Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η αμαρτωλή μπροστά στην Παναγιά






… Μες του θαμπόφωτου το φως πού ρίχνε το καντήλι

και με το δάκρυ π’ άφηνε τρεμάμενα τα χείλη
… γονάτισε… και άφησε τον πόνο να της φύγη !

… Πανώρια η κόρη, μπρος στην Παναγιά εμείλη
και με καρδιά που σπάραζε τον πόνο της να πνίγη,
χίλια ψαλτήρια έλεγε την ώρα αυτή την άγια
που, μεσ’ το κλάμα τόλμησε να  πλησιάσει τη μάνα.

… Αμάρτησα μανούλα μου, βουβά της ψιθυρίζει
κ’ από το στήθος ξέσπασε ο βόγκος να της φύγει !
βουβός, άγριος, αδυσώπητος, έρμη, μονάχη την αφήνει!!


… Τρεις μήνες πέρασαν από τότε που ήρθε στο σπιτικό της ο καινούριος νοικάρης.
Και σαν αντίκρισε τα μάτια του τη πρώτη στιγμή που διασταυρώθηκαν οι ματιές τους, αυτή παρέλυσε, σαν κεραυνός να την βρήκε! Βρέθηκε άλαλη κι’ αν δεν ήταν δίπλα στον τοίχο του κατεβατού, εκεί στην είσοδο του σπιτιού τους , θα ‘πεφτε χάμω, ίσα τάβλα.
…. Μαράθηκε, βουβάθηκε και δεν ήξερε τι να απάντηση όταν η μάνα της τους σύστησε…..
Έτρεξε στη κάμαρα της κι’ εχώθει στο κρεβάτι, κάτω από τα σκεπάσματα αμίλητη παλαβωμένη!
Η μάνα από πίσω. Άφησε τον άνθρωπο σύξυλο να περιμένει εκεί μεσ’ την τραπεζαρία και τρέχει στη κόρη της!!
… Τι έκανες Βασούλα μου, τι έχεις κορούλα μου και την καταχαϊδεύει…
Δεν ξέρω μάναμ, δεν μπορώ… Το στήθος μου, πεθαίνω… Κάτι με τρύπησε. Να εδώ, κατάστηθα!!!
… Έλεγε με αναφιλητά, κι’ άσπρη σαν το πανί από το « χτύπημα »!!!
… Τι να ‘ταν. Έρωτας; Δαιμόνιο; Για κάποια ξαφνική κακιά ώρα, που έτσι, να, την περίμενε σαν σε όνειρο, σαν κείνη την κόρη που περιμένει και έχει φτιάξει  στη σκέψη της « το ιδανικό της »πρόσωπο, Το Βασιλόπουλό της!!! Τι να ‘ταν ;

…Ότι και να ‘ταν οι δυο νέοι σε λίγες βδομάδες βρέθηκαν, κουβαριασμένοι, μιαν αυγή στο παρθενικό κρεβάτι της Βασούλας …
…. Χωρίς στεφάνι και κουμπαριά, χωρίς το νυφικό και παπά της εκκλησίας καταλάγιασαν μόνοι τους και τα μίλησαν σκαλί-σκαλί!!!



«Σάλα, σάλα απά’ στη σκάλα τα μιλήσαμε, θα με πάρεις θα σε πάρω συμφωνήσαμε »!!!
… Κι’ ούτε τη γνώμη της μάνας, του γονιού, ούτε ευχή παπά και διάκου!
… Μόν’ ανεμοστρόβιλος τους πήρε και τους έφερε αντάμα, αγκαλιασμένους, σφιχταγκαλιασμένους στο κρεβάτι της παρθένας, της κόρης!!!

… ¨Έλα όμως που αυτός το κατάλαβε …
… Ξύπνησε από τον λήθαργο του παράνομου και εξαφανίσθηκε από το πρόσωπο της γης.
… Και η Βασούλα ;;;
… Ε η Βασούλα έμεινε με τον παράνομο  σπόρο φυτεμένο στα σπλάχνα της κι’ αλαλυχτούσε μέρα νύχτα μόνη και χωρίς μιλιά, με πόνο βωβό, που δεν έβγαινε από το στόμα της…
… Και που να μιλήσει; Που να βρει παρηγοριά το αθώο κορίτσι, που μέσα στα σπλάχνα του σπαρταρούσε μια νέα ζωή;;;
… Μια ζωή παράνομη, χωρίς την ευλογία του παπά, της εκκλησιάς, του γονιού!!!
… Και πάνω απ’ όλα, αυτός, χαμένος ! εξαφανισμένος!

... Παναγιά μου, βογκούσε, σαν το καλοσκεφτόταν και το δάκρυ ανελέητο δεν έλεγε να πέσει έξω από το μάτι, να την ξολαφρώσει!
… Πόνος  ασήκωτος, ανεξομολόγητος!

… Μόνο τούτο το απόγευμα της μέρας, σαν ο ήλιος άρχισε να παραδίνει το φως του, στα σκοτάδια της νύχτας η απαρηγόρητη κόρη η « νύμφη η ανύμφευτη », συμμάζεψε, νοικοκύρεψε το δωματιάκι της, ανασκάλεψε το νου της και την σκέψη και πήρε των οματών της να πάει προς τη πάνω  πλαγιά, εκεί στο λόφο ψηλά, πού ’ταν ένα ερημοκλήσι της Παναγιάς της Ελεούσας… Παραμονές Πάσχα. Και καθώς πλησίαζε το Πάσχα αυτή ήθελε να πλησιάσει την Παναγιά! ! !

… Έτσι το νόμισε σωστό κι έτσι έκανε…
… Στη Παναγιά. Μόνο εκείνη μπορούσε να της δώσει κουράγιο για να ζήσει..
… Να ανασάνει ξανά το οξυγόνο της ζωής, με την παρηγοριά της, και την ελπίδα σ’ εκείνη !!!
… Στην καταφυγή της , στην προσευχή της…
… Παρηγοριά την λένε, οι πονεμένοι και είναι.

… Εδώ ήρθε και τούτη η πονεμένη ψυχή να αποθέσει το βάσανο της, μπροστά στα πόδια της μάνας όλου του κόσμου…
… Και πνιγόταν όλο τούτο τον καιρό που ο εκλεκτός της, την εγκατέλειψε…

… Η μάνα κάτι κατάλαβε όλο τούτο το διάστημα, από τη σιωπή της κι’ απ’ το χρώμα του προσώπου και που άρχισε να αναλώνει και να κιτρινίζει ή να κοκκινίζει ασυνήθιστα…
Την είδε να ετοιμάζεται τούτο το απόγευμα κει μέσα στο δείλι και τη σμούχρα της καταχνιάς. Την πήρε από πίσω τη θυγατέρα της, κρυφά!
… Κι’ όταν αυτή μπήκε μέσα στο ΄ρημοκλήσι εκείνη έμεινε απ’ έξω, να θωρεί κρυφά και να αφουγκράζεται τους μυκραναστεναγμούς και τα ψιθυρίσματα της…
… Μπήκε στο νόημα, κοκάλωσε από το τρόμο της για την κατάντια του κοριτσιού και σαν θρόισμα αγέρα έσυρε το πορτάκι της εκκλησίτσας να μπει μέσα…
 … Η μικρή με τα μαλλιά λυτά στους ώμους και με δάκρια καυτά, « ολοφύρετο » με στόμα πελιδνό και χείλη που μόλις ακουγόταν άφησε μπροστά στη Παναγιά όλο τον πόνο της να ξεχειλίσει , γιατί τόσον καιρόν ποια , μόνη και απαρηγόρητη κοίταζε να τερματίσει τη ζωή της.
… Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος!
… Πάνω στο καημό του ο άνθρωπος και μάλιστα ένα άβγαλτο κορίτσι, χωρίς παρηγοριά κι’ ελπίδα , μπορεί να κάνει καμιά τρέλα ανεπανάληπτη και έτσι η δεύτερη πλάνη να είναι « χείρον της πρώτης ».

… Η κόρη εκεί να προσεύχεται με αναγάλλιαση πια μέσα στα στήθια της , μπροστά στη μεγάλη μάνα, στη μάνα όλων μας και η άλλη, η μάνα η σαρκική , να παραληρεί από δέος  μέσα στο γλυκό φως του μοναδικού καντηλιού που έκαιγε , αθόρυβα, γαλήνια και ελπιδοφόρα μπροστά στο εικόνισμα της Παναγιάς!!!
… Τα ‘κουσε όλα η δύστυχη μάνα τα ψιθυρίσματα της κόρης της. Μα τι να κάνει πια τώρα που κατάλαβε;;

… Αφού Εκείνη τα δέχεται, αφού Εκείνος μας ακούει, σιωπηλά, μας ευλογεί και μας συγχωρεί, εκείνη τι να κάνει;
… Αστραπιαία επήρε την απόφαση μέσα απ’ τα βάθη της καρδιά της!
… Και η καρδιά όταν μιλά, όταν χτυπά με αγάπη, μάλιστα δε η καρδιά της μάνας ξέρει πώς να αγαπά, ξέρει πώς να καταλαβαίνει τον πόνο του σπλάχνου του και ακόμα - ακόμα ξέρει να συγχωρεί!!!

… Η μικρή άκουσε τα μικροσυρσίματα που άφηναν τα βήματά της μάνας της. Έξαλλη με μάτια που στάζουν αίμα, αναμαλλιασμένη και κατάχλομη  γύρισε πίσω της να δει ποιος είναι. 
… Κι΄ αντίκρισε το ιλαρό πρόσωπο της μάνας !!!

… Ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε …
…Μα και ποιος πονεμένος είδε την παρηγοριά κατάματα και δεν παρηγορήθηκε;;;

… Μάνα μου!!! Αναφώνησε, και σαν δροσιά ουρανόσταλτη, έριξε η μάνα στην αγκαλιά το παιδί της και το ‘σφιξε σαν να ‘ταν πρώτη φορά που το αντικρίζει ύστερα από μακροχρόνια αναμονή!!!

Κι’ ο Χριστός κι’ η Παναγιά;; Οπωσδήποτε τούτη την άγιαν ώρα στεκόταν, εκεί κοντά τους, πολύ κοντά τους και τοις ευλογούσαν !
… Τους ευλογούσαν γεμάτοι χαρά, για την χαρά τους!!!
… Εκείνος που είπε : « κλαίω μετά κλαιόντων και χαίρω μετά χαιρόντων »…
… Κι’ ύστερα τι μας διδάσκουν οι πατέρες της εκκλησίας; Τι διαλαλούν;
Ω… Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη αμαρτία που να είναι μεγαλύτερη από την μεγάλη αγάπη και το έλεος του Θεού!!!
… Κακόν η ραθυμία! ! !
… Μεγάλη η μετάνοια ! ! !
… Και να ΄ναι παραμονές του Πάσχα! ! ! Τι Ανάσταση αλήθεια ! ! ! 
Παν. Ψωμάς
18/ 7/ 2007
Care Town
πηγη.ΛΕΙΜΩΝΑΣ

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012


web statistics

Aγία Ζώνη


Σωρός Αγία, Ζώνη ατίμητε
Θείον του Υψίστου χάδιν
εκ του Αχωρήτου έλαβες
Συ , την περισείαν χάριν…
Τον Τόκον περιέζωσες
εντός αγνείας θρόνου
και έγινες βάλσαμον ευθύς
και ολετήρ του πόνου…
Τριάδος το απαύγασμα
αγάπης, προς το πλάσμα
έζωσες την Παντάνασσα
που σμίκρυνε το χάσμα..
Όπου η Χάρις ακουμπά
φεύγει ο καρκίνος πάει..
και όποιος δε χάρηκε παιδί
αμέσως το αποκτάει….
Ω πολυτίμητη Σωρός
δια μέσου των αιώνων
τον άνθρωπο δεν άφησες
στον κόσμο τούτο μόνο….
Από την μάνδρα η χαρά
και η Χάρις, αναβλύζει
τα άνθη της ανάστασης
στον αιτητήν δωρίζει…
Οι μονασταί στην ποίμνη σου
κατά θεόν αγώνα
ποιούσιν εις την Χάριν σου
στο θεοφόρον δώμα….
Από τα πέρατα της γης
σπεύδει η οικουμένη
το γόνυ προς τη ζώνη σου
 κλίνει και αναμένει……
Κλέος του κόσμου του θνητού
καταφυγή και σκέπη
αλλού πού, ο δυστυχής
να εκλιπαρεί, όταν πρέπει;
Το δάκρυ γίνεται μεμιάς
ουράνιος μαργαρίτης
για να στολίζει τη ζωή
και ο πόνος πια…ερημίτης….


Μνάσων Ο Παλαιός Μαθητής
ΠΗΓΗ.vatopaidi.wordpress.com

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012


web statistics
Μια τέτοια μέρα η Παναγία κατέβη από τους ουρανούς 
για να γιορτάσει Ανάσταση μαζί με τους πιστούς 
Κόσμος πολύς ήταν εκεί, κι ευφράνθει η ψυχή της 
που έβλεπε τόσους πιστούς που ετιμούν το παιδί της. 
Ευωδιάζει η εκκλησία, λιβάνι, κερί και μέλι 
ψάλουν ιερείς, ψάλουν πιστοί, ψάλουν κι οι αγγέλοι. 
Και φαίνονται να είναι όλοι τους πολύ συγκινημένοι, 
οι περισσότεροι από αυτούς είναι δακρυσμένοι. 
Κι έτσι ο όρθρος προχωρεί κι ακούγεται σαφώς 
ο Ιερεύς που προσκαλεί "Δεύτε λάβετε Φως!" 
Όλοι λαμπάδες άναψαν κι έγινε ένα πανόραμα 
και χύθηκε παντού το φως ωσάν να βλέπεις όραμα. 
Όλου του κλήρου άρχισε σε λίγο το ξεκίνημα 
για να βγουν έξω από το ναό, να δώσουνε το μήνυμα. 
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ακούστηκε να ψάλει ο Δεσπότης 
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, σώθηκε όλη η ανθρωπότης. 
Τότε η χαρά η συγκίνησις φτάνει στο κατακόρυφο 
ηχούν καμπάνες γιορτινά, φιλιά, ευχές και θόρυβο. 
Κι αφού οι ιερείς έξι φορές είπαν ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 
έγινε αυτό που η Παναγιά είδε κι εξανέστη. 
Και το τροπάριο έλεγε "Σκόρπισαν οι εχθροί του 
κι αυτοί που δεν χαρήκανε για την Ανάστασή Του". 
Κι όπως χάνετε ο καπνός, χάθηκαν από εμπρός Του 
γιατί χαρά μόνο γι αυτούς ήταν ο θάνατός Του. 
Έτσι απολούνται οι αμαρτωλοί κι αυτοί που Τον μισούνε 
οι δίκαιοι αγάλονται, μένουν για να ευφρανθούνε. 
Κι ενώ ο Δεσπότης έψαλε τα τόσα αυτά μεγάλα, 
ξεκίνησαν οι Χριστιανοί να φεύγουνε τρεχάλα. 
Όλα τα φώτα σκόρπισαν κι έμειναν τόσοι μόνο 
που προκαλούσανε ντροπή, αγανάκτηση και πόνο. 
Η Παναγία μας σάστησε, έβλεπε και απορούσε 
για να καταλάβει δεν μπορεί, τον Άγγελο ρωτούσε. 
Άγγελε σε παρακαλώ, ρώτησε κι έλα πές μου 
αυτοί που φεύγουν βιαστικοί, που πάνε, εξήγησε μου. 
Πως στη γιορτή δεν θέλουνε μαζί μας να καθήσουν 
για να δοξάσουν τον Χριστό και να τον προσκυνήσουν;; 
Στην σταύρωση όλοι έμειναν, στο τάφο του με δάκρυ 
μύρο, λουλούδια έραναν όλοι από άκρη σ' άκρη. 
Και τώρα που τελείωασαν πια του Χριστού τα πάθη 
φεύγουν και την Ανάσταση μόλις έχουν μάθει;; 
Μην είναι εκείνοι οι εχθροί που θέλουν το κακό του 
αυτοί που τον προδώσανε, το στείλαν στο σταυρό του;; 
Που τον μισούν και βλασθημούν το άγιο όνομα Του 
πήγαινε Άγγελε να δεις, μην είναι του Πιλάτου;; 
Ο Άγγελος γονάτισε και στων ματιών του την άκρη 
είδε η Θεοτόκος μας και του κυλά ένα δάκρυ. 
Συγχώρα με βασίλισσα, μήτηρ ποιητού των όλων 
γιατί αυτά που με ρωτάς θα σε γεμίσουν πόνο. 
Από το ναό όλοι αυτοί που φεύγουνε μακριά Του 
είναι γιατί ο διάβολος έκανε την δουλειά του. 
Και εις το σπίτι βιαστικοί τρέχουνε για να φτάσουν 
την μαγειρίτσα την ζεστή να φάνε να χορτάσουν. 
Η Δέσποινα μας τ' άκουσε όλα αυτά πικραμένη 
και την ανθρωπότητα είπε πολύ λυπημένη. 
Πώς θα τολμήσω στον Θεό γι' αυτούς να μεσιτέψω 
όταν στον πόνο, στον καημό ζητούν να τους συντρέξω;; 
Δια βρώσεως εξώσθη ο Αδάμ από του Παραδείσου 
πάλι για βρώση άνθρωπε βαρύνεις την ψυχή σου 

Λόγος Πανηγυρικός εις την κατάθεσιν της Σεπτής και Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. (Αγίου Γερμανού Αρχ/που Κων/πόλεως-Απόσπασμα)


web statistics

29ΑΥΓ
Eισαγωγικά.
Η Εκκλησία ιδιαίτερα τιμά την Υπεραγία Θεοτόκο και απονέμει στο σεπτό πρόσωπο της τιμητική προσκύνη¬ση. Όλες οι Θεομητορικές εορτές, και είναι πολλές όλο το χρόνο, είναι εορτές, όπου η Εκκλησία στο πρόσωπο της αγίας Παρθένου τιμά και εκφράζει σεβασμό στη γυναίκα, τη μητέρα την αδελφή και τη σύζυγο.
Τρεις από τις Θεομητορικές εορτές αναφέρονται στα ιερά άμφια της Υπεραγίας Θεοτόκου· πρώτη είναι η εορτή της μετακομιδής της αγίας Ζώνης, που εορτάζεται στις 12 Απριλίου· δεύτερη είναι η εορτή της κατάθεσης της άγιας Εσθήτος που εορτάζεται στις 2 Ιουλίου· και τρίτη είναι η εορτή της κατάθεσης της αγίας Ζώνης, που εορτάζεται στις 31 Αυγούστου.
Έτσι στις 31 Αυγούστου, τελευταία ημέρα του εκκλησιαστικού έτους,η Εκκλησία  εορτάζει την κατάθεση της αγίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου στον ιερό ναό των Χαλκοπρατείων, που ήταν στην Κωνσταντινούπολη.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, πήραν την αγία Ζώνη από την Καππαδοκία και την έφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Ύστερ’ από τετρακόσια χρόνια, όταν αρρώστησε η Βασίλισσα, άνοιξαν «την αγίαν σορόν», δηλαδή τη λειψανοθήκη στην όποια φυλαγότανε το ιερό άμφιο· ο Πατριάρ¬χης πήρε την αγία Ζώνη και την ακούμπησε επάνω στην άρρωστη, η οποία έγινε καλά. Χαρακτηριστικό είναι το συναξαριακό δίστιχο στη σημερινή εορτή· «Χρυσήν κορωνίδ’ οία, σεμνή Παρθένε, τω του χρόνου τίθημι σην Ζώνην τέλει».
Σαν χρυσή κορώνα, σεμνή Παρθένε, επάνω στο τέ¬λος του χρόνου βάζω τη ζώνη σου. Αμήν.
 
Η υποδοχή της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου εις Κωνσταντίνου Πόλιν.Λιθογραφία Αδάμ- 1871.
«Δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου η πόλις του Θεού» μας λέγει ο θείος ημίν Δαβίδ …Ποίαν δη ταύτην;
Οίμαι δη σαφέστατα τούτου και αναντιρρητικώτατα, την όντως εκλεγμένην και πασών υπερκειμένην και πάντων υπερέχουσαν φάναι, όχι εις την υπεροχήν  δομημάτων και εις ύψος γεωλόφων, επαρμάτων, αλλά εις  την  μεγαλοφυίαν  των ένθεων υπερηρμένων αρετών και εις  την  καθαρότηταν  πάντων  υπερέχουσαν, Mαρίαν την Υπέραγνον και Υπεράμωμον Θεοτόκον, όπου ο όντως ων Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των Κυριευόντων  κατεσκήνωσεν ….
Αύτη όντως δεδοξασμένη  Πόλις. Αύτη η νοητή Σιών. Ταύτην οίμαι  και Δαβίδ Θεόθεν προανεφώνησεν…. Πόλις ουχί επιγείου και θνητού βασιλέως  πολιτογραφούσα τους υπό χείρα, αλλά τω επουρανίω  τω εις ζωήν αιώνιον παραπέμποντι και  Βασιλείαν την εαυτού τοις  αυτώ επομένοις παρέχοντι.
Eγκαινίων, δ’ ω τίμιον και σεπτόν των Ορθοδόξων Χριστιανών  ακροατήριον, όχι των νεοκτίστων οικοδομών και των συμπαγών κατασκευών, αλλά τον εν Πνεύματι καινισμόν, καθ΄ον ο έσω  ημών  άνθρωπος, τον παλαιόν της αμαρτίας αποθέμενοι ένδυμα, τον νέον της ευσεβείας περιβαλόμενος, εν καινότητι ζωής πολιτεύεται.Τούτοις και η Υπεραγία Θεοτόκος ευφραίνεται…. και τη κατά Θεόν ευσεβεί πολιτεία καινιζόμενοι.
…Έτσι λοιπόν με τον νουν και την ψυχήν  και την καρδιά μας την  ημέραν  καινώς  εορτάσωμεν. Διότι συνεκλάμπει με αυτήν η της Τιμίας και Σεβασμίας  αυτής  Ζώνης ….
……Ζώνης της Σεπτοτάτης ..η οποία  περιέφιγγε  το Πανάγιον  Σώμα και τον εν κοιλία Θεού κρυπτόμενον  περιέστελλε.
Εκείνης της Ζώνης η οποία ωραίως κατεκόσμει την Κιβωτόν του Θεού. Ζώνης, η οποία πολλάς φοράς εβρέχετο εκ των Αχράντων, της Παναχράντου του γάλακτος σταλαγμών.
Διότι εάν ένα αγγείον που έχει μύρον, όταν αδειάσει, πολύν  χρόνον  αργότερα παραφυλάττει την ευωδίαν, τι  θα ηδύνατο κανείς να είπη, δια το ακένωτον  εκείνον  θείον μύρον, το  καθαρώτατον λέγω  της  Θεοτόκου το Σώμα και το Παναμώμητον περιειλησάσης  Ζώνης και συμπλακείσης μέχρι πολλού; Δεν θα διαφυλάξει την ευωδίαν των ιαμάτων αιωνίως και τους πιστούς, που με φόβον Θεού και πόθον προσκυνούσιν, δεν θα χαριτώσει αυτούς; Ευωδίαν, όχι προσωρινήν και απόβλητον αλλά θείαν και πανσεβάσμιον, παθών ψυχής τε και σώματος θεραπεύουσαν.
Και εάν το  άψυχον  αγγείον, όπως ανωτέρω  είπαμεν, με το άψυχον  μύρον  ενώνεται  και της  τούτου ποιότητας  μεταλαμβάνει, της  χάριτος  όση; Τι πρέπει να είπωμεν περί της το έμψυχον του Θεού Λόγου προσεγγισάσης  κατοικητήριον; Δεν θα ζητήσωμεν να λάβωμεν την κάθαρσιν της ψυχής τε και του σώματος  παρ΄αυτής εκ παντός.Τι λοιπόν, δεν θα διαλεξόμεθα και ως ζώση και δεν θα προσφέρομεν ευφήμους ωδάς; Αυτό δεν είναι πρέπον και εύλογον να το κάμωμεν.
Ώ  Ζώνη, η την της Ζωής Πηγήν περιζώσασα και Ζωήν παρέχουσα τοις σε τιμώσιν αιώνιον.
Ώ  Ζώνη  δωρουμένη τας των αεί προστρεχόντων οσφύας νέκρωσιν μεν κατά παθών, ανδρείαν δε προς  πράξιν αρετών και ενέργειαν.
Ώ  Ζώνη, η αναστέλλουσα το ασθενές της ημετέρας φύσεως και περισφίγγουσα και τους αοράτους και ορατούς εχθρούς ημών συμποδίζουσα.
Ώ  Ζώνη σεπτή, η την Σην Πόλιν περικυκλούσα και περιέχουσα και βαρβαρικής επιδρομής ανεπιβούλευτον διασώζουσα.
Ώ  Ζώνη τιμία, η τον Θεόν Λόγον εγγάστριον όντα περιειλήσασα και την των ιάσεων ευλογίαν εκείθεν πλουτήσασα.
Ώ  Ζώνη φαιδρά,  η της αφθάρτου του Θεού Μητρός το υπέρσεμνον Σώμα σεμνώς προσεγγίσασα και εκεί την Αφθαρσίαν αμφιασαμένη, απαρασάλευτος και άφθαρτος μένουσα, ως εις ημάς τις λόγος  της  Αληθείας  εχόμενος  κατελήλυθεν.
Ώ Ζώνη τιμία, της υπερτίμου του Θεού Μητρός, περίζωσον τας οσφύς ημών Αλήθειαν, Δικαιοσύνην, τε και ΠραότηταΤης  αοιδίου και  μακαρίας Ζωής ποίησον κληρονόμους, την ζωήν ημών από αοράτων τε και ορατών  Εχθρών ανεπιβούλευτον  διατήρησον .
Την Πίστιν στερέωσον. Την Σην κληρονομίαν και τον Σον Ορθόδοξον Λαόν, ω Πανάχραντε της Παναχράντου Ζώνης, ορθούς εις την πίστιν, σώους εις τον κατά Θεόν βίον, αβλαβείς από κάθε επήρειαν διάσωζε.
…..Ω Παναγία Θεοτόκε, η των Χριστιανών Πνοή και Ζωή….
… Ποίος πιστός, όταν ατενίσει την Τιμίαν σου Ζώνην, δεν θα ευφρανθή και δεν θα δοξάσει αμέσως το όνομά Σου;
Ποίος πιστός, όταν με θερμή καρδιά, προσπέσει εις  προσκύνησιν  της Τιμίας  σου Ζώνης, θα σηκωθή κενός της συμφερούσης αιτήσεως;
Ποίος πιστός, τον  σον  χαρακτήρα ενοπτριζόμενος, δεν θα ξεχάσει αμέσως κάθε θλίψιν και στενοχώριαν; οι  δε, και εις τον σεπτόν Ναόν προσερχόμενοι όπου η Τιμία Ζώνη και τα Σπάργανα του σου Υιού και Θεού ημών ευρίσκονται ….ποίας χαράς, ποίας ευφροσύνης, ποίας τέρψεως δεν θα απολαύσουσιν νοερώς.
Ώ Στάμνε εξ ης το Μάννα της αναψύξεως, οι τοις δεινοίς καυσωθέντες πεπώκαμεν.
Ώ Τράπεζα, δι΄ης οι λιμώττοντες τον της Ζωής Άρτον υπερπλήσθημεν.
Ώ  Λυχνία, υφ’ ης οι εν τω σκότει καθήμενοι, το μέγα Φώς κατελάμφθημεν, εκ Θεού τον επάξιον σοι και πρέποντα έπαινον, μη απώση  δε και τον ημέτερον, ει και ανάξιον, αλλ΄ούν εκ πόθου σοι προσαγόμενον. Μη απώση ρυπαρών χειλέων αίνον, Πανύμνητε, εξ ευνοίας σοι προσφέρομεν.
Μη βδελύξη αναξίας γλώσσης λόγον  ικέσιον, αλλά τον πόθον αντιμετρήσασα, Θεοδόξαστε, παράσχου ημίν την των αμαρτημάτων συγχώρησιν, την λύτρωσιν από πάσης θλίψεως και της αιωνίου Ζωής την απόλαυσιν.
Έμπλησον Πάναγνε και Παναμώμητε Θεοτόκε, πάσης χαράς, πάσης ιάσεως και πάσης χάριτος.
Εν δε τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως, ως έχουσα παρρησίαν τε και ισχύν, λύτρωσαι  ημάς της αιωνίου Κολάσεως  και αξίωσον επιτυχείν των αιωνίων αγαθών…. Αμήν.
Επιλογή  και διαμόρφωση  του κειμένου: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.

Η Ορθόδοξη Παράδοση και οι Συρο-Iακωβίτες για την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου


web statistics


30ΑΥΓ
Επιμέλεια.πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Α.Η ιστορία της Τιμίας Ζώνης στην Ορθόδοξη Παράδοση

Η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, διαιρεμένη σήμερα σε τρία τεμάχια, είναι το μοναδικό λείψανο ή κειμήλιο που σώζεται από την επίγεια ζωή της και φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Ζώνη φτιάχτηκε από τρίχες καμήλας από την ίδια την Θεοτόκο, και μετά την Κοίμησή της, κατά την Μετάστασή της στους ουρανούς, την παρέδωσε στον απόστολο Θωμά.
«Προς δόξαν ακήρατον ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά, την πάνσεπτον Ζώνην σου», ψάλλει η Εκκλησία στο απολυτίκιο της εορτής της καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου.
Την Τιμία Ζώνη ανέλαβαν να διαφυλάξουν δύο πτωχές ευσεβείς γυναίκες στα Ιεροσόλυμα. Η Παναγία, λίγο πριν την Κοίμησή της, είχε δώσει εντολή στον Ευαγγελιστή Ιωάννη να μοιράσει σε αυτές και τις δύο εσθήτες της.
Το έργο της διαφύλαξης από γενιά σε γενιά συνέχισε μία ευλαβής παρθένος καταγομένη από την οικογένεια αυτή.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Αρκαδίου, υιού του Μ. Θεοδοσίου, έγινε η μεταφορά της Τιμίας Ζώνης στην ένδοξη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Την κατέθεσε σε μία υπέροχη λειψανοθήκη, την οποίαν ονόμασε «αγίαν σορόν». Η κατάθεση έγινε στις 31 Αυγούστου. Το ιερό κειμήλιο θα προστάτευε την πρωτεύουσα του κράτους και τους κατοίκους από κάθε εχθρική επίθεση, από κάθε δυστυχία και δαιμονική επιβουλή.
Μετά από λίγα χρόνια η κόρη του Αρκαδίου, η αυτοκράτειρα Πουλχερία, ανήγειρε το λαμπρό ναό των Χαλκοπρατείων και κατέθεσε εκεί την Τιμία Ζώνη.
Η ίδια η αυτοκράτειρα τη διακόσμησε με χρυσή κλωστή, έτσι όπως φαίνεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου.
Τον επόμενο αιώνα, άγνωστο πότε και με ποιόν τρόπο, μεταφέρθηκε η Τιμία Ζώνη στην Ζήλα της Καππαδοκίας, νότια της Αμασείας.
Στην Κωνσταντινούπολη μεταφέρθηκε ξανά στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α΄ (527-565), κτήτορα της Αγίας Σοφίας.
Ο διάδοχός του Ιουστίνος Β΄ και η σύζυγός του Σοφία ανακαίνισαν τον ναό των Χαλκοπρατείων και ανήγειραν παρεκκλήσιο της Αγίας Σορού. Πάνω στην Αγία Τράπεζα φυλασσόταν η Τιμία Ζώνη.
Πλήθος θαυμάτων επιτέλεσε η Τιμία Ζώνη της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη. Θεράπευσε τη Ζωή Ζαούτζη, σύζυγο του αυτοκράτορα Λέοντα  ΣΤ  του Σοφού (886-912), που βασανιζόταν από κάποιο ακάθαρτο πνεύμα. Όταν ο πατριάρχης ακούμπησε πάνω της την Αγία Ζώνη, αμέσως λυτρώθηκε από το μαρτύριό της.
Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός Α΄ (715-730) αναφέρει με λυρισμό ότι η Τιμία Ζώνη διατηρεί αιώνια την θεία ευωδία των θεραπειών που επιτελεί, ευφραίνοντας όσους την πλησιάζουν με πίστη και ευλάβεια· και ο Ιωσήφ ο υμνογράφος (περίπου 816-866) εξυμνεί το άγιο κειμήλιο, γιατί αυτό με την Χάρη της Παναγίας, καθαγιάζει τους πιστούς που προσέρχονται ευλαβικά για να το προσκυνήσουν, τους ανυψώνει από τη φθορά και τους απαλλάσσει από ασθένειες και θλίψεις.
Γύρω στο 1150 η Τιμία Ζώνη βρισκόταν στο Μεγάλο Παλάτι της Κωνσταντινουπόλεως, στο ναό του Αγίου Μιχαήλ. Μάλλον είχε τεμαχιστεί και τεμάχια είχαν μεταφερθεί στους ναούς.
Τον 12ο αιώνα, και συγκεκριμένα στα χρόνια της βασιλείας του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού (1143-1180), καθιερώθηκε επίσημα η εορτή της Αγίας Ζώνης την 31η Αυγούστου, ενώ παλαιότερα εορταζόταν μαζί με την εορτή της Εσθήτος της Θεοτόκου, την 2α Ιουλίου.
Μετά την άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους της Δ΄ σταυροφορίας, το 1204, κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τα στίφη των βαρβάρων και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ευτυχώς δεν χάθηκαν όλα. Είναι σίγουρο ότι ένα μέρος της Τιμίας Ζώνης παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την ανακατάληψή της το 1261 από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο φυλασσόταν στο ναό των Βλαχερνών. Η μαρτυρία ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ 1424-1453 είναι και η τελευταία σχετικά με την ύπαρξη της Αγίας Ζώνης στην Βασιλεύουσα. Είναι άγνωστο, τί απέγινε στη συνέχεια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453. Το μεγαλύτερο τμήμα της Τιμίας Ζώνης που σώζεται σήμερα φυλάσσεται στη Μονή μας. Το τεμάχιο αυτό έφτασε στη Μονή με περιπετειώδη τρόπο.
Ο Μ. Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει ένα σταυρό που τον έπαιρνε μαζί του στις εκστρατείες για να προστατεύει τον ίδιο και το στράτευμά του. Στη μέση ο σταυρός είχε τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· υπήρχαν επίσης θήκες, όπου είχαν τοποθετηθεί και άγια λείψανα των πιο σημαντικών μαρτύρων και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Το σταυρό αυτό έπαιρναν στις εκστρατείες τους όλοι οι αυτοκράτορες. Σε μία εκστρατεία κατά των Βουλγάρων νικήθηκε από τον ηγεμόνα Ασάν ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος (1185-1195). Ένας ιερέας έριξε στο ποτάμι το βασιλικό σταυρό, για να μη βεβηλωθεί από τους εχθρούς. Εκείνοι όμως τον βρήκαν και τον παρέδωσαν στον Τσάρο των Βουλγάρων Ασάν.
Οι Βούλγαροι δεν είχαν καλές σχέσεις με τους Σέρβους. Αυτές επιδεινώνονταν συνεχώς. Γύρω στα 1330, σε μία μάχη κατανικήθηκε ο βουλγαρικός στρατός από τον ηγεμόνα των Σέρβων μεγαλομάρτυρα Λάζαρο (†1389). Ο βασιλικός σταυρός πέρασε στα χέρια των Σέρβων. Μετά από σαράντα χρόνια ο Λάζαρος δώρισε στη Μονή Βατοπαιδίου το βασιλικό σταυρό του Μ. Κωνσταντίνου μαζί με το τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου, το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης και τα άλλα άγια λείψανα. Πίσω από τον Τίμιο Σταυρό βρίσκεται γραμμένο στην σερβική γλώσσα το εξής:
«Λάζαρος, εν Χριστώ τω Θεώ Κνέζης της Σερβίας και Βασιλεύς Γραικίας, ανατίθημι το κραταιόν όπλον συν τη αχράντω Ζώνη της Πανάγνου μου, τη Μονή Βατοπαιδίου της Βασιλείας μου». Από τότε φυλάσσεται στο ιερό βήμα του καθολικού, δηλαδή του κεντρικού ναού της Μονής.
Πρέπει να αναφέρουμε και μία άλλη παράδοση που διασώζεται στη Μονή Βατοπαιδίου.. Σύμφωνα με αυτήν η Τιμία Ζώνη αφιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη  ΣΤ  Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αυτοκρατορικό αξίωμα, έγινε μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στη Μονή Βατοπαιδίου.
.Σήμερα στη Μονὴ Βατοπαιδίου διαφυλάσσονται τρία άνισα τμήματα της Αγίας Ζώνης, σε τρεις αργυρόχρωμες θήκες, χωρὶς όμως και τα τρία να απαρτίζουν την αρχική τους έκταση. Το πρώτο και μεγαλύτερο κομμάτι παραμένει πάντοτε στη  Μονὴ προς αγιασμό. Προέκυψε δε  αυτὸ κατά την μεταφορά της προς την Μονὴ Ιβήρων, όταν οι μοναχοί της  υπέφεραν από χολέρα. Το δεύτερο, μικρό, περιέρχεται εκτός της Μονής, για λόγους εξαγνιστικούς των χριστιανών από λοιμικὰ νοσήματα, πάντοτε όμως με συνοδεία ομάδος Πατέρων της Μονής. Το τρίτο, το μικρότερο, είχε χαθεί όταν κάποτε στάλθηκε  μέσα σε ασημένια θήκη προς αγιασμό, στη Χαλκιδική. Τον ιερομόναχο που  το συνόδευε συνέλαβαν στο δρόμο ληστές, οι  οποίοι, αφού πήραν την  θήκη, άφησαν το  περιεχόμενό της στο δάσος, χωρὶς να  του  δώσουν σημασία. Λέγεται, ότι ένας βοσκὸς που είχε ακούσει το  περιστατικό, βλέποντας λάμψη σε εκείνη τη θέση πήγε, το παράλαβε και, στη συνέχεια, το απέδωσε πάλι στη Μονὴ .
πολυτίκιον-χος πλ. δ’.
Θεοτόκε ἀειπάρθενε, τῶν ἀνθρώπων ἡ σκέπη, Ἐσθῆτα καὶ Zώνην τοῦ ἀχράντου σου σώματος, κραταιὰν τῇ πόλει σου περιβολὴν ἐδωρήσω, τῷ ἀσπόρῳ τόκῳ σου ἄφθαρτα διαμείναντα, ἐπὶ σοὶ γὰρ καὶ φύσις καινοτομεῖται καὶ χρόνος, διὸ δυσωποῦμέν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον
χος β’.-Τν ν πρεσβείαις.
Τὴν θεοδόχον γαστέρα σου Θεοτόκε, περιλαβοῦσα ἡ Zώνη σου ἡ τιμία, κράτος τῇ πόλει σου ἀπροσμάχητον, καὶ θησαυρὸς ὑπάρχει, τῶν ἀγαθῶν ἀνέκλειπτος, ἡ μόνη τεκοῦσα ἀειπάρθενος.

Β.Οι Συρο –Ιακωβίτες για την Τιμία Ζώνη
Οι Συρο –Ιακωβίτες είναι μονοφυσίτες και σύμφωνα με την εκκλησιαστική τους παράδοση κατέχουν το αρχαιότατο Θεομητορικό κειμήλιο ,την  Αγία Ζώνη της Παναγίας ,που μεταφέρθηκε μαζί με τα λείψανα του Αποστόλου Θωμά από την Ινδία ,όπου μαρτύρησε, στην Έδεσσα κατά τα τέλη του 4ου αιώνα.(Ιγνάτιος-Ιάκωβος III ,σελ 83-87).
Ένα αιώνα αργότερα μεταφέρθηκε η Αγία Ζώνη στην Έμεσσα (Ηoms) ,που ήταν μία από τις σπουδαιότερες πόλεις της Συρίας κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους. (Asaad 1940 8-27)Εκεί φυλάσσεται μέχρι σήμερα σε ένα μικρό αρχαίο ναό που ονομάζεται «Αγία Ζώνη».
Αυτός ο μικρός ναός κατασκευάσθηκε κατά τον πρώτο αιώνα και γύρω στον 15ο-16ο αιώνα τον αντάλλαξαν οι Ορθόδοξοι με τους Συρο-Ιακωβίτες ,χωρίς να γνωρίζουν ότι περιείχε αυτόν τον μεγάλο θησαυρό. Ο σημερινός μικρός ναός φαίνεται ότι χτίστηκε στην θέση του μεγάλου καθεδρικού Βυζαντινού ναού της Θεοτόκου, που αναφέρει ένας από τους μοναχούς του Αγίου Βάσσου το 478 ,στο πλαίσιο προσκυνηματικού ταξιδιού. Ο Βυζαντινός αυτός ναός μάλλον καταστράφηκε κατά την διάρκεια κάποιας  αραβικής  εισβολής, κατά την οποία καταστράφηκαν και άλλοι μεγάλοι ναοί, για να μεταφερθούν ή να χρησιμοποιηθούν  οι πέτρες του σαν οικοδομικό υλικό στην ανέγερση τεμένους .(Guyer ,1914,217-231-Butler ,1929,170-171,-Θεομητορικά προσκυνήματα στον Λίβανο ,Αρχιμ.Αλεξίου Nassour)
Ο Πατριάρχης των Συρο-Ιακωβιτών Ιγνάτιος-Ιάκωβος III ανακάλυψε τον Αύγουστο του 1953 ένα έγγραφο του 1852, το οποίο βεβαίωνε ότι, όταν έγινε η ανοικοδόμηση του παλαιού θυσιαστηρίου, βρέθηκε η ζώνη της Θεοτόκου. Όταν δε ο Πατριάρχης όρισε να συνεχίσουν οι εργασίες με επιμέλεια, βρέθηκε στην βάση της Αγίας Τράπεζας μία μικρή λάρνακα ,που περιείχε ένα δερμάτινο μπουκαλάκι. Μέσα σε αυτό φυλασσόταν μία υφασμάτινη ζώνη, μήκους74 εκατοστών, πλάτους5 εκατοστώνκαι πάχους2 χιλιοστών.Ύστερα από επισταμένη εξέταση του υφάσματος από την Διεύθυνση Αρχαιολογίας, το πόρισμα της επιτροπής στις 16 Αυγούστου 1953 έγραφε τα εξής.
«Το φιαλίδιο και η μικρή λάρνακα είναι της Βυζαντινής περιόδου, ενώ το ύφασμα ανήκε σε παλιότερη εποχή που ανάγεται στην εποχή των Ρωμαίων »
(Η γνωμοδότηση της Διεύθυνσης Αρχαιολογίας περί της ζώνης ,Δαμασκός 16 Αυγούστου 1953.Nasrallah 1971,σελ.65).
Παρατηρήσεις
Στην μελέτη του -ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ-ο Αρχι.Αλέξιος Nassour σημειώνει και τα εξής.
-Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Συναξάρι του αναφέρει ότι η μεταφορά της Αγίας Ζώνης στην Κων/πολη έγινε κατά την βασιλεία του Αρκαδίου (395-408 μ.Χ) από την επισκοπή Ζήλας της Καππαδοκίας, όπου φυλασσόταν και όχι από τα Ιεροσόλυμα. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τις εξής εύλογες απορίες.
Α. Η Επισκοπή Ζήλας ανήκε στην Μητρόπολη Εδέσσης;
Β. Η Ανακομιδή αυτή αφορούσε σε ένα τμήμα της Αγίας Ζώνης, ενώ το άλλο παρέμεινε στην Έδεσσα μέχρι το τέλος του 5ου αιώνος, από όπου μεταφέρθηκε στον Θεομητορικό ναό της Εμμέσσης (Ηoms);
-Η διήγηση για την εύρεση της Τιμίας Ζώνης από την ιστοσελίδα Syrian Orthodox Archbishopric of Homs and Hama έχει ως εξής.

MOVIMENTI DELLA SACRA CINTURA
San Tommaso prese la cintura,quando piu` tardi ritorno` inIndia, e la tenne con se fino alla sua morte.
Secoli dopo la morte di san Tommaso,la cintura venne presa insieme alle sue reliquie.
Alla finedel4 secolo nell`anno 394 D.C. la cintura viaggio dall`Indiafino aUrfainsieme alle reliquie di san Tommaso.
Nell`anno 476 D.C. la cintura e le reliquie del martire san Bassus,vennero portate a Homs da un padre chiamato fratello Daoud al-Tur Abdyni e vennero lasciate alla chiesa di Santa Maria dove furono trovate.
Da allora la chiese venne chiamata e conosciuta come la chiesa della Sacra Cintura o UM al-Zenar.
RINNOVO DELLA CHIESA E SCOPERTA DELLA CINTURA.
Durante un periodo di tempo dovuto a una situazione instabile,i cittadini diHoms,murarono la sacra cintura dentro l`altare in un contenitore di metallo.La cintura
rimase murata fino all`anno 1852 quando i Siriaci intrapresero il restauro e rinnovo della loro chiesa,durante il periodo del vescovo Julius Butros,che piu` tardi divenne il Patriarca Butros IV 91872-1884).Quando la chiesa fu demolita,trovarono la cintura della Vergine Maria in un contenitore di metallo nel centro dell`altare.La gente fu molto lieta di riavere ancora la sacra cintura.Essi la rimisero nelle stesse condizioni in cui fu trovata e misero sopra una larga pietra e incisero sopra la lastra(nell`antica lingua siriaco-aramaica cioe` il CARSCIONI) la data della ristrutturazione 1853,periodo della rielezione del vescovo Julius Butros e incisero anche il nome dei donatori della chiesa.Incisero inoltre sulla lastra che la chiesa datava dal 59D.C. e che per diverse ragioni,una delle quali le persecuzioni,i padri della chiesa murarono la cintura dentro l`altare.
La cintura resto` li` dimenticata per un centinaio di anni fino a quando Dio volle che questo tesoro di valore fosse ridato ai credenti come segno della sua benevolenza.
Dio rivelo` questo al patriarca il venerato Ignazio Efrem I Barsoum che disse nella sua patriarcale dichiarazione:”Alla fine dell`aprile 1953,quando noi cercavamo un libro di storie e sermoni scritto in CARSCIONI, abbiamo trovato un volume con la copertina fatta di diverse pagine di carta incollate una sull`altra.”(Trecento anni prima essendoci penuria di cartone,i medio-orientali usavano rilegare i loro manoscritti in questa maniera o con un pezzo di legno avvolto in pelle o con pesante stoffa).Quando aprirono la pelle che ricopriva la copertina,trovarono 46 lettere scritte in Carscioni antica lingua aramaica riguardanti la diocesi di Homs,scritti piu` di un centinaio di anni prima.Una,di queste lettere scritta in Carscioni nell`anno 1852,misurava 28 per20 cm. Era stata scritta dai capi delle diocesi di Homs,Damasco,Sadad,Fairuze` e Meskene` ai capi della citta` di Mardin e al patriarca del monastero Zafaran, sulle condizioni delle loro diocese.Essi menzionarono che quando per ordine del vescovo della diocesi Butros Musally, essi demolirono la chiesa nominata Nostra Signora Um al-Zenar in Homs per allargarla e rinnovarla e per mettere un soffitto in legno, essi trovarono la cintura della Vergine Maria posta in un contenitore nel centro dell`altare e cio` procuro` loro una grande gioia.Basato su questa affermazioni,il patriarca Efrem Barsoum esamino` l`altare,una mattina del 20 luglio 1953.Vi trovo` una lastra di pietra e sotto di essa un vecchio bacino di pietra con un coperchio di ottone.Dentro c`era un vaso rotto e dentro c`era avvolta la sacra cintura.In un angolo sulla cima del vaso si trovo` anche un tubo di metallo contenente un osso cavo che sembrava avere dentro un pezzo di pelle o una carta spessa che non era stata toccata.I pezzi del vaso furono raccolti e conservati.La notizia di questa scoperta,velocemente di propago` dappertutto nella citta` di Homs e la gente di tutta la cristianita` si affollo` nella chiesa per ricevere la sacra cintura come una benedizione.
 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ.
πηγη. ιστοσελίδα .Syrian Orthodox Archbishopric of Homs and Hama.
 
The two stone plates, one with a hole inside where the Holy Girdle was kept, and the other one which was covering the first stone plate with an inscription about it.-Η πέτρα της Αγίας Τράπεζας με την τρύπα που βρέθηκε η λάρνακα με την Ζώνη
The Altar-Ο χώρος που φυλάσσεται η Ζώνη
Ειδικοί της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας εξετάζουν το τμήμα της Ζώνης
BΟΗΘΗΜΑΤΑ.
Για την συγγραφή του παραπάνω άρθρου χρησιμοποιήθηκαν τα εξής βοηθήματα.
Α, Μεγάλος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Β. Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού-Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Γ. Τα Θεομητορικά προσκυνήματα στον Λίβανο. Αρχιμ. Αλεξίου Nassour. Διδακτορική διατριβή 2005.
Δ. Την ιστοσελίδα .Syrian Orthodox Archbishopric of Homs and Hama.
Ε. Η  Εύρεση  της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου στην Σαντορίνη.( Ματθαίου Ε.Μηνδρινού)

Η ιστορία της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου και ορισμένα από τα θαύματά της.


web statistics


ΠΗΓΗ.-Βιβλίο -Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ
Στις 31 Αυγούστου εορτάζουμε την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Αποτελεί το μοναδικό ιερό κειμήλιο που σχετίζεται με τον επίγειο βίο της Θεοτόκου, και διασώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας. Η ίδια η Θεοτόκος την ύφανε από τρίχες καμήλας.
Οι πληροφορίες για τον επίγειο βίο της Θεοτόκου είναι λιγοστές, και προέρχονται από την Καινή Διαθήκη και την παράδοση που διασώθηκε από τους αποστολικούς ακόμη χρόνους. Η Θεοτόκος μέχρι την Κοίμησή της παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα, και ήταν μέλος της πρώτης Εκκλησίας. Τη φροντίδα της είχε αναλάβει ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Οι τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής της είναι θαυμαστές και συγκινητικές. Κοντά της βρέθηκαν οι Απόστολοι, οι οποίοι έφτασαν από τα πέρατα της οικουμένης στα Ιεροσόλυμα με τρόπο θαυμαστό, «επί νεφελών». Και τότε, ο ίδιος ο Κύριος εμφανίστηκε θριαμβευτικά «επί νεφελών», με τη συνοδεία πλήθους αγγέλων. Η Θεοτόκος προσευχήθηκε στον Υιό της, παρηγόρησε τους Αποστόλους, υποσχόμενη ότι θα είναι πάντα κοντά στην Εκκλησία για να μεσιτεύει στον Υιό της, και παρέδωσε την πανάμωμη ψυχή της στον Κύριο.
Οι Απόστολοι εναπόθεσαν την Αγία Σορό της Θεοτόκου σε «καινόν μνημείον» στη Γεθσημανή. Εκεί η Αγία Ελένη αργότερα έκτισε το ναό της Κοιμήσεως. Τρεις μέρες μετά την κοίμηση, όπως λέγεται, κατέβηκε ο Κύριος με τη συνοδεία των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και πλήθους αγγέλων. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με εντολή του Κυρίου παρέλαβε την Αγία Σορό της Θεοτόκου, και όλοι μαζί ανήλθαν στους ουρανούς. Η θαυμαστή Μετάσταση της Θεομήτορος είχε συντελεστεί. Το ιερό Σώμα της ενώθηκε πάλι με την αγνή ψυχή της.
Ο Απόστολος Θωμάς ήταν ο μόνος από τους Αποστόλους που είδε την θαυμαστή Μετάσταση της Θεοτόκου. Δεν είχε μπορέσει δηλ. να παρευρεθεί στην κηδεία της, καθώς βρισκόταν στις Ινδίες. Εκεί, έπειτα από τρεις ημέρες μετά την Έξοδο της Θεοτόκου, και ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία, βρέθηκε στη Γεθσημανή με θαυμαστό τρόπο, και είδε όλα όσα συνέβησαν. Τότε παρακάλεσε την Παναγία να του δώσει για ευλογία τη Ζώνη της. Και εκείνη, καθώς ανέβαινε στους ουρανούς, του έριξε το Ιερό κειμήλιο «προς δόξαν ακήρατον, ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά, την πάνσεπτον Ζώνην σου», όπως ψάλλουμε στο απολυτίκιο της εορτής της Καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης.
Ο Απόστολος Θωμάς στη συνέχεια πληροφόρησε και τους υπόλοιπους Αποστόλους για τα θαυμαστά αυτά γεγονότα, και τους έδειξε την Αγία Ζώνη της Παναγίας. Εκείνοι δοξολόγησαν τον Θεό, και του ζήτησαν να τους ευλογήσει, καθώς ήταν ο μόνος που αξιώθηκε να δει την ένδοξη Μετάσταση της Θεοτόκου.
Τη διαφύλαξη της Αγίας Ζώνης ανέλαβαν δύο φτωχές και ευσεβείς γυναίκες στα Ιεροσόλυμα, οι οποίες φρόντιζαν τη Θεοτόκο. Παρέλαβαν με ευλάβεια το ιερό κειμήλιο, και από τότε το έργο της διαφύλαξής του συνέχιζε από γενιά σε γενιά μια ευλαβής παρθένος καταγόμενη από την οικογένεια αυτή.
Η ανακομιδή της Τιμίας Ζώνης και η μεταφορά της στην Κωνσταντινούπολη,έγινε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο (395-408). Η υποδοχή της στη Βασιλεύουσα ήταν λαμπρότατη. Ο αυτοκράτορας κατέθεσε την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου σε λειψανοθήκη που ονόμασε «αγίαν σορόν» . Η κατάθεση έγινε στις 31 Αυγούστου, τελευταία μέρα του εκκλησιαστικού έτους. Στην πόλη του Αγίου Κωνσταντίνου, της οποίας Υπέρμαχος Στρατηγός και Προστάτις ήταν η Θεοτόκος, θα φυλασσόταν πλέον η Αγία Ζώνη της Θεομήτορος.
Η κόρη του Αρκάδιου, η αυτοκράτειρα Πουλχερία, ανήγειρε λαμπρό ναό προς τιμήν της Παναγίας, τον περίφημο ναό της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων. Στο ναό αυτό η αυτοκράτειρα κατέθεσε την Αγία Ζώνη της Παναγίας. Η ίδια μάλιστα η Πουλχερία κέντησε με χρυσή κλωστή την Τιμία Ζώνη διακοσμώντας την. Η χρυσή αυτή κλωστή είναι ευδιάκριτη και σήμερα στο τμήμα που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Ο αυτοκράτορας Ιουστίνος Β και η σύζυγός του Σοφία ανακαίνισαν τον ιερό ναό των Χαλκοπρατείων και ανήγειραν εκεί και το παρεκκλήσιο της Αγίας Σορού. Εκεί, μέσα σε λειψανοθήκη και πάνω στην Αγία Τράπεζα, φυλασσόταν η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου.
Πλήθος πιστών συνέρρεαν να την προσκυνήσουν με ευλάβεια ζητώντας από την Παναγία να μεσιτεύσει με τις πρεσβείες της στον Κύριο. Πλήθος θαυμάτων επιτέλεσε η Τιμία Ζώνη. Άνθρωποι δυστυχισμένοι και πονεμένοι βρήκαν λύτρωση με τη θαυματουργή δύναμή της. Για τον λόγο αυτό υμνήθηκε από φημισμένους ανθρώπους της εποχής. Με τη χάρη της Παναγίας, καθαγιάζει τους πιστούς που προσέρχονται ευλαβικά, για να την προσκυνήσουν. Τους ανυψώνει από τη φθορά, τους απαλλάσσει από ασθένειες και θλίψεις.
Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε, και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204, κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές, και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για την Τιμία Ζώνη είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τούς Τούρκους το 1453, είναι άγνωστο τι απέγινε το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Ζώνης. Έτσι, το μοναδικό σωζόμενο τμήμα είναι αυτό που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, όπου έφτασε εκεί με εξαιρετικά περιπετειώδη τρόπο.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει έναν χρυσό σταυρό για να τον προστατεύει στις εκστρατείες. Στη μέση του σταυρού είχε τοποθετηθεί τεμάχιο Τιμίου Ξύλου. Ο σταυρός έφερε επίσης θήκες με άγια λείψανα Μαρτύρων και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Όλοι οι βυζαντινοί αυτοκράτορες έπαιρναν αυτόν τον σταυρό στις εκστρατείες. Το ίδιο έπραξε και ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β (1185-1195) σε μία εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα των Βουλγάρων Ασάν. Νικήθηκε όμως και μέσα στον πανικό ένας ιερέας πέταξε τον Σταυρό στο ποτάμι για να μην τον βεβηλώσουν οι εχθροί. Μετά από μερικές μέρες όμως οι Βούλγαροι τον βρήκαν. Έτσι πέρασε στα χέρια του Ασάν. Οι Βούλγαροι ηγεμόνες μιμούμενοι τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες έπαιρναν μαζί τους στις εκστρατείες τον σταυρό. Σε μια μάχη όμως εναντίον των Σέρβων ο βουλγαρικός στρατός νικήθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ο Λάζαρος αργότερα δώρισε τον σταυρό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου μαζί με το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης.
Οι Άγιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής διασώζουν και μια παράδοση, σύμφωνα με την οποία η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αξίωμα, εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Τα θαύματα που πραγματοποίησε και πραγματοποιεί η Τιμία Ζώνη είναι πολλά. Βοηθά ειδικά τις στείρες γυναίκες να αποκτήσουν παιδί. Αν ζητήσουν με ευλάβεια τη βοήθεια της Παναγίας, τους δίδεται τεμάχιο κορδέλας που έχει ευλογηθεί στην λειψανοθήκη της Αγίας Ζώνης. Αν έχουν πίστη, καθίστανται έγκυες.

Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ’.
Θεοτόκε αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη, εσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πόλει σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα’ επί σοι γαρ και φύσις καινοτομείται και χρόνος» διό δυσωπούμέν σε, ειρήνην τη πο¬λιτεία σου δώρησαι, και ταϊς ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήϊχος β’. Την εν πρεσβείαις.
Την θεοδόχον γαστέρα σου Θεοτόκε, περιλαβούσα η Ζώνη σου η τιμία, κράτος τη πόλει σου απροσμάχητον, και θησαυρός υπάρχει, των αγαθών ανέκλειπτος, η μόνη τεκούσα αειπάρθενος.

ΘΑΎΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΊΑΣ ΖΏΝΗΣ

ΠΗΓΗ. vatopaidi.wordpress.com
1. Ο π. Δανιήλ Κατουνακιώτης θεραπεύεται από νεφρίτιδα
Στο βιβλίο του μακαριστού Αρχ. Χερουβείμ της σειράς, «Σύγχρονες Αγιορείτικες μορφές»,τ.4, περιγράφεται η θαυματουργική θεραπεία του π. Δανιήλ Κατουνακιώτη από οξεία προσβολή της νεφρίτιδος. Παραθέτουμε την περιγραφή: «Δεν πρόλαβε καλά-καλά να φθάσει (στό Βατοπαίδι) και έπαθε οξεία προσβολή της νεφρίτιδος. Ο «σκόλοψ τη σαρκί» τον εκέντησε αυτή την φορά πολύ οδυνηρά και τον καθήλωσε για εβδομάδες στο κρεβάτι.
Οι Προϊστάμενοι της Μονής τον ενοσήλευσαν με περισσή αγάπη. Περισσότερη όμως στοργή του έδειξε ο μεγάλος γιατρός του Όρους, η Θεοτόκος.
Ο π. Δανιήλ έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Κυρία Θεοτόκο. Την ίδια ευλάβεια, την ίδια εμπιστοσύνη και την ίδια τιμή, που έχουν απέναντί της όλοι οι άγιοι. Την ικέτευσε με δάκρυα και θέρμη, και ήταν βέβαιος για την απάντηση. Ήξερε τις υποσχέσεις της. Ήταν δυνατό να μην τις εκπληρώσει; Και πράγματι. Την ημέρα που το μοναστήρι γιόρταζε την εορτή της Αγίας Ζώνης (31 Αυγούστου), ο ασθενής γιατρεύθηκε ξαφνικά και η θεραπεία του ήταν οριστική! Ποτέ πια δεν τον ενώχλησε η φοβερή αυτή αρρώστια, που τον ταλαιπώρησε δέκα ολόκληρα χρόνια».
2. Θεραπεία π. Φιλοθέου Ζερβάκου
Ο μακαριστός Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος περιγράφει την θεραπεία από αφόρητους πόνους που του προκαλούσε συνεχής πονοκέφαλος. Ακούστε πως διηγείται ο ίδιος το γεγονός.
«Ήλθομεν εις την Μονήν του Βατοπαιδίου την 31ην Ιουλίου. Εισελθών εις το Αρχονταρίκιον με εφιλοξένησαν, αλλ’ εγώ εκ των αφορήτων πόνων δεν ηδυνάμην να υποφέρω. Αφού παρήλθεν ολίγη ώρα, τόσον με ηρέθισεν ο πονοκέφαλος, όπου έτρεχον ένθεν κακείθεν κρατών την κεφαλήν μου. Παρακαλέσας τον Αρχοντάρην με επήγεν εις τον ιατρόν, όστις μοι έδωσε φάρμακα προς καταστολήν του πονοκεφάλου. Κατερχόμενος δε εκ του φαρμακείου επέρασα από την Εκκλησίαν, έτυχε τότε να είναι ανοικτή. Εισελθών δε είδον ότι εις το Άγιον Βήμα είχον ανοίξει τα άγια λείψανα και επροσκυνούσεν Ιεροδιάκονός τις εξ Ικονίου. Εισχωρήσας δε και εγώ ήρχισα να προσκυνώ μετ’ ευλαβείας πρώτον τον Σταυρόν και την εικόνα της Βηματαρίσσης. Έπειτα επροσκύνησα μέρος του Τιμίου Ξύλου. Ωσαύτως και την Τιμίαν Ζώνην, αισθανόμενος ότι προσκυνώ ο άθλιος και ελεεινός την Τιμίαν Ζώνην όπου εζωννύετο η Πανάχραντος Θεοτόκος ασπαζόμενος δε και περιπτυσσόμενος την Τιμίαν Ζώνην μετά θερμής ευλαβείας και δακρύων, ησθάνθην, –ω του θαύματος!– ότι η ασθένειά μου υπεχώρησε και ευρέθην εντελώς υγιής! Ως μεγάλα και τεράστια τα θαυμάσιά Σου, Δέσποινα Πανύμνητε! Ας είναι υπερδεδοξασμένον και υπερύμνητον το όνομά Σου, ότι ου παύεις παρέχουσα ημίν ιάματα ψυχής και σώματος…, και εξελθών του Ιερού Βήματος ιστάμην εν τω μέσω του ναού ως άλαλος και έλεγον καθ’ εαυτόν, πως ήμουν πριν και πως εξαίφνης εθεραπεύθην τελείως».
3. Οι ακρίδες έπεφταν στην θάλασσα
Στο βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τόμ. Α, «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», περιέχεται στην σ. 113 θαύμα της Αγίας Ζώνης. Το μεταφέρουμε.
«Έρριξες φάρμακο για τις κάμπιες;
-Έρριξα, Γέροντα.
- Τόσες καλόγριες ούτε μία κάμπια δεν μπορείτε να σκοτώσετε! Στην Κατοχή, όταν είχε πέσει ακρίδα, είχαν βγάλει εδώ στην Χαλκιδική την Αγία Ζώνη από την Μονή Βατοπαιδίου και η ακρίδα έπεφτε σύννεφα-σύννεφα στην θάλασσα».
4. Παύση λοιμώδους νόσου
Τον Σεπτέμβριο του έτους 1818 πατέρες της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου μετέβησαν στο Γαλάτσι της Ρουμανίας μεταφέροντας την Τιμία Ζώνη, τεμάχιο Τιμίου Ξύλου και την αγία κάρα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Σε επιστολή του ο Μητροπολίτης Μολδαβίας Βενιαμίν μεταξύ άλλων αναφέρει: «… ιδία τε έκαστος και κοινή μετελάβομεν του θείου αγιάσματος, την παύσιν της πολυωδύνου πανωλεθρίας λοιμώδους νόσου είδομεν».
5. Έπαυσε το θανατικόν
22 Αυγούστου 1827. Ο παπα-Σάββας γράφει: «Το θανατικόν με την Χάριν της Αγίας Ζώνης από 15 Ιουνίου έπαυσεν εις την Αίνον». Από την Αίνον η Αγία Ζώνη μεταφέρθηκε στο Διδυμότειχο. Σε άλλη επιστολή του, με ημερομηνία 12 Σεπτεμβρίου,ο ίδιος ιερέας αναφέρει: «Εδώ με την Χάριν της Αγίας Ζώνης έπαυσε το θανατικόν, καθώς και εις την Αίνον».
6. Γλυτώσαμε από το κακό
Ο π. Κοσμάς Χρυσούλας σε επιστολή του προς την Μονή γράφει: «Κατά το έτος 1915 στο χωριό μας Νεοχώρι Καλλιπόλεως κάλεσαν από την Μονή Βατοπαιδίου την Αγία Ζώνη για την επιδημία των ακρίδων και όταν ήλθε η Αγία Ζώνη, και έγινε ο αγιασμός, εμφανίστηκαν στον ουρανό μαύρα πουλιά που έφαγαν τις ακρίδες και γλυτώσαμε από το κακό».
7. Η Αγία Ζώνη στην Ιθάκη
Η κ. Ευθυμία Σοφιανού, που μένει στο Βαθύ της Ιθάκης, διατηρούσε πριν μερικά χρόνια στο σπίτι της την «αγία ζώνη», την οποία είχε δωρίσει ο Όσιος Ιωακείμ στην γιαγιά της μητέρας της Μαρίας Μολφέση- Σοφιανού.
Το ιερό αυτό κειμήλιο ήταν μια ζώνη ανοικτού καφέ χρώματος, κεντημένη με χρυσοκλωστή. Αυτή φυλασσόταν στο εικονοστάσι της οικογένειας Σοφιανού και δινόταν σε παρθένες κόρες, όπου κατά την διάρκεια του μυστηρίου του γάμου τους την έδεναν ως «παρθενικό» στο κεφάλι τους ή στην κοιλιακή χώρα.
Αυτό θεωρούνταν μεγάλη ευλογία. Κατόπιν η αγία ζώνη επιστρεφόταν στην οικογένεια Σοφιανού. Τελευταία φορά την ζήτησε μία οικογένεια προσφύγων το 1935.
Ακόμη με την αγία ζώνη στην οικογένεια Σοφιανού σταύρωναν τα παιδιά στο σπίτι, όταν αυτά ασθενούσαν.
Δυστυχώς η αγία ζώνη χάθηκε με τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953.
8. Η Θάσος σώζεται από την ανομβρία
Το 1957 κάτοικοι της Θάσου ήλθαν στην Μονή και παρακαλούσαν να μεταφερθεί η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου στο νησί, διότι είχε χρόνια να βρέξει και η ξηρασία απειλούσε να το ερημώσει. Οι πατέρες αποδέχθηκαν το αίτημα και σε λίγες μέρες αποφάσισαν να ξεκινήσουν για την Θάσο.
Κατά την τάξη της Μονής, όταν η Τιμία Ζώνη αναχωρεί εκτός αυτής, ψάλλεται η ιερά Παράκληση. Από τον ναό με λάβαρα, θυμιάματα, κωδωνοκρουσίες και μεγαλοπρεπή πομπή συνοδεύουν οι πατέρες την Τιμία Ζώνη μέχρι τον αρσανά της Μονής. Καθ’ οδόν προς την θάλασσα ψάλλεται ο Παρακλητικός κανόνας.
Έτσι έγινε και τότε, και οι πατέρες αναχώρησαν με καραβάκι για την Θάσο που απέχει 2-3 ώρες από την Μονή μας. Ο καιρός ήταν καλός και δεν εφαίνοντο ίχνη που να προμηνύουν βροχή. Όταν όμως έφθασαν στο λιμάνι της Θάσου, ήδη είχε αρχίσει να πέφτει καταρρακτώδης βροχή και έγινε τόση πλημμύρα, ώστε δεν μπόρεσαν να αποβιβαστούν, αλλά αμέσως επέστρεψαν πίσω στην Μονή δοξάζοντες την Υπεραγία Θεοτόκο, που πρόφθασε και έσωσε τον ευλαβή λαό του νησιού βλέποντας την αγαθή πρόθεση και επιθυμία του