web statistics
Ο Στάρετς Παρθένιος της Περτσέσκαγια Λαύρας του Κιέβου (1790–1855), έτρεφε μία ξεχωριστή, τρυφερή, μία παιδική αγάπη και εμπιστοσύνη προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Πάντοτε εύρισκε τα δυνατώτερα λόγια να εκφράσει την αγάπη του προς Αυτήν, καθώς και την δική Της προς τους ανθρώπους.
«Στην Θεομήτορα», έλεγε, «στηρίζομαι σαν σε πέτρινο βουνό. Και έχω την πεποίθηση, πως ο Θεός δεν θα στερήσει την αιώνια ευφροσύνη και δόξα σε όσους, ύστερα από Εκείνον, στηρίχθηκαν με ελπίδα σ’ Αυτήν και δεν έπαυσαν να Την παρακαλούν και να Την ικετεύουν, έστω και αν μερικοί φαίνονται αμαρτωλοί και άνομοι. Γιατί όλα Τής τα έχει παραδώσει ο Υιός Της και γιατί Αυτή είναι φιλάγαθη, φιλεύσπλαγχνη και γεμάτη συμπάθεια.«
»Για χάρη Της, ο γλυκύτατός μου Ιησούς Χριστός, που έχυσε το αίμα Του για την σωτηρία μου, θα δεχθεί κι’ εμένα στις αιώνιες μονές του Ουρανού. Ω! αλήθεια, θα είναι έτσι; Είθε να γίνει κατά την καρδία μου!».
Την ίδια ευλάβεια προς την Παναγία την καλλιεργούσε και σ’ εκείνους που ζητούσαν τις νουθεσίες του και, ιδιαίτερα, στους υποτακτικούς του. Το όνομά Της ήταν γι’ αυτόν «μύρον ἐκκενωθὲν» (Άσμα α΄ 3). Μύρο ουράνιο, που σκορπίζει γύρω θεία ευωδία. «Ιησού και Μαρία, είσαστε η χαρά μου!» επαναλάμβανε συχνά με υπερκόσμια αγαλλίαση.
Μαζί με τον «Αρχαγγελικό Ασπασμό» (το: «Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν»), όλες οι ευλαβικές προσφωνήσεις της καρδιάς του προς την Κυρία Θεοτόκο, ξεχείλιζαν από λατρεία και αφοσίωση προς Αυτήν:
«Πολυαγαπημένη Κόρη του Θεού Πατρός, ανύμφευτε Μήτερ του Εμμανουήλ, κρυστάλλινη Νύμφη του Παρακλήτου και δοχείο παντός αγαθού, χαίρε εν Κυρίω!«
»Ω, άγιον όνομα, Δέσποινα, υψηλοτέρα των ουρανών και καθαροτέρα λαμπηδόνων ηλιακών, κρινόλευκη του Ποιητού κιβωτέ, αστραπόμορφο του Χριστού δοχείο. Δροσιζομένη από το Πνεύμα και τρεφομένη από τον Άγγελο με το μάννα.«
»Εσύ, που δέχθηκες την ευλογία του Ουρανού και βρίσκεσαι υψηλότερα απ’ όλην την δημιουργία. Η πολύτιμη σκέπη μου. Σπλαχνίσου με, τον φτωχό μοναχό. Ευγενική φωλιά του Ουρανίου Αετού, κάτοπτρο των μυστηρίων του Χριστού, το κάλλος των ασωμάτων Αγγέλων και το καύχημα των Αγίων του Θεού, η ποθητή μου Υπέρμαχος και βοηθός, μη παραβλέψεις την παράκλησή μου στις δύσκολες ώρες.«
»Η Δέσποινα, που γέννησες αδιαφθόρως, η απειρόγαμη Βασίλισσα, η άσβεστη λαμπάδα του κόσμου και των τυφλών το φως, πανύμνητε Μήτερ, η παρηγοριά και η σωτηρία μου, σώσε με από τα δεινά της επικίνδυνης ματαιότητας. Μαζί με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ κράζω προς Σε, Νύμφη της Τριάδος, προεπηγγελμένη αποκάλυψη, γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπων, βασιλεύουσα εις τους αιώνας, ‘‘χαίρε, ο Κύριος μετά Σου!’’. Αξιώθηκες να γίνεις Μητέρα του Δεσπότου Χριστού. Είσαι ο φύλαξ Άγγελός μας, γοργοεπήκοος στις παρακλήσεις μας. Ποιός Σε κράζει, Παναγία μου, και εσύ δεν τον βοηθάς;«
»Μεσίτριά μου, γίνε Συ η διόρθωση της ζωής μου. Δεν επιθυμώ τίποτε άλλο περισσότερο, ούτε και την καθημερινή μου συντήρηση, παρά μόνον ένα: Κάμε ν’ αγαπήσω με όλη μου την καρδιά τον Υιό Σου, τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό και, με τις μητρικές Σου πρεσβείες, να κληρονομήσω την αιώνια ζωή, που μας προσέφερε με το Τίμιο Αίμα Του».
Κάποτε, επειδή έτυχε να διαβάσει πως η Παναγία υπήρξε η πρώτη Μοναχή επί της γης, συλλογιζόταν κατά πόσο αυτό ήταν αληθινό. Στο πρόβλημά του, ήλθε να δώσει απάντηση το επόμενο όραμα: Ενώ τον πήρε ο ύπνος, αντρίκρυσε ένα μεγαλόπρεπο θέαμα. Τις άγιες πύλες της Λαύρας, τις διέσχιζε ένα αναρίθμητο πλήθος μοναχών που συνόδευαν την Βασίλισσά τους, την Παναγία. Εκείνη, φορούσε ηγουμενικό μανδύα και κρατούσε ράβδο. Όταν τον πλησίασε, του είπε:
–Παρθένιε, είμαι Μοναχή!
Ξύπνησε αμέσως και, από τότε, είχε την πλήρη βεβαιότητα πως η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η πρώτη Μοναχή, καθώς επίσης και η Ηγουμένη της Περτσέσκαγια Λαύρας. Εννοείται ότι ο Στάρετς Παρθένιος, αντικρύζοντας την Παναγία ως Μοναχή, διείδε κάτω από το εξωτερικό σχήμα, την εσωτερική πραγματικότητα του Θείου Πνεύματος: μία ζωή στολισμένη με την παρθενία, την προσευχή, την ταπείνωση, την πτωχεία, την υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αυτά, είναι που Την αναδεικνύουν αυθεντικό και μοναδικό πρότυπο μοναχών, αλλά και εγγάμων, γονέων, μητέρων, κληρικών και λαϊκών.
Ο Κύριος, σε όλες τις εποχές, εκλέγει ικέτες για όλον τον κόσμο Του. Ο Στάρετς Παρθένιος του Κιέβου, επιθυμούσε να διεισδύσει στο μυστήριο του Μοναχικού Σχήματος. Έτσι, προσευχόμενος κάποτε μπροστά στην Εικόνα της Θεομήτορος, ζήτησε από την Δέσποινα του κόσμου να του αποκαλύψει την αποστολή που πήρε επάνω του με το Μοναχικό Σχήμα. Και άκουσε την σεπτή φωνή Της:
«–Το Σχήμα που πήρες, σημαίνει, να αγιάζεις τον εαυτό σου με την προσευχή, για χάρη όλου του κόσμου».
[(1) «Στάρετς Παρθένιος», σελ. 46–51, δ΄ έκδ., Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1985. (2) Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», μέρος β΄, κεφ. κ΄, σελ. 581–582, έκδ. 10η, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου