. Τον μύρισε και έφυγε. Την άλλη μέρα πήρε από τον Ταλέα ένα δοχείο λάδι και το πήγε στο «Άξιον εστί», στην Παναγία μας. Απλοί άνθρωποι.
Πολύ αστείος ήτανε. Μιλούσε και έκανε αυτό το «ααχαχααα». Του έλεγε ο γέροντας μας:
«τι κάνεις έτσι και θορυβείς; Αναστατώνεις τον κόσμο. Φωνάζεις».
«Ά! γέροντα. Από μέσα μου έρχεται, από μέσα μου. Θα πάω Σαλώνικα. Οι γιατροί θα μου το θεραπεύσουν αυτό».
Μας έκανε εντύπωση πού αξιώθηκε να δη την Παναγία μας επάνω στα σύννεφα με λευκά φορέματα, και έτσι αγιογράφησαν οι αδελφοί Αναναίοι την εικόνα.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Η αναγνώριση της Παναγίας ως Θεοτόκου


web statistics



Αγίου Πρόκλου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (20 Νοεμβρίου 2011)
Η αναγνώριση της Παναγίας ως Θεοτόκου
Την αγία μορφή του μαθητού του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αγίου Πρόκλου, προβάλει σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, μία ημέρα προς της μεγάλης εορτής των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Άγιος Πρόκλος εξελέγη Επίσκοπος Κυζίκου, καθώς, όμως, συγκυρίες της εποχής δεν τού επέτρεψαν ν’ ασκήσει εκεί τα ποιμαντικά του καθήκοντα, περιορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διακρίθηκε για την αγιότητα του βίου του και την ευγλωττία του στην διδαχή των Αγίων Γραφών. Δύο φορές παρ’ ολίγον να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος της πρωτεύουσας του Βυζαντίου, χωρίς, όμως, να το καταφέρει, λόγω πολιτικών παρεμβάσεων. Ουδέποτε, όμως, βαρυγκώμησε ή ενήργησε εις βάρος της ενότητας της Εκκλησίας. Την ίδια εποχή αντιτάχθηκε σθεναρά στις αιρετικές δοξασίες του Αρχιεπισκόπου Νεστορίου, ο οποίος ήταν ο εκλεκτός του αυτοκράτορα για τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Νεστόριος αρνούνταν την ιδιότητα της Θεοτόκου στο πρόσωπο της Παναγίας, προκαλώντας σύγχυση στην Εκκλησία, διάσταση στον λαό του Θεού και παραχάραξη της ορθής πίστης. Ο Πρόκλος αντέκρουσε τις αιρετικές θέσεις του Νεστορίου, μάλιστα ενώπιόν του, με μία πανηγυρική ομιλία τα Χριστούγεννα του 428 και έγινε η αφορμή για την καταδίκη του αιρεσιάρχου από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, που πραγματοποιήθηκε στην Έφεσο τρία χρόνια μετά. Η αγάπη και η αποδοχή του λαού προς το πρόσωπό του έγιναν αφορμή να αναδειχθεί, τελικά, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, στον θρόνο της οποίας παρέμεινε για δώδεκα χρόνια έως τον ειρηνικό θάνατό του.

Οι αγώνες του Αγίου Πρόκλου για την αποκατάσταση της δογματικής αλήθειας γύρω από το πρόσωπο της Παναγίας μας και την αναγνώριση της ιδιότητάς της ως Θεοτόκου, μάς δίδει την αφορμή να αναφερθούμε σ’ αυτήν την ιδιότητα, την οποία η Εκκλησία αποδίδει στην Παρθένο Μαρία, θεωρώντας αίρεση την περί του αντιθέτου διδασκαλία.
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Θεολογία, η Παναγία αναγνωρίζεται ως Θεοτόκος, γιατί δεν γέννησε άνθρωπο κοινό, φθαρτό, κτιστό και θνητό. Δεν γέννησε έναν από τους μεγάλους μύστες της ανθρωπότητας, έναν κορυφαίο Προφήτη και Διδάσκαλο, σαν και πολλούς άλλους που έκαναν την εμφάνισή τους στην ιστορία. Όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, γέννησε Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον Μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων…Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί… Η βασική αυτή δογματική αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας πολεμήθηκε συστηματικά στη διάρκεια και εξέλιξη της Χριστιανικής ιστορίας, αλλά και παραποιήθηκε μέσα στους κόλπους και αυτής της Χριστιανικής Εκκλησίας, όπου άλλες Ομολογίες ανυψώνουν την Μαρία με υπερβολικό και αυθαίρετο τρόπο, αποδίδοντας στο πρόσωπό της ιδιότητες που δεν έχει και άλλες την υποβιβάζουν, απογυμνώνοντάς την από την βασική της ιδιότητα, αυτήν της Θεοτόκου. Προς όλους αυτούς ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος φέρεται με ιδιαίτερη αυστηρότητα και επιτιμητική διάθεση, χαρακτηρίζοντάς τους «αθέους»: «Όποιος δε θεωρεί Θεοτόκο την αγία Μαρία, είναι άσχετος με την θεότητα. Όμοια άθεος είναι όποιος λέγει ότι ο Χριστός πέρασε από την Παρθένο σαν από σωλήνα και δεν διαμορφώθηκε μέσα σε αυτήν συνάμα ως Θεός και ως άνθρωπος (ως Θεός επειδή δεν μεσολάβησε άνδρας, ως άνθρωπος διότι συμμορφώθηκε στον νόμο της κυήσεως)»1 Με άλλα λόγια, η αναγνώριση της Παναγίας ως Θεοτόκου σημαίνει ταυτόχρονη αναγνώριση του Ιησού Χριστού ως Θεού και Σωτήρα του κόσμου. Γι’ αυτό δε μπορεί να υπάρξει μέλος της Εκκλησίας το οποίο να αρνείται στην Παναγία την ιδιότητα της Θεοτόκου, γιατί, με τον τρόπο αυτό δηλώνει απιστία στην Θεότητα του Ιησού Χριστού. Η ιδιότητα της Μαρίας ως Θεοτόκου την καθιστά αυτοδικαίως και Παναγία ή Υπεραγία, δηλ. πάνω από όλους τους Αγίους, τους Οσίους, τους Μάρτυρες και Ομολογητές της Εκκλησίας μας. Στην αγιότητα δεν ξεχωρίζουν ούτε οι Δώδεκα Απόστολοι, ούτε ο Τίμιος Πρόδρομος, που στάθηκε, κατά τον λόγο του Χριστού, ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων 2  Αλλά, όπως γλαφυρά περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου, «σσύ Θεοτόκε, τιμήθηκες περισσότερον από όλους και αξιώθηκες να δανείσεις σάρκα από την σάρκα σου εις τον Υιόν του Θεού και διά τούτο εξαιρέτως λέγεσαι Παναγία και Υπεραγία και, παρότι είσαι άνθρωπος γεννημένος από ανθρώπους, είσαι, όμως, κατά τα λόγια του αγγέλου “τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξωτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ”»3
Είθε, αδελφοί μου, η χάρις της Υπεραγίας Θεοτόκου, διά πρεσβειών του σήμερα εορταζομένου Αγίου Πρόκλου, να κατευθύνει τα διανοήματά μας με τέτοιο τρόπο, ώστε να πιστεύουμε και να ζούμε πάντοτε Ορθοδόξως. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου. –Μητρόπολη Δημητριάδος
1.PG 37,177C
2. Λουκ. 7,28
3.«Παναγία και Υπεραγία», σελ. 1

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΩΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ


web statistics


Α. Γενικές αρχές αναγνωρίσεως των αγίων
α. Διαδικασία αναγνωρίσεως
Γιά την αναγνώριση - ανακήρυξη ενός αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει επικρατήσει και με έγγραφο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (της 24ης-3-1931 επί Πατριάρχου Φωτίου του Β') μια ωρισμένη διαδικασία, ωρισμένες γενικές αρχές. Αυτή η διαδικασία συνίσταται στα εξής:
1) Γίνεται έλεγχος των στοιχείων της αγιότητας του μετά από επιθυμία και παράκληση πιστών μελών της Εκκλησίας, των οποίων η αίτηση κατά προτίμηση μεταβιβάζεται γιά του οικείου ιεράρχου. Ο έλεγχος αυτός πραγματοποιείται από ειδική δογματική-κανονική επιτροπή.
2) Η έκθεση με το σχετικό φάκελλο, το πόρισμα και η πρόταση της επιτροπής αυτής επιβάλλεται στην I. Σύνοδο της οικείας Τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία και αποφαίνεται, εάν πράγματι εκπληρούνται οι προϋποθέσεις, προκειμένου ένα κοιμηθέν εν Κυρίω πρόσωπον να αναγνωρισθεί και ανακηρυχθεί ως Άγιος.
3) Εν συνεχεία, η απόφαση αυτή κοινοποιείται και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να λάβει και την πανορθόδοξο συγκατάθεση και συντάσσεται και η σχετική εκκλησιαστική «πράξη» της ανακηρύξεως υπογραφομένη υπό των συνοδικών μελών.
4) Την πράξη της ανακηρύξεως ακολουθεί η προσήκουσα πανηγυρική στο Ναό τελετή, όπου αναγιγνώσκεται και η σχετική πράξη της αναγνωρίσεως - ανακηρύξεως και ψάλλονται μεταξύ άλλων τα τροπάρια «Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών...», «Οτε καταβάς...» και «Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσταντες...» (περισσότερα βλ. Παν. Μπούμη, Κανονικόν Δίκαιον, εκδ. «Γρηγόρη», Αθήναι 2000, σελ. 296 εξ).
Σημείωση: Ίσως εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η λέξη «αγιοποίηση» ενός μέλους της Εκκλησίας υπό της I. Συνόδου και του πληρώματος της Τοπικής Εκκλησίας δεν είναι δόκιμος. Περισσότερο δόκιμοι είναι οι όροι διαπίστωση, αναγνώριση, ανάδειξη ενός αγίου, η ένταξη, η κατάταξη, η συναρίθμηση ενός στο χορό, στον κατάλογο, των αγίων, στο εορτολόγιο, στο αγιολόγιο, στα μαρτυρολόγιο, στα συναξάρια, στα δίπτυχα κ.τ.τ.
β. Στοιχεία Αγιότητας
Προηγουμένως αναφερθήκαμε σε στοιχεία, τα οποία ελέγχει η Εκκλησία εν τα αρμόδια όργανά της, προκειμένου να κατατάξει ένα μέλος της στον χορό, στον κατάλογο των αγίων της. Τέτοια στοιχεία είναι:
1) Οι εξαιρετικές αρετές τις οποίες επέδειξαν κατά την επίγεια ζωή τους όπως η βαθειά και ορθή πίστη τους και η αφοσίωσή τους στον Τριαδικό Θεό και στα δόγματα της Εκκλησίας.
2) Η υπακοή τους στο θέλημα του Θεού, όπως αυτό διατυπώνεται στην Αγία Γραφή και στους Ιερούς και Θείους κανόνες της Εκκλησίας.
3) Η απλότητά τους, η διακριτικότητά τους, η ταπεινοφροσύνη τους και η εμπιστοσύνη τους στο Θεό και την Εκκλησία.
4) Η μεγάλη τους αγάπη πρός τον συνάνθρωπό τους και η διακονία τους σε έργα φιλανθρωπίας.
5) Η υπομονή τους και η συμμετοχή τους στον ανθρώπινο πόνο, το δικό τους και των άλλων ανθρώπων.
6) Η αγνότητα και η εγκράτειά τους, η πνευματική, η σωματική και η σαρκική.
7) Οι αγώνες, τους οποίους διεξήγαγαν και με πολλές θυσίες και πολλάκις με εξορίες υπέρ της αλήθειας, της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας.
8) Οι εξαιρετικές τους γενικώς υπηρεσίες πρός την Εκκλησία με θυσία ακόμη και της ζωής τους, πολλές φορές μάλιστα κατόπιν βασάνων και μαρτυρικού θανάτου.
9) Άλλά στοιχεία της αγιότητάς τους είναι η ιδιαίτερη εύνοια του Θεού προς αυτούς και η παρρησία που έχουν αυτοί προς τον Θεό, πράγμα το οποίο διαπιστούται και με την επιτέλεση θαυμαστών φαινομένων, υπερφυσικών ενεργειών, των θαυμάτων, και είναι μια απόδειξη της κοινωνίας αυτών των προσώπων με τον Παντοδύναμο Θεό.
10) Η ιδιαίτερη τιμή και ο σεβασμός που αποδίδεται αυθορμήτως στα πρόσωπα αυτά από τη συνείδηση, από το πλήρωμα της Εκκλησίας, από τον κλήρο και από το λαό.
11) Αυτή η τιμή του πληρώματος της Εκκλησίας προς τους αγίους εκδηλώνεται και με ότι πολλοί χριστιανοί παίρνουν το όνομα του αγίου και προσπαθούν να μιμηθούν τις αρετές του και τους αγώνες του υπέρ της αληθείας.
12) Επίσης, εκδηλώνεται και με το γεγονός, ότι αφιερούνται ναοί στο όνομά τους και ακολουθεί μεταφορά και τιμή και των λειψάνων τους, πολλά των οποίων και αναδίδουν μύρο και ευωδιά.
Β. Η αναγνώριση της Θεοτόκου
β. Αγιογραφική αναγνώριση
Είπαμε προηγουμένως ότι προκειμένου να αναγνωρισθεί και να καταταχθεί ένα αγιασθέν μέλος της Εκκλησίας στους αγίους, γίνεται έλεγχος των στοιχείων της αγιότητας του από τα αρμόδια εκκλησιαστικά όργανα (επιτροπές, Συνόδους, Πατριαρχεία).
Βεβαίως ο έλεγχος αυτός είναι περιττός για τα ιερά εκείνα πρόσωπα, τα οποία η γενική εκκλησιαστική συνείδηση ποιμένων και ποιμαινομένων αναγνώρισε ως αγίους και ως αγίους τους τιμά και τους γεραίρει επί μακρόν χρόνον, από πολλούς αιώνες. Των ιερών αυτών προσώπων, τα οποία από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα τιμώνται ως αγιασμένα και δοξασμένα εκ μέρους του Θεού δεν χρειάζεται πολλάκις ούτε τυπική ανακήρυξη - αναγνώριση από την Εκκλησία κατά τα ανωτέρω.
Μεταξύ αυτών όλως ιδιαιτέρως εξαιρετική περίπτωση είναι η της Υπεραγίας ή Παναγίας Θεοτόκου, για την οποίαν δεν απαιτείται σήμερα καμία ειδική - τυπική αναγνώριση και κανένας ειδικός έλεγχος των στοιχείων της αγιότητάς της από αρμόδια αρχή ή επιτροπή της Εκκλησίας.
Άλλωστε ο έλεγχος της αγιότητάς της και η αναγνώρισή της έχει γίνει θα λέγαμε από τον ίδιο το Θεό και αυτό έχει καταγραφεί και μας έχει παραδοθεί από την Αγ. Γραφή και ειδικότερα από την Καινή Διαθήκη, τη γραπτή διαβεβαίωση του Θεού, η οποία αποτελεί και το αυθεντικό, θεόπνευστο και θείο κείμενο της Εκκλησίας μας. Και αυτή η Διαθήκη εν συνεχεία έχει υιοθετηθεί από σύμπασα την Εκκλησία, η οποία την έκανε αποδεκτή με τις τοπικές και μάλιστα με τις Οικουμενικές Συνόδους της.Σταχυολογούμε και παραθέτουμε ωρισμένα στοιχεία αυτής της παραδοθείσης παρακαταθήκης, αυτής της Διαθήκης του Θεού προς την Εκκλησία και την ανθρωπότητα, που αφορούν τα στοιχεία της μοναδικότητας, και της υπεραγιότητας της Θεοτόκου, και την αναγνώρισή της από το Θεό και εν συνεχεία από το πλήρωμα της Εκκλησίας.

1) Οι λόγοι του προφήτου Ησαΐα «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο έστι μεθερμηνευόμενον μεθ' ημών ο Θεός» (Ματθ. 1,23 και Λουκ. 1,27), τί άλλο βεβαιώνουν επισήμως παρά την αγιότητα της Θεοτόκου;


2) Οι πληροφορίες του Ευαγγελιστού Λουκά: «Και εισελθών ο άγγελος πρός αυτήν είπε χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού ευλογημένη, σύ εν γυναιξίν» (Λουκ. 1,28) επικυρώνουν τις πολλές χάριτες και αρετές της Θεοτόκου, καθώς και την όλως ιδιαίτερη προτίμηση, εκτίμηση, εκλογή και εύνοια του Θεού προς Αυτήν. Γενικώς την αναμφίβολη αναγνώρισή του.


3) Οι λόγοι της Θεοτόκου, όταν της ανήγγειλε ο άγγελος, ότι θα γεννήσει τον Ιησού «πώς έσται τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω» (Λουκ. 1,34) δηλώνουν την σύνεση, αλλά και πάλι την αγιότητα, την απλότητα και αδολότητα της Θεοτόκου.

4) Επίσης, η απέριττη και σαφής δήλωση της Θεοτόκου «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1,38), δηλώνει και τονίζει την υποταγή της Θεοτόκου στους λόγους και το θέλημα του Θεού, την πίστη της και την εμπιστοσύνη της σ' Αυτόν, καθώς και την ταπεινοφροσύνη της επί πλέον δε και την ολοκληρωτική προσφορά του είναι της στην πραγματοποίηση του σχεδίου του Θεού.

5) Επίσης, ο ύμνος της Θεοτόκου «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» (Λουκ. 1,47-48) δηλώνουν και πάλι την αυθόρμητη και ολόψυχη προσφορά της πρός δόξαν του Θεού.

6) Το ότι ανταποκρίθηκε ο Κύριος στην παράκληση της Θεοτόκου να μεταβάλει το νερό σε κρασί στο γάμο της Κανά (Ιω. 2,3 εξ), τί άλλο σημαίνει παρά την πίστη της σ' Αυτόν, αλλά και την παρρησία της πρός Αυτόν.

7) Το ότι ο Κύριος την εμπιστεύθηκε λίγο προ του θανάτου Του στον αγαπημένο του μαθητή, τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιω. 19,27), το μαθητή της αγάπης, δείχνει την ιδιαίτερη φροντίδα και εύνοια Του προς τη Θεοτόκο. Σημ. Εδώ μάλιστα θα μπορούσαμε να σημειώσουμε και να τονίσουμε το γεγονός αυτό πρός περαιτέρω σκέψεις, το ότι δηλ. ο Κύριος την εμπιστεύθηκε στον Ιωάννη, οποίος είναι και ο εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας της αγάπης, όπως και ο Απ. Πέτρος θεωρείται εκπρόσωπος της Δυτικής Εκκλησίας.

8) Αλλά και το ότι «διαπέρασε την ψυχή της ρομφαία», όπως την είχε προειδοποιήσει προφητικά ο δίκαιος Συμεών (Λουκ. 2, 35), όταν αντίκρυσε με υπομονή σιωπηλή, σταυρωμένο αδίκως, το μονογενή της υιό (Ιω. 19,25) δεν είναι ένα στοιχείο και μια απόδειξη της καρτερικής υπομονής Της στο δικό της πόνο και της συμμετοχής Της στον ανθρώπινο πόνο γενικώτερα;

β.Εκκλησιαστική αναγνώριση

Έχοντας, λοιπόν, η Θεοτόκος αυτά τα αναντίρρητα στοιχεία και ενδείξεις-αποδείξεις της αγιότητας από τα αυθεντικά κείμενα της Εκκλησίας δεν χρειαζόταν ούτε χρειάζεται καμία τυπική επικύρωση για την αναγνώρισή της ως Αγία. Η αναγνώρισή της είναι αυθεντικά δεδομένη. Γι΄ αυτό και η άτυπη και γενική αναγνώριση της ήταν και είναι πάνδημος, διατοπική και διαχρονική. Και το στοιχείο.


9)Τούτο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι από τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες, η Εκκλησία, τα μέλη της, κλήρος και λαός, καθημερινώς και ιδιωτικώς στις προσευχές τους, αλλά και δημοσίως και επισήμως σε όλες τις λατρευτικές προς τον Θεό Συνάξεις επικαλούνται τις πρεσβείες της Θεοτόκου προς την Παναγία Τριάδα και ιδιαιτέρως προς τον Υιό Της.


10) Για όλα δε αυτά τα θαυμάσια μεγαλεία και την εξυμνούν και την μακαρίζουν όλες οι γενεές σύμφωνα και με αυτό που προφητικά είπε η ίδια: «Ιδού γάρ από του νύν μακαριούσι με πάσαι αί γενεαί ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός και άγιον το όνομα αυτού, και το έλεος αυτού είς γενεάς γενεών τοίς φοβουμένοις αυτόν» (Λουκ. 1,48 εξ.). Σ' αυτόν τον ύμνο φαίνεται και η θεία έμπνευσή της και το προφητικό της χάρισμα αλλά και η ταπεινοφροσύνη της για άλλη μία φορά η διά της υπαγωγής και αποδόσεως των γύρω από αυτήν μεγαλείων, θαυμαστών φαινομένων; και υπερφυσικών σημείων στον Παντοδύναμο Κύριο, στον Άγιο Θεό και στο έλεός Του προς όλες τις γενεές των ανθρώπων, οι οποίοι πιστεύουν και λατρεύουν Αυτόν.

11) Επί πλέον, άλλο ένα στοιχείο αποδοχής και αναγνωρίσεως της αγιότητας της Θεοτόκου είναι και το ότι τα μέλη της Εκκλησίας έχουν καθορίσει σε πολλές τακτές ημέρες (ακίνητες εορτές) του εκκλησιαστικού - λειτουργού χρόνου ανάμνηση γεγονότων της ζωής Της, όπως 7-8 Σεπτεμβρίου, το γενέθλιον της Θεοτόκου, 20-21 Νοεμβρίου, τα Εισόδια της Θεοτόκου στο Ναό, 2 Φεβρουαρίου, η Υπαπαντή, 25 Μαρτίου, ο Ευαγγελισμός, την Παρασκευή μετά το Πάσχα, η Ζωοδόχος Πηγή (κινητή εορτή), 13-15 Αυγούστου, η κοίμηση της Θεοτόκου, 31 Αυγούστου, η κατάθεση της Τίμιας Ζώνης Της και άλλες τοπικές εορτές.

12) Το ότι έχουν αφιερώσει ναούς στο όνομά Της σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γής καθώς και το ότι πολλοί Χριστιανοί ανά τους αιώνες παίρνουν το όνομά της, όπως Μαρία, Μάριος, Παναγιώτα, Παναγιώτης, Δέσποινα, Ζωή κ.α,

13) Αλλά και η πληθύς των θαυμάτων που επιτελούνται σε διάφορους ναούς και τόπους, όπως στην Τήνο, στην Πάρο, στον Προυσσό, στην Λούρδη και αλλαχού με την επίκληση του ονόματός της και με την παράκληση να πρεσβεύει στον Υιό και Θεό Της με την παρρησία που έχει προς Αυτόν, είναι αδιάψευστα στοιχεία της Αγιότητάς Της.

14) Τέλος, και ο μεγάλος αριθμός των προσωνυμιών, όπως: Αειπάρθενος, Μεγαλόχαρη, Πλατυτέρα, Γλυκοφιλούσα, Τριχερούσα, Ελεούσα, Γρηγορούσα, Γιάρτισσα, Γοργοεπήκοος, Οδηγήτρια, ακάθιστη, υπέρμαχος Στρατηγός, Παντάνασσα, Μυροβλήτισσα, Μυρτιδιώτισσα, Πονολύτρια, Ρόδον το αμάραντον, κ.α. το ίδιο γεγονός την Παναγιότητάς Της και της Υπεραγιότητάς Της αναγνωρίζουν, μαρτυρούν, επιμαρτυρούν και επισφραγίζουν.

15) Και κατακλείοντες το παρόν κείμενο θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τα εξής: Όλα τα ανωτέρω στοιχεία χρησιμοποιούνται ως κανονικά - κανονολογικά κριτήρια για την Παναγιότητα της Θεοτόκου. Ίσως θα πούν μερικοί ότι αρκεί - και επισκιάζουνται - από το γεγονός και μόνο ότι υπήρξε Θεοτόκος, ότι εγέννησε τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, για τον οποίο ομολογούμε στον απόλυτο βαθμό της αναμαρτησίας το: «Εις άγιος, είς Κύριος, Ιησούς Χριστός είς δόξαν Θεού Πατρός».

Εμείς καταθέτουμε τα ανωτέρω ως ένα ταπεινό και μικρό κανονολογικά ύμνο πρός την Παναγία μας Θεοτόκο, προς τιμήν της οποίας φέρουμε (κι εμείς) το όνομα.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Τό θαῦμα τῆς Παναγίας Καπουσού στήν Καισάρεια τῆς Τουρκίας


web statistics


Νίκου Χειλαδάκη, Δημοσιογράφου-Συγγραφέα- Τουρκολόγου

Ἕνα καταπληκτικό γεγονός πού ἑρμηνεύτηκε σάν ἕνα  θαῦμα τῆς Παναγίας τῆς Καπουσοῦ, (Πορταΐτισσας), στήν πόλη Talas τῆς ἐπαρχίας τῆς Καισάρειας τῆς Καππαδοκίας, στήν Τουρκία, ἔφερε πρίν ἀπό  λίγους μῆνες στήν δημοσιότητα ἡ πρώτη σέ κυκλοφορία τουρκική ἐφημερίδα Ζαμάν. Σύμφωνα μέ τήν ἴδια τήν τουρκική ἐφημερίδα, στήν πόλη αὐτή πού πρίν ἀπό τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν κατοικοῦνταν σχεδόν ἀποκλειστικά ἀπό ἑλληνορθόδοξους χριστιανούς ἀλλά τουρκόφωνους, δηλαδή οἱ γνωστοί Καραμανλῆδες, εἶχε κτιστεῖ ἀπό τό 1886 ἕνας περικαλλής ὀρθόδοξος χριστιανικός ναός ἀφιερωμένος στήν Παναγία τήν Πορταΐτισσα, στά καραμανλίδικα ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΠΟΥΣΟΥ. Νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι τά καραμανλίδικα ἦταν μία τοπική τουρκογενής διάλεκτος πού μιλοῦσαν οἱ Ρωμηοί χριστιανοί σέ κάποιες περιοχές τῆς Καππαδοκίας ἀλλά γράφονταν μέ τό κλασικό ἑλληνικό ἀλφάβητο. Ὁ ναός αὐτός μετά τήν ἀποχώρηση τῶν χριστιανῶν μετατράπηκε σέ τζαμί ἀλλά κράτησε σάν ἕνα πολύτιμο κειμήλιο ἕνα μαρμαρόδετο ἱερό εὐαγγέλιο πού ἦταν γραμμένο στήν καραμανλίδικη διάλεκτο. Τό ἑλληνορθόδοξο αὐτό κειμήλιο πού σύμφωνα μέ τούς ἴδιους τους Τούρκους ἦταν 125 ἐτῶν, πρίν ἀπό δέκα χρόνια κλάπηκε ἀπό....
 κάποιους πού πίστευαν ὅτι θά μποροῦσαν νά κερδίσουν πολλά χρήματα ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης ἱστορικῆς του ἀξίας.
Φαίνεται ὅμως πώς ἡ Παναγία ἡ Καπουσού δέν ἄφησε σέ ἡσυχία τούς κλέπτες αὐτοῦ του κειμήλιου καί παρά του ὅτι πέρασαν δέκα ὁλόκληρα χρόνια ἀφοῦ δέν μπόρεσαν νά τό ἀξιοποιήσουν ἀποφάσισαν τελικά νά τό ἐπιστρέψουν. Ἔτσι στίς 20 Ἰανουαρίου τοῦ 2011, ἔκπληκτοι οἱ μουσουλμάνοι πιστοί πού ἔρχονταν στό τζαμί γιά τήν προσευχή   ἀντίκρισαν τό ἱερό αὐτό κειμήλιο νά βρίσκεται  μπροστά στήν κεντρική πύλη τοῦ τζαμιοῦ. Ἀμέσως εἰδοποιήθηκε ἡ τοπική διεύθυνση Βακουφιῶν τῆς Καισαρείας καί ὁ ὑπεύθυνος ἔπαρχος μέ μία μικρή τελετή τό τοποθέτησε ξανά σέ ἕνα ἐπιλεγμένο μέρος μέσα στόν ἱερό ναό πού τώρα εἶναι μουσουλμανικό τέμενος.
     Ἐντυπωσιακή εἶναι ἡ ἀνάγνωση τοῦ ἐξωφύλλου τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ κειμηλίου γραμμένη στά καραμανλίδικα πού ἀναφέρει τό ἔτος ἱδρύσεως τοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας τῆς Καπουσοῦ καί τόν τότε μητροπολίτη Καισαρείας, Ἰωάννη, πού ἔκανε τά θυρανοίξια τοῦ ἑλληνορθόδοξου χριστιανικοῦ ναοῦ τῆς πόλης Ταλᾶς ἐπί ἐποχῆς τοῦ Σουλτάνου Ἀμπντούλχαμιτ.

Η Μαρία, Θεοτόκος και Παναγία. Δύο χαρακτηριστικά που ‘’σκανδαλίζουν’’ τους προτεστάντες.


web statistics




Στο παρόν άρθρο  θα ασχοληθούμε με το χαρακτηριστικό της ως ‘’Θεοτόκος’’ και ως ‘’Παναγία’’, και με τις απορρέουσες ιδιότητες αυτών των χαρακτηρισμών. Θα παραθέσουμε ορισμένες μαρτυρίες  απ’ο την αρχαία Εκκλησία
και θα δούμε τι αναφέρει η ίδια η Αγία Γραφή.
Τι σημαίνει ‘’Θεοτόκος’’ ?

Ας δούμε τι αναφέρουν οι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και πιο συγκεκριμένα ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Αναφέρει λοιπόν…
‘’Κηρύττουμε μάλιστα ότι η αγία Παρθένος είναι κυριολεκτικά και αληθινά
Θεοτόκος· όπως δηλαδή αυτός που γεννήθηκε απ’ αυτήν είναι αληθινός
Θεός, και αυτή που γέννησε με σάρκα τον αληθινό Θεό είναι πραγματική
Θεοτόκος. Διότι ισχυριζόμαστε ότι γέννησε το Θεό, όχι με την έννοια ότι η
θεότητα του Λόγου έχει την αρχή της απ’ αυτήν, αλλά ότι ο ίδιος ο Θεός
Λόγος, που γεννήθηκε από τον Πατέρα προαιώνια και έξω από το χρόνο και
υπάρχει μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα άχρονα και αΐδια, αυτός ο ίδιος
τις έσχατες ημέρες για τη δική μας σωτηρία κατοίκησε μέσα στα σπλάγχνα της
και χωρίς μεταβολή σαρκώθηκε και γεννήθηκε απ’ αυτήν
….Διότι ο ίδιος ο Λόγος έγινε άνθρωπος, επειδή η Παρθένος τον κυοφόρησε· και προήλθε Θεός μετά την πρόσληψη, καθώς η σάρκα θεώθηκε αμέσως μόλις την προσέλαβε και δημιουργήθηκε, ώστε συγχρόνως να γίνουν και τα τρία, η πρόσληψη, η ύπαρξη και η θέωση της σάρκας από τον Λόγο. Έτσι νοείται και λέγεται Θεοτόκος η αγία Παρθένος, όχι μόνον εξαιτίας της φύσεως του Λόγου, αλλά και εξαιτίας
της θεώσεως της ανθρωπίνης φύσεως, που η σύλληψη και η ύπαρξή τους
έγινε με θαυμαστό τρόπο συγχρόνως’’.
(Κεφάλαιο 55, Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού).
Λέγεται Θεοτόκος, επειδή ακριβώς κυοφόρησε μέσα της τον Λόγο του Θεού. Δεν γέννησε βέβαια τον Λόγο σαν να μην υπήρχε πιο πριν, αλλά με την έννοια ότι ο Λόγος έγινε άνθρωπος μέσα στα σπλάχνα της. Ο Ιωάννης το περιγράφει πολύ όμορφα αυτό το Μυστήριο της ευσεβείας, αναφέροντας… « Εν αρχή ητο ο Λόγος, και ο Λόγος ητο παρά τω θεώ, και Θεός ητο ο Λόγος…και ο Λόγος έγινε σάρξ» (κεφ. 1, 1.14)
Εάν δεν μπορούμε να την δεχτούμε ως Θεοτόκο, μήπως δεν δεχόμαστε και την θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού?
Το χαρακτηριστικό της ως ‘’Θεοτόκος’’ υπήρχε πολύ πριν την Γ Οικουμενική Σύνοδο το 431.
Ο άγιος Νικόδημος στο Πηδάλιο, αναφέρει ότι ως Θεοτόκο την ονόμαζαν πολύ νωρίτερα από το 431 μ Χ όπου αποφασίστηκε και συνοδικά να καλείται Θεοτόκος η Μαρία. Συγκεκριμένα, αναφέρει τον Ωριγένη και την συμμαρτυρία του Σωκράτη του ιστορικού, την μαρτυρία του Κύριλλου Αλεξανδρείας ότι ο Μ Αθανάσιος την ονόμαζε Θεοτόκο, τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, κα.
Η σύνοδος της Αντιοχείας το 324/325 μ Χ στην εγκύκλια επιστολή της, αποκαλεί την Μαρία Θεοτόκο. Στην πατρολογία του Στ. Παπαδόπουλου, στον Β τόμο και σελ. 89, διαβάζουμε… «Η επιστολή, την οποία επικύρωσε η σύνοδος, αποτελεί σπουδαιότατο θεολογικό κείμενο, προετοίμασε την Α Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Νίκαια μετά από λίγους μήνες, εξηγεί  πως και γιατί ο Υιός είναι ‘’φύσει’’ και όχι ‘’θέσει’’ γέννημα του Πατέρα, ξεπερνάει την ωριγενιστική και αρειανική αντίληψη ότι ο Υιός είναι ‘’θελήσει’’ γέννημα, επιμένει στο ‘’άτρεπτον’’ του Υιού και πλήν άλλων ονομάζει την Μαρία Θεοτόκο».
Ο Στ. Παπαδόπουλος, αναφέρει ακόμα για τον Μέγα Αθανάσιο (+ 373)
τα εξής…
« Είναι απόλυτα σαφές στον Αθανάσιο ότι , για να σωθεί ο άνθρωπος, έπρεπε ο Χριστός να είναι συγχρόνως και αληθινός Θεός (γι’  αυτό ονόμαζε Θεοτόκο την Παρθένο Μαρία…». (Β τόμος σελ. 287)
Και για τον Γρηγόριο τον Θεολόγο (+390) αναφέρει τα εξής….
«Η ένωση των δύο φύσεων έγινε με την επέμβαση του Αγίου Πνεύματος (‘’θεϊκώς μεν ότι χωρίς ανδρός’’), αλλά η Παρθένος Μαρία εκύησε σύμφωνα με τους ανθρώπινους νόμους, φυσιολογικά και πραγματικά, δηλαδή αναπτύχθηκε στους κόλπους της ο Θεάνθρωπος, ώστε ορθά να θεωρείται και να ονομάζεται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία»
« ει τις ουν Θεοτόκον την αγίαν Μαρίαν υπολαμβάνει, χωρίς εστί της Θεότητος…φύσεις μεν γαρ δύο, Θεός και άνθρωπος». (Επιστολή 101, 16).
(Β τόμος σελ. 509)
Επομένως, η διακήρυξη της Γ Οικουμενικής συνόδου… « τον μεν Χριστόν ένα καθ’ υπόσταση εδογμάτισεν, τέλειον θεόν τον αυτόν, τέλειον άνθρωπον τον αυτόν, ουκ άλλον, και άλλον, αλλ’ ένα Υιόν, τον αυτόν, άνω μεν εκ Πατρός αμήτορα, κάτω δε εκ μητρός απάτορα, την δε αειπάρθενον αυτού Μητέρα, κυρίως και αληθώς Θεοτόκονκαλείσθαι παρέδωκεν, ως κυρίως, και αληθώς τον Θεόν Λόγον Σαρκί γενήσασα..»(Πηδάλιο, σελ. 168), στηρίζεται και στην Αγία Γραφή αλλά και στην πρότερη παράδοση.
Τι σημαίνει Παναγία?

Οι προτεστάντες είναι ιδιαίτερα αρνητικοί ως προς αυτόν τον χαρακτηρισμό. Και αν κάποιοι από αυτούς την δέχονται ως Θεοτόκο (όχι όλοι), παρόλα αυτά δεν την δέχονται ως Παναγία. Πολλές φορές φέρουν ως επιχείρημα ότι δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή ο όρος ‘’παναγία’’, και ότι ο ίδιος ο Θεός αποκαλεί τον εαυτό του Άγιο και όχι Πανάγιο. Το ότι δεν αναφέρεται στην Αγία Γραφή ο συγκεκριμένος όρος, αυτό δεν λέει κάτι. Ούτε ο όρος ‘’Αγία Τριάδα’’ υπάρχει στην Αγία Γραφή. Τι θα πούμε, ότι δεν ισχύει το τριαδικό δόγμα? Μη γένοιτο. Περιλαμβάνεται περιληπτικά στην Γραφή.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι για μας τους Ορθόδοξους, παναγία σημαίνει πιο άγια από όλους τους αγίους και όχι πιο άγια από τον Θεό. Θα σας παραθέσω ορισμένα εδάφια από την Αγία Γραφή, για να δείτε ότι όταν αναφέρει η ίδια η Γραφή επίθετα στον υπερθετικό βαθμό, ακόμα και τότε μιλάει με την σχετική έννοια.
«Επτά ημέρας θέλεις κάμνει εξιλέωσιν υπέρ του θυσιαστηρίου και θέλεις αγιάζει αυτό• και θέλει είσθαι θυσιαστήριον αγιώτατον• παν το εγγίζον το θυσιαστήριον θέλει είσθαι άγιον». (Έξοδος 29. 37)
«…το θυσιαστήριον του ολοκαυτώματος μετά πάντων των σκευών αυτού και τον νιπτήρα και την βάσιν αυτού. Και θέλεις αγιάσει αυτά, διά να ήναι αγιώτατα• παν το εγγίζον αυτά θέλει είσθαι άγιον». (Έξοδος 30, 28-29)
Ενώ ο Ιεζεκιήλ, ονομάζει την γη ΑΓΙΩΤΑΤΗ…
«Και αύτη η αφιερωθείσα μερίς της γης θέλει είσθαι εις αυτούς αγιωτάτη, πλησίον του ορίου των Λευϊτών». (Κεφ. 48, 12)
Όταν αυτά τα διαβάζει ένας Προτεστάντης στην Αγία Γραφή, θα καταλάβει αμέσως ότι το ‘’αγιώτατον’’ αναφέρεται στο θυσιαστήριο και φυσικά δεν εννοεί ότι είναι αγιότερο του Αγίου Θεού. Το ‘’αγιώτατα’’ επίσης αναφέρονται σε όλα όσα θα αγιάσει ο Μωυσής κατά το τυπικό της Παλαιάς Διαθήκης. Για το  ‘’ αγιωτάτη’’, δεν θα τολμήσει ποτέ να πει ότι είναι ανώτερο του Αγίου Θεού. Όταν ακούσει τους ορθοδόξους να την αποκαλούν Παναγία, θα τους κατακρίνει.
Όλα αυτά, παρόλο που είναι στον υπερθετικό βαθμό, είναι σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ομοειδή τους. Έτσι, και το ‘’παναγία’’, είναι σε σχέση πάντα με τους υπόλοιπους αγίους, και όχι με τον Άγιο Θεό.
Οι πατέρες της Εκκλησίας την ονομάζουν και διαφορετικά, στον υπερθετικό βαθμό!
Λχ,  ο Νυσσης και ως ‘’παγκαλλιστη’’, ‘’παμμακαιρα’’, ‘’Πασων παρθενων υπερτατη’’, ‘’Μητηρ Παναγνος’’ κτλ. Μήπως την βάζει πιο πάνω από τον Θεό? Μη γένοιτο!!
Περί Σωτηρίας

Στην ορθόδοξη εκκλησία, λέμε πολλές φορές το ‘’Υπεραγία Θεοτόκε, σώσων  ημάς’’. Και ως επιχείρημα, στην προσπάθειά τους να μας αποδείξουν λάθος. Φέρουν το χωρίο « Και δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία· επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε.» Πράξεις Αποστόλων 4:12
Συμφωνούμε απόλυτα. Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Σωτήρας, Εκείνος που πέθανε για μας, είναι μόνο ο Χριστός. Όμως, και εδώ τα λόγια έχουν σχετική σημασία. Δεν εννοούμε ότι απορρίπτουμε τον Χριστό και ζητάμε την ΑΠΟΛΥΤΗ λύτρωση από την Μαρία. Όπως ακριβώς, και ο Παύλος όταν λέει ‘’να σώσει’’, δεν εννοεί ότι παίρνει τη θέση του Χριστού. Εκεί, οι Προτεστάντες καταλαβαίνουν ότι μιλάει για ΣΧΕΤΙΚΗ σωτηρία. Όταν όμως ακούνε ότι η Παναγία σώζει, αμέσως μιλάνε για θεοποίηση της Μαρίας. Πόσο λάθος κάνουν. Διαφορετικά, ας τολμήσουν να πουν ότι και ο απ Παύλος είναι θεός επειδή…σώζει!
Γράφει ο απ Παύλος… « εις πάντας έγινα τα πάντα, δια να ΣΩΣΩ παντί τρόπω τινάς» (Α Κορινθίους θ, 22)
Εδώ μιλάει ΣΧΕΤΙΚΑ, και εννοεί να κερδίσει ψυχές για τον Χριστό. Να τις οδηγήσει στον Χριστό ώστε να σωθούν από τον Χριστό.
Ή όταν γράφει…  «ίσως κινήσω εις ζηλοτυπίαν αυτούς  οίτινες είναι σάρξ μου, καιΣΩΣΩ τινάς εξ αυτών» (Ρωμαίους, ια 14)
Πάλι μιλάει σχετικά. Επομένως, και εμείς όταν λέμε στην Παναγία ‘’σώσε μας’’, δεν εννοούμε ότι είναι Θεός, αλλά μιλάμε πάντα σχετικά.
Τι θα πούμε? Ότι ο απ Παύλος μπορούσε να πει για τον εαυτό του ότι ‘’σώζει’’ και δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και εμείς για την Παναγία, που υπηρέτησε στο σχέδιο της σωτηρίας μας ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από τον απ Παύλο, μιας και έγινε το σκεύος δια του οποίου κυοφορήθηκε ο Λόγος του Θεού?
Αγαπητοί Προτεστάντες, να κρίνετε με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά. Αν εμείς θεοποιούμε την Μαρία, το ίδιο έκανε και ο απ Παύλος για τον εαυτό του. Αν όμως μιλούσε ΣΧΕΤΙΚΑ, τότε και εμείς ΣΧΕΤΙΚΑ μιλάμε.
Ο Στ. Παπαδόπουλος, σχολιάζοντας απόσπασμα του Ειρηναίου, λέει…
« Στο έργο της ανακεφαλαιώσεως έχει σπουδαία θέση και η Θεοτόκος. Ο ρόλος της είναι ‘’σωτηριώδης’’, καθόσον συμβάλλει στην πνευματική αναμόρφωση του πιστού. Η Εύα παρακούσασα έγινε αρχή της πτώσεως, ενώ η Μαρία ‘’υπακούσασα’’ έγινε ‘’αιτία σωτηρίας’’ για ολόκληρη την ανθρωπότητα (Γ 22,4). Η προσφορά της Θεοτόκου είναι λοιπόν πολύ περισσότερο από παραδειγματική.
(Α Τόμος, σελ. 298)
Περί μεσιτείας.
Η Πίστη της αρχαίας Εκκλησίας είναι ότι όλοι οι άγιοι μεσιτεύουν. Οι Προτεστάντες μας φέρουν ως επιχείρημα αυτό που γράφει ο απ Παύλος στον Τιμόθεο… «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός,» Α΄Τιμοθ.2:5,
Ας προσέξουμε ότι εδώ, η μεσιτεία του Χριστού είναι μεταξύ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Οι μεσιτείες των αγίων είναι μεταξύ του ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Στην Αγία Γραφή, αναφέρονται μεσιτείες των αγίων…….
Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, λοιπόν, αναφέρεται δύο φορές η μεσιτεία των αγίων.
«Και έκραξαν μετά φωνής μεγάλης, λέγοντες· Έως πότε, ω Δέσποτα άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης; Και εδόθησαν εις έκαστον στολαί λευκαί, και ερρέθη προς αυτούς να αναπαυθώσιν έτι ολίγον καιρόν, εωσού συμπληρωθώσι και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες να φονευθώσιν ως και αυτοί». (Αποκάλυψη 6, 10-11)
Απευθύνονται στο Δέσποτα, στον Χριστό δηλαδή. Και του ζητάνε να αποδώσει δικαιοσύνη. Και η απάντηση που παίρνουν είναι να περιμένουν μέχρι να συμπληρωθούν και οι υπόλοιποι που θα μαρτυρήσουν για τον Χριστό, που σημαίνει ότι μεσίτευαν και για αυτούς.
Ένα ακόμα σημείο είναι το σημείο όπου ο άγγελος προσφέρει ως λατρεία το θυμίαμα και τις προσευχές (μεσιτείες) των αγίων…… «Και ήλθεν άλλος άγγελος και εστάθη έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, κρατών θυμιατήριον χρυσούν, και εδόθησαν εις αυτόνθυμιάματα πολλά, διά να προσφέρη με τας προσευχάς πάντων των αγίων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν το ενώπιον του θρόνου». (Αποκάλυψη 8, 3)
Η επίκληση των αγίων, όπως την κάνει η εκκλησία, είναι αποστολική παράδοση.
Στην εκκλησιαστική ιστορία του Β. Στεφανίδη αναφέρεται….. «Οι χριστιανοί ετίμων προς τούτοις τα λείψανα των μαρτύρων και επεκαλούντο την παρά τω θεώ μεσιτειαναυτών. Ο Ιππόλυτος επεκαλείτο τους τρείς παίδας (Εις Δανιήλ 2, 30) οι δε επισκέπται των κατακομβών κατά την εποχήν ταύτην επεκαλούντο τους εκεί ενταφιασμένους μάρτυρας δι’ εγκεχαραγμένων επί των τοίχων ευχών και δεήσεων, σωζομένων μέχρι σήμερον. Οι μάρτυρες είναι οι πρώτοι άγιοι της εκκλησίας’’. (σελ 120).
Ο απ Παύλος, σε πολλές επιστολές του, ζητάει τις προσευχές των αδερφών. Τι είναι αυτό? Δεν είναι μεσολάβηση- μεσιτεία του εκάστου αδελφού προς τον Χριστό υπέρ του απ Παύλου? Εάν μπορούν οι άγιοι στην γη, δεν μπορούν οι άγιοι που ως νικητές κάθονται στον θρόνο του Χριστού?
«Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψη 3,21)
Σε αυτό το σημείο θα μας πουν, ότι ο απ Παύλος ζητάει τις προσευχές των ζωντανών και όχι των νεκρών. Όμως, για τον Θεό ΠΑΝΤΕΣ είναι ζώντες, κατά τα λόγια του Ιησού στην απάντησή του στους Σαδδουκαίους. Δεν λογίζονται ως νεκροί, αλλά ως ζώντες κοντά στον Θεό.
Τέλος, θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα και από τον άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων που αναφέρει στην  Ε Μυσταγωγική Κατήχηση… «Μετά μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους, πρώτα τους πατριάρχες, τους προφήτες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, για να δεχτεί ο Θεός, με τις προσευχές και τις πρεσβείες τους, και τη δική μας δέηση. Μετά ευχόμαστε για τους κεκοιμημένους αγίους πατέρες και επισκόπους, και γενικά για όλους εκείνους από εμάς που έχουν κοιμηθεί. Το κάνουμε αυτό γιατί πιστεύουμε ότι έχουν μεγάλη ωφέλεια οι ψυχές εκείνων, για τους οποίους γίνεται η δέηση, τη στιγμή της τόσο φρικτής και αγίας θυσίας που τώρα προσφέρεται».
(Γ. Μαυρομάτη, Κατηχήσεις του αγίου Κύριλλου, Β Τόμος, σελίδα 560).
Βασίλισσα του ουρανού.

Οι Προτεστάντες, αφού δεν κατανοούν τους όρους που αποδίδονται στην Μαρίαπάντα με την σχετική έννοια, προχωρούν σε μεγαλύτερη ασέβεια, παραλληλίζοντάς την με την Αστάρτη την βασίλισσα του ουρανού, όπως αναφέρει ο Ιερεμίας.
Αν προσέξετε, ο Ιερεμίας αναφέρεται σε ΛΑΤΡΕΙΑ. Οι Ισραηλίτες είχαν απορρίψει τον αληθινό θεό και λάτρευαν άλλους ψεύτικους θεούς. Ανάμεσα σε αυτούς, ήταν και η θεά Αστάρτη, ή αλλιώς η βασίλισσα του ουρανού.
«Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· σεις είδετε πάντα τα κακά τα οποία επέφερα επί την Ιερουσαλήμ και επί πάσας τας πόλεις του Ιούδα, και ιδού, αύται έρημοι την σήμερον και δεν υπάρχει ο κατοικών εν αυταίς,
εξ αιτίας της κακίας αυτών, την οποίαν έπραξαν διά να με παροργίσωσιν, υπάγοντες να θυμιάζωσι και να λατρεύωσιν άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισαν αυτοί, σεις, ουδέ οι πατέρες σας…. Και πάντες οι άνδρες οι γνωρίζοντες ότι αι γυναίκες αυτών εθυμίαζον εις άλλους θεούς, και πάσαι αι γυναίκες αι παρεστώσαι, σύναξις μεγάλη, και πας ο λαός οι κατοικούντες εν τη γη της Αιγύπτου, εν Παθρώς, απεκρίθησαν προς τον Ιερεμίαν, λέγοντες, Περί του λόγου, τον οποίον ελάλησας προς ημάς εν ονόματι Κυρίου, δεν θέλομεν σου ακούσει· αλλά θέλομεν εξάπαντος κάμνει παν πράγμα εξερχόμενον εκ του στόματος ημών, διά να θυμιάζωμεν εις την βασίλισσαν του ουρανού και να κάμνωμεν σπονδάς εις αυτήν, καθώς εκάμνομεν, ημείς και οι πατέρες ημών, οι βασιλείς ημών και οι άρχοντες ημών, εν ταις πόλεσι του Ιούδα και εν ταις πλατείαις της Ιερουσαλήμ· και εχορταίνομεν άρτον και διεκείμεθα καλώς και κακόν δεν εβλέπομεν.
(Ιερεμίας μδ 2-3. 15-17).
Είναι φανερό, ότι μιλάει για ΛΑΤΡΕΙΑ. Καμία σχέση με την ΤΙΜΉ προς τους αγίουςκαι φυσικά προς το πρόσωπο που τόσο πολύ τίμησε ο Θεός, ώστε να γίνει η Πύλη που έφερε στην γη τον Βασιλιά, τον Κύριο των πάντων. « Η Πύλη αύτη θέλει είσθαι κεκλεισμένη, δεν θέλει ανοιχθεί, και άνθρωπος δεν θέλει εισέλθει δια αυτής· διότι Κύριος ο Θεός του Ισραήλ εισήλθε δι’  αυτής , δια τούτο θέλει είσθαι κεκλεισμένη» (Ιεζεκιήλ μδ 2).
Όμως, αφού οι Προτεστάντες επιμένουν να διαστρεβλώνουν τις έννοιες της Αγίας Γραφής (πχ τον παραλληλισμό της Αστάρτης με την Μαρία μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιούνται οι όροι ‘’Βασίλισσα του ουρανού’’ ασχέτως ότι σε άλλο αναφέρεται το ένα και σε τελείως διαφορετικό το άλλο- μήπως λατρεύουμε την Θεοτόκο?), θα τους δείξουμε από την Αγία Γραφή και με την απλή λογική, ότι ΟΝΤΩΣ η Μαρία είναι η Βασίλισσα του ουρανού, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ (καθώς πάντα αναφέρεται σε σχέση με τον Ιησού Χριστό).
Έχουμε λοιπόν…..
Ο Χριστός, είναι ο Βασιλιάς των Βασιλέων και ο Κύριος των Κυρίων, όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη ( Κεφ. Ιθ 16).
Εκείνη που τον γέννησε, τι είναι? ‘’Βασίλισσα’’!! Εκτός, και αν δεν πιστεύουμε στο Μυστήριο της ευσεβείας κατά το οποίο « ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α Τιμοθέου, γ 16).
Μάλιστα, ο ίδιος ο Γαβριήλ κατά τον ευαγγελισμό της Παναγίας αναφέρει ότι θα γεννήσει η Μαρία Εκείνον που θα βασιλεύει ΑΙΩΝΙΑ.
«…και θέλει βασιλεύσει επι τον οίκο του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος» (Λουκάς  α 33).
Στον Κύριο εδόθη πάσα εξουσίαεν ουρανώ και επι γης, όπως αναφέρεται στον Ματθαίο.
Επομένως, εφόσον ο Χριστός είναι ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ, και εκείνη που αξιώθηκε να τον φέρει κατά σάρκα, είναι ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ.
Παρατηρούμε, ότι ενώ για τον Κύριο είναι ΟΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ, για την Μαρία ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ.
Ο Ιησούς είναι που δίνει αξία σε όλους, ακόμα και στην Μαρία.
Επίλογος.
Ας συνετιστούν οι προτεστάντες από το περιστατικό στο γάμο της Κανά, που και ενώ τέλειωσε το κρασί, και ενώ ο Κύριος είπε στην Μαρία « Τι είναι μεταξύ εμού και σού, γύναι? Δεν ήλθε ετι η ώρα μου», δείχνοντας την διαφορά που έχει από την Μαρία ως Υιός και Λόγος του Θεού που γνωρίζει κάθε ανάγκη, και ενώ της λέει καθαρά ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα Του, παρόλα αυτά, αμέσως μετά (και ενώ δεν ήταν η ώρα), την ακούει τελικά και της κάνει την χάρη!!
Ας συνετιστούν όμως και από τα λόγια της ίδιας της Μαρίας που καταγράφτηκαν από τον Θεόπνευστο Λουκά, « ιδού, από του νυν θέλουσι με μακαρίζει πάσαι αι γενεαί» (Λουκάς α, 48). Και ο λόγος? Επειδή επέβλεψε ο Κύριος στην ταπείνωση της δούλης του, και αποφάσισε δια αυτής να στείλει στη γη τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
Πόσοι στην Αγία Γραφή είπαν ότι θα τους μακαρίζουν ΠΑΣΑΙ αι γενεαί? Μόνο η Παναγία.
Άλλωστε, είναι πάλι γραμμένο στην Αγία Γραφή, κάτι που αφορά ΟΛΟΥΣ τους αγίους, και που το είπε ο Θεός δια του προφήτη στον Ηλιεί τον ιερέα… «.. τους δοξάζοντάς με θέλω δοξάσει» (Α Σαμουήλ, β 30).
Ποιοι δοξάζουν τον Θεό με την ζωή τους? Οι άγιοι. Αν ο θεός τιμάει τους αγίους Του, και τους δοξάζει μάλιστα, ποιος είσαι εσύ και εγώ που δεν θα τους τιμήσουμε? Μήπως είμαστε παραπάνω από τον Θεό?