«Π α ν η γ υ ρ ι ζ έ τ ω σ α ν ο ἱ θ ε ό φ ρ ο ν ε ς»!Aνθολόγιο λόγων για την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

web statistics

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος .

Α. Απόσπασμα από την ομιλία του στην Παναγία Σουμελά το 2010

«Π α ν η γ υ ρ ι ζ έ τ ω σ α ν ο ἱ θ ε ό φ ρ ο ν ε ς»!

Μὲ τὰ λόγια αὐτά, Ἱερώτατοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς, Εὐλαβέστατοι λοιποὶ κληρικοί, Ἐξοχώτατοι κύριοι βουλευταί, Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τοῦ Θρόνου, καὶ εὐλογημένα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελῳδὸς μᾶς παρακινεῖ νὰ πανηγυρίσουμε τὴν πάνσεπτον Κοίμησιν καὶ ἱερὰν εἰς οὐρανοὺς Μετάστασιν τῆς Παναγίας Θεομήτορος!

«Πανηγυριζέτωσαν οἱ θεόφρονες»!

Ὅσοι πιστεύουν εἰς τὸν Χριστόν, ὅσοι προσκυνοῦν τὴν πανύμνητον Δέσποιναν Μαρίαν ὡς ἀληθῆ Θεοτόκον, ὅσοι αἰσθάνονται τέκνα της, κατὰ τὴν υἱοθεσίαν ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Υἱός της, ἄς πανηγυρίζουν σήμερον! Διότι αὐτή, ἡ ὁποία «ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξε», κατὰ τὴν σημερινὴν Κοίμησίν της δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμον, ἀλλ’ ὡς Κυρία τοῦ κόσμου καὶ Παντάνασσα, Παντοβασίλισσα -ὅπως θὰ ἔλεγαν οἱ Τριγλιανοί-, φέρει ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Υἱοῦ της ὅλον τὸν κόσμον, δεομένη ἀπαύστως ὑπὲρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἐκείνη ποὺ εἶναι ὁ «κόσμος» τοῦ κόσμου, δηλαδὴ τὸ στολίδι καὶ ἡ εὐπρέπεια ὅλης τῆς Δημιουργίας, γίνεται μεσίτρια τοῦ κόσμου πρὸς τὸν Οἰκτίρμονα Θεόν, καὶ μεταβιβάζει τὸν πόνον τοῦ κόσμου, τὴν ἀγωνίαν τοῦ κόσμου, τὸν φόβον τοῦ κόσμου, τὴν ἀνάγκην τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ τὸν πόθον τοῦ κόσμου εἰς τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος τὴν τιμᾷ ὡς Μητέρα Του καὶ ἐπακούει εὐχαρίστως τῶν μητρικῶν πρεσβειῶν καὶ ἱκεσιῶν της! «Πανηγυριζέτωσαν, λοιπόν, οἱ θεόφρονες», διότι ἡ Παναγία εἶναι γιὰ πάντα δική μας! «Τεμέτερον Παναΐαν τρανέσσαν»!......

Β. Απόσπασμα από την ομιλία του στην Παναγία Σουμελά το 2011

…..Ἐκ περάτων συνέδραμον ἀποστόλων οἱ πρόκριτοι θεαρχίῳ νεύματι τοῦ κηδεῦσαί σε», ψάλλει διὰ τὴν σημερινὴν ἑορτὴν ἡ εὔλαλος γλῶσσα τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου. Ὅμως, ὁ λόγος του δὲν διακόπτεται εἰς τὴν λέξιν «κηδεῦσαι», ἀλλὰ συνεχίζει, καθὼς συνεχίζει καὶ ἡ ἱστορία τῆς Παναχράντου Παρθένου, καθὼς συνεχίζει καὶ ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου.

Συνέδραμον οἱ ἀπόστολοι διὰ νὰ κηδεύσουν τὴν Παναγίαν Μητέρα, ἀλλ᾽ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔγιναν μάρτυρες ἑνὸς ἀπερινοήτου θαύματος, «θεώμενοι» αὐτὴν «ἀπὸ γῆς αἰρομένην πρὸς ὕψος», ὁρῶντες πρὸς ζωὴν μεταβαίνουσαν τὴν κυήσασαν τὴν ζωὴν καὶ ἀνατρέπουσαν διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τοὺς ὅρους τῆς φύσεως. Ὁ θάνατος μεταποιεῖται μὲ τὴν Κοίμησίν της εἰς ζωὴν καὶ ὁ τάφος εἰς κλίμακα μετάγουσαν πρὸς οὐρανόν. Ὄντως, «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι».

Ἰδοὺ τὸ θαῦμα! Ἰδοὺ τὸ ἀκατάληπτον «καὶ ἀγγέλοις καὶ βροτοῖς» ἐπί τῇ Θεοτόκῳ τελούμενον μυστήριον! Ἰδοὺ τὸ οὐράνιον μήνυμα τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς αἰσιοδοξίας, τὸ ὁποῖον μᾶς δίδει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος κατὰ τὴν πανευφρόσυνον αὐτὴν ἡμέραν τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεώς της.

Οσοι προσήλθομεν ἐνταῦθα, δὲν ἤλθομεν διὰ νὰ τὴν κηδεύσωμεν, δὲν ἤλθομεν διὰ νὰ κλαύσωμεν καὶ νὰ θρηνήσωμεν τὴν ἀπώλειάν της, ἀλλὰ διὰ νὰ τὴν τιμήσωμεν ὡς ἀεὶ ζῶσαν Μητέρα τῆς Ζωῆς.

Ὅσοι προσήλθομεν ἐνταῦθα, ἤλθομεν διὰ νὰ γίνωμεν καὶ ἡμεῖς θεαταὶ τοῦ θαύματος τῆς Θεομήτορος· θεαταὶ τοῦ θαύματος τῆς μεταλλαγῆς τοῦ θανάτου εἰς ζωήν, τῆς μεταλλάξεως τῶν λυπηρῶν ἐπὶ τὰ θυμηδέστερα. Ἐδῶ «σὲ πιάνουν κλάματα – καὶ ὅποιος δὲν τό᾿ χει αἰσθανθεῖ, δὲν ξέρει ἀπὸ θαύματα».

Ὅσοι προσήλθομεν ἐνταῦθα, δέν ἤλθομεν διὰ νὰ θρηνήσωμεν ἀπωλείας, ἀλλὰ διὰ νὰ ἀνανεώσωμεν τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πίστιν ὅτι καὶ ἐκ τοῦ θανάτου εἶναι δυνατὸν νὰ ὁδηγηθῶμεν εἰς τὴν ζωήν, ἀρκεῖ νὰ πιστεύσωμεν εἰς τὴν Παναγίαν Μητέρα μας εἰλικρινῶς καὶ ἀκραδάντως· ἀρκεῖ νὰ ἐμπιστευθῶμεν ἐν ἑνότητι πίστεως καὶ πνεύματος «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» εἰς τὴν μητρικήν της ἀγάπην καὶ εἰς τὴν ἀνύστακτον πρὸς τὸν Πανοικτίρμονα Υἱόν της μεσιτείαν της.

Ὅσοι προσήλθομεν ἐνταῦθα, ἂς μὴ περιορισθῶμεν νὰ τήν ἀτενίζωμεν «αἰρομένην πρὸς ὕψος», ἂς μὴ ἀρκεσθῶμεν εἰς τὸ φυσικὸν αὐτὸ ὕψος, τὸ ὄρος Μελᾶ, εἰς τὸ ὁποῖον ἀνήλθομεν σήμερον διὰ νὰ προσκυνήσωμεν τὴν Χάριν της καὶ νὰ ἑορτάσωμεν τὴν ἔνδοξον Κοίμησίν της. Ἂς ἀξιοποιήσωμεν τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ὡς ὄντως κλίμακα διὰ νὰ ἀνέλθωμεν καὶ ἡμεῖς πρὸς τὸν Υἱόν της.

Ἂς μὴ ἀρκεσθῶμεν μόνον εἰς τὴν ἄνοδόν μας πρὸς «τὸ θεῖον τοῦτο ὄρος καὶ ἅγιον» τῆς Θεομήτορος, ἀλλὰ ἂς φροντίσωμεν νὰ παραμερίσωμεν «πᾶν ὄρος καὶ βουνόν», τὸ ὁποῖον παρακωλύει τὴν ἐπικοινωνίαν μας μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν Παναγίαν Μητέρα μας. Ἂς ἀπαλλαγῶμεν ἀπὸ τὰ δεσμεύοντα τὴν ψυχήν μας ποικιλώνυμα πάθη, ἂς ἀποκηρύξωμεν τὸν ἐγωϊσμόν καὶ τὴν φιλαυτίαν, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦν μὲν εἰς τὸν ἄνθρωπον προσωρινῶς τὴν ψευδαίσθησιν τῆς ἰσχύος καὶ τῆς αὐταρκείας, ὁδηγοῦν ὅμως αὐτὸν τελικῶς εἰς τὴν αὐτοκαταστροφήν. Ἂς προκρίνωμεν ἀντ᾽ αὐτῶν τὴν ἀνυπέρβλητον δύναμιν τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης καὶ τὴν ἀκατανίκητον ἰσχύν τῆς ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως, αἱ ὁποῖαι ἐκόσμουν τὴν Παναγίαν Παρθένον εἰς τοιοῦτον βαθμόν, ὥστε νά ἀξιωθῇ νὰ γίνῃ ἡ Χώρα τοῦ ἀχωρήτου Θεοῦ καὶ νὰ μακαρίζεται ὡς ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν καὶ ὡς Κυρία τῶν ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων.

-------------------------------------------------------------------------------

Aρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος.(Εγκύκλιος 2012)

….Καθώς ἑορτάζουμε τήν Ἑορτή τῆς Κοιμήσεως, τό πράττουμε τιμώντας τήν Θεοτόκο καί τή μαρτυρία της. Συγκεντρωνόμεθα, ἐπίσης, γιά νά ἑορτάσουμε τή ζωή καί τήν κοίμησή της ὡς ὑπέροχο παράδειγμα ἐπιλογῆς καί ἀναθέσεώς της ἀπό τόν Θεό νά πορευθῇ καί νά παραγάγῃ καρπό.

Δέν θρηνοῦμε, ἀλλά ψάλλουμε ὕμνους στόν Θεό γιά τή μαρτυρία τῆς δυνάμεως καί χάριτός Του στή ζωή τῆς Παναγίας.

Δέν πενθοῦμε, διότι ἐνισχυόμεθα στήν ἀφοσίωσή μας στόν Θεό, διότι ἐπιβεβαιωνόμεθα ὅτι τό μήνυμά μας εἶναι μήνυμα ἀλήθειας καί ζωῆς, καί διότι ἐνδυναμούμεθα νά πορευθοῦμε καί νά διαδώσουμε τό Εὐαγγέλιο ὥστε νά δοῦμε μεγάλο πνευματικό καρπό νά παράγεται στίς ζωές τῶν συνανθρώπων μας.

Γ.Eγκύκλιοι Μητροπολιτών.

….Μητροπολίτης Σπάρτης Ευστάθιος

Δέν εἶναι, ὅμως, ἡμέρα πένθους ἡ σημερινή. Δέ θρηνοῦμε θάνατο, διότι «τάφος καί νέκρωσις οὐ ἐκράτησε..», ἀλλά πανηγυρίζουμε τήν «Κοίμηση» καί τή «μετάσταση» «ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Ἔφυγε ἀπό τήν ἐπίγεια ζωή, πού τήν πότισε ἡ πίκρα τοῦ Γολγοθᾶ, καί ἀνέβηκε στούς οὐρανούς, στό Βασίλειο τῆς χαρᾶς ὡς βασίλισσα τῶν ἀγγέλων. Γι’ αὐτό καί οἱ ψαλμωδίες τῆς Ἐκκλησίας μας δέν εἶναι μοιρολόγια. Δίνουν τόν τόνο τῆς χαρᾶς στήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου. «Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει σου, οὐρανοί ἐπαγγέλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα, πᾶσα ἡ γῆ δέ εὐφραίνεται..».

Τά ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν μέ ἱερά αἰσθήματα παρακαλοῦν σήμερα τή Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου, γιατί γνωρίζουν ὅτι «πολλά ἰσχύει δέησις μητρός πρός εὐμένεια Δεσπότου». Εἶναι ἀκλόνητη ἡ πίστη μας, ὅτι ἡ Παναγία συμπάσχει στόν πόνο καί συγχαίρει στή χαρά μας. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι Αὐτή στέκει μοναδική παρηγοριά καί δύναμη τῆς μάνας πού ξαγρυπνᾶ στό προσκέφαλο τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ της. Ἡ δύστυχη μάνα στή Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καταφεύγει, πού ἀγάπησε καί πόνεσε γιά τό Παιδί της. «Παναγία μου, τό παιδί μου!» εἶναι ἡ θερμή προσευχή καί ἔκφραση τῶν δακρυσμένων ματιῶν της. Ὁ ναυτικός, ἐπίσης, στίς τρικυμιασμένες νύκτες, βλέποντας γύρω του ἀμέτρητα μνήματα στά μαῦρα κύματα τῆς τρικυμίας, τήν Παναγία ὁλόχρυση σάν τόν ἥλιο βλέπει μέ τά μάτια τῆς πίστεως νά κατευθύνει τό καράβι του.

Ἐμεῖς, εἰδικά, ἀδελφοί μου, ὡς Ἕλληνες ἔχουμε ἰδιαίτερες σχέσεις μέ τήν Παναγιά μας, ἀφοῦ οἱ θαυματουργικές της ἐπεμβάσεις στή ζωή τοῦ Γένους μας εἶναι ἀμέτρητες καί τήν ἔχουν ἀναδείξει σέ ὑπέρμαχο τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, σέ μεσίτρια πρός τόν Σωτῆρα, σέ ὁδηγήτρια στούς ἀγῶνες, σέ σκέπη καί ἐλπίδα στίς συμφορές…... Ἦταν καί πάντα θά εἶναι Τροφός μας καί Φρουρός, Μητέρα, Προστάτιδα, Ἐλευθερώτρια τῆς Ἑλλάδος.

Σήμερα πού ἀλλεπάλληλα γεγονότα καί κίνδυνοι μᾶς πλήττουν, διαβρώνοντας τά ἠθικά θεμέλια τῆς κοινωνίας μας, χρειαζόμαστε ἀπαραίτητα ἕνα λιμάνι, κάποια ἀσφάλεια καί προστασία. Γιά τόν πιστό χριστιανό τό λιμάνι τό ἐξασφαλίζει ἡ Παναγία μας. Ἄς τήν παρακαλέσουμε θερμά νά εἰσακούσει τήν παράκλησή μας: «Σύ με κυβέρνησον πρός τόν λιμένα σου» καί «φύλαξον ὑπό τήν σκέπην σου» τόν δοκιμαζόμενο λαό μας καί τήν ἱστορική πατρίδα μας.

Μητροπολίτης Δράμας Παύλος(Απόσπασμα εγκυκλίου Αυγούστου 2012)

…  Ἡ Θεοτόκος εἶναι τό ἐγκαλλώπισμα ὅλης της κτίσεως, εἶναι ἡ ἀρχή καί ἡ ρίζα τῶν ἀπορρήτων ἀγαθῶν. Γι’ αὐτό τήν Παναγία τήν τιμᾶμε ὄχι ὡς Θεό, ἀλλά ὡς τήν κατά σάρκα μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δέν ἐβάστασε ἕνα κοινό ἄνθρωπο ἀλλά τόν ἀληθινό Θεό, ὄχι γυμνό ἀπό σάρκα ἀλλά σαρκωθέντα διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν. Ἡ σάρκα λοιπόν τοῦ Κυρίου, τῆς Θεοτόκου εἶναι σάρκα. Τό ὄνομα τῆς Θεοτόκου τονίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἐκφράζει ὅλον τό μυστήριον τῆς Θείας οἰκονομίας.

        Δι’ ὅλα τ’ ἀνωτέρω ἡ παρρησία πρός τόν Θεόν τῆς Παναγίας μας εἶναι μεγάλη. Αὐτό ὅλοι τό γνωρίζουμε γι’ αὐτό παρά τίς πτώσεις, τίς ἁμαρτίες μας καταφεύγουμε στήν μητρική της σκέπη καί προστασία. Τήν παρακαλοῦμε εἰδικά τώρα τίς κρίσιμες ἡμέρες πού διερχόμεθα νά ἐξαντλήσει τήν ἐπιρροή της πρός τόν Υἱό της γιά τή σωτηρία τῆς πατρίδος μας.

        Ἡ κρίση πού περνᾶμε καί μᾶς πιέζει ἀσφυκτικά ὀφείλεται κατά ἕνα μεγάλο μέρος καί στή δική μας ἀποστασία ἀπό τό Θεό. Στή θέση Του ὑψώσαμε τά εἴδωλα τῆς ἀπιστίας, τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, τῆς διαφθορᾶς. Οἱ κατά καιρούς κυβερνῶντες παραπλάνησαν τό λαό προσφέροντας ἄρτον και θεάματα, κούφιες ὑποσχέσεις, γιά γήϊνους παραδείσους μέ ἄσκοπους δανεισμούς ὥστε νά καταντήσουμε περίγελως καί χλεύη τῶν ἐθνῶν. Ζητᾶμε βοήθεια ἀπό τούς σκληροκάρδιους δανειστές μας πού ζητοῦν νά πάρουν και τίς σάρκες μας. Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νά προστρέξουμε στόν Θεό, στήν Παναγία στούς Ἁγίους. Ἕνας δρόμος ἀνάκαμψης ὑπάρχει αὐτός τῆς μετάνοιας.

        Μετάνοια καί διόρθωση τῆς ζωῆς μας. Ἀπό τούς πολιτικούς μας, τούς ἀρχιερεῖς, τόν κλῆρο, τόν λαό. Νά δουλέψουμε ὅλοι μαζί ἑνωμένοι. Ἄς γκρεμίσουμε τά εἴδωλα. Ἄς ἀνακαλύψουμε τόν διπλανό μας, τόν ἀδελφό μας. Ἄς γίνουμε στήριγμα ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο. Ἄς βροῦμε ἐπιτέλους τόν ἑαυτό μας, ὡς Ἔθνος, ὡς λαός, ὡς πρόσωπα ὑπεύθυνα.

        Τότε καί ἡ βοήθεια τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ μας θά εἶναι ἀκαταμάχητη.

Τότε θά διαπιστώσουμε αὐτό πού ἡ συνείδηση τῆς ἐκκλησίας ὑμνολογικά καταγράφει στό ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς  : «ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε».

Μητροπολίτης Λευκάδος Θεόφιλος.(Αύγουστος 2012)

…Ὁ θάνατος τῆς Θεοτόκου - Ἐκείνης πού γέννησε τήν Ζωή καί τήν Ἀνάσταση – λαμβάνεται ἐπιπλέον ὡς ὁ τόπος τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν χριστιανῶν καί δίδεται ὡς τό παράδειγμα γιά τήν νίκη κατά τοῦ θανάτου πού ἐπιτέλεσε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι τήν προσφωνεῖ ὁ ὑμνωδός∙ «Χαῖρε ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα!». Τό σῶμα τῆς Παναγίας μας κοιμήθηκε στήν ἀγκαλιά τοῦ Υἱοῦ της καί ἡ ψυχή της πρεσβεύει γιά ὅλους μας μπροστά στό θρόνο Του. Ἡ μετάστασή της ἀπ’ αὐτή τήν ζωή στήν ἄλλη, τήν ἀληθινή, δέν εἶναι πρόξενος πένθους ἀλλά αἰτία χαρᾶς καί πανηγύρεως. Διότι στό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας βλέπει ὁ κάθε πιστός τόν ἑαυτό του ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί στήν Κοίμησή της βλέπει τό δικό του θάνατο ὡς μία κοίμηση, ἕναν ὕπνο μέσα στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο θά σηκωθεῖ σάν θά σημάνει ἡ σάλπιγγα τῆς ἀναστάσεως καί θά εἶναι αἰώνια μέ τόν Θεό.

Ὁλόκληρος ὁ χριστιανικός κόσμος αἰσθάνεται τήν Παναγία ὡς μιά ἄλλη Μητέρα του, ἀνώτερη ἀπό τή σαρκική μάνα. Πρός Αὐτήν στρέφουμε τό βλέμμα στήν πρώτη ἀνάγκη. Ἐκείνη ἐπικαλούμεθα σέ κάθε κίνδυνο∙ τό γλυκύ της πονεμένο χαμόγελο γίνεται καταφυγή μας καί συντηρεῖ τήν κάθε ἐλπίδα μας σέ κάθε ἀτομικό ἤ συλλογικό κίνδυνο.

Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ

(Αύγουστος 2012)

….Τό γεγονός τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου παραπέμπει τήν σκέψη μας στά βασικά θέματα τῆς ζωῆς μας πού σχετίζονται μέ τόν θάνατο, τή ζωή, τόν οὐρανό, τόν Θεό. Ἐμεῖς ἀσχολούμεθα συνήθως μέ τήν καθημερινότητα, ἀλλά ἀγνοοῦμε ἤ παρακάμπτουμε τά προβλήματα πού ἀναφέρονται στά ὑπαρξιακά ἐρωτήματα, ὅπως˙ τί εἶναι ζωή, τί εἶναι θάνατος, γιατί ὑπάρχει θάνατος, ποῦ πάει ὁ ἄνθρωπος μετά τόν θάνατο, πού βρίσκονται τά ἀγαπητά μας πρόσωπα πού ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, πῶς θά ζήσουμε τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας χωρίς αὐτά, καί τόσα ἄλλα ἐρωτήματα πού μᾶς βασανίζουν ποικιλοτρόπως. Τό σπουδαιότερο πρόβλημα πού ταλαιπωρεῖ καί βασανίζει τόν ἄνθρωπο στή ζωή του δέν εἶναι τό οἰκονομικό, ἀλλά ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος εἶναι τό μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα.

            Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ θάνατος μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τή Χάρη τοῦ Χριστοῦ, λαμβάνει ἕνα νόημα, μία ἐλπιδοφόρα προοπτική καί προσδοκία πού φυγαδεύει κάθε λύπη, ἀφοῦ ὁ θάνατος δέν ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀπώλεια, στό μηδέν, ἀλλά σέ μιά σχέση καί συνάντηση μέ τόν Θεό καί μέ ἄλλα πρόσωπα πού ἔχουν φύγει ἀπό τή ζωή πρίν ἀπό ἐμᾶς. Ὁ θάνατος, πού εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς, τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἕνα πέρασμα, μιά διάβαση ἀπό τήν γῆ τῆς ἐξορίας πρός τήν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ὅπως τό ἔζησαν οἱ Ἰσραηλῖτες ὅταν πέρασαν τήν Ἐρυθρά Θάλασσα. Ἕνα τέτοιο πέρασμα εἶναι ὁ θάνατος, εἶναι μιά συνάντηση μέ τόν Χριστό, τήν Παναγία, τούς ἁγίους, τούς ἀγγέλους. Εἶναι ἡ εἴσοδός μας στήν οὐράνια Ἐκκλησία, ὅταν βέβαια ζοῦμε μέ τή νοσταλγία της καί σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

            Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ὑμνῶντας τήν Παναγία γράφει˙ «χαῖρε αὐγή μυστικῆς ἡμέρας». Αὐγή εἶναι τό χάραμα, τό πέρασμα ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς. Πόσο ὄμορφη εἶναι ἡ αὐγή, τότε πού ἀνατέλλει καί φέγγει ὁ ἥλιος! Αὐτή τήν πνευματική αὐγή μᾶς δείχνει ἡ Παναγία μέ τήν ἔνδοξη Κοίμησή Της. Ἡμέρα εἶναι τό ἄκτιστο φῶς τοῦ Θεοῦ πού φωτίζει τά πάντα. Καί βέβαια αὐτή ἡ ἡμέρα εἶναι μυστική, πού σημαίνει ὅτι δέν κατανοεῖται μέ τήν λογική καί τίς αἰσθήσεις ἀλλά χαρίζεται σ’αὐτούς πού ξέρουν ν’ ἀγαποῦν τό Χριστό μέ τήν καρδιά τούς. Αὐτοί ἔχουν ἐλπίδα, νόημα ζωῆς, αἰσιοδοξία.

            Ἡ Παναγία εἶναι ἡ αὐγή τῆς μυστικῆς ἡμέρας καί ὁ σωματικός θάνατός Της εἶναι Κοίμηση, εἶναι συνάντηση μέ τόν Υἱό Της. Ἡ Παναγία εἶναι Μητέρα τῆς Ζωῆς, γι’ αὐτό ὥδευσε ἀμέσως πρός τήν Ζωή, ἀφοῦ δέν τήν κράτησε τάφος καί νέκρωση. Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου εἶναι γιά μᾶς «αὐγή μυστικῆς ἡμέρας» εἶναι ἐλπίδα ζωῆς, ἐκδίωξη τῶν δακρύων καί τοῦ πένθους. Αὐτό προλέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ «ἐάν γάρ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μετ’ ἐμοῦ εἶ » (Ψαλμ. κβ΄ 4). Ὅταν κανείς ἀγαπᾶ τόν Χριστό καί ζῆ μαζί Του, δέν φοβᾶται τίποτε, γιατί Αὐτός εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου καί χορηγός τῆς ζωῆς.

            Μέ αὐτή τήν προοπτική ἡ θεομητορική αὐτή ἑορτή εἶναι ὑπόθεση χαρᾶς καί εὐφροσύνης, ὄχι ἁπλῶς γιατί βρισκόμεθα σέ διακοπές ἤ γιατί ζοῦμε στήν φύση καί χαιρόμεθα τήν ὀμορφιά τῆς Δημιουργίας. Ἡ ἑορτή αὐτή δίνει νόημα στή ζωή μας, γιατί μᾶς δείχνει τήν ἴδια τή Ζωή, τόν Χριστό. Μ’ αὐτή τήν πίστη νικᾶμε τά ἐμπόδια καί ξεπερνᾶμε τίς θλίψεις καί γαληνεύουμε στίς καρδιές.

            Εὔχομαι ἐκ μυχίων ἡ Παναγία πού εἶναι ἡ «αὐγή τῆς μυστικῆς ἡμέρας» νά χαροποιεῖ τή ζωή μας καί νά μᾶς ὁδηγῆ στό Φῶς αὐτῆς τῆς μυστικῆς ἡμέρας πού εἶναι ὁ Χριστός.

Μητροπολίτης  Ιεραπύτνης και Σητείας Ευγένιος (Αύγουστος 2007)

….Η Παναγία μας είναι εκείνη που γέννησε τον Αρχηγό της ζωής και έτσι ήταν φυσικό και επόμενο, ότι γι  Αυτήν «Τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γαρ ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».

Εύλογα, λοιπόν, η Εκκλησία μας πανηγυρίζει την Μετάσταση της Παναγίας κοντά στον Υιό της και Κύριό μας και γι  αυτό πανηγυρικός είναι ο χαρακτήρας και το ύφος της εορτής, και όχι πένθιμος. Όπως πανηγυρικά και ευχάριστα ήταν όλα τα γεγονότα της ζωής της, έτσι πανηγυρική και ευχάριστη-δοξολογιακή ήταν και η έξοδός Της από τη πρόσκαιρη αυτή ζωή.

«Παρθενεύει γαρ τόκος και ζωή προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον Παρθένος και μετά θάνατον ζώσα· σώζεις αεί Θεοτόκε την κληρονομίαν Σου» (θ  ?δή του Κανόνος της εορτής).

Η εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας μας διδάσκει τις εξής αλήθειες της πίστεώς μας:

α) Τι γίνεται μετά τον θάνατο:

Το πιο αγωνιώδες ερώτημα του ανθρώπου. Το πιο δύσκολο. Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής, αλλά το πέρασμα σε μια άλλη ζωή, αιώνια κι αληθινή. Η παράσταση της ψυχής της Παναγίας, που μοιάζει με νεογέννητο βρέφος διδάσκει το νέο τρόπο ζωής που είναι η αιώνια αναγέννηση της ψυχής.

β) Πως γίνεται ο γήϊνος και χοϊκός άνθρωπος αιώνιος.

Ο ασθενικός και αμαρτωλός άνθρωπος καθίσταται αιώνιος, όταν αποκτήσει τον αγιασμό και τη θέωση. Όταν έχει περάσει με τον προσωπικό του αγώνα και ξεπεράσει-νικήσει τους πειρασμούς, τις θλίψεις, τις αρρώστιες και τα προβλήματα της παρούσης ζωής, ζητώντας τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος και την προστασία της Παναγίας.

…Με την Κοίμηση της Παναγίας επιβεβαιώνεται και πάλι ο Σωτήρας Χριστός μας που λέει: «Υμείς εστέ Υιοί του Θεού του Υψίστου». Στην Παναγία Μητέρα Του πρόσφερε όλα τα θεία χαρίσματα. Τώρα προσφέρει και τη δόξα της αιώνιας ζωής. Έτσι η ζωή του πιστού που ποθεί τη σωτηρία Του, συνεχίζεται και μετά θάνατο, αλλά και νικά τον θάνατο με τη ζωή και κερδίζει τον χρόνο της πρόσκαιρης ζωής με την αιώνια μακαριότητα. Η δύσκολη επίγεια-γήϊνη ζωή αμείβεται με την αιώνια και ουράνια ωραιότητα.

Αυτό θα απολαύσουν οι πιστοί κατά τη δευτέρα του Κυρίου παρουσία, ο Οποίος θα έλθει κρίναι ζώντας και νεκρούς, και αυτό χάρισε ο Κύριός μας στην Παναγία Μητέρα Του από τη στιγμή της κοιμήσεώς της. Με τον τρόπο αυτό πάλι η Παναγία προηγείται και ανοίγει δρόμο σ’  όλους εμάς τους θνητούς, σ’  όλους εμάς τους ανθρώπους για να επιτύχουμε την θέωση και την αιώνια ανάπαυση.

Γι’  αυτό, ας παρακαλούμε διαρκώς την Παναγία μας να λυτρώσει με τις μητρικές και σωστικές πρεσβείες της  εκ του θανάτου τις ψυχές μας και ας εμπιστευθούμε σ  α?τήν τη σωτηρία μας, γιατί Εκείνη «σώζει αεί την κληρονομίαν» της. Αμήν!

Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος.(Αύγουστος 2012)

…Πολλοί ἄνθρωποι ἀπό τήν παλαιά ἐποχή ἐπέτυχαν Θεία εὐμένεια, δόξα καί δύ­ναμη καί κατά τόν Σολομῶντα πολλές θυγατέρες «ἐποίησαν δύναμιν». Ἡ Θεο­τό­κος, ὅμως, ὑπερέβη ὅλες κατά πολύ. Διότι μόνο αὐτή ὄντας ἀνάμεσα στόν Θεό καί σέ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος, τόν μέν Θεό κατέστησε υἱό ἀνθρώπου, τούς δέ ἀνθρώπους ἔκανε υἱούς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἔκανε οὐρανό τή γῆ καί ἐθέωσε τό γένος. Μόνη αὐτή ἀπό ὅλες τίς γυναῖκες ἀναδείχθηκε Μητέρα Θεοῦ «ὑπέρ φύ­σιν» καί μέ τόν ἄφραστο τόκο ὑπῆρξε Βασίλισσα κάθε ἐγκοσμίου καί ὑπερκοσμίου κτίσματος.

Τώρα ἔχει τόν Οὐρανό κατάλληλο κατοικητήριο καί ἵσταται στά δεξιά τοῦ Παμβασιλέως μέ διάχρυσο ἱματισμό ἐνδεδυμένη καί στολισμένη. Διάχρυσος ἱματισμός εἶναι τό διαυγές σῶμα της στολισμένο μέ παντοειδεῖς ἀρετές. Αὐτό τό σῶμα, γῆ καί τάφος καί θάνατος, δέν ἠμπόρεσαν νά κρατήσουν, γιατί ὑπῆρξε ἐνδιαίτημα οὐρανοῦ καί τοῦ οὐρανοῦ τῶν οὐρανῶν. Αὐτό τό σῶμα πού γέννησε, συν­δο­ξά­ζε­ται μέ το γένημα μέ δόξα θεοπρεπῆ καί εἶναι κόσμημα ὁρατῶν καί ἀοράτων ἀγαθῶν.

«Ποιός λόγος ἠμπορεῖ νά περιγράψει τό θεόλαμπο κάλλος σου, Θεομήτορ Παρθένε;» ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος τοῦ ἀκτίστου Φωτός, Ἀρχιεπί­σκο­πος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Καί συνεχίζει: «Διότι σύ εἶσαι τόπος ὅλων τῶν χαρίτων καί πλήρωμα παντοειδοῦς καλοκαγαθίας, ἔμ­ψυχος πίνακας καί εἰκόνα κάθε ἀγαθοῦ καί κάθε χρηστότητος, ἀφοῦ εἶσαι ἡ μόνη πού ἀξιώθηκες ὅλα μαζί τά χαρίσματα τοῦ Πνεύματος καί μάλιστα ἀφοῦ εἶσαι ἡ μόνη πού ἔλαβες παραδόξως ἔνοικο στά σπλάχνα σου τόν θησαυρό τῶν ἀγαθῶν καί τῶν χαρισμάτων».

Ἡ Παναγία εἶναι «τοσοῦτον ἐγγυτέρα τῶν Θεῷ ἐγγιζόντων». Εἶναι πιό κοντά στόν Θεό ἀπό ἐκείνους πού τόν πλησιάζουν, δηλαδή, ἀπό ὅλους τούς ἁγίους καί ἀπ΄ὅλους τούς ἀγγέλους. Γι΄ αὐτήν λέγει ὁ Δαβίδ: «παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου» (Ψ. 44,11). Βλέπετε τήν διαφορά τῆς στάσεως; Ἀπό αὐτήν ἠμποροῦμε νά ἐννοήσουμε καί τήν διαφορά τῆς τάξεως.

Στά δεξιά τῆς μεγαλωσύνης ἵσταται ὁ Χριστός, στά δεξιά ἵσταται καί ἡ Θεοτόκος. Σ΄αὐτόν τόν φοβερό τόπο, πού εἶδε ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ, ἡ Θεοτόκος εὐεργετεῖ τήν κτίση καί πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν.

Ὅπως δι΄Αὐτῆς ὁ Θεός ἐπεδήμησε πρός ἐμᾶς «ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη», ἐνῶ πρίν ἦταν ἀθέατος ἐπί τῆς γῆς, ἔτσι καί τώρα διά τῆς Θεοτόκου ἔρχεται στή ζωή μας ὁ Σωτήρας μας ἀνάλογα μέ τήν προαίρεση καί τήν πίστη μας καί καθίσταται ἡ Παναγία πηγή ζωῆς καί σωτηρίας.

Ἀδιάλειπτη εἶναι ἡ φιλανθρωπία τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου. Εἶναι Μητέρα τῶν ἀνθρώπων καί ὡς Μητέρα ἀγαπᾶ κάθε ἄνθρωπο. Διά μέσου Αὐτῆς γεννηθήκαμε στή νέα ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι εἴμεθα συγγενοῦς φύσεως μέ Αὐτήν. Αὐτή ἡ συγγένεια καθορίζει καί τήν σχέση πού ἔχομε μέ τήν Παναγία. Εἶναι ἡ Μητέρα μας καί εἴμεθα τά παιδιά της. Ἡ Θεοτόκος χαρίζει θεραπεία καί βοήθεια, ὡς ἀντίμετρο στά πάθη μας, κατανέμοντας στίς ψυχές καί στά σώματα πλούσια χάρη.

Σ΄ Αὐτήν τήν ἀκένωτη πηγή τῆς ἀγάπης ἄς καταφεύγωμε πάντοτε. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐλπίς τῶν ἀπελπισμένων, ἡ προστάτις τῶν ἀδικουμένων, ἡ παρηγορία τῶν πενθούντων, ἡ προστασία πάντων τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτήν ἄς παρακαλέσωμε ἐκ πόθου, νά ἐνισχύει κάθε ψυχή θλιβομένη, νά σκεπάζει τήν πατρίδα μας ἀπό κάθε ἐπιβουλή, νά φωτίζει τούς κυβερνῶντας νά μεριμνοῦν ἀγαθά ὑπέρ τοῦ λαοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας καί νά κρατεῖ ἄσβεστη τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Ἐκ βάθους ψυχῆς, σᾶς εὔχομαι, ἀδελφοί μου, ἔτη πολλά μέ ἰσχυράν καί ἀμετάθετον τήν προστασίαν τῆς Θεομήτορος.

Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννης(Αύγουστος 2011)

..Ἑορτάζομεν τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου, πού εἶναι ἔνδοξος, διότι μέ τήν ἔνδοξον Κοίμησίν Της ζοῦμε τήν δόξαν τοῦ Οὐρανοῦ, τήν δόξαν μέ τήν ὁποίαν ὁ Θεός δοξάζει ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον γένος εἰς τό πρόσωπον τῆς Παναγίας Παρθένου. Εἶναι, λοιπόν, θεοτίμητος ἡ ἡμέρα αὐτή. Εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν οἱ Οὐρανοί ἐπαγάλλονται. Εἶναι ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν καλεῖται ὁ καθείς ἀπό ἐμᾶς νά ζήσῃ τήν Κοίμησιν τῆς Παναγίας Παρθένου μέ ἕναν προσωπικόν τρόπον προσεγγίσεως. Αὐτό σημαίνει, ἀδελφοί μου, ὅτι πρέπει νά μιμηθοῦμεν τήν Παναγίαν μας. Νά τήν μιμηθοῦμεν εἰς τάς λεπτομερείας τῆς ζωῆς Της, λεπτομερεί­ας πού ἐκφράζουν τό οὐσιαστικόν βίωμα τοῦ πληρώματος τῆς καρδίας Της.

Πόσας δόξας ἔζησε ἡ Παναγία μας εἰς αὐτήν τήν ζωήν, πόσας στιγμάς οὐρανίου μακαριότητος, ὅπως ἡ ὑποδοχή τοῦ μηνύματος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀπό τόν Ἀρχάγγελον Γαβριήλ, αἱ δοξολογίαι τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων πού ἄκουσε νά ὑμνολογοῦν καί νά δοξάζουν τό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ Της, αἱ ἐπευφημίαι πού ἄκουγε ἀπό τόν λαόν, ὁ ὁποῖος ἐσαγηνεύετο ἀπό τήν δύναμιν τῶν αἰωνίων ἀληθειῶν τοῦ λόγου τοῦ Υἱοῦ Της, αἱ χαραί πού ζοῦσε, ὅταν ἔβλεπε τά ποικίλα καί πλούσια θαύματα τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Υἱοῦ Της ἐπί τῶν πασχόντων καί δοκιμαζομένων ἀνθρώπων. Καί ὅμως, ἐνῶ ζεῖ μέ αὐτήν τήν δύναμιν, μέ αὐτήν τήν δόξαν, Τήν βλέπομεν νά εἶναι ταπεινή, νά μήν ὑπερηφανεύεται, νά μήν κομπάζῃ, νά μήν καυχᾶται, ἀλλά νά φυλάσσῃ ἐσωτερικά τόν πνευματικόν θησαυρόν τῶν οὐρανίων αὐτῶν βιωμάτων.

Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν, ἄς σκεφθῶμεν πόσας δοκιμασίας πέρασε εἰς τήν ζωήν Της, δοκιμασίας πού ἄρχιζαν ἀπό τούς ἀμφιβόλους λογισμούς τοῦ Ἰωσήφ, ἀπό τάς κλειστάς θύρας τῆς Βηθλεέμ πού συνήντησε, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά γεν­νήσῃ τόν μονογενῆ Της Υἱόν, ἀπό τόν φρικτόν διωγμόν τοῦ Ἡρώδου, ἀπό τήν φυγήν εἰς τήν Αἴγυπτον, ἀπό τά φρικτά κατασκευάσματα τῆς ὑποκρισίας καί τῆς κακοτροπίας τῶν Φαρισαίων, μέ κορυφαία τά τραγικά γεγονότα τοῦ Πά θους, τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ταφῆς. Γεγονότα πού ἀπετέλεσαν ρομφαίαν δίστο­μον, πού διῆλθε ἀπό τήν καρδίαν Της. Και ὅμως, ἄν καί δοκιμάστηκε, δέν ἀπελ­ πίστηκε, δέν ἔχασε τήν ἐλπίδα, δέν ἀπίστησε, δέν λιποψύχησε. Ἔμεινε καρτερική.

Αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἐμεῖς εἰς τήν ζωήν μας μπορεῖ νά ἔχωμεν χαρίσμα­τα, εὐλογίας ἀπό τόν Θεόν, δωρεάς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀξιώματα. Δέν πρέπει ὅμως νά ὑψηλοφρονῶμεν καί νά ἀφήνωμεν τόν ἑαυτόν μας νά ὑπεραίρεται καί νά ζῶμεν μέσα εἰς τήν πλάνην καί τήν ἀπάτην, πού δημιουργεῖ ἡ ἔπαρσις, ὁ ἐγωι­σμός, ἡ φιλαυτία καί ὅλα τά παράγωγα τῆς ἐγωκεντρικῆς συμπεριφορᾶς. Ἀπό τήν ἄλλην πλευράν, ἔρχονται αἱ θλίψεις, αἱ δοκιμασίαι καί ὁ πόνος. Δεν πρέπει νά λι­ποψυχοῦμεν, καί νά ἀφήνωμεν τόν ἑαυτόν μας νά ἀπελπίζεται, νά χάνῃ αὐτήν τήν ἐλπίδα μέ τήν ὁποίαν ὁ Θεός ἐσφράγισε τήν πορείαν τῆς ζωῆς τοῦ Ἀνθρώπου, διά νά μπορῇ νά πορεύεται καί νά φθάνῃ εἰς τόν δρόμον πού ὁδηγεῖ εἰς τήν δικαίωσιν.

Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, οὔτε νά καυχώμεθα καί νά ὑπεραιρώμεθα, ὅταν ἔχωμεν χαρίσματα καί εὐχαρίστους στιγμάς εἰς τήν ζωήν μας, ἀλλά οὔτε καί νά ἀπελπιζώμεθα, ὅταν περνῶμεν τήν δοκιμασίαν τῆς θλίψεως. Τό παράδειγμα τῆς Παναγίας Παρθένου μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν δικαίωσιν. Ἐκείνη ὑπέμεινε μέ ταπείνωσιν καί ὑπακοήν εἰς τό Θεῖον Θέλημα. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἔξοδός της ἀπό αὐτόν τόν κόσμον ὑπῆρξε γεγονός Δόξης καί Τιμῆς.

Μητροπολιτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ (Aύγουστος 2012)

Η εορτή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου ευφραίνει τίς καρδιές μας, γιατί η Παναγία είναι τό πιό αγαπητό πρόσωπο μετά τόν Χριστό. Αυτή μέ τήν καθαρότητα καί τήν ταπείνωσή της έγινε η αιτία τής ενανθρωπήσεως τού Χριστού καί επομένως αιτία τής σωτηρίας μας. Τής χρωστάμε πολλά. Αυτή έδωσε σάρκα στόν Χριστό, αυτή Τόν μεγάλωσε από τά μικρά Του χρόνια, ως Μητέρα Του. Τά κείμενα τών Πατέρων τονίζουν αυτήν τήν προσφορά τής Παναγίας. Καί πράγματι, αποτελεί μεγάλη τιμή τό νά συλλάβη η Παναγία τόν Χριστό εκ Πνεύματος Αγίου, νά Τόν κυοφορήση στήν μήτρα της, νά Τόν γεννήση, νά Τόν θηλάση, νά Τόν μεγαλώση, νά χαίρεται γιά τήν δράση Του, νά πονέση κατά τήν διάρκεια τών Παθών καί τής Σταυρώσεώς Του, νά χαρή γιά τήν Ανάστασή Του, νά Τόν δή νά αναλαμβάνεται στούς ουρανούς καί στό τέλος νά Τόν δή νά έρχεται γιά νά παραλάβη τήν ψυχή της μετά τήν ένδοξη Κοίμησή της. Τί εξαιρετικές καί θείες ευλογίες έλαβε η Παναγία μας! Πόσο μεγάλος ήταν ο πλούτος πού δέχθηκε!

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, σκεπτόμενος όλη αυτήν τήν προσφορά καί δόξα τής Παναγίας, λέγει ότι έγινε «ταμειούχος» καί «περιοχή χαρίτων», δηλαδή η Παναγία έγινε ο ταμίας τού πλούτου τής θείας Χάριτος. Όπως τό φώς θερμαίνει καί φωτίζει τό μέρος πού πέφτει, έτσι καί τό Φώς τού Χριστού πού εισήλθε μέσα στήν ύπαρξή της, τήν φώτισε καί τήν γέμισε μέ ουράνιες δωρεές. Ο Χριστός πού είναι τό ευώδες μύρον, τήν μύρωσε καί τήν γέμισε από θεία ευωδία. Η μεγάλη αξία τής Παναγίας έγκειται στό ότι έγινε η Μητέρα τού Χριστού, η «Θεοτόκος καί μητέρα τού Φωτός». Η κοιλία της έγινε πλατυτέρα τών ουρανών καί η ζωή της εξαγιάσθηκε. Η Παναγία είναι ό,τι πολύτιμο έχουμε από ανθρωπίνης πλευράς, τό πιό ευώδες άνθος τής ανθρωπίνης φύσεως.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι, όπως ο βασιλιάς στά ανάκτορα δίνει τά χρήματα στούς ανθρώπους διά μέσου τού ταμία, δηλαδή τού ανθρώπου πού έχει τό ταμείο, έτσι καί ο Βασιλεύς Χριστός μοιράζει τά πνευματικά του αγαθά διά τής Παναγίας. Γι’ αυτό λέγει γιά τήν Παναγία: «ο τών ακενώτων θησαυρών ταμίας τής διανομής ένεκεν επιτροπεύει», δηλαδή η Παναγία επιστατεί κατά τήν διανομή τών ακενώτων θησαυρών, ως ταμίας τού πλούτου τών ακενώτων θησαυρών τού Θεού. Έτσι εξηγείται η μεγάλη αγάπη τών αγίων πρός τήν Παναγία. Αισθάνθηκαν ότι έλαβαν τά χαρίσματα από τόν Χριστό, διά τής Θεοτόκου, γι’ αυτό τήν παρακαλούσαν διηνεκώς νά τούς προστατεύη.

….Όλοι οι άγιοι μέ τήν θεοτοκοφιλία τους αισθάνονται ότι η Παναγία είναι ο ταμίας τής θείας Χάριτος, αφού ο Χριστός δι’ αυτής σκορπά τά αγαθά Του σέ αυτούς πού τά ζητούν. Γι’ αυτό ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τήν παρακαλεί: «Μετάδος ημίν πλουσίως, ώ δέσποινα, κάν μή χωρώμεν, χωρητικοτέρους έργασαι». Δηλαδή, τής ζητά νά τού μεταδώση πλουσίως όλα τά χαρίσματα καί τίς δωρεές τού Χριστού, καί άν δέν έχη χώρο νά τόν κάνη χωρητικότερο γιά νά δεχθή περισσότερα καί μεγαλύτερα αγαθά από τόν Χριστό.

Ακένωτος είναι ο πλούτος τής Θεότητος τού Χριστού καί εμείς «εκ τού πληρώματος αυτού» ελάβαμε «χάριν αντί χάριτος» (Ιω. α', 16). Όσοι έλαβαν Αυτόν «έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (Ιω. α', 12). Μεγάλος είναι ο πλούτος τής Εκκλησίας πού είναι τό Σώμα τού Χριστού καί μέ τά Μυστήρια καί τήν όλη εκκλησιαστική ζωή πλουτίζουμε πνευματικά. Μεγάλος θησαυρός είναι η Παναγία μας, πού τήν ευλαβούμαστε, τήν αγαπάμε καί τήν σεβόμαστε. Γενικά, ο Χριστός μέ τήν Μητέρα Του καί τούς φίλους Του, δηλαδή τούς Αγίους, μάς γέμισε μέ πολύτιμα δώρα, τήν Χάρη Του, τήν αγάπη Του, τήν ειρήνη Του, τήν σωτηρία μας. Καί στήν Παναγία πού έγινε η αιτία τής χαράς οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε πολλές ευκαιρίες νά χαιρόμαστε, νά διώχνουμε τήν απελπισία, τήν απόγνωση καί νά γεμίζουμε από ελπίδα, χαρά, ειρήνη καί φώς. Αδελφοί, μήν αφήνουμε τόν εαυτό μας νά στενοχωρήται από μικροπράγματα καί δευτερεύοντα ζητήματα. Έχουμε μεγάλους πνευματικούς θησαυρούς, μεταξύ τών οποίων τήν Μητέρα τού Χριστού, τήν Παναγία, τής οποίας είθε νά έχουμε τίς πρεσβείες.