Μια ακόμα θαυματουργική επέμβαη της Παναγίας.

web statistics

Αδέλφια έν Κυρίω τό όνομα μου είναι Κώστας Γεωργαράς είμαι 66 χρονών.

Θά σάς πώ καί τήν δική μου ιστορία γιά νά δώσω αυτή τήν υπηρεσία στήν Μαννούλα μας αφού είμαι τόσο άχριαστος καί δέν μπορώ νά Τής δώσω τίποτα καλλίτερο.Λοιπόν αρχίζω.

Εγώ από τήν ημέρα πού άρχισα νά καταλαβαίνω τόν εαυτό μου ή μητέρα μου έπασχε από βαρειά μελαγχολία.Μετά από πολλές περιπέτειες πού τήν βάζαμε σε νευρολογικές κλινικές ό πατέρας μου συνάντησε έναν εξάδελφο του καί αφού τού είπε ότι ή μητέρα μου ηταν στήν νευρολογική κλινική τού Λιμπέρη στό Φάληρο τού Πειραιά καί ότι ήταν πολύ άσχημα ό εξάδελφος του τού είπε γιατί δέν τήν πάς στόν Γρηγόρη τόν Αγγελόπουλο τόν νευρολόγο πού είναι καί από τό χωριό μας.

Λοιπόν πήρε ό πατέρας μου τηλέφωνο τόν γιατρό καί τού ζήτησε νά έλθη στήν κλινηκή νά τήν δή .Τού λέει ό γιατρός όχι εσύ θά τήν φέρης στό γραφείο μου.Τού λέει ό πατέρας μας καί πώς μετά θά τήν πάω πίσω στήν κλινηκή,θά τήν δεχτούν? Τού λέει ό γιατρός δέν θά χρειαστή νά πάη πίσω στήν κλινηκή καί τού λέει ό γιατρός επί λέξι ό Θεός νά σέ φυλάη από κακούς δικηγόρους καί ασυνείδητους Νευρολόγους τήν πήγε καί τούς έδωσε τά κατάλληλα φάρμακα θυμάμαι ακόμα τό όνομα τους Τοφρανίλ καί ή μητέρα μου μετά μία εβδομάδα γέλια χαρά μιά χαρά.Αλλά μετά από καιρό ή μητέρα μου κουράστικε νά τά παίρνη καί όταν τά σταμάταγε είχαμε πάλι τά ίδια. Τήν πηγαίναμε στό γιατρό καί αντί νά τού λέμε γιατρέ μου σταμάτησε τά φάρμακα καί έχουμε πάλι τά ίδια γιά λόγους πού δέν υπάρχη εξήγηση εκτός από μία δική μου ότι ό Θεός μας μέ τύφλωνε μέχρι νά περάσουμε αυτό πού θά σάς πώ παρακάτω γιά νά γνωρίσω τήν Μαννούλα του, τού λέγαμε γιατρέ μου έχουμε πάλι τά ίδια.Καί αυτός έλεγε θά τής αλλάξω τά φάρμακα ίσως τά συνίθησε ό οργανισμός της.Τής έδινε διαφορετικά καί πάλι χαρές καί πάλι μετα από κανά μήνα ή μάννα μου τά στμαάταγε……καί αυτό γιά χρόνια.Τώρα Ιανουάριος τού 1969 μόλις έχω τελειώσει τήν θητεία μου στό στρατό 22 χρονών έχω πάρει από τό ναυτιλιακό γραφείο αρκετά λεφτά καί περίμενα νά μού τηλεφωνίσουν νά πάρω τό αεροπλάνο γιά Νέα Υόρκη ήμουν τρίτος μηχανικός στά καράβια.Λοιπόν μία από αυτές τίς ημέρες ή μητέρα μου εξύπνησε πολύ άσχημα μελαγχολία καί τά λοιπά Μού λέει ό πατέρας μου πάρτην νά τήν πάς στόν κύριο Αγγελόπουλο γιατί εγώ φεύγω γιά τήν δουλειά μου ηταν χωροφύλακας.Τήν παίρνω καί τήν πάω στήν πολυκλινηκή στήν πλατεία Ομονοίας καί καθόμαστε τώρα στόν προθάλαμο νά μάς φωνάξη ό γιατρός.Εγώ καθόμουν περίπου 2 μετρα από τήν μάννα μου καί είδα ότι τό στόμα της μύριζε άσχημα.Τέλος πάντων μάς πέρνει ό γιατρός μέσα τού λέω γιατρέ μουπάλι ίδια,πάει κοντά της τί κάνεις Μαράκι δηλαδή πρόσωπο μέ πρόσωπο καί τώρα ήταν ή σειρά του νά μήν πάρει είδηση ότι τό στόμα της μύριζε τρομερά ,τής λέει λοιπόν όπως πάντα θά σού αλλάξω τά φάρμακα καί θά γίνης καλά.Φεύγουμε λοιπόν καί μέχρι νά βρούμε ταξί μού μίλαγε καί δέν καταλάβαινα τί μού έλεγε τής φεύγαν τά παπούτσια γιατί έσουρνε τά πόδια της καί εγώ ό ηλήθιος τάχα βάλει μέ τόν Χριστό μας καί μέ τήν Μαννούλα του καί οί βλαστημιες πηγαίναν σύννεφο.Φτάνουμε στό σπίτι τήν βάζουμε στό κρεββάτι εγώ μέ τήν αδελφή μου καί πάω παίρνω τά φάρμακα τής δίνουμε ,αυτή μπουρδούκλονε τά λόγια της τό μόνο πού καταλαβαίναμε ήταν δυψω δόστε μου λίγη πορτοκαλάδα.Μήν τά πολυλογούμε κατά τά μεσάνυχτα κοιμήθηκε τό οποίο όπως μάθαμε τήν άλλη μέρα ή μητέρα μου δέν κοιμήθηκε αλλά έπεσε σέ βαθύτατο κόμα. Τό πρωί ξυπνάω νά τής δώσω τό φάρμακο της μαμμά μαμμά τίποτα τούς ξυπνάω καί τούς λἐω ελάτε εδώ κάτι συμβαίνη.Τέλος πάντων τρέχω στό περίπτερο παίρνω τόν γιατρό τηλέφωνο καί τού λέω τό καί τό μού λεει τρέχα στην τάδε νευροκληνική καί θά έλθω εκεί καί εγώ.Παίρνω τό ταξί καί τού λέω τό καί τό λοιπόν πάμε νά τήν πάρουμε καί βάλε τό κλάξον συνέχεια καί τίς μυνίσεις τίς πληρώνω εγώ καί εσύ θά πληρωθής γερά.Τήν βάζουμε στό πίσω κάθισμα ό πατέρας μου μέ τήν αδελφή μου μπροστά.Καί βλέπω ότι έβγαζε ένα ρόγχο πού όπως απεδειχθει μετά ήταν ό επιθανάτιος ρόγχος.Φτάνουμε στήν νευρολογική κλινηκή εκεί δέν μάς δέχθηκαν γιατί νομίζανε ότι είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας καί μάς στέλνουν στό Γουδί στό νοσοκομείο .Πάμε εκεί καί τήν παιρνουν μέ τό φορίο καί σέ 15 λεπτά μέ φωνάζουν νά μού πούν τά νέα(άλλο μυστήριο αυτό ούτε εδώ στήν Αμερική πού μένω δέν ενεργούν μέ τέτοια ταχύτητα αλλά βλέπετε εάν ό Θεός θέλει καί στήν Αφρική νάσε μέ τέτοια ταχύτητα θά ενεργούσαν)Λοιπόν μού λένε οί γιατροί μάς τήν φέρατε πεθαμένη καί μέ μαλάξεις στήν καρδιά τήν επαναφέραμε.Αλλά πρίν συνεχείσουμε τίς εξηγήσεις έχουμε άλλη μιά ατυχία κάθε 45 λεπτά πρέπει νά τής κάνουμε μία ένεση καί αυτή πού τής κάναμε ήταν ή τελευταία,λοιπόν έχουμε τηλεφωνήση καί στό 100 τρέχα καί σύ καί όποιος έλθει πρώτος είναι ζήτημα ζωής καί θανάτου τρέχα ,παίρνω τήν συνταγή τά ίδια μέ τόν ταξιτζή θά πληρωθής γερά….τρέχα τελικά τίς βρήκαμε φτάνουμε στό νοσοκομείο πάω νά μπώ μέσα(τότε δέν ήταν όπως τώρα πού σέ παρακαλάνε νάσαι όλη τήν ώρα εκεί γιά νά βοειθάς τίς νοσοκόμες) καί μού λέει ό φύλακας δέν έχει επισκεπτήριο πρέπει νά βρώ τόν γιατρό καί νά μού δώση τήν άδεια νά σέ αφύσω εμένα στά αυτιά μου υπήρχαν τά λόγια τού γιατρού ζήτημα ζωής καί θάνατου μέ αποτέλεσμα νά αφίσω αναίσθητο τόν φύλακα από τό ξύλο καί έτρεξα νά δώσω τίς ενέσειεις(μετά γίναμε οί καλλίτεροι φίλοι μέ τόν φύλακα)Λοιπόν μετά μέ καλούν οί γιατροί καί μού λένε εχτές ή μητέρα σου ήταν άρωστή? ναί τούς λέω ,τήν πήγες στό γιατρό? ναί ,τό στόμα της μύριζε?Αν μυριζε ἐ τότε δέν τήν πήγες σέ γιατρό αλλά σέ χασαπη γιατί καί ένας φοιτητής από τήν μυρωδιά θά καταλάβαιναι ότι είχε πολύ ζάχαρο.Οταν τούς είπα τό όνομα τού γιατρού κοκάλοσαν γιατί όπως μού είπαν ήταν ό καλλήτερος νευρολόγος στήν Ελλάδα Εντω μεταξή ήλθε καί αυτός καί μαζί μέ τούς γιατρούς τού νοσοκομείου θυμάμε τής ανάβαν φακό στά μάτια της βάζαν βελόνες στίς πατούσες τίποτα .¨ο γιατρός μας μέ δακρυσμένα μάτια μού λέει Κώστα θά τόχω στήν ψυχή μου γιά τό υπόλοιπο τής ζωής μου συγχώρεσε με γιά τό λάθος μου.Οί άλλοι γιατρόι τού νοσοκομείου μού λένε θά μπορούσαμε νά σού πούμε 100% ΄θα φύγη ή μητέρα σου αλλά αφήνουμε πάντα 1% αλλά καί τότε ή μητέρα σου μπορεί νά είναι σάν μωρό γιατί δέν ξέρουμε πόση ώρα είχε σταματίση ή καρδιά της αλλά μπορεί νά είναι καί τυφλή διότι τήν φέρατε μέ 700 ζάχαρο καί ακόμα δέν λέει νά καταίβη Λοιπόν εγώ γιά 2 ημερόνυκτα ήμουν δίπλα της καί οί τύψεις νά μέ βομβαρδίζουν πού ενώ αυτή ήταν σέ προκοματική κατάστασι εγώ χωρίς βέβαια νά τό ξέρω τήν βλαστήμαγα καί αυτή καί τήν ΠΑΝΑΓΙΑ μας καί τόν ΥΙΟ ΤΗΣ Λοιπόν τό τρίτο βράδυ εζήτησα από τόν πατέρα μου καί τήν αδελφή μου νά κατσουν μέ τήν μάννα μας νά πάω νά ξεκουραστώ λίγο στό σπίτι μας .κατεβαίνω τίς σκάλες τού νοσοκομείου καί κάτω στήν αυλή του υπήρχε ἐνα εκκλησάκη οί Αγιου Ανάργηροι.Μπαινω μέσα σκοτεινά μέ μερικά μόνο καντηλακια καί μπροστά στήν εικόνα ΤΗΣ ΒΡΕΦΟΚΡΑΤΟΥΣΑΣ μέ πιάνουν τά κλάματα καί τής ζητούσα νά μού δώση τήν ευκαιρία νά δώ έστω γιά λίγο τήν μαννα μου ζωντανή νά τής ζητήσω συγνώμη σέ μιά στιγμή ακούω πσ πσ ήτα ό παπάς πού δέν τόν είχα δεί ξυμαίρωνε τού Αγίου Χαραλάμπους αφού τού εξήγησα γιατί κλαίω μού λέει πήγαιναι παιδί μου νά ξεκουραστής καί ότι πεί ό Κύριος.

Πράγματι πάω στό σπίτι καί πέφτω ξερός στόν ύπνο δέν περνάει μισή ώρα καί βλέπω ένα όνειρο ότι ή μητέρα μου πέθανε πετάγωμε επάνω καί ήταν τόσο ζωντανό τό όνειρο πού ετοιμάζομαι νά πάω γιά τό νοσοκομείο,αλλά μιά σκέψη μέσαμου μού λέει μήν φεύγης αλλά πάρε τήν Ιερά σύνοψη τής μητέρας σου καί αποστήθησε τό σύμβολο τής πίστεως σέ μισή ώρα τό είχα μάθει καί μετά πε΄φτω στό κρεββάτι καί διάβαζα προσευχές καί έτσι μέ παίρνη ό ύπνος καί τότε βλέπω στόν ύπνομου ΤΗΝ ΓΛΥΚΙΑ ΜΑΣ ΜΑΝΝΟΥΛΑ καί μού λέει διά μεταβιβάσεως σκέψεως μήν φοβάσαι ή μητέρα σου θά γίνη καλά.Τοτε πεταχτηκα καί έφυγα γιά τό νοσοκομείο νά τούς φέρω τά καλά νέα Η πίστη μου ότι θά γίνη αυτό πού είπε ή Μαννούλα μαςήταν τόσο μεγάλη πού έβαζα τό κεφάλι μου στοίχημα.Η αδελφή μου μέ τόν πατέρα μου είχαν τίς αμφιβολίες τους μετά από ό,τι μάς είχαν πεί οί γιατροί.Τό Πρωί μία πρώτη μου ξαδέλφη φοιτητρια εφερε τόν καθηγητή της νά δή τήν μητέρα μου της επείρε υγρό από τήν σπονδηλική στήλη γιά εξεταση καί μετά 1 ώρα έρχεται καί μάς λέει απέναντι από τό νοσοκομείο υπαρχει γραφείο τελετών κανονίστε τά σχετικά γιατί είναι ζήτημα ωρών καί έφυγε.

Ο πατερας μου καί ή αδελφη μου τρέμανε εγώ τούς λέω ό καθηγητής ξέρει τί λεει αλλά καί ή ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ξέρει καλλιτερα Λοιπόν εφυγε ο πατερας μου και η αδελφή μου καί έμεινα πάλι εγώ καί ή μάννα μου καί κατά τίς 12 τα μεσανυχτα καθομουν στα ποδια της καί σέ μιά στιγμή ανοίγει τά μάτια της καί με ρωτάει Κωστάκη πού βρίσκομαι τρεχω φονάζω τούς γιατρούς καί όταν τήν είδαν σταυροκοπιόντανε καί μιλάγαν γιά θαύμα.από τότε έζησε άλλα 20 χρόνια καί μετά πήγε νά βρή τήν ΜΑΝΝΟΥΛΑ μας ΔΟΞΑ ΝΑΧΗ Αυτή είναι ή ΜΑΝΝΟΥΛΑ μας τήν μία στιγμή τήν βλασθημάμε καί τήν άλλη στιγμή τρέχει νά μάς κάνει αυτό πού τής ζηταμε.Για μένα δέ μάθετε ότι τό μόνο πού κατάφερα ήταν ότι σταμάτησα τίς βλαστήμιες δέν ξαναβλαστημισα κατά τά άλλα αλήθεια σάς λέω είμαι χειρότερος από εσάς πού δέν έχετε δεί τήν ΜΑΝΝΟΥΛΑ μας γιαυτό νά μέ θυμάστε καμμιά φορά στίς προσευχέ σας. Σάς κούρασα συγνώμη .Μια άλλη φορά εάν θέλετε θά σάς γράψω πώς εκοιμήθηκε ή μητέρα μου. Παλι μέ θαύμα.Μέ αγάπη σάς χαιρετώ από τήν μακρινή Αμερική ό αδελφός σας Κώστας