web statistics
Ήταν βράδυ Σαββάτου, ανάμεσα στην Πρωτοχρονιά και τα Φώτα, φορούσαμε τα καλά μας και επιστρέφαμε στην πόλη μετά από έναν γάμο σε μιαν άλλη πόλη, δυο ώρες μακριά.
Περασμένα μεσάνυχτα και το πούλμαν των χαρούμενων καλεσμένων κυλούσε σε δρόμο τριγυρισμένο σιωπές κοιμισμένων ανθρώπων -στους τόπους που διατρέχαμε-. Εμείς παραδομένοι στη ραστώνη που ακολουθεί τα γλέντια, με τούλια μπουμπουνιέρας στις τσέπες κοστουμιών ή να εξέχουν από τα μικρά τσαντάκια των κυριών με τις γούνες και τα ψηλά τακούνια. Κάτι σαν γιορτή που σ' έχει αγαπήσει και σε ακολουθεί και συ δεν την διώχνεις, αν και έχει τελειώσει. Την θέλεις παρέα σου στον θεσσαλικό κάμπο που ταξιδεύεις, λες για να την σπείρεις και να φυτρώσουν οι γιορτές που σου έχουν λείψει....
Σχεδόν ιδανική γυρισμού ήταν η νύχτα, μέχρι που η ομίχλη ήρθε και μας τύλιξε. Αθόρυβη αυτή, απλά χώρισε τον δρόμο από μας. Πυκνή να την κόψεις με το μαχαίρι. Ορατότητα στο μισό μέτρο (και αν...), δρόμος παράπλευρος άρα ούτε φώτα, ούτε λευκή διαχωριστική γραμμή, βρεθήκαμε χαμένοι στο κέντρο του κάμπου, στο κέντρο του σκότους, στο κέντρο της ερημιάς, στο κέντρο του τίποτε, με το λεωφορείο να βηματίζει διστακτικά -σαν στρατιώτης που επέστρεφε από τον πόλεμο με πατερίτσες-.
Ένα γύρω προσκυνήματα Αγίων που φυσικά δεν ήταν ορατά αλλά τα υπολογίζαμε ως γνωστά (από δρόμους που μέρα είχαμε κάνει στην περιοχή) και από μόνη της η καρδιά άρχισε να μιλάει στους Φίλους για την ομίχλη...
Υπολόγισα πως κάπου εκεί ήταν και η Παναγία του Δεμερλί, όπου δεν έχω πάει αλλά ο μπαμπάς μου ο συχωρεμένος την ανέφερε συχνά ως θαυματουργή και μας έλεγε πως όταν στην Κατοχή πήγαινε στο κάμπο -πηδώντας κρυφά στο τραίνο- να ζητιανέψει σιτάρι, πήγαινε και στη Χάρη Της.
Η αλήθεια είναι πως ντράπηκα να την παρακαλέσω έτσι που ήμουν με το ωραίο μου γουνάκι και το γεμάτο με γαμήλια εδέσματα στομάχι. Βλέπεις ο μπαμπάς μου ήταν θεονήστικος και κουρελιάρης όταν προσέτρεχε αλλά μετά άφησα τις μωροντροπές στην άκρη και Της είπα να παραμερίσει λίγο την ομίχλη να διαβούμε...
Και βέβαια το έκανε!
Όχι για την ανύπαρκτη παρρησία μου αλλά -προφανώς- για κάποιον δίκαιο που ήταν μαζί μας ή για κάποιον δίκαιο που περίμενε την επιστροφή μας.
Το αυτοκίνητο κυλούσε πια σε άνετη διαδρομή.
Στις τρεις το πρωί, στο ζεστό μου κρεββάτι, σκεφτόμουν την χαρούμενη νύφη,το αγόρι που είχε ζήσει από θαύμα του Αγ. Λουκά του ιατρού (και αυτό θυμόμουν όταν το έβλεπε να χορεύει γαμπρός) και την Δεμερλιώτισσα την Κυρά της ομίχλης.
"Και την άλλη μας ομίχλη, την μέσα μας" της ψιθύρισα αλλά με πήρε ευθύς ο ύπνος και δεν άκουσα την απάντηση....
Ο ρυθμός του ναού είναι Βασιλική, με ένα ξύλινο τρούλο στο κέντρο για φωτισμό. Γύρω από το ναό κτίστηκαν αργότερα διάφορα κελιά για την εξυπηρέτηση των πολλών πιστών που συγκεντρώνονταν εκεί.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στο τέμπλο διασώζονται κρίκοι, τους οποίους είχαν τοποθετήσει οι Τούρκοι (επί τουρκοκρατίας) για να δένουν τα άλογά τους, χρησιμοποιώντας το ναό σαν στάβλο.
Η Παναγία όμως, δεν το επέτρεψε αυτό και όταν για πρώτη φορά εισήλθαν οι Τούρκοι για να δέσουν τ’ άλογά τους, άρχισαν οι καμπάνες να χτυπούν μόνες τους, δυνατά, οπότε εκείνοι τρομοκρατήθηκαν και δεν επιχείρησαν ξανά να φέρουν τ’ άλογά τους στον ιερό αυτό χώρο.
Περασμένα μεσάνυχτα και το πούλμαν των χαρούμενων καλεσμένων κυλούσε σε δρόμο τριγυρισμένο σιωπές κοιμισμένων ανθρώπων -στους τόπους που διατρέχαμε-. Εμείς παραδομένοι στη ραστώνη που ακολουθεί τα γλέντια, με τούλια μπουμπουνιέρας στις τσέπες κοστουμιών ή να εξέχουν από τα μικρά τσαντάκια των κυριών με τις γούνες και τα ψηλά τακούνια. Κάτι σαν γιορτή που σ' έχει αγαπήσει και σε ακολουθεί και συ δεν την διώχνεις, αν και έχει τελειώσει. Την θέλεις παρέα σου στον θεσσαλικό κάμπο που ταξιδεύεις, λες για να την σπείρεις και να φυτρώσουν οι γιορτές που σου έχουν λείψει....
Σχεδόν ιδανική γυρισμού ήταν η νύχτα, μέχρι που η ομίχλη ήρθε και μας τύλιξε. Αθόρυβη αυτή, απλά χώρισε τον δρόμο από μας. Πυκνή να την κόψεις με το μαχαίρι. Ορατότητα στο μισό μέτρο (και αν...), δρόμος παράπλευρος άρα ούτε φώτα, ούτε λευκή διαχωριστική γραμμή, βρεθήκαμε χαμένοι στο κέντρο του κάμπου, στο κέντρο του σκότους, στο κέντρο της ερημιάς, στο κέντρο του τίποτε, με το λεωφορείο να βηματίζει διστακτικά -σαν στρατιώτης που επέστρεφε από τον πόλεμο με πατερίτσες-.
Ένα γύρω προσκυνήματα Αγίων που φυσικά δεν ήταν ορατά αλλά τα υπολογίζαμε ως γνωστά (από δρόμους που μέρα είχαμε κάνει στην περιοχή) και από μόνη της η καρδιά άρχισε να μιλάει στους Φίλους για την ομίχλη...
Η αλήθεια είναι πως ντράπηκα να την παρακαλέσω έτσι που ήμουν με το ωραίο μου γουνάκι και το γεμάτο με γαμήλια εδέσματα στομάχι. Βλέπεις ο μπαμπάς μου ήταν θεονήστικος και κουρελιάρης όταν προσέτρεχε αλλά μετά άφησα τις μωροντροπές στην άκρη και Της είπα να παραμερίσει λίγο την ομίχλη να διαβούμε...
Και βέβαια το έκανε!
Όχι για την ανύπαρκτη παρρησία μου αλλά -προφανώς- για κάποιον δίκαιο που ήταν μαζί μας ή για κάποιον δίκαιο που περίμενε την επιστροφή μας.
Το αυτοκίνητο κυλούσε πια σε άνετη διαδρομή.
Στις τρεις το πρωί, στο ζεστό μου κρεββάτι, σκεφτόμουν την χαρούμενη νύφη,το αγόρι που είχε ζήσει από θαύμα του Αγ. Λουκά του ιατρού (και αυτό θυμόμουν όταν το έβλεπε να χορεύει γαμπρός) και την Δεμερλιώτισσα την Κυρά της ομίχλης.
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΔΕΜΕΡΛΙ
Το προσκύνημα της «Παναγίας Ελεούσας της Δεμερλιώτισσας» βρίσκεται στο χωριό Σταυρός Φαρσάλων, που απέχει 15 χλμ. από τα Φάρσαλα και η παλιά του ονομασία ήταν Δεμερλί ή Παλαιοφάρσαλος.
Από την επιγραφή που βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού πληροφορούμαστε ότι ο ναός τιμάται στο όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κτίστηκε το 1778 και αγιογραφήθηκε το 1786.
Η αγιογράφηση έγινε από τον Γεώργιο Γεωργίου από την Υπάτη και τον Γεώργιο Αναγνώστου από το Φουρνά Ευρυτανίας. Η παράδοση λέει ότι η εικόνα είναι έργο του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Λουκά. Είναι του τύπου της αριστεροκρατούσης οδηγήτριας, αν και ο λαός την αποκαλεί «Ελεούσα» λόγω του μεγάλου ελέους και της αγάπης της προς τον άνθρωπο. Για το πώς βρέθηκε η εικόνα δεν υπάρχει καμιά σχετική πληροφορία.
Τα κελιά αυτά καταστράφηκαν από το μεγάλο σεισμό του 1954, αλλά τώρα έχουν ξαναχτιστεί καινούρια. Στο δάπεδο του νάρθηκα και στις γωνίες διασώζονται κρίκοι από αλυσίδες, από τις οποίες έδεναν τους ασθενείς (κυρίως ψυχοπαθείς) που έφερναν οι συγγενείς τους στο ναό.
Το τέμπλο είναι ίσως από το δεύτερο τέταρτο του 19ου αιώνα (1825-1850), είναι ξυλόγλυπτο, θαυμάσιας κατασκευής, μεγάλης αξίας και φτάνει μέχρι την οροφή του ναού, χωρίζοντας το ιερό βήμα από τον κυρίως ναό. Εκτός από τις εικόνες των αγίων, υπάρχουν σκαλιστές παραστάσεις ζώων, πτηνών και φυτών.
Το τέμπλο είναι ίσως από το δεύτερο τέταρτο του 19ου αιώνα (1825-1850), είναι ξυλόγλυπτο, θαυμάσιας κατασκευής, μεγάλης αξίας και φτάνει μέχρι την οροφή του ναού, χωρίζοντας το ιερό βήμα από τον κυρίως ναό. Εκτός από τις εικόνες των αγίων, υπάρχουν σκαλιστές παραστάσεις ζώων, πτηνών και φυτών.
Η Παναγία όμως, δεν το επέτρεψε αυτό και όταν για πρώτη φορά εισήλθαν οι Τούρκοι για να δέσουν τ’ άλογά τους, άρχισαν οι καμπάνες να χτυπούν μόνες τους, δυνατά, οπότε εκείνοι τρομοκρατήθηκαν και δεν επιχείρησαν ξανά να φέρουν τ’ άλογά τους στον ιερό αυτό χώρο.
Η τεχνοτροπία της αγιογράφησης ακολουθεί την παράδοση της Κρητικής Σχολής και έχει ομοιότητες με έργα του Θεοφάνους του Κρητός (16ος αι.).
Η Παναγία η Δεμερλιώτισσα απέκτησε μεγάλη φήμη -πανελλαδικά- από τα άπειρα θαύματα της εικόνας της Θεοτόκου. Αναφέρεται μεγάλος αριθμός θαυμάτων που έγιναν από τη Μεγαλόχαρη και τούτο αποδεικνύει τη βαθιά πίστη των ευσεβών χριστιανών που συρρέουν καθημερινά. Μια μικρή απόδειξη των πολλών θαυμάτων της Παναγίας της Δεμερλιώτισσας είναι ο μεγάλος αριθμός, η ποικιλία και η αξία των αφιερωμάτων που έχουν κάνει όσοι - και είναι πάρα πολλοί - θεραπεύτηκαν από τη χάρη της.
ΠΗΓΗ.ΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου