web statistics
Η καμπάνα της Εκκλησίας του χωριού είχε σημάνει για τον Όρθρο στην γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μόλις είχε ανατείλει ο ήλιος. Η ζέστη όμως ήταν έντονη. Δεν είχε δροσίσει καθόλου το προηγούμεο βράδυ, γιατί εδώ και τρεις μέρες επικρατούσε καύσωνας. Οι ενορίτες ντυμένοι στα γιορτινά τους ξεκινούσαν από νωρίς για την Εκκλησία. Γιόρταζε η Παναγιά! Ήταν Δεκαπενταύγουστος πριν από δώδεκα χρόνια.
Όταν βγήκε ο εγγονός στο κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην Εκκλησία, είδε μπροστά του την κυρα-Μαρία, που όλοι ανεξαιρέτως οι ενορίτες την σέβονταν, όχι τόσο για την ηλικία της, μια και ήταν ήδη ογδόντα πέντε χρονών, αλλά κυρίως γιατί ήταν η πρεσβυτέρα του παπα-Δημήτρη. Άλλωστε σε δύσκολες συνθήκες έφερε στον κόσμο εννέα παιδιά. Αγωνίστηκε γι’ αυτά και τα μεγάλωσε με χριστιανικές αρχές. Πρόκοψαν στη ζωή τους και δημιούργησαν καλές οικογένειες. Καμπουριασμένη ελαφρά η κυρα-παπαδιά, όπως την προσφωνούσαν οι ενορίτες, στηριζόταν στο μπαστούνι της και περπατούσε με σχετική δυσκολία. Ωστόσο κυκλοφορούσε άνετα σ’ όλο το χωριό. Εκείνο το πρωϊνό, με αργό βηματισμό, προσπαθούσε να φθάση στην Εκκλησία.
Βλέποντας ο εγγονός την γιαγιά του επιτάχυνε το βήμα του. Πλησιάζει σε μία απόσταση δέκα μέτρων και λέγει: “Κυρα-παπαδιά, τί θέλεις και πάς στην Εκκλησία με τέτοια ζέστη;”. Κατάλαβε η κυρα-παπαδιά ότι ο εγγονός ήθελε να διασκεδάση μαζί της και χωρίς να γυρίση το βλέμμα της προς τα πίσω απάντησε με ύφος σοβαρό και γεμάτο καλωσύνη: “Πειράζεις, βρέ, την γιαγιά σου; Σήμερα που γιορτάζει η Παναγιά θα κάτσω σπίτι;”. Πλησίαζε ήδη ο εγγονός πιο κοντά στην γιαγιά του και προσπάθησε να την βοηθήση να περπατήση πιο άνετα, κρατώντας την από το μπράτσο του αριστερού χεριού της. Εκείνη, λές και πήρε τότε κουράγιο, συμπλήρωσε: “Τόσα καλά με χάρισε στην ζωή η Παναγιά· θέλω να την ευχαριστήσω για όλα, αλλά και να της ζητήσω μία τελευταία χάρη... Τώρα που είμαι τρισευτυχισμένη να πάρη ανώδυνα την ψυχή μου”. Φθάσαμε ήδη στον Ιερό Ναό και η συζήτησή μας σταμάτησε. Για την κυρα-παπαδιά όμως μάλλον τότε άρχιζε... Στον όρθρο και την θεία Λειτουργία την έβλεπα προσευχόμενη στο στασίδι της και στο τέλος την καμάρωσα όταν κοινώνησε για τελευταία φορά στην επίγεια ζωή της.
Δεν είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή και σημασία στα τελευταία λόγια της γιαγιάς. Αυτή όμως πεπεισμένη ότι η Παναγιά θα εκπληρώση το αίτημά της, πέρασε από τα σπίτια των παιδών της, τις επόμενες ημέρες. Συζήτησε με τα εγγόνια της και τα παιδιά της. Έδωσε σ’ όλους τις συμβουλές και τις ευχές της. Δέκα μέρες αργότερα, χωρίς να αντιμετωπίζη κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας, ξάπλωσε να κοιμηθή και ξύπνησε στους ουρανούς. Εκοιμήθη εν Κυρίω ανώδυνα, όπως είχε ζητήσει από την Βασίλισσα των Αγγέλων. Ο θάνατος της κυρα-παπαδιάς, παρά την προχωρημένη ηλικία της, ήταν για τους πολλούς απρόσμενος και ξαφνικός. Ο εγγονός της όμως τότε έζησε ένα από τα αναρίθμητα θαύματα της Παναγίας.
Πράγματι, όπως ψάλλουμε στον μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα “ουκ εστιν αριθμήσασθαι δυνατόν μεγαλεία τα σά, Θεονύμφευτε, και τον βυθόν τον ανεξερεύνητον εξειπείν των υπέρ νουν θαυμάτων σου...”. Στο πρόσωπο της Παναγίας οι πιστοί βρίσκουμε καταφυγή και λύση σε κάθε πρόβλημά μας. Αυτή είναι η ελπίδα και προστασία των πιστών, η μεσίστριά μας προς τον φιλάνθρωπο Θεό, η ταχινή και οξεία αντίληψις πάντων των εν συμφοραίς, η πηγή του ελέους, η βρύση των απείρων θαυμάτων. Τα θαύματα της Παναγίας τελούνται διηνεκώς σ’ αυτούς που με πόθο τιμούν και πίστη προσκυνούν αυτήν “ως αληθή Θεού λοχεύτριαν”. Με τέτοιο πόθο και πίστη προσκυνούσε στην ζωή της η κυρα-παπαδιά την Παναγία και γι’ αυτό έλαβε “τό δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως”.
Πιστεύω ότι στην ζωή πρέπει να έχουμε συνεχώς μνήμη του θανάτου μας. Κατ’ αρχήν να αγωνιζόμαστε να μη πεθάνουμε πνευματικά, κάτι που συμβαίνει όταν απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Να προσεύχομαστε όμως και για το σωματικό θάνατό μας, που είναι το πιο βέβαιο γεγονός στην ζωή μας. Γι’ αυτό άλλωστε και στην θεία Λειτουργία ζητάμε από το Θεό να παρέχη “Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά”. Η μνήμη του θανάτου θα μας βοηθήση πολύ ν’ ανέβουμε πνευματικά, να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας και να οδηγηθούμε σε μετάνοια, ώστε να έχουμε καλήν απολογίαν επί του φοβερού Βήματος του Χριστού.
Ι.Α.Τ.
πηγη.ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου