Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


web statistics



Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού
=====

Η επομένη των Χριστουγέννων, η 26η Δεκεμβρίου, είναι αφιερώμενη στην“Θεοτόκον και μητέρα του φωτός”.

Αυτή η πρακτική είναι σύνηθης στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Αυτό βλέπουμε και στις 7 Ιανουαρίου, που γιορτάζουμε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, που βάπτισε το Χριστό, στις 3 Φεβρουαρίου, που γιοτάζουμε τον Συμεών το Θεοδόχο, αλλά και στις 9 Σεπτεμβρίου που γιορτάζουμε τους Αγίους Ιωακείμ και Αννα, που έφεραν στον κόσμο την Θεοτόκο. 

Η Θεοτόκος όμως είναι πρόσωπο έκτακτο και μοναδικό στην ιστορία της σωτηρίας. Ολοι οι Αγιοι αποδείχθηκαν φίλοι του Νυμφίου Χριστού. Ομως η Θεοτόκος είναι αυτή που γέννησε ανερμηνεύτως τον ίδιο το Χριστό. Οσον αφορά τα γεγονότα που προηγήθηκαν της Γεννήσεως του Θεανθρώπου το πρώτο θαυμαστό γεγονός στο οποίο η Παναγία υπήρξε μάρτυρας ήταν η αγγελοφάνεια κατά τον Ευαγγελισμό, γεγονός μοναδικό και συγκλονιστικό. Επειτα, κατά τη συνάντησή της με την Ελισάβετ, η τελευταία, με φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, την αποκαλεί μητέρα του Κυρίου της. Κι αυτό το γεγονός δεν έχει όμοιο του. 

Τι να πούμε για την Γέννηση του Θεανθρώπου “ένδον εν τω σπηλαίω”; Οι συγκλονιστικές ειδήσεις που έφεραν οι ταπεινοί ποιμένες για την αγγελική δοξολογία είχαν άμεσο αποδέκτη τη Θεοτόκο που ζει από κοντά τα ανεπανάληπτα αυτά γεγονότα. 

Τι να πούμε για την προφητεία του Συμεών του Θεοδόχου στην Ιερουσαλήμ για τη ρομφαία που θα διαπεράσει μελλοντικά την καρδία της Θεοτόκου; Οταν καταφθάνουν στο σπίτι της στη Βηθλεέμ οι παράξενοι επισκέπτες από την ανατολή, οι Μάγοι, σίγουρα παραξενεύεται από τα δώρα τους αλλά πρίν αρχίσει να συνέρχεται από την εκπλήξή της, η αγγελική πληροφορία για τον κίνδυνο που διατρέχει το Θείο Βρέφος και η επακολουθήσασα φυγή στη ξένη γη, την Αίγυπτο, την κάνουν να εννοήσει πόσο επίκαιρη είναι η προφητεία του γέρο Συμεών. Αυτή την γεμάτη πίκρα και έγνοιες για την τύχη του Μονογενούς Μητέρα θυμόμαστε την επομένη των Χριστουγέννων κι από την άλλη η ζωή της μας διαβεβαιωνει πως καταλαβαίνει απόλυτα όλους τους πονεμένους που σε καθε τους δυσκολία: -Παναγία μου, φωνάζουν. Η Θεομήτωρ δεν είναι απλώς το μεγάλο μας μέσο, είναι ταυτόχρονα κι αυτή που μας καταλαβαίνει γιατί και στη δικιά της καρδία διήλθε ρομφαία

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


web statistics



ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους
=====

Την 26ην του μηνός Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας όρισε να εορτάζεται η Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Τούτο πολύ σοφά το έχει ορίσει η Εκκλησία μας, για τούτο έπεται της εορτής της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Τιμάν και μεγαλύνειν εμάθομεν πρώτον μεν και κυρίως και αληθώς την του Θεού Γεννήτριαν και τας Αγίας και Αγγελικάς Δυνάμεις και τους ενδόξους Μάρτυρας, αλλά και τους Αγίους άνδρας και τούτων αιτείν τας πρεσβείας», ορίζει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος.

Η Υμνολογία της Εκκλησίας μας και οι λόγοι των Πατέρων της Εκκλησίας μας διέσωσαν την πρέπουσα τιμή στην Υπεραγία Θεοτόκο. Στην Εσπερινή Ακολουθία της Συνάξεως της Υπεραγίας Θεοτόκου εις Θεοτοκίον ψάλλομε«Χωρίον χωρητικόν, του αχωρήτου Πλαστουργού γέγονας, τούτον σαρκί χωρήσασα, Κεχαριτωμένη Πανάχραντε». Αυτοτελώς εάν εκλάβομε το Θεοτοκίον, το νόημα της Εορτής σαφώς καταδεικνύει.

Αν παρατηρήσει κανείς την υμνολογία της Εορτής της Συνάξεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, θα αντιληφθεί την αμεσότητα της σχέσης με την Γέννηση του Χριστού. Τα Στιχηρά Προσόμοια, τα Στιχηρά Ιδιόμελα, τα Δοξαστικά, το Κάθισμα, οι Ειρμοί, το Εξαποστειλάριον αυτόμελον κλπ αναφέρονται στην Γέννηση του Χριστού.    

Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε «Μέσα στην ευλάβειά μας προς την Παναγία και τους Αγίους κρύβεται η πολλή ευλάβειά μας πάλι για τον Χριστό και τον Τριαδικό Θεό».

Στην περιοδική έκδοση "Όσιος Γρηγόριος’’ της Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους, διασώζεται η συνομιλία του Γέροντο Παϊσίου, με ένα νέο που παρασύρθηκε από τους Προτεστάντες. Στην παρατήρηση-ερώτηση του νέου «Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σώζει. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρακαλούμε και την Παναγία να μας σώσει. Είναι σωστό;», ο Γέροντας Παΐσιος απάντησε «Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Αυτός πρόσφερε τον εαυτό Του για μας. Άκου τώρα. Αν ήσουν κάποιος μεγάλος με εξουσία και πήγαινες σε μια πόλη με τη μάνα σου, όλοι που θα σε περίμεναν εκεί θα σε χαιρέταγαν και σένα και τη μάνα σου, θα έλεγαν και τα καλύτερα λόγια γι’ αυτήν κι ας μη γνώριζαν τίποτα για την ίδια. Εσύ που θα τ’ άκουγες, θα χαιρόσουν, θα καμάρωνες για τη μάνα σου. Έτσι και ο Χριστός χαίρεται και καμαρώνει για την μάνα Του, όταν ακούει να λέμε καλά λόγια γι’αυτήν. Κοίτα. Αν μια φτωχιά πήγαινε στη μάνα σου και την παρακαλούσε να σου ζητήσει να την διορίσεις σε μια θέση κι εσύ έκαμνες τη χάρη της μάνας σου, τότε εκείνη η φτωχιά θα έλεγε ότι η μάνα σου την έσωσε, αν και εσύ την διόρισες. Ε, έτσι κι εμείς λέμε η Παναγία να μας σώσει και ο γιος Της που έχει την εξουσία αλλά είναι και ταπεινός, χαίρεται να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για τη μάνα Του». Η διήγηση απλή, απλούστατη θα έλεγε κανείς, όμως το γεγονός ότι ο νέος ωφελήθηκε πνευματικά και ο κίνδυνος της πλάνης των Προτεσταντών διαλύθηκε, καταδεικνύει το βάθος και τη αλήθεια των λόγων του. Ο Γέροντας Παΐσιος επεξηγεί αυτό που αναφέρει ο Άγιος Μάρκος ο Εφέσου, αναφερόμενος στην Θεοτόκο λέγει «…τω Υιώ συμβασιλεύουσα και αιτούσα την των πταισμάτων ημών άφεσιν».

Ο Γέροντας Πορφύριος είχε πει για την Υπεραγία Θεοτόκο «Η Εκκλησία μας πολύ τιμάει την Παναγία μας….Σ’ αυτήν κατέφευγα, ότι κι αν μου συνέβαινε».Ο  Άγιος Κύριλλος Αλεξαδρείας εις την ομιλία του‘’Εις  την Γ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον’’ την Υπεραγία Θεοτόκο «σκήπτρον της Ορθοδοξίας», την εκάλεσε. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναφέρει εις τον Λόγον του «Εις την Κοίμησιν», «Δια τούτο το γεννήσαν εικότως σώμα συνδοξάζεται τω γεννήματι δόξη θεοπρεπή και συνανίσταται».

Οι ακρότητες τόσο των Παπικών, όσο και των Προτεσταντών, για το πρόσωπο της Θεοτόκου, είναι το επακόλουθο της αποκοπής των από τη Μια Αγία Εκκλησία. Από τη μια η αυθαιρεσία των Παπικών με την Άσπιλο Σύλληψη και τη Μαριολατρεία και από την άλλη η απαράδεκτη και μειωτική στάση των Προτεσταντών απέναντι στο πρόσωπο της Παναγίας.

Ως γνωστόν οι Παπικοί τον 1140 μ.Χ. θέσπισαν εορτή της Ασπόρου Συλλήψεως της Θεοτόκου. Το 1854 μ.Χ. με το Πάπα Πίο Θ΄ θεσπίστηκε ως δόγμα.

Η Μαριολατρεία των Παπικών δεν αποτελεί την πρέπουσα τιμή της Παναγίας μας. Ο Μητροπολίτης Αθανάσιος Γιέφτιτς αναφερόμενος στην Μαριολογία, λέγει ότι παραμορφώνει το αληθινό πρόσωπο της Θεοτόκου.

Στην Εσπερινή Ακολουθία της Συλλήψεως της Αγίας Άννης, στα Στιχηρά Προσόμοια ψάλλομε «Πάλαι προσευχομένη πιστώς, Άννα η σώφρων, και Θεώ ικετεύουσα, Αγγέλου φωνής ακούει, προσβεβαιούντος αυτή, την των αιτουμένων θείαν έκβασιν…».Παρακάτω στην Ακολουθία αναφέρεται το εξής «Ζεύγος καρπογονεί το σεπτόν…», το οποίον ξεκάθαρα δεν παραπέμπει στην Άσπιλο Σύλληψη.

Δεν υπήρξε Άσπορος Σύλληψις, αλλά τα δεσμά της ατεκνίας λύθηκαν«Σήμερον της ατεκνίας δεσμά διαλύονται˙ του Ιωακείμ γαρ και της Άννης εισακούων Θεός, παρ’ ελπίδα τεκείν αυτούς σαφώς, υπισχνείται θεόπαιδα…»ψάλλομε στην Εσπερινή Ακολουθία της Συλλήψεως της Αγίας Άννης

Όσον αφορά το μειωτικό ατόπημα των Προτεσταντών για τη Θεοτόκο, απάντηση δίνει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Ει τις ου Θεοτόκον ομολογεί την Αγίαν Παρθένον χωρίς εστί της Θεότητος».

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)


web statistics




«Μετά την απόφαση του Ηρώδη να φονευτούν όλα τα παιδιά στη Βηθλεέμ, άγγελος Κυρίου φάνηκε στον ύπνο του Ιωσήφ λέγοντάς του: «Σήκω και πάρε το παιδί και τη Μητέρα Του και φύγε στην Αίγυπτο». Φεύγει λοιπόν για την Αίγυπτο η Θεοτόκος με το βρέφος και τον Ιωσήφ, για τους παρακάτω δύο λόγους: Πρώτον, για να εκπληρωθεί αυτό που είχε λεχθεί από τον προφήτη ότι «Από την Αίγυπτο κάλεσα τον Υιό μου». Δεύτερον, για να κλείσει κάθε στόμα αιρετικών. Διότι αν δεν είχε φύγει, θα συλλαμβανόταν το βρέφος. Κι αν μεν φονευόταν, θα εμποδιζόταν η σωτηρία των ανθρώπων. Αν δε δεν φονευόταν, ή με ξίφος ή με άλλη τιμωρία, προκειμένου να εκπληρωνόταν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία, θα μπορούσε να θεωρηθεί από πολλούς ότι ήλθε κατά φαντασία και δεν έγινε αληθινά πραγματικός άνθρωπος. Διότι αν ήταν αληθινός άνθρωπος, θα σφαζόταν από το σπαθί του τυράννου, κάτι που και  χωρίς να υπάρχει πρόφαση, τόλμησαν οι άθεοι αιρετικοί να το πουν, ότι δηλαδή γεννήθηκε κατά φαντασία. Γι’ αυτό λοιπόν φεύγει στην Αίγυπτο, και για να συντρίψει τα εκεί είδωλα και για να σώσει όλη την οικουμένη κατά τον καιρό της σωτήριας Σταύρωσης».

Η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου θα πρέπει καταρχάς να θυμίσουμε ότι στοιχεί στην παράδοση της Εκκλησίας, να εορτάζεται μετά από ένα μεγάλο γεγονός του ερχομού του Θεού στον κόσμο για τη σωτηρία του ανθρώπου, το πρόσωπο που πρωταγωνίστησε σ’ αυτό. Έτσι μετά τη Γέννηση του Κυρίου έχουμε τη Σύναξη της Θεοτόκου, Εκείνης που έγινε η «γέφυρα δι’ ης κατέβη ο Θεός», όπως και μετά τη Βάπτισή Του έχουμε τη Σύναξη του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού. Είναι περιττό βεβαίως να πούμε ότι το ίδιο το γεγονός, η καθαυτό εορτή, βρίσκεται σε άμεση σχέση με το πρωταγωνιστούν πρόσωπο, με άλλα λόγια η εκάστοτε Σύναξη αποτελεί την προέκταση της εορτής, τονίζοντας και επαναλαμβάνοντας το ίδιο νόημά της, σε μεγάλο βαθμό δε και τους ίδιους τους ύμνους της.

Η Σύναξη της Θεοτόκου λοιπόν τονίζει και πάλι τη Γέννηση του Κυρίου, με ιδιαίτερη επιμονή  στην πραγματικότητα της Σάρκωσής Του. Το στοιχείο αυτό ίσως δεν γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό σήμερα, μετά από τόσους αιώνες εξαγγελίας και βίωσης από την Εκκλησία της θεολογικής σημασίας της. Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και αιώνες όμως ήταν ό,τι πιο καίριο και σημαντικό, δεδομένου ότι αμφισβητείτο από αιρετικούς η πραγματικότητα της ενσάρκωσης, οι οποίοι «έφριτταν» στη σκέψη ότι ο Θεός πήρε πραγματική ανθρώπινη σάρκα, προσέλαβε δηλαδή την ύλη του κόσμου τούτου. Τι κρυβόταν πίσω από την άρνησή τους αυτή; Η πεποίθηση ότι ο κόσμος αυτός είναι κόσμος κακός, δημιούργημα άλλου, μη καλού Θεού, συνεπώς φανέρωναν τον μη χριστιανικό προβληματισμό τους, μάλλον την με επίφαση του χριστιανισμού δήλωση των ανατολίτικων δυαλιστικών περί Θεού δοξασιών τους. Θέλουμε να πούμε ότι οι αιρετικοί αυτοί στην πραγματικότητα ήταν οπαδοί του ιρανικού λεγόμενου παρσισμού, κατά τον οποίο υπάρχουν δύο θεοί, ο θεός του καλού και ο θεός του κακού, ο οποίος θεός του κακού είναι και ο δημιουργός του κόσμου. Πώς λοιπόν η κακή ύλη του κακού θεού  μπορούσε να προσληφθεί από τον καλό Θεό, που ερχόταν να σώσει την ψυχή – όχι ασφαλώς και το σώμα – του ανθρώπου;

Η Εκκλησία μας λοιπόν αντέδρασε σθεναρά, διότι τυχόν επικράτηση αυτών των αντιλήψεων (κατά δόκηση ή φαντασία εμφάνιση του Υιού του Θεού) θα σήμαινε πλήρη διαστροφή της αλήθειας της και άρνηση του πραγματικού Χριστού. Με ένταση λοιπόν τόνισε ότι ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, έλαβε πραγματική και όχι κατά φαντασία την ανθρώπινη φύση, το σώμα και την ψυχή, ώστε ενσωματώνοντάς τα στον Εαυτό Του να σώσει τον άνθρωπο και δι’ αυτού και όλη τη δημιουργία. Και αιτία γι’ αυτό βεβαίως ήταν το γεγονός ότι ο κόσμος όλος, η ύλη και το σώμα του ανθρώπου, αποτελούν δημιουργήματα του ενός Θεού, του φύσει αγαθού Θεού, που είναι και ο Δημιουργός βεβαίως του κόσμου. Ήταν τόσο σημαντική η αλήθεια αυτή, ώστε ήδη από την Καινή Διαθήκη ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος να τονίζει ότι από την αποδοχή ή όχι της αληθινότητας της σάρκωσης του Θεού φανερώνεται κανείς ως χριστιανός ή όχι. «Πας ος μη ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού ουκ έστι», και «πας ος ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού εστι». Πάνω στην αλήθεια αυτή δηλαδή κρινόταν η αλήθεια από την αίρεση. Κι αυτό τονίζει ιδιαιτέρως σήμερα η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, που προεκτείνει, όπως είπαμε, τη Γέννηση του Κυρίου. «Ο γαρ ην διέμεινε, Θεός ων αληθινός, και ο ουκ ην προσέλαβεν, άνθρωπος γενόμενος διά φιλανθρωπίαν». (Αυτό που ήταν ο Υιός και Λόγος του Θεού το κράτησε, δηλαδή ότι είναι Θεός αληθινός, και αυτό που δεν ήταν το προσέλαβε κι έγινε άνθρωπος από φιλανθρωπία). Ο προβληματισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου στον οίκο του κοντακίου της σημερινής εορτής το διακηρύσσει επίσης έντονα: «Την γαρ σφραγίδα της Παρθενίας μου ορώσα ακατάλυτον, κηρύττω σε άτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον» (Βλέποντας τη σφραγίδα της παρθενίας μου να μένει χωρίς να χαλάσει, σε κηρύσσω αληθινό Λόγο του Θεού, που πήρες την ανθρώπινη σάρκα).

Και βεβαίως η σημερινή εορτή της Σύναξης υπενθυμίζει πάλι ότι μπροστά στο πανθαύμαστο γεγονός του ερχομού του Θεού στον κόσμο ως ανθρώπου, όλη η δημιουργία ανταποκρίνεται με ευχαριστία, προσφέροντας τα δώρα της, το καλύτερο όμως όλων των δώρων ήταν του ίδιου του ανθρώπου. Διότι ακριβώς πρόσφερε ό,τι ωραιότερο και ανώτερο μπορούσε ποτέ να φανεί ως κτίση: την Παναγία Παρθένο. «Έκαστον των υπό σου γενομένων κτισμάτων την ευχαριστίαν σοι προσάγει∙ οι άγγελοι τον ύμνον∙ οι ουρανοί τον αστέρα∙ οι μάγοι τα δώρα∙ οι ποιμένες το θαύμα∙ η γη το σπήλαιον∙ η έρημος την φάτνην∙ ημείς δε Μητέρα Παρθένον» (Καθένα από τα δημιουργήματά Σου, Κύριε, σου προσφέρει την ευχαριστία του: οι άγγελοι τον ύμνον, οι ουρανοί το αστέρι, οι μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες τον θαυμασμό τους, η γη το σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, εμείς όμως Μητέρα Παρθένο). Μη ξεχνάμε: η Παναγία είναι ο εκπρόσωπός μας στον Ουρανό, Εκείνη που έδωσε το αίμα και τη σάρκα της προκειμένου να γίνει άνθρωπος ο ίδιος ο Θεός, συνιστά την «αξιοπρέπειά» μας, αποτελεί πάντοτε την παρηγοριά και την ελπίδα μας. Προς χάρη Της η όποια προσευχή μας γίνεται εισακουστή από τον Θεό, αφού Εκείνος θέλησε να γίνει σαν κι εμάς μέσα από Εκείνην.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Ἡ Παναγία πάντα δίπλα μας


web statistics


4d4002537ba40a5a38b692bc6c4122da_LἈμέτρητες προσευχὲς ἔχουν ­γραφεῖ πρὸς τὴν ­Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴ ­Δέσποινα τοῦ κόσμου, τὴ ­γλυκιά μας ­Παναγία. Ποτὲ δὲν σταμάτησαν τὰ ­ἀν­θρώ­πινα χείλη νὰ ­ψελλίζουν λόγια πρὸς Αὐτὴν γιὰ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς. Σὲ κάθε εὐλογία, σὲ κάθε χαρὰ ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ­πονεμένη ὥρα, σὲ κάθε δύσκολη στιγμὴ σ’ Αὐτὴν ­καταφεύγουμε, Αὐτὴν παρακαλοῦμε μὲ τὶς ­προσευχές μας. Καὶ Ἐκείνη, φιλόστοργη μά­να ὅ-λων, δέχεται τὶς προσευχές μας καὶ ἀνταποκρίνεται στὰ ­αἰτήματά μας.

Ἄλλες προσευχὲς τὴν ἐγκωμιάζουν, ἐξυμνοῦν τὸ μεγαλεῖο της, τὴν εὐγνωμονοῦν γιὰ τὸ δῶρο ποὺ πρόσφερε στὴν ­ἀνθρωπότητα, τὸν Υἱό της. Ἄλλες τὴν ἱκετεύουν θερ­μὰ νὰ γίνει προστασία, σκέπη, βοήθεια, πρεσβεία θερμή.
Μιὰ τέτοια προσευχὴ ἀπευθύνουμε πρὸς τὴν Παναγία μας στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου. Εἶναι ἡ γνωστὴ εὐχή: «Ἄ­­­σπιλε, ἀμόλυν­τε, ἄφθορε, ­ἄχραντε, ἁ­­­γνὴ Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα…».
Ἐκεῖ ὁ πρεσβύτερος Ἀντίοχος, ὁ συν­τά­κτης τῆς προσευχῆς, μεταξὺ τῶν ἄλ­­λων ποὺ λέει, τὴν παρακαλεῖ καὶ τὴν ἱκε­­τεύει θερμὰ νὰ σταθεῖ δίπλα μας σὲ τρεῖς φάσεις τῆς ζωῆς μας, σὲ τρεῖς σημαντικὲς στιγμές.
«Καὶ μὴν παραλείψεις», λέει, «νὰ εἶσαι πάντοτε κοντά μου ὡς Μητέρα ἐλεή­­­μων καὶ συμπαθὴς καὶ φιλάγαθη», πρῶ­­τα ἀπ’ ὅλα «ἐν τῷ παρόν­τι βίῳ, θερμὴ προστάτις καὶ βοηθός, τὰς τῶν ἐν­­αντίων ἐφόδους ­ἀποτειχίζουσα, καὶ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγοῦσά με». Σ’ αὐτὴ τὴν ἐπίγεια ζωὴ νὰ εἶσαι δίπλα μου ὡς θερμὴ ­προστάτιδα καὶ βοηθός, ἀ­­πομακρύνοντας τὶς ἐφόδους τῶν ἐχθρῶν καὶ καθοδηγώντας με πρὸς τὴ σωτηρία.
Ἡ παροῦσα ζωή εἶναι «κοιλάδα κλαυ­θμῶ­νος», ὅπως τὴ χαρακτήρισαν. Ὁ ἀ­γώ­νας συνεχὴς καὶ σκληρός. Ἡ θλίψη, ὁ πόνος, ἡ ἀγωνία συνοδοιπόροι στὴν καθ­η­μερινότητά μας. Ζητοῦμε ­βοήθεια στὰ προβλήματα ποὺ ἐπέρχον­ται σὰν ἄλλα κύματα καὶ μᾶς καταπνίγουν. Ἔζησε ἡ Παναγία μας στὸν κόσμο αὐ­τό, γνώρισε τὴν ἀχαριστία, τὴν κακία τοῦ κόσμου, πόνεσε κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Υἱοῦ της καὶ μπορεῖ νὰ νιώσει τὶς δυσκολίες μας, νὰ μᾶς βοηθήσει, νὰ μᾶς προστατεύσει ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ πονηροῦ, ποὺ ἁ­­­πλώνονται συνεχῶς μπροστά μας μὲ σκοπὸ νὰ ἐμποδίσουν τὴ σωτηρία μας. 
Ἀλλά, συνεχίζει ἡ Εὐχή, νὰ εἶσαι μαζί μου «καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν περιέπουσα, καὶ τὰς σκοτεινὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόρρω αὐτῆς ἀπελαύνουσα». Σὲ ἱκετεύω, Παναγία μου, νὰ σταθεῖς δίπλα μου καὶ «ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου». Τὴ δύσκολη ἐκείνη ὥρα τοῦ θανάτου μου, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχὴ ἀποχωρίζεται προσωρινὰ τὸ σῶμα, καὶ θὰ δίνω τὴν τελευταία μάχη τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου. Τὴ δύσκολη αὐτὴ ὥρα ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη συμπαραστάσεως, παρηγοριᾶς. Αὐτὴν παρακαλοῦμε καὶ τότε νὰ εἶναι δίπλα μας καὶ νὰ σκεπάζει τὴν ψυχή μας καὶ νὰ διώχνει μακριὰ μας τὶς σκοτεινὲς ὄψεις τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Νὰ φυγαδεύει τοὺς πονηροὺς δαίμονες, ποὺ προσπαθοῦν μέχρι καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ μᾶς ἀπογοητεύσουν καὶ νὰ κερδίσουν τὴν ψυχή μας. 
Ὑπάρχει ἀκόμη μία στιγμὴ τῆς ζωῆς μας ποὺ ζητοῦμε μὲ τὴν Εὐχὴ τὴν παρουσία τῆς Παναγίας μας: «Ἐν δὲ τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, τῆς αἰωνίου με ρυομένη κολάσεως, καὶ τῆς ἀπορρήτου δόξης τοῦ σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν κληρονόμον με ἀποδεικνύουσα». Ὥρα μεγάλη καὶ φοβερὴ ἡ ὥρα τῆς Κρίσεως γιὰ ὅλους μας! Ἐνώπιον τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου μας θὰ σταθοῦμε καὶ θὰ παρουσιαστοῦν τὰ ἔργα μας. Θέλουμε πάλι Ἐκείνη νὰ σταθεῖ δίπλα μας, νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ φρικτὴ ­κόλαση καὶ νὰ μᾶς ἀναδείξει κληρονόμους τῆς δόξης τοῦ Υἱοῦ της καὶ Θεοῦ μας. 
Στὸν παρόντα βίο, στὴν ὥρα τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, στὴν ὥρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καὶ φοβερῆς Κρίσεως, στὶς τρεῖς αὐτὲς σημαν­τικὲς φάσεις θέλουμε ἡ Παν­αγία μας νὰ εἶναι πάντα δίπλα μας. 
Ἂς τῆς τὸ ζητοῦμε μὲ πίστη καὶ θέρμη καρδιᾶς, ἂς ἀγωνιζόμαστε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, καὶ θὰ ἱκανοποιήσει ὁπωσδήποτε τὸ αἴτημά μας.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Η μυροβλύζουσα εικόνα της Αγίας Άννας!


web statistics


Η θαυματουργή εικόνα της Αγίας Άννας βρίσκεται στην Φιλαδέλφεια των Η.Π.Α.στην Ρωσική εκκλησία της Παναγίας της«Χαράς των θλιβομένων».Μυρόβλησε για πρώτη φορά στις 9 Μαϊου 2004 και αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια.
Την εικόνα την είχε παραγγείλει ο εφημέριος του ναού π.Αθανάσιος το 1998 και αγιογραφήθηκε στην μονή του Όρους των Ελαιών.Αφού η εικόνα «ευλογήθηκε»στον Τάφο του Χριστού στάλθηκε στην Φιλαδέλφεια όπου μέχρι σήμερα τελεί πολλά θαύματα
Σήμερα η εικόνα βρίσκεται στην Μονή του Αγίου Τύχωνος(ΕΔΩ)

Η ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ, ΜΗΤΡΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)


web statistics






«Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, θέλοντας να ετοιμάσει για τον Εαυτό Του έμψυχο και άγιο οίκο για κατοικία Του, απέστειλε τον άγγελο Αυτού προς τους Δικαίους Ιωακείμ και Άννα (από τους οποίους θέλησε να προέλθει η κατά σάρκα μητέρα Του) και προμήνυσε τη σύλληψη της άγονης και στείρας Άννας, για να καταστήσει βέβαιη τη γέννηση της Παρθένου. Γι’  αυτό και συνελήφθη η αγία Παρθένος Μαρία και γεννήθηκε, όχι όπως μερικοί λένε, επτά μηνών ή χωρίς άνδρα, αλλά γεννήθηκε σε εννέα τέλειους μήνες, όπως και από υπόσχεση μεν Θεού, από συνάφεια όμως και σπορά άνδρα. Διότι μόνος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την αγία Παρθένο Μαρία απορρήτως και ανερμηνεύτως, καθώς γνωρίζει μόνος Εκείνος, χωρίς των θελημάτων της σαρκός, και ενώ είναι τέλειος Θεός προσέλαβε όλη την τελειότητα της κατά σάρκα οικονομίας Του, όπως δημιούργησε και έπλασε τη φύση των ανθρώπων από την αρχή.
Αυτήν λοιπόν την ημέρα πανηγυρίζουμε, διότι υπενθυμίζει τους χρησμούς που δόθηκαν από άγγελο, ο οποίος ευαγγελίστηκε την αγία  σύλληψη της αγνής Θεομήτορος. Αυτούς τους χρησμούς εκπληρώνοντας ο Θεός που δημιούργησε  τα σύμπαντα εκ του μηδενός, διέγειρε τη στείρα κοιλιά για να καρποφορήσει. Και έκανε παιδοτόκο μητέρα κατά παράδοξο τρόπο αυτήν που έφτασε σε βαθειά γεράματα  χωρίς παιδιά, δίνοντάς της τη χάρη αυτή σαν άξιο τέλος της δίκαιης αίτησης των Δικαίων. Από αυτό το δώρο του Θεού σε αυτούς, δηλαδή την Παναγία, έμελλε ο Ίδιος  να γεννηθεί ως ενσαρκωθείς Θεός -  καθώς ευδόκησε οι σώφρονες αυτοί να την γεννήσουν, αυτήν δηλαδή που προορίστηκε και εκλέχτηκε από όλες τις γενιές.  Τελείται δε αυτή η Σύναξη στον σεβάσμιο οίκο της Θεοτόκου, που βρίσκεται στα Ευόρανα, πλησίον της αγιωτάτης Εκκλησίας».

Το πρώτο που τονίζει η ακολουθία της εορτής, η οποία και αυτή στηρίζεται σε πηγές πέραν της Καινής Διαθήκης – δείγμα, είχαμε πει σε ανάλογο προβληματισμό άλλης εορτής για την Παναγία, της ελευθερίας της ίδιας της Εκκλησίας να προσλαμβάνει υλικό και έξω από την Αγία Γραφή, όταν βλέπει ότι είναι αληθινό – το πρώτο λοιπόν που τονίζει είναι το γεγονός ότι η σύλληψη και η γέννηση ενός παιδιού δεν είναι θέμα μόνον των γονιών του. Πολλά ζευγάρια, και μάλιστα χωρίς να έχουν ιδιαίτερο ιατρικό πρόβλημα, αδυνατούν να τεκνοποιήσουν, με αποτέλεσμα να θλίβονται, να αγχώνονται, να προσπαθούν να εξεύρουν διάφορες λύσεις προς υπέρβασή του. Για την πίστη της Εκκλησίας μας, η σύλληψη και η γέννηση είναι θέμα συνεργασίας του ζεύγους και της ίδιας της ενέργειας του Θεού. «Ο Θεός διανοίγει την μήτραν της γυναικός» μας διδάσκει ο λόγος του Θεού, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος ως ζεύγος προσφέρει τον εαυτό του και ο Θεός ενεργοποιεί και μεταποιεί την προσφορά αυτή, ώστε να υπάρξει η καρποφορία. Δεν έχει σημασία αν έχει επίγνωση αυτής της πραγματικότητας τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος. Η ενέργεια του Θεού λειτουργεί, έστω και κατά τρόπο ανεπίγνωστο από πολλούς, όπως αντιστοίχως συμβαίνει και με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου και του κάθε όντος επί γης, που η ενέργεια του Θεού τα φέρνει σε φως και τα διακρατεί, είτε υπάρχει η πίστη σ’ Αυτόν είτε όχι. «Ο γαρ Θεός εστίν ο διδούς πάσι ζωήν και πνοήν και τα πάντα», κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου στους Αθηναίους στον Άρειο Πάγο.

Η ατεκνία λοιπόν ενός ζεύγους εξαρτάται και από το θέλημα του Θεού, που σημαίνει λειτουργεί εν προκειμένω κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο του Ίδιου, το οποίο συνήθως το ζεύγος αδυνατεί να το κατανοήσει παρά μόνον μετά από μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Η επίγνωση όμως της συνεργείας αυτής, Θεού και ανθρώπου, για ένα τόσο μεγάλο έργο: τον ερχομό στον κόσμο ενός παιδιού, μπορεί να ενεργοποιήσει την προσευχή του ανθρώπου, την εκζήτηση από Αυτόν της χάρης Του, ώστε να «μεταβάλει» ακόμη και αυτό το σχέδιό Του. Και πράγματι, όχι λίγες φορές, ο Θεός μεταστρέφεται, υπακούοντας στο αίτημα των ανθρώπων, και δίνει τη χάρη της καρποφορίας στη γυναίκα και την υπέρβαση επομένως της ατεκνίας της.

Τον προβληματισμό αυτό τον βλέπουμε, όπως είπαμε, έντονα και στη συγκεκριμένη εορτή της συλλήψεως της αγίας Άννης. Άτεκνο το άγιο ζεύγος του Ιωακείμ και της Άννης, δεν χάνει όμως την ελπίδα του στον Θεό. Και μάλιστα σε εποχή για τους Ιουδαίους,  που η ατεκνία θεωρείτο μέγα όνειδος, ντροπή, αφού αποδείκνυε ότι το συγκεκριμένο ζεύγος δεν μπορούσε να θεωρηθεί μέσον ερχομού του Μεσσία στον κόσμο. Και γι’ αυτό αποδύεται σε προσευχή. Η δραματική ένταση των ύμνων εν προκειμένω φτάνει στο απώγειό της: «Αδωναΐ Σαβαώθ, το της απαιδίας οίδας όνειδος∙ αυτός την οδύνην μου, της καρδίας διάλυσον, και τους της μήτρας, καταρράκτας διάνοιξον, και την άκαρπον, καρποφόρον ανάδειξον». (Κύριε των Δυνάμεων, γνωρίζεις την ντροπή της απαιδίας. Συ λοιπόν διάλυσε την οδύνη της καρδιάς μου και διάνοιξε τους καταρράκτες της μήτρας και ανάδειξέ με, εμένα που είμαι άκαρπη, καρποφόρο).  Και η προσευχή της εισακούεται. Ο Θεός επιβλέπει επί το άγιο ζεύγος. «Πάλαι προσευχομένη πιστώς, Άννα η σώφρων και Θεώ ικετεύουσα, Αγγέλου φωνής ακούει, προσβεβαιούντος αυτή, την των αιτουμένων θείαν έκβασιν». (Παλαιά καθώς προσευχόταν με πίστη η Αννα η σώφρων και ικέτευε τον Θεό, ακούει φωνή Αγγέλου, που την βεβαίωνε ότι ο Θεός θα πραγματοποιήσει τις προσευχές της). «Υπήκουσε της Άννης Θεός τους στεναγμούς και προσέσχε Κύριος δεήσει τη αυτής». (Υπάκουσε ο Θεός τους στεναγμούς της Άννας και πρόσεξε ο Κύριος τη δέησή της).

Το γεγονός της επέμβασης του Θεού, που τη στείρωση την κάνει καρπογονία, το προσλαμβάνει ο υμνογράφος για να το διευρύνει και επί πνευματικού επιπέδου: πέρα από το ότι κάνει αναδρομή στο παρελθόν για να δείξει αντίστοιχες καταστάσεις της Παλαιάς Διαθήκης – «Συ ο τη Σάρρα δους ποτέ εν γήρα βαθυτάτω…υιόν τον μέγαν Ισαάκ∙ συ ο διανοίξας την στειρεύουσαν νηδύν της Άννης, Παντοδύναμε, μητρός Σαμουήλ του προφήτου σου» (Συ, παντοδύναμε, που έδωσες κάποτε σε βαθύτατο γήρας στη Σάρρα υιό, τον μέγα Ισαάκ, συ που διάνοιξες τη στείρα κοιλιά  της Άννας, της μητέρας του προφήτου σου Σαμουήλ) – θεωρεί ότι ο Θεός, όπως παλιά, όπως τώρα με την Άννα, κατεξοχήν όμως μετά τον ερχομό Του στον κόσμο, μπορεί την άνυδρη και χωρίς χάρη ανθρώπινη φύση να την μεταβάλει και να της δώσει τη δροσιά που πρέπει, ώστε να καρποφορήσει. «Η του κόσμου σήμερον χαρά, λόγω προκηρύττεται, και μητρικάς οδύνας εις ευφρόσυνον χαρμονήν μεθίστησι, και πολύτεκνον την της φύσεως στείρωσιν έσεσθαι μηνύει, έργοις τοις της χάριτος πληθύνουσαν». (Η χαρά του κόσμου σήμερα προκηρύσσεται με λόγο και αλλάζει τις μητρικές οδύνες σε χαρά ευφροσύνης, και φανερώνει ότι η στείρωση της φύσης θα γίνει καρποφόρα, που πληθαίνει με τα έργα της χάρης). Κι αυτό σημαίνει ότι εμείς που ζούμε πια μετα Χριστόν, σε οποιαδήποτε κατάσταση ξηρασίας και αν βρισκόμαστε, πνευματική ή ηθική, αν στραφούμε με πίστη στον Θεό, θα δούμε τη θαυματουργική επέμβασή Του. Ο Θεός θα διανοίξει τις πόρτες της καρδιάς μας, ώστε να πλημμυρίσουμε από την παρουσία της χάρης Του. Αρκεί να υπομένουμε και να επιμένουμε.

Κι είναι περιττό βεβαίως και να σημειώσουμε ότι η σύλληψη της αγίας Άννης αποτελεί εορτή της Εκκλησίας μας όχι πρωτίστως για να δείξει το αποτέλεσμα της υπομονής και της επιμονής στη δέηση του Θεού, αλλά διότι με τη σύλληψή της αυτή μπαίνουν οι βάσεις για τη γέννηση Εκείνης, η οποία σαν νέος ουρανός θα έφερνε τον κόσμο τον ήλιο Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου. Με την προοπτική του ερχομού του Κυρίου φωτίζεται και αυτή η εορτή, συνεπώς είναι μία ακόμη αφορμή δοξολογίας του αγίου ονόματός Του. «Ο νέος ουρανός, εν κοιλία της Άννης τεκταίνεται Θεού παντουργού επινεύσει∙ εξ ου και επέλαμψεν ο ανέσπερος ήλιος, κόσμον άπαντα φωταγωγών ταις ακτίσι της Θεότητος» (Ο νέος ουρανός, δηλαδή η Παναγία,  με τη θέληση του παντουργού Θεού φτιάχνεται στην κοιλιά της Άννας. Από αυτόν τον ουρανό έλαμψε δυνατά και ο ανέσπερος ήλιος, δηλαδή ο Χριστός, που δίνει φως σε όλον τον κόσμο με τις ακτίνες της θεότητας).