H Παναγία και ο Ελληνισμός

web statistics

Τα χαρακτηριστικά της Υπεραγίας θαεοτόκου

web statistics

Διήγησις περί της θαυματουργού εικόνος «Ρίζης του Ιεσσαί»

web statistics

  κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Διήγησις περί της θαυματουργού εικόνος

«Ρίζης του Ιεσσαί»

Το όνομα

Ονομάζεται η εικόνα «Ρίζα του Ιεσσαί», διότι η Παναγία μας προέρχεται εκ του Ιεσσαί κατά σάρκα. Ο Ιεσσαί δε ήτο πατέρας του Προφητάνακτος Δαυίδ.

Εικονίζεται εις αυτήν την εικόνα η Υπεραγία Θεοτόκος ένθρονος, ενώ εκατέρωθεν Αυτής υπάρχουν οι κλάδοι ενός δένδρου. Εις το κάτω μέρος της εικόνος βλέπουμε τον Ιεσσαί εξαπλωμένον, ως να είναι η ρίζα του δένδρου, του οποίου βλέπουμε τους κλάδους, δεξιά και αριστερά του θρόνου της Παναγίας.

Εις το πρώτο σκαλί του θρόνου, και προς το κεφάλι του Ιεσσαί αναγράφεται η λέξις «Ιεσσαί» (ανορθόγραφα). Προς την μεριά δε των ποδών του Ιεσσαί αναγράφεται η χρονολογία 1790.

Εις τους κλάδους του δένδρου, κάθονται οι προφήται οι οποίοι έχουν προφητεύσει εις την Παλαιάν Διαθήκην για την Παναγία μας.

Ο κάθε δε προφήτης κρατάει ταυτόχρονα α) ειλητάριον, το οποίον περιέχει την προφητεία, την οποίαν εξανήγγειλε και β) ένα μικρό ομοίωμα, το οποίον παρουσιάζει εποπτικά την προφητεία του.

Έτσι λόγου χάριν:

Επάνω αριστερά, όπως βλέπουμε την εικόνα, έχουμε τον Προφήτη Μωϋσήν να κρατά ειλητάριον, το όποιον αναφέρει την προφητεία του. Ό πρ. Μωϋσης ως γνωστόν εκ της Παλαιάς Διαθήκης είδε δραμα εις το Όρος Σινά την βάτο, η όποία κατεφλέγετο, ένώ δεν κατεκαίετο· το όραμα δε αύτό προετύπωνε την Ύπεραγία Θεοτόκο, και την κατά σάρκα γέννηση τοϋ Κυρίου μας Ίησοϋ Χριστοϋ.

Με το αριστερό του χέρι ό πρ. Μωϋσης κρατάει ενα μικρό ομοίωμα μιας βάτου καιομένης, και μη κατακαιομένης, σύμφωνα με την προφητεία.

Κάτωθεν του πρ. Μωϋσέως, ευρίσκεται ο προφήτης Ααρών, του οποίου -κατά την Παλαιά Διαθήκη- εβλάστησε η ράβδος του.

Δια τούτο και εικονίζεται ο πρ. Ααρών να κρατά ειλητάριον, το οποίον αναφέρει την προφητεία του, ταυτόχρονα δε κρατά και μία ράβδο η οποία εβλάστησε (κατά το περιεχόμενον της προφητείας του). Ούτω καθ' εξής και οι άλλοι προφήται.

Προέλευσις της Εικόνος

Η εικόνα προέρχεται από την Καππαδοκία εκ του χωρίου Σούβερμεζ (Φλογητά). Έχει διαστάσεις 38 Χ 60 εκατοστά περίπου. Ήλθε εις την Ελλάδα περί τα μέσα της δεκαετίας του 1920, κατά την «ανταλλαγή». Την έφερε ο παππούς μου Αργύριος.

Θαύματα της Εικόνος (εξ όσων γνωρίξουμε)

α) «Κρατάει» νομίσματα κέρματα (άνευ τινός κολλητικής ουσίας, π.χ. κεριού)

β) Ευωδιάζει. Ευωδιάζουν και αντίτυπα της.

γ) Κατά την νύκτα που κοιμήθηκε ο παππούς μου (Αργύριος), η εικόνα έπεσε από τα εικονίσματα, όπου ήταν κρεμασμένη. Και ενώ κάτωθεν της εικόνος ευρισκόταν τα παιδιά του παππού μου (ο θείος μου Ιωάννης, και η θεία μου Δέσποινα, η μετέπειτα Δικαία μοναχή), όπου και εκοιμώντο, η εικόνα δεν έπεσε στα κεφάλια τους, αλλά έπεσε προς την πλευρά των ποδιών των παιδιών, σταθείσα μάλιστα εις ορθίαν θέσιν. Αυτό το γεγονός συνέβη το 1933.

δ) Η εικόνα εδάκρυζε τρεις ημέρες πριν εισβάλλουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Παναγία μας συνέπασχε εις τα δεινά...

ε) Κάποιας κυρίας γειτόνισσάς μας, Φανής ονόματι, το παιδί ησθένησε· πήρε η εν λόγω κυρία την εικόνα μας σπίτι της για 40 ημέρες, και αφού παρεκάλεσε την Παναγία μας, με δεήσεις και ικεσίες να θεραπεύσει το παιδί της, πέτυχε του ποθουμένου της. Η Παναγία μας θεράπευσε το παιδί της.

στ) Γεννήθηκα από θαύμα αυτής της Εικόνος. Η μητέρα μου, μη μπορώντας να τεκνοποιήσει, προσέτρεξε εις την Παναγία μας -μέσω αυτής της εικόνος- και την παρεκάλεσε να της χαρίσει ένα παιδάκι, και κατόπιν να της το αφιερώσει. Η Παναγία μας δε εισήκουσε την δέηση της μητρός μου. (Το «παιδάκι» είναι ο υπογράφων...)

Έκτοτε και εις όλην μου την ζωή, συμβαίνει να έχω βαρύτατες και πολυχρόνιες ασθένειες, όμως χάρις εις την Παναγία μας ζω! Άλλες δε ασθένειές μου -κατά τους γιατρούς ανίατες- τις εθεράπευσε η Παναγία μου (μας). Με αξίωσε δε να γίνω και μοναχός, όπως μου έταξε η μητέρα μου, για να την υπηρετώ, και να την δοξάζω - Αμήν!

ζ) Θαυματούργησε πλαστικοποιημένο εικονάκι, αντίτυπο αυτής της εικόνος («Ρίζης του Ιεσσαί»). Ο πατέρας ενός γνωστού μου -ονόματι Αναστασίου- ευρίσκετο για 4 ημέρες σε αναισθησία (αφασία). Αυτός λοιπόν ο γνωστός μου Αναστάσιος, έβαλε εις το προσκεφάλι του ένα εικονάκι (αντίτυπο αυτής της εικόνος)· το αποτέλεσμα; Την επόμενη ημέρα σηκώθηκε ο πατέρας του.

Αντώνιος μοναχός

Ιερά Μονή Φιλοθέου Άγιον Όρος

ΑΝΤΙΑΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

Η Βασίλισσα των Ουρανών είναι ιδιαίτερα κοντά στα παιδιά που την καλούν. Τα αγαπά και τα βοηθά.

web statistics

O  Άγιος Ιωάσαφ του Μπέλγκοροντ γεννήθηκε στην Proluka, στην επαρχία Πόλτοβα στις 8 Σεπτεμβρίου 1705, στην εορτή της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας της Ουκρανίας Gorlenkovi. Το όνομά του όταν βαπτίστηκε ήταν Ιωακείμ. Ο πατέρας του Joachim τον έγραψε στο Κίεβο στην θεολογική ακαδημία στην ηλικία των επτά ετών. Εκεί το αγόρι αγάπησε τη μοναστική ζωή. Αν και οι γονείς του ήταν εναντίον του μοναχισμού ο πατέρας του, Joachim πραγματοποίησε την πρόθεσή του παιδιού του και το 1727 εκάρη μοναχός στη μονή Κίεβο-Μπρατσκ. Οι αρετές του έγιναν αντιληπτές από την ιεραρχία. Αποδείχτηκε ικανός διαχειριστής στις υποθέσεις της εκκλησίας αλλά και πολύ ασκητικός και άνθρωπος της προσευχής. Υπηρέτησε ως ηγούμενος στη μονή Μονή Μεταμορφώσεως, στο Mgarsk και αργότερα ως εφημέριος της Λαύρας Αγίας Τριάδας- Αγίου Σεργίου. Τελικά το 1748 μπήκε στην τάξη των επισκόπων , και διορίστηκε επίσκοπος του Μπέλγκοροντ. Ο Αγίου Ιωασάφ δούλευε συνεχώς και ακούραστα στην υπηρεσία της Εκκλησίας, και δεν μεριμνούσε για την υγεία του. Πέθανε σε ηλικία 49, στις 10 Δεκεμβρίου 1754. Ο Άγιος Ιωασάφ αγιοποιήθηκε από την Εκκλησία στις 4 Σεπτεμβρίου 1911. Οι ακόλουθες μαρτυρίες σχετικά με τον άγιο είναι από το βιβλίο Πατερική Συνομιλίες με Παιδιά (Μόσχα, 1997, ανατύπωση από την έκδοση 1901), μετάφραση από τη Μαρία Naumenko. Η Βασίλισσα των Ουρανών είναι ιδιαίτερα κοντά στα παιδιά που την καλούν Τους αγαπά και τους βοηθά. Μόλις ο πατέρας του αγίου Ρώσου Ιεράρχη Ιωασάφ του Μπέλγκοροντ καθόταν στη βεράντα του το ηλιοβασίλεμα σκεφτόταν τι περίμενε το γιο του, όταν μεγαλώσει και τελειώσει τις σπουδές του. Ξαφνικά είδε τη Μητέρα του Θεού στον αέρα και το γιο του στα γόνατά να, προσεύχεται στα πόδια της. Τότε άκουσε να λέει στον Ιωασάφ, "Η προσευχή σου είναι αρκετό για μένα", καθώς και ένας άγγελος τον σκέπασε με τον επισκοπικό μανδύα. Έτσι ο Αγίους Ιωασάφ, ενώ ακόμα ήταν παιδί, προσευχόταν στη Βασίλισσα των Ουρανών, και την εκλιπαρούσε να μην τον αφήσει, και ποτέ δεν το έκανε! Πρέπει επίσης να προσευχόμαστε στους αγίους του Θεού . Ευχαριστιούνται οι άγιοι οι ένθερμοι μεσολαβητές ενώπιον του Θεού για μας. Υπάρχουν ολόκληρα βιβλία που γράφτηκαν για τα θαύματα που ενδυνάμωναν τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Σέργιο του Radonezh, τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, και άλλους. Οι άγιοι αυτοί είναι πολύ κοντά στα παιδιά που τους καλούν . Ακούστε τι συνέβη σε ένα μικρό αγόρι. Από την ηλικία των τεσσάρων, τα πόδια και τα χέρια του ήταν λυγισμένα και ήταν ανίκανος να περπατήσει. Κάποτε, όταν όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν, η μητέρα άκουσε τη φωνή του γιου της: «Μαμά, μαμά!" Ρώτησε τι ήθελε. Το αγόρι απάντησε: Είδα ένα όνειρο. Ένας γέρος μου εμφανίστηκε και είπε, "Γιατί κλαις;" Μου απάντησε: "Είμαι σακάτης και δεν μπορεί να περπατήσω, ο πατέρας μου είναι φτωχός, είμαι βάρος σε αυτόν και αυτός γκρινιάζει». "Είναι καλό που προσεύχεσαι στον Θεό," συνέχισε ο γέρος, "αλλά μην κλαίς. Πηγαίνετε στο Μπέλγκοροντ, προσευχήσου στον τάφο του Αγίου Ιωάσαφ, και θα περπατήσεις." Τα λόγια του ιεράρχη έγιναν πραγματικότητα. Όταν το αγόρι μεταφέρθηκε στο λείψανο του Αγίου, άρχισε να σταυρώνει τον εαυτό και στη συνέχεια ήταν σε θέση να περπατήσει. Συνεπώς, σας ικετεύω, τα παιδιά, να έχουν μια συνήθεια - και ποτέ να μην αφήνουν - της προσευχής πρωί και βράδυ και πριν από την έναρξη και λήξη κάθε εργασία. Τα παιδιά που προσεύχονται στη Βασίλισσα του Ουρανού και στους αγίους του Θεού-παρακαλώντας στις ανάγκες και τις λύπες, θα προστατεύονται από πολλές καταστροφές. Προσευχήσου στη Μητέρα του Θεού και στους αγίους. Η Μητέρα του Θεού και η άγιοι ζούσαν κάποτε στη γη και ήταν και οι ίδιοι που είχαν ανάγκη και βοήθεια από τους ανθρώπους, ζητώντας την προστασία και την μεσολάβηση τους. http://www.pravoslavie.ru

Μή κλαῖς, μή φοβᾶσαι, θἄρθει ἄσπρη μέρα καί γιά μᾶς

web statistics

του π. Γεώργιου Χάα

Ενοριακή Ευλογία τεύχος 114

Αὐτός ὁ στίχος λαϊκοῦ τραγουδιοῦ ἀποκτᾶ μέσα στήν μαυρίλα τῶν ἡμερῶν μας ἰδιαιτέρα σημασία. Ἐπικρατοῦν ὀδυρμοί καί φόβοι γιά τό ἄμεσο, ἀλλά καί τό ἀπώτερο μέλλον, καί μάλιστα σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά εἶναι ὁ στίχος αὐτός παρηγορητικός. Κι’ ὅμως ἰσχύει, διότι ἡ ἐλπίδα γιά μᾶς δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη ἔννοια, ἀλλά ἔχει πρόσωπο καί ὑπόσταση: «Δι’ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».

Αὐτές τίς ἡμέρες ὅλος ὁ κόσμος ἑτοιμάζεται νά ἑορτάση καί φέτος Χριστούγεννα. Τό ἐρώτημα εἶναι : Τί εἴδους Χριστούγεννα, μέ ἤ χωρίς Χριστόν; Γιά τόν πολύ κόσμο καί στά περισσότερα μέρη τοῦ λεγομένου πολιτισμένου κόσμου τά Χριστούγεννα δέν εἶναι τίποτε παραπάνω ἀπό μιά ἀργία, μιά εὐκαιρία γιά ξεκούραση, ψυχαγωγία καί ἀποβλάκωση, μιά ψεύτικη λάμψη, μέ ἀποτέλεσμα τό ψῦχος καί τό σκότος νά διακοποῡν προσωρινά ἀπό τίς φλόγες τοῦ τζακιοῦ καί τή λάμψη τῶν φωτοβολίδων, οὐσιαστικά ὅμως νά παραμένουν καί νά ἐπιδεινώνονται.

Τά Χριστούγεννα γιά μᾶς ἀποκτοῦν νόημα, ἄν γεννηθῆ ἤ ἀναγεννηθῆ ὁ Χριστός ἐντός ἡμῶν, ὥστε νά πληροῖ ὅλην τήν ὕπαρξή μας, καί μάλιστα στό βαθμό πού προδιαγράφει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Γιά νά ἐπιτευχθῆ αὐτός ὁ οὐσιαστικός τρόπος ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων ὑπάρχουν προϋποθέσεις: πρέπει νά γίνουμε τόπος κατάλληλος γιά τήν ὑποδοχή τοῦ Θείου Βρέφους. Καί γιά τό πῶς μπορεῖ να γίνη αὐτό, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς δίνει ὁδηγίες μέσω τῶν Ἁγίων πού ἔγιναν πραγματικές φάτνες. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς τούς ἁγίους εἶναι ὁ Ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελωδός, ὁ ὁποῖος εἶχε τό ἰδιαίτερο χάρισμα νά ἐνδύση τη δογματική ἀκρίβεια μέ τό ἄριστο ποιητικό περίβλημα, καί νά μᾶς μεταδώση τίς ὁδηγίες πῶς πρέπει νά ἑτοιμασθοῦμε γιά τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, με ἕναν ἰδιαίτερο εὔληπτο τρόπο. Οἱ δύο πρῶτοι ὕμνοι του «Τῆς Ἁγίας καί Πανσέπτου Γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» καί «τῇ ἐπαύριον τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως» δέν διαβάζονται ὁλόκληροι στίς Ἱ. Ἀκολουθίες, παρά μόνον τό Κοντάκιον καί ὁ πρῶτος Οἶκος τῶν συνολικά 24 τοῦ πρώτου καί 18 τοῦ δευτέρου ὕμνου, ἰδιαιτέρως τό Κοντάκιον τοῦ πρώτου, τό ὁποῖο ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας καθ’ ὅλην τήν περίοδο πού διανύουμε, τό γνωστό «Ἡ Παρθένος σήμερον τόν ὑπερούσιον τίκτει...».

Δέν ἐπαρκεῖ ἐδῶ ὁ χῶρος γιά τή λεπτομερῆ ἀποτύπωση καί ἑρμηνεία τοῦ θεοπνεύστου κειμένου, ἁπλῶς μᾶς χρησιμεύει ὡς ὁδηγός γιά ναπλησιάσουμε σωστά τήν φάτνη. Οἱ ἐν λόγω ὕμνοι ἀποδίδουν διαλόγους τῆς Παναγίας μέ τόν Χριστό, τῆς Παναγίας μέ τούς Μάγους καί τῆς Παναγίας μέ τούς Πρωτοπλάστους. Οἱ διάλογοι αὐτοί μᾶς διασαφηνίζουν ὅτι ὁ Θεός προσφέρει την Χάρι του στούς ἀνθρώπους πού θέλουν νά Τόν γνωρίσουν, ἀλλά σέ καμιά περίπτωση δέν παραβιάζει τό αὐτεξούσιο, πού εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, αὐτό πού τόν κάνει νά διαφέρει ἀπό τά ἄλογα ζῶα. Μέ αὐτά τά δεδομένα ὁ ἱερός ποιητής ξεκαθαρίζει ὅτι ὁ δρόμος προς τήν Βηθλεέμ εἶναι συγκεκριμένος καί περνάει ἀναγκαστικά ἀπό τούς ἑξῆς σταθμούς: Τόν ἱερό πόθο τηνἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ Λόγου την αὐτογνωσία τοῦ ἀνθρώπου την μετάνοιά του και τίς μεσιτεῖες τῆς Παναγίας.

Ἄς δοῦμε ἀπό κοντά μερικούς σταθμούς αὐτῆς τῆς διαδρομῆς. Στον τρίτο Οἶκο τοῦ ὕμνου τῶν Χριστουγέννων ἐκφράζει ἡ Παναγία τήν ἀπορία ἐκ μέρους ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους: «ὑψηλέ βασιλεῦ, τί σοί και τοῖς πτωχεύσασι» ... «σπηλαίου ἠράσθης ἤ φάτνῃ ἐτέρφθης;», δηλ. τι κοινό μπορεῖς νά ἔχης Ἐσύ μέ μᾶς τούς ἀνθρώπους πού ἑκουσίως, διά τῆς παρακοῆς μας πτωχεύσαμε καί συνεχῶς πτωχεύουμε; Ἐρωτεύθηκες τό σπήλαιο, ἤ αἰσθάνθηκες ἰδιαιτέρα τέρψη καί εὐχαρίστηση στή φάτνη τῶν ἀλόγων; Τό ἐρώτημα διατυπώνεται γιά μᾶς, μέ τήν ἐλπίδα μήπωςσυναισθανθοῦμε τό μέγεθος τῆς κενώσεως καί ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς τους ἀνθρώπους. Ἀλήθεια, σκεφθήκαμε ποτέ ποιά «τέρψη» θά αἰσθανόμασθαν ἐμεῖς, ἄν ξαπλώναμε σέ μιά μυρμηγκοφωλιά, πού θά ἦταν ἀσυγκρίτως μικρότερη συγκατάβαση τοῦ ἑνός κτίσματος πρός τό ἄλλο, παρά τήν τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ πρός τό κτῖσμα συγκατάβαση;

Ἀκολουθεῖ διάλογος τῆς Παναγίας μέ τούς Μάγους, οἱ ὁποῖοι κτυποῦν τήν πόρτα γιά νά δοῦν καί νά προσκυνήσουν τόν Χριστόν. Σ’αὐτόν τόν διάλογο οἱ Μάγοι διηγοῦνται τήν ἀναζήτησή τους, τή φανέρωση τοῦ Ἀστέρος καί τό αἴτημά τους, τό ὁποῖο ἡ Παναγία μεταφέρει στό ΘεῖοΒρέφος της, παρακαλῶντας το, ὅπως τούς δεχθῆ: «... ἰδού γάρ μάγοι ἔξωζητοῦσι σε τῶν ἀνατολῶν οἱ βασιλεύοντες. Τό πρόσωπόν σου ἐπιζητοῦσικαί λιτανεύουσιν ἰδεῖν οἱ πλούσιοι τοῦ σοῦ λαοῦ.»(οἶκ.ς΄ ) καί «Ἐπειδήοὖν λαός σός ἐστι, τέκνον, κέλευσον ὑπό σκέπην τήν σήν γένωνται, ἵνα ἴδωσι πενίαν πλουσίαν, πτωχείαν τιμίαν. Αὐτόν σε δόξαν ἔχω καικαύχημα, διό οὐκ αἰσχύνομαι. Αὐτός εἶ χάρις καί ἡ εὐπρέπεια τῆςσκηνῆς κἀμοῦ, νεῦσον εἰσέλθωσιν, οὐδέν μοι μέλει τῆς εὐτελείας. Ὡςθησαυρόν σε γάρ κρατῶ, ὅν βασιλεῖς ἦλθον ἰδεῖν βασιλέων καί μάγωνἐγνωκότων ὅτι ὤφθης παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων θεός.»(οἶκ.ζ’)

Σ’ αὐτούς τούς λίγους στίχους συναντοῦμε τήν πρώτη δέηση τῆςΠαναγίας, καί μάλιστα ὑπέρ ἀλλοδαπῶν ἐξ Ἀνατολῆς, τούς ὁποίους ἡΠαναγία ὀνομάζει «πλουσίους τοῦ λαοῦ Σου». Νά ποιοί ἀποτελοῦν τόν λαό τοῦ Θεοῦ:ἐκεῖνοι πού ποθοῦν νά γνωρίσουν τό πρόσωπό Του καί στους ὁποίους ἀποκαλύπτεται.Καί ἐπειδή ἔκαναν ὁλόκληρη πορεία/λιτανεία για νά δοῦν τό πρόσωπό Του, ἡ Παναγία, παρ’ ὅτι πρόκειται γιά βασιλεῖς τῆς ἀνατολῆς, δέν ντρέπεται νά τούς ὑποδεχθῆ σ’ ἕνα πτωχικό ἁπλό σπίτι, ἐπειδή ἐκεῖνοι θέλουν νά δοῦν τόν πραγματικό πλοῦτο καί θησαυρό, τον Χριστόν. Καί ἐπειδή πολύ ἰσχύει δέησις μητρός πρός εὐμένειαν δεσπότου, ἀμέσως ἀνταποκρίνεται ὁ Χριστός στόν θ΄ οἶκο:«Νῦν οὖν δέξαι, σεμνή, δέξαι τούς δεξαμένους με. Ἐν αὐτοῖς γάρ εἰμί ὥσπερ ἐν ταῖς ἀγκάλαις σου.» Πολλά μᾶς διδάσκουν καί μᾶς προβληματίζουν αὐτοί οἱ στίχοι.

Εἴμαστε λαός τοῦ Θεοῦ; Ἔχουμε τή λαχτάρα τῶν μάγων νά δοῦμε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ; Ἔχουμε τήν πεποίθηση τῆς Παναγίας ὅτι ὁ θησαυρός μας εἶναι ὁ Χριστός ἤ ντρεπόμαστε πού ὑστεροῦμε ἔναντι ἄλλων δῆθεν σπουδαίων ἀπό ἀνατολή καί δύση, διότι στερούμαστε συγκριτικά μέ ἐκείνους ὑλικῶν ἀγαθῶν; Μᾶς κυριαρχεῖ ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό ἤ τό κόμπλεξ; Ὁ Ἰσραηλιτικός λαός, ὁ κάποτε περιούσιος, ἀποδοκίμασε τονΧριστόν καί πρό αὐτοῦ τούς προφῆτες, ἀναζήτησε ἄλλα καί ἔχασε τά πάντα. Ἔπαψε νά θεωρεῖται λαός τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παναγία λέγει ἀπευθυνόμενη πρός τούς μάγους: «Τήν Ἱερουσαλήμ πᾶσαν περιωδεύσατε, τήν πόλιν ἐκείνην τήν προφητοκτόνον». Ἰδιαίτερα διαβεβλημένοι ἦσαν οἱ ἄρχοντές της, πολιτικοί καί θρησκευτικοί: «Ἡρώδην πάλιν πῶς διελάθετε τόν ἀντί θεσμῶν φόνους ἐμπνέοντα; ... Τί ὑμᾶς ἐπηρώτησεν Ἡρώδης ὁ ἄναξ καί οἱ Φαρισαῖοι;»

Ἡ ἀπάντηση τῶν μάγων ὑπῆρξε ἀποκαλυπτική για τήν κακία τῶν ἀρχόντων. Ἤθελαν νά μάθουν μόνο τόν χρόνο, δέν εἶχαν τήν παραμικρή ἐπιθυμία νά συναντήσουν τόν Χριστό: (οἶκ. ιζ’) «Ἡρώδης πρῶτον, εἶτα ὡς ἔφησας, οἱ πρῶτοι τοῦ ἔθνους σου τόν χρόνον τοῦ φαινομένου νῦν ἄστρου παρ’ ἡμῶν ἐξηκριβώσαντο. Καί ἐπιγνόντες ὡς μή μαθόντες οὐκ ἐπεθύμησαν ἰδεῖν ὅν ἐξηρεύνησαν μαθεῖν,ὅτι τοῖς ἐρευνῶσιν ὀφείλει θεωρηθῆναι παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός.» Οἱ μάγοι προσπάθησαν νά ξυπνήσουν τό ἐνδιαφέρον τῶν ἀρχόντων συγκρίνοντας τή δική τους πορεία μέ τήν ἔξοδο τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό την Αἴγυπτο, τήν ράβδο τοῦ Μωσέως μέ τόν ἀστέρα, ἀλλά μάταια.

Οἱ κρατοῦντες στή Ἱερουσαλήμ ἀπαρνήθηκαν τό ἱστορικό τους παρελθόν χάριν τῆς πρόσκαιρης ἐξουσιομανίας τους. Μετά τήν περιγραφή τῆς προσκύνησης καί τῆς προσφορᾶς τῶν τριῶν δώρων, ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἐκθέτει τήν προσευχή τῆς Παναγίας ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου (Οἶκ.κβ΄ ):«Τριάδα δώρων, τέκνον, δεξάμενος, τρεῖς αἰτήσεις δός τῇ γεννησάσῃ σε. Ὑπέρ ἀέρων παρακαλῶ σε καί ὑπέρ τῶν καρπῶν τῆς γῆς καί τῶν οἰκούντων ἐν αὐτῇ. Διαλλάγηθι πᾶσι δι’ ἐμοῦ, ὅτι ἐτέχθης παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων θεός» καί στόν κγ’ οἶκο «ἀλλά ὑπέρ πάντων ἐγώ δυσωπῶ σε. Ἐποίησάς με ὅλου τοῦ γένους μου και στόμα καί καύχημα. Ἐμέ γάρ ἔχει ἡ οἰκουμένη σου σκέπην κραταιᾶν, τεῖχος καί στήριγμα ...».

Ἡ Παναγία εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία μέ τίς πρεσβεῖες της προσπαθεῖ να γεμίση καί πάλι τόν παράδεισο. Αἰσθάνεται ὑπεύθυνη γιά ὅλους, ἄσχετα ἄν οἱ ἴδιοι καί τώρα ἀκόμα πέφτουν θύματα τῆς αὐταρέσκειας καί τοῦ μίσους τους, τό ὁποῖο φτάνει μέχρι τό σημεῖο νά τούς διώξουν πίσω στην Αἴγυπτο, ἀπό ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Θεός κάποτε τούς ἐλευθέρωσε. Ἐμεῖς τί ἀποφασίσαμε; Θέλουμε νά διώξουμε τόν κάθε Ἡρώδη και νά κρατήσουμε τόν Χριστό στό κατάλυμμα τῆς καρδιᾶς μας, ἀλλά καί στον τόπο μας; Ἄς μάθουμε ἀπό τούς Ἰσραηλῖτες, ὅτι ὅποιος ἀποστρέφεται τον Θεό, ἀπαρνεῖται τήν κληρονομιά του καί ἀποποιεῖται τῆς περιουσίας του. Παύει νά ἀνήκει στόν περιούσιο λαό καί κάθεται στό σκότος τῆς κακίας του. Στόν κδ΄ οἶκο λέγει ἡ Παναγία: «... μέλλω ἐπί τήν Αἴγυπτον μολεῖν καί φεύγειν σύν σοί διά σέ, ὁδηγέ μου, υἱέ μου, ποιητά μου, λυτρωτά μου, παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων θεός».

Αὐτά τά Χριστούγεννα ὀφείλουμε νά ξεκαθαρίσουμε τί θέλουμε, ναἀκολουθήσουμε «τόν Ἡρώδη καί τούς πρώτους τοῦ ἔθνους» μέ τά ἔνστικτα αὐτοσυντηρήσεως στήν ἐξουσία καί τά κόμπλεξ τους, ἤ νά παρακαλοῦμε μαζί μέ τούς πρωτοπλάστους τήν Παναγία «ἰδού εἰμί πρό ποδῶν σου, παρθένε μῆτερ ἄμωμε, καί δι’ ἐμοῦ πᾶν τό γένος τοῖς ἴχνεσί σου πρόκειται ..., ἄμειψόν μου τήν πενίαν ἐνώπιον οὗ ἔτεκες, ἡ κεχαριτωμένη» (ὕμνος τῆ ἐπαύριον, οἶκ.η’).

Περιούσιος λαός θά εἴμαστε ἄν εἴμαστε ἀκόμα; –ὅσο ἡ περιουσία μας εἶναι ὁ Χριστός. Τότε ἡ Παναγία καί πάλι θά σκεπάση αὐτό τό λαό, καί πάλι θά κατατροπώση κάθε ἐχθρό καί πολέμιο. Ἄν ὅμως ἐπικρατήση ἡ μερίδα τοῦ Ἡρώδη καί τῶν Φαρισαίων, θά ἀναγκασθῆ καί πάλι εἰς φυγή. Τελικά εὔκολα μποροῦμε νά δοῦμε ἄσπρη μέρα, προστρέχοντες στις ἀγκάλες τῆς Μητέρας μας, τῆς μητέρας τοῦ αὐτόφωτος Χριστοῦ

Ὑπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε ὑπέρ πάντων ἡμῶν!

Η τιμή της Παρθένου Μαρίας.

web statistics

Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος σώζεται από τον Τριαδικό Θεό. Τα τρία πρόσωπα της μίας και αυτής θεότητας συνεργάζονται για την σωτηρία του ανθρώπου. Ο Θεός Πατέρας ελκύει προς τον Υιό· «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με» (Ιωάννης, στ 44). Ο Υιός είναι η οδός προς τον Πατέρα· «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης, ιδ 6). Το Άγιο Πνεύμα ενδυναμώνει τους πιστούς, τους αγιάζει, και τους οδηγεί«εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάννης, ιστ 13).

Ο Θεός όμως πάντα χρησιμοποιεί άγια σκεύη προκειμένου να κάνει το έργο Του. Σε κάθε εποχή. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, αλλά ότι ο Θεός τιμάει τον άνθρωπο και τον κάνει συνεργό Του. Ο απ Παύλος εκφράζει αυτήν την αγιογραφική αλήθεια με την φράση «θεου γαρ εσμεν συνεργοι» (Α Κορινθίους, γ 9). Για παράδειγμα, χρησιμοποίησε τον Μωυσή και τον Ααρών για να βγάλει τον λαό του τον Ισραήλ από την Αίγυπτο. Χρησιμοποίησε τον Ιησού του Ναυή, τους κριτές στην εποχή πριν την βασιλεία, τους προφήτες αργότερα κτλ. Το ίδιο και για την έλευση του Υιού και Λόγου για την σωτηρία μας, χρησιμοποίησε μια Παρθένα γυναίκα. Ο απ Παύλος αναφέρει· «οτε δε ηλθεν το πληρωμα του χρονου εξαπεστειλεν ο θεος τον υιον αυτου γενομενον εκ γυναικος γενομενον υπο νομον ινα τους υπο νομον εξαγοραση ινα την υιοθεσιαν απολαβωμεν» (Γαλάτας, δ 4-5). Στην Αγία Γραφή τέσσερα πρόσωπα είναι προφητευμένα. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο βασιλιάς Ιωσίας, και η Παρθένος Μαρία. Ήταν σκεύος εκλογής ανάμεσα σε χιλιάδες παρθένες κοπέλες. Είναι πρέπον να τιμάμε αυτούς που πρώτος τίμησε ο Θεός. Ένα τέτοιο πρόσωπο είναι και η Παρθένος Μαρία που τιμάει η εκκλησία του Χριστού.

Ο Θεός τιμά την παρθένο Μαρία δια του αγγέλου Γαβριήλ, ξεχωρίζοντάς το πρόσωπό της ως ευλογημένο ανάμεσα στις γυναίκες· «και εισελθων ο αγγελος προς αυτην ειπεν· χαιρε, κεχαριτωμενη, ο Κυριος μετα σου, ευλογημενη συ εν γυναιξι» (Λουκάς, α 28). Και όχι μόνο αυτό, αλλά στην συνέχεια της λέει ότι βρήκε χάρη από τον Θεό. Και γνωρίζουμε σε ποιους δίνει χάρη ο Θεός και σε ποιους αντιτάσσεται. Και αφού της εξηγεί ο Γαβριήλ ότι θα κυοφορήσει τον Λόγο του Θεού δια Αγίου Πνεύματος, εκείνη δίνει την συγκατάθεσή της· «ιδου η δουλη Κυριου γενοιτο μοι κατα το ρημα σου» (Λουκάς, α 38).  Ο άγιος Κύριλλος Ιερσολύμων (313- 387 μ Χ), αναφέρει τα εξής · « Το Άγιο Πνεύμα είναι που ήλθε στην αγία Παρθένο Μαρία. Διότι, επειδή Εκείνος που θα γεννιόταν ήταν ο Χριστός ο Μονογενής, την επισκίασε δύναμη από τον Ύψιστο, και το Πνεύμα το Άγιο, που ήλθε  σ’ Αυτήν την εξαγίασε, για να μπορέσει να δεχτεί Αυτόν, μέσω του οποίου δημιουργήθηκαν τα πάντα» (Κατήχηση 17^η , 6).

Η Γραφή σημειώνει ότι αφού γέμισε με Πνεύμα Άγιο η Ελισάβετ, την αποκάλεσε «η μητηρ του Κυριου μου»(Λουκάς, α 43). Η ίδια η Παρθένος Μαρία μεγαλύνει τον Κύριο διότι επέβλεψε στην ταπείνωσή της και αναφέρει«ιδου γαρ απο του νυν μακαριουσιν με πασαι αι γενεαι»(Λουκάς, α 48). Θα την μακαρίζουν όλες οι γενεές από τότε και συνεχώς, για την μεγάλη τιμή που δέχτηκε να γεννήσει τον προαιώνιο Λόγο του Θεού. Που σημαίνει ότι η προσφορά της στην Σωτηρία του ανθρώπου ήταν τεράστιας σημασίας, όχι με την έννοια ότι η ίδια σώζει άμεσα, αλλά ότι με την συγκατάθεσή της γίνεται το μέσον για να έρθει η Σωτηρία στην ανθρωπότητα, που είναι ο Χριστός. Κατά τον άγιο Ειρηναίο της Λυών (δεύτερος αιώνας μετά Χριστόν), «Η Μαρία υπακούσασα έγινε αιτία σωτηρίας για ολόκληρη την ανθρωπότητα» (Βλέπε Πατρολογία Στ. Παπαδόπουλου, Ά τόμος, σελ. 298). Ο μακαριστός π Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, παρατηρεί όμορφα· «Η ανθρωπότης δίδει στο πρόσωπο της Παρθένου την αγνότερη προσφορά της στον Θεό και ο Θεός τη δέχεται και την κάνει δοχείο, τόπο της γέννησής Του, μητέρα του ανθρώπινου γένους και ολόκληρου του κόσμου. Αυτό σημαίνει ο λόγος του Κυρίου στον αγαπημένο Του μαθητή, Ιδού η μήτηρ σου (Ιωάννης, ιθ 27) [Η Ορθοδοξία μας, σελ. 200]. Οποιαδήποτε τιμή και αν δώσουμε στην Παρθένο Μαρία, δεν θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν που της έδωσε ο ίδιος ο Θεός.

Ο Θεός θέλει την τιμή των αγίων Του. Με εγκώμια που θα εκτείνονται στους αιώνες. «Μνήμη δικαίων μετ’ εγκωμίων» (Παροιμίες Ι 7). Και  «Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται ο δίκαιος» (Ψαλμός ΡΙΒ 6). Ο ίδιος ο Θεός λέει«τους δοξαζοντας με δοξασω» (Α Σαμουήλ, β 30). Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει και το «Τιμή γαρ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». (Λόγος εις Μάρτυρας). 

Όσοι αρνούνται την θεάρεστη τιμή των αγίων που πρώτος τίμησε και δόξασε ο Θεός, φέρουν περιστατικά για να αφαιρέσουν αυτήν την τιμή, διαστρέφοντας τα σαφέστατα λόγια της Αγίας Γραφής.

Αναφέρουν το περιστατικό όπου ενώ Εκείνος κήρυττε, η μητέρα του και οι αδελφοί Του τον ζητούσαν έξω. Του είπαν· «Ιδού, η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου έξω σε ζητούσι». Τότε ο Κύριος είπε· «Τις είναι η μήτηρ μου ή οι αδελφοί μου; και περιβλέψας κύκλω προς τους καθημένους περί αυτόν, λέγει, Ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου διότι όστις κάμει το θέλημα του Θεού, ούτος είναι αδελφός μου, και αδελφή μου, και μήτηρ»(Μαρκ.γ:31-33). Ο μακαριστός π Αλεβιζόπουλος εξηγεί για το συγκεκριμένο περιστατικό· «Μερικές φορές ο Χριστός, όταν μιλούσε για τον εαυτό Του ή γενικότερα, προσάρμοζε τους λόγους Του στην αντίληψη των ακροατών Του με σκοπό να τους κηρύξει βαθιές διδασκαλίες. Έτσι απάντησε στους Ιουδαίους που έθεταν την σαρκική συγγένεια πάνω από την πνευματική» (Η Ορθοδοξία μας, σελ. 206). Πέρα από αυτήν παρατήρηση, μπορούμε να ισχυριστούμε και το εξής απλό. Η κατά σάρκα μητέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, ήταν και κατά σάρκα συγγενής με τον Ιησού, εφόσον κυοφορήθηκε στην κοιλιά της, είναι όμως και πνευματική Του συγγενής, εφόσον και εκείνη έκανε το θέλημα του Θεού στην ζωή της. Επομένως, η προσπάθεια από πλευράς των αιρετικών να μειώσουν το πρόσωπο της Θεοτόκου, δεν είναι μόνο ασέβεια, αλλά και διαστροφή των λόγων του Ευαγγελίου.

Χρησιμοποιούν επίσης και μια άλλη περίπτωση , κατά την οποία κάποια γυναίκα φώναξε «Μακαρία η κοιλία ήτις σε εβάστασε, και οι μαστοί τους οποίους εθήλασας», και ο Κύριος απάντησε «Μακάριοι μάλλον οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλλάττοντες αυτόν» (Λουκάς, ια 28). Σε αυτό το σημείο, οφείλουμε να δούμε την φράση αυτή στο αρχαίο κείμενο. Στο αρχαίο γράφει «μενουνγε μακαριοι οι ακουοντες τον λογον του Θεου και φυλασσοντες αυτόν». Ο π Αλεβιζόπουλος παρατηρεί· «Η λέξη ‘’μενουνγε’’ δε σημαίνει ‘’μάλλον’’, αλλά βεβαίως, αληθινά, πράγματι (Ρωμαίους, ι 18, Λουκάς, β 51) [Η Ορθοδοξία μας, σελ. 206].  Η κριτική έκδοση του κείμενου της Καινής Διαθήκης των Nestle – Aland αναφέρει «αὐτός δὲ εἶπεν· μενοῦν μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦθεοῦ καί φυλάσσοντες» (Λουκ. 11, 28). Στο κείμενό τους υπάρχει πάνω από την λέξη "μενοῦν" ένα σύμβολο που παραπέμπει σε υποσημείωση. Η λέξη αυτή μπορεί να αντικατασταθεί διότι κάτι τέτοιο επιτάσσει η διαφορετική γραφή της λέξης που υπάρχει σε άλλες έγκυρες πηγές. Ως εναλλακτική λέξη, οι συγκεκριμένοι κριτικοί του κειμένου, έχουν την λέξη ‘’μενουνγε’’. Στο υπόμνημα του Π. Τρεμπέλα διαβάζουμε στον  Γ  Τόμο στο Ευαγγέλιο του Λουκά, σελ. 351  ότι  και τα δύο σημαίνουν το ίδιο πράγμα!! Και μάλιστα, ότι ο Κύριος δεν αρνείται τον μακαρισμό της γυναίκας προς την Παναγία, αλλά δείχνει ότι ο μακαρισμός ισχύει και θα ισχύει όσο ο άνθρωπος θα είναι στο θέλημά Του, χωρίς να μακαρίζει περισσότερο τους άλλους από ότι την Μαρία.  Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας δίνει την εξής ερμηνεία «Αυτός δε μακαρίζει τους φυλάσσοντας τον Λόγο του Θεού, ουκ εκβαλλών του μακαρισμού την Μητέρα αυτού, άπαγε, αλλά δεικνύων, ότι ουδέν ουδέ εκείνη ωφεληθήσεται από του τεκείν αυτόν και θηλάσαι, ει μη και την άλλην άπασαν αρετήν έχοι.»(Ερμηνεία εις το κατά Λουκάν ευαγγέλιον). Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ανάμεσα στα άλλα , ερμηνεύει ως εξής· «Η απάντησις δεν εδόθη προς απώθησιν της μητρός Του, αλλά προς απόδειξιν ότι ουδόλως θα ωφελεί αυτήν η γέννησις, αν δεν ήτο ευσεβής και πιστή»(Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην, ομιλία 21^η , 3).

 Ένα ακόμα περιστατικό, είναι η έλλειψη οίνου στον γάμο της Κανά. Εκεί, η Παρθένος Μαρία, αναφέρει στον Ιησού το πρόβλημα, και Εκείνος της λέει «Τι είναι μεταξύ εμού και σού γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου». Την αποκαλεί ‘’γύναι’’. Ο ιερός Χρυσόστομος εξηγεί· «Διότι ποτέ δεν είχε περί αυτού την γνώμη που έπρεπεν, αλλ’ επειδή τον εγέννησεν, είχε την αξίωσιν, κατά την συνήθειαν των άλλων μητέρων, να προστάζει εις αυτόν τα πάντα, ενώ έπρεπε να τον προσκυνεί και να τον σέβεται ως Κύριον. Δι’ αυτό λοιπόν τότε απάντησε κατ’  αυτόν τον τρόπον»(Υπόμνημα εις το ευαγγέλιο του Ιωάννη, Ομιλία 21^η , 2). Με άλλα λόγια, της μιλάει ως Θεός και όχι ως άνθρωπος. Δεν απευθύνεται προς αυτήν ως άνθρωπος Ιησούς Χριστός, αλλά ως θεός. Ο Χρυσόστομος όμως, δεν αναφέρει ότι ο Χριστός δεν την τιμάει, όπως θα σκεφτούν οι αιρετικοί. Αναφέρεται στο συγκεκριμένο περιστατικό. Αν διαβάσετε όλη την ομιλία, ο Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι ένας ακόμη λόγος, είναι ότι ο Κύριος ήθελε να του ζητήσουν βοήθεια εκείνοι που είχαν το πρόβλημα και όχι η μητέρα Του, για να μην φανεί το θαύμα ύποπτο. Ο ίδιος ο Κύριος τίμησε την μητέρα του. Ο Χρυσόστομος ερμηνεύει·«Διότι αυτός εφρόντιζε και δια την σωτηρίαν της ψυχής και δια την ευεργεσία πολλών, δια την οποία και εσαρκώθει. Επομένως τα λόγια αυτά δεν σημαίνουν αυθάδειαν προς την μητέρα, αλλά μεγάλην οικονομίαν, η οποία και εκείνη εδίδασκε και τα θαύματα προέβλεπε να γίνονται με την αρμόζουσαν αξίαν. Αλλ’ ότι αυτήν ετίμα πολύ, εκτός από τα άλλα και αυτό που φαίνεται, ότι ελέχθη επιτιμητικώς, είναι πάρα πολύ αρκετόν δια να το αποδείξει» (Ομιλία 21^η , 3).  Από την συνέχεια της ευαγγελικής αφήγησης, βλέπουμε ότι τελικά ο Κύριος κάνει το θαύμα, ενώ είχε αναφέρει ότι ακόμα δεν είχε έρθει η ώρα Του. « Προσέτι έκαμεν αυτόδια να τιμήσει την μητέρα του, δια να μην φανεί ότι αντιλέγει εις αυτήν συνεχώς, δια να μη αποκτήσει φήμην αδυναμίας, δι ανα μη προσβάλει αυτήν που τον εγέννησεν ενώπιον τόσων ανθρώπων»(Ομιλία, 22^η 1).  

Για να προσγειώσουμε τους αντιφρονούντας στην πραγματικότητα, αναφέρουμε τι πιστεύει η Ορθοδοξία για την λατρεία του Θεού και την τιμή των αγίων, όχι με αυθαίρετες απόψεις, αλλά από επίσημο κείμενό της.

«Τον μεν (Χριστό) ως Θεόν και Δεσπότην, τους δε (αγίους) δια τον κοινόν Δεσπότην, ως Αυτού γνησίους θεράποντας τιμώντες και σέβοντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες» (Συνοδικό Ορθοδοξίας της Ζ Οικ. Συνόδου).

Ένα μικρό αφιέρωμα στην εορτή της Συλλήψεως της Αγ.Άννης

web statistics

Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι - συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας. Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτόςτης καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού <1>. Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

Παρότι εγεννήθη από θεία επέμβαση, η Παναγία προήλθε από σύλληψη μέσω συνευρέσεως ανδρός και γυναικός κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης μας, της πεπτωκυίας και δέσμιας της φθοράς και του θανάτου μετά το προπατορικό αμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16) <2>. Σκεύος εκλογής, τίμιος Ναός που προετοίμασε ο Θεός πρό των αιώνων, η Θεοτόκος είναι η πλέον αγνή και τέλεια αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκεται εκτός της κοινής κληρονομίας και των συνεπειών του αμαρτήματος των πρωτοπλάστων. Ακριβώς όπως έπρεπε, για να μας λυτρώσει ο Χριστός από το κράτος του θανάτου δια του εκουσίου Σταυρικού Του θανάτου (βλ. Εβρ. 2,14), να γίνει ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού όμοιος με τον άνθρωπο στα πάντα πλην της αμαρτίας, εξίσου απαραίτητο ήταν η Μητέρα Του, στα σπλάγχνα της οποίας ο Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, να είναι σε κάθε τι όμοια με εμάς, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο, μή τυχόν και θεωρηθεί ότι η Λύτρωση και η Σωτηρία δεν μας αφορούν απολύτως και εξ ολοκλήρου, εμάς του απογόνους του Αδάμ. Η Θεοτόκος εξελέγη μεταξύ των γυναικών όχι τυχαίω τω τρόπω, αλλά γιατί ο Θεός είχε προβλέψει προαιωνίως ότι θα ήταν σε θέση να διαφυλάξει τελείως την αγνότητά της ώστε να Τον δεχθεί μέσα της. Και ενώ συνελήφθη και γεννήθηκε όπως όλοι μας, αξιώθηκε να καταστεί κατά σάρκα Μητέρα του Υιού του Θεού και κατά πνεύμα μητέρα όλων μας. Γλυκύτατη και φιλεύσπλαγχνος, είναι σε θέση να μεσιτεύει υπέρ ημών ενώπιον του Υιού της, ώστε να μας χαρίσει Εκείνος το μέγα έλεος.
Ακριβώς όπως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο καρπός της παρθενίας της, η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν καρπός της σωφροσύνης του Ιωακείμ και της Άννας. Ακολουθώντας αυτήν την οδό της αγνότητος και εμείς, μοναχοί και σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα μας ο Σωτήρας Χριστός.
ΠΗΓΗ 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ



Πώς καθιερώθηκε η εορτή.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Γ.Φίλια”Τὰ αἴτια καὶ οι χρονικοὶ παράμετροι τοῦ ἡμερολογιακοῦ καθορισμοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ διερευνηθοῦν πλήρως. Θὰ ἀναμείνουμε, μᾶλλον, τὰ δεδομένα καθορισμοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου), ἐκ τῆς ὁποίας προφανῶς καθορίστηκε ἡ κατὰ ἐννέα μῆνες ἐνωρίτερον (περίοδος κυήσεως) ἡμερομηνία τῆς 9ης Δεκεμβρίου. Οἱ πρῶτες μαρτυρίες τελέσεως τῆς ἑορτῆς τῆς Συλλήψεως ἀνάγονται στὰ τέλη τοῦ 7ου- ἀρχὲς τοῦ 8ου αἰ.. Ἔκτοτε, ἡ ἑορτὴ διαδόθηκε εὐρύτατα, μὲ ἀποκορύφωμα τὸ 12ο αἰ., ὅταν ἐπὶ αὐτοκράτορος Μανουὴλ Κομνηνοῦ ἔλαβε ἐπίσημο κρατικὸ χαρακτήρα.
Ποιοί Εκκλησιαστικοί συγγραφείς ασχολήθηκαν με την εορτή.
Τὸ ἀρχαιότερο ἐγκώμιο τῆς ἑορτῆς εἶναι “ὁ Λόγος εἰς τὴν Σύλληψιν τῆς Ἁγίας Ἄννης” τοῦ Ἰωάννου μοναχοῦ καὶ πρεσβυτέρου Εὐβοίας (8ος αἰ.)(. Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐξιστοροῦνται τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀτεκνία τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννας, μὲ τὴν ἀπόρριψη τῶν δύο ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸ περιβάλλον τους λόγῳ τῆς ἀτεκνίας τους, μὲ τὴ θερμὴ προσευχὴ τοῦ καθενὸς σὲ διαφορετικὸ τόπο, καθὼς καὶ μὲ τὴν πληροφόρηση τοῦ Θεοῦ ὅτι ἡ προσευχή τους εἰσακούστηκε. Ἡ ἐγκωμιαστικὴ Ὁμιλία ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ἐπισήμανση τοῦ Πρωτευαγγελίου τοῦ Ἰακώβου, ὅτι μετὰ τὴν ἐξαγγελία τοῦ Θεοῦ ἡ Ἄννα συνέλαβε τη Θεοτόκο διὰ τῆς φυσιολογικῆς βιολογικῆς ὁδοῦ.

Παρόμοιες πληροφορίες παρέχει στοὺς Λόγους του περὶ τῆς ἑορτῆς τῆς Συλλήψεως ὁ Γεώργιος Νικομηδείας (†860), καθὼς καὶ ὁ Ἰάκωβος Μοναχὸς (†1099). Τὰ γεγονότα περὶ τῆς Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου ἐμπλουτίζει ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος (†1015), ὁ ὁποῖος ὅμως παραθέτει ἐλεγχόμενες πληροφορίες (ὅπως τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ὀνοματοδοσία τῆς Θεοτόκου κατὰ τὴν ἐξαγγελία τῆς Συλλήψεως).
Ὁ Εὐθύμιος Κωνσταντινουπόλεως (†917) ἀποκαλεῖ τὴν ἑορτὴ τῆς Συλλήψεως ὡς «πρώτη ἀπ᾿ὅλες τὶς ὑπόλοιπες», ὡς «πρόξενο τῆς σωτηρίας» μας καὶ ὡς «πάταξη» τοῦ «ὄφεως», ὑπὸ τὴν ἔννοια τῆς ἀναιρέσεως τῶν ἐπιπτώσεων τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὁ ἴδιος ἀναφέρεται στὸν ἐπὶ τῆς ἐποχῆς του ἑορτασμὸ τῆς Συλλήψεως, μαρτυρώντας περὶ «χαριστηρίων φωνῶν» οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ «κατώδυνες καὶ πνευματοφόρες ψυχὲς».
Εορτολογικό περιεχόμενο της εορτής-Συναξάριο.

Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι – συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας. Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτός της καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού <1>. Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

Παρότι εγεννήθη από θεία επέμβαση, η Παναγία προήλθε από σύλληψη μέσω συνευρέσεως ανδρός και γυναικός κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης μας, της πεπτωκυίας και δέσμιας της φθοράς και του θανάτου μετά το προπατορικό αμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16). Σκεύος εκλογής, τίμιος Ναός που προετοίμασε ο Θεός πρό των αιώνων, η Θεοτόκος είναι η πλέον αγνή και τέλεια αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκεται εκτός της κοινής κληρονομίας και των συνεπειών του αμαρτήματος των πρωτοπλάστων. Ακριβώς όπως έπρεπε, για να μας λυτρώσει ο Χριστός από το κράτος του θανάτου δια του εκουσίου Σταυρικού Του θανάτου (βλ. Εβρ. 2,14), να γίνει ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού όμοιος με τον άνθρωπο στα πάντα πλην της αμαρτίας, εξίσου απαραίτητο ήταν η Μητέρα Του, στα σπλάγχνα της οποίας ο Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, να είναι σε κάθε τι όμοια με εμάς, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο, μή τυχόν και θεωρηθεί ότι η Λύτρωση και η Σωτηρία δεν μας αφορούν απολύτως και εξ ολοκλήρου, εμάς του απογόνους του Αδάμ. Η Θεοτόκος εξελέγη μεταξύ των γυναικών όχι τυχαίω τω τρόπω, αλλά γιατί ο Θεός είχε προβλέψει προαιωνίως ότι θα ήταν σε θέση να διαφυλάξει τελείως την αγνότητά της ώστε να Τον δεχθεί μέσα της . Και ενώ συνελήφθη και γεννήθηκε όπως όλοι μας, αξιώθηκε να καταστεί κατά σάρκα Μητέρα του Υιού του Θεού και κατά πνεύμα μητέρα όλων μας. Γλυκύτατη και φιλεύσπλαγχνος, είναι σε θέση να μεσιτεύει υπέρ ημών ενώπιον του Υιού της, ώστε να μας χαρίσει Εκείνος το μέγα έλεος.

Ακριβώς όπως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο καρπός της παρθενίας της, η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν καρπός της σωφροσύνης του Ιωακείμ και της Άννας. Ακολουθώντας αυτήν την οδό της αγνότητος και εμείς, μοναχοί και σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα μας ο Σωτήρας Χριστός.
Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τέταρτος – Δεκέμβριος, σ. 93-95)-Βιβλίο-Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ.
επιμέλεια πρωτ.Δημήτριος Αθανασίου
ΠΗΓΗ

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ

web statistics

Σήμερα, 9 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει τη σύλληψη της Αγίας Άννης, μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Κύριος μας, προετοιμάζοντας την επίγεια κατοικία Του, έστειλε άγγελο στο ταπεινό ζεύγος Ιωακείμ και Άννα για να προμηνύσει τη γέννηση της Αγίας Παρθένου. Η Παρθένος Μαρία γεννήθηκε με θαυματουργό τρόπο, σύμφωνα με τις χριστιανικές παραδόσεις και με τον τρόπο αυτό ο Θεός χάρισε στον Ιωακείμ και στην Άννα την Υπεραγία Θεοτόκο, μέσω της οποίας έμελλε να αποκτήσει σάρκα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Η Άννα ήταν στείρα και τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγός της ήταν προχωρημένης ηλικίας. Για το λόγο αυτό ένιωθαν ντροπή και λύπη (όνειδος) και ποτέ δεν έπαψαν να προσεύχονται στο Θεό να τους χαρίσει τέκνο με την υπόσχεση ότι, αν γίνει αυτό, το παιδί που θα γεννηθεί θα το προσφέρουν δώρο στο Θεό. Επίσης εκείνη την εποχή αυτοί που δεν είχαν παιδί, θεωρούνταν οτι ήταν τιμωρημένοι απο τον Θεό και αυτό έκανε την στεναχώρια τους ακόμα μεγαλύτερη.
Το α' στιχηρό του εσπερινού μας δίνει και το περιεχόμενο της προσευχής της Άννας, που τη σκέπαζε η θεία χάρη:
«Άννα, η θεία χάρις ποτέ, προσευχομένη υπέρ τέκνου εβόησε τω πάντων Θεώ και κτίστη, Αδωναϊ Σαβαώθ (=Κύριε των δυνάμεων), το της απαιδίας οίδας όνειδος, αυτός την οδύνην μου της καρδίας διάλυσον και τους της μήτρας καταρράκτας διάνοιξον και την άκαρπον καρποφόρον ανάδειξον, όπως το γεννησόμενον δοτόν σοι προσάξωμεν (=θα το προσφέρουμε ως δώρο σε σένα), επευλογούντες, υμνούντες και ομοφρόνως δοξάζοντες την σην ευσπλαχνίαν, δι' ης δίδοται τω κόσμω το μέγα έλεος».Ο Θεός άκουσε την προσευχή τους και έστειλε μήνυμα με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, την ημέρα που ο Ιωακείμ ανέβηκε στο βουνό και η Άννα ήταν στο περιβόλι. Σύμφωνα με το Πρωτευαγγέλιο ενώ κάποτε προσευχόταν και παρακαλούσε το Θεό η συνετή και φρόνιμη Άννα άκουσε τη φωνή ενός αγγέλου, που τη διαβεβαίωνε πως το αίτημά της ικανοποιήθηκε από το Θεό. Της έλεγε δηλαδή καθαρά ο ασώματος άγγελος: η παράκλησή σου έφτασε στον Κύριο, γι'αυτό να μην είσαι σκυθρωπή μήτε να χύνεις δάκρυα. Θα γίνεις γόνιμη και καρπερή σαν την ελιά και θα βλαστήσεις ένα ωραίο κλαδί, την Παρθένο, κι αυτή θα ανθήσει ένα πανέμορφο άνθος, το σαρκωμένο Χριστό, που δωρίζει στον κόσμο το άπειρο του έλεος.Την άλλη μέρα ο Ιωακείμ και η Άννα πρόσφεραν ευχαριστήρια δώρα στο Θεό. Έτσι με τους νόμους της φύσεως και με το μήνυμα και την υπόσχεση του Θεού αξιώθηκε η Άννα να συλλάβει και να γεννήσει ύστερα από εννέα μήνες τη Θεοτόκο Μαρία.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'.
Σήμερον της ατεκνίας δεσμά διαλύονται του Ιωακείμ γαρ και της Άννας, εισακούων Θεός, παρ' ελπίδα τεκείν αυτούς, σαφώς υπισχνείται Θεόπαιδα, εξ ης αυτός ετέχθη ο απερίγραπτος, βροτός γεγονώς, δι' Αγγέλου κελεύσας βοήσαι αυτή, χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου.


Κοντάκιον. Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον.
Εορτάζει σήμερον, η οικουμένη, την της Άννης σύλληψιν, γεγενημένην εν Θεώ, και γάρ αυτή απεκύησε, την υπέρ λόγον, τον Λόγον κυήσασαν.

Η επιστροφή της Αγίας Ζ'ωνης-26-11-2011

web statistics

Θαύματα και εμφανίσεις της Παναγίας σε Αγιορείτες μοναχούς

web statistics

Οι Ζωγραφίτες Οσιομάρτυρες

Επειδή το Άγιο Όρος αποτελούσε το στήριγμα της Ορθοδοξίας στην Ανατολή οι Λατίνοι ήθελαν να το καταστρέψουν και να ιδρύσει ο πάπας την εξουσία του. Μπήκαν λοιπόν το 1280, για το σκοπό αυτό στο Όρος. Μερικοί υπέκυψαν. Οι περισσότεροι όμως αρνήθηκαν την εξουσία του Πάπα. Τελευταία μονή ήταν η Μ.Ζωγράφου. Εκεί ασκήτευσε ένας μοναχός που μια μέρα ενώ διάβαζε τους χαιρετισμούς μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, ακούει μια φωνή να του λέει ¨Χαίρε κι εσύ, γέρον του Θεού¨. Ο γέροντας τρόμαξε. Η φωνή συνέχισε ¨μη φοβάσαι, μόνο πήγαινε πες στον ηγούμενο και στους άλλους μοναχούς, ότι οι εχθροί μας πλησιάζουν. Όποιος είναι ασθενής στο φρόνημα να πάει να κρυφτεί. Όποιος επεθυμεί μαρτυρικό στεφάνι να μείνει στο μοναστήρι¨. Καθώς πήγαινε είδε στη πόρτα την εικόνα της Παναγίας, την ασπάστηκε την πήρε μαζί του και πήγε στον ηγούμενο στον οποίο είπε ότι είχε συμβεί. Κάποιοι κρύφτηκαν ενώ 26 μοναχοί μαζί με τον ηγούμενο περίμεναν τον εχθρόκαι τα μαρτυρικά στεφάνια.

Η Παναγία σαν μάνα φροντίζει τους μοναχούς

Στην ιερά μονή του Αγίου Παύλου, ζούσε ο γερο-Θωμάς. Ήταν βοηθός του γερο-Γρηγόρη, που ήταν ζυμωτής και φούρναρης. Όταν ο γερο-Γρηγόρης απουσίασε για 2 μέρες, ο γερο-Θωμάς έπρεπε να ζυμώσει ψωμί για 60 μοναχούς και 20 προσκυνητές. Επειδή όμως δεν ήξερε από που να αρχίσει το ζύμωμα, άρχισε να προσεύχεται στη Παναγία και ενώ ετοιμαζόταν να βάλει νερό και αλεύρι, είδε μια μαυροφόρα που πήρε στα χέρια της το προζύμι και σε δύο ώρες ετοίμασε το ζυμάρι και έπλασε τα ψωμιά. Ο γερο- Θωμάς παρακολουθούσε σαν υπνοτισμένος και μετά κατάλαβε πως η μαυροφορεμένη γυναίκα ήταν η Παναγία. Όταν μοίρασε τα ψωμιά οι μοναχοί τον ρώτησαν πως τα έφτιαξε τόσο γρήγορα και τόσο ωραία. Με αυτό το τρόπο φανέρωσε στους μοναχούς η Κυρία Θεοτόκος ότι φροντίζει γι΄ αυτούς σαν μητέρα για τα παιδιά της.

Το όραμα του ησυχαστού

Ένας μοναχός διηγείται το όραμά του. Όταν προσευχόταν είδε πλήθος δαιμόνων, να ορμούν πάνω του με μανία. Φοβισμένος πήγε στην εκκλησία και είδε τον Κύριο και τη Θεοτόκο σαν ζωντανούς και με βασιλική δόξα. Το πρόσωπο του Κυρίου έλαμπε πιο δυνατά από τον ήλιο, γι΄ αυτό ο μοναχός δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξει. Πλησίασε την εικόνα της Παναγίας, προσκύνησε, την κοίταξε στο πρόσωπο και Την ρώτησε ¨Πώς θα γλιτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;¨ Η Παναγία αποκρίθηκε ¨με το όνομα του Υιού μου και το δικό μου¨. Ο μοναχός υποκλίθηκε και φώναξε ¨Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ Θεού, ελέησον με. Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία¨. Και οι δαίμονες εξαφανίστηκαν.

Θείες παρηγορίες

Η ασκητική ζωή του γέροντος Ιωσήφ, φάνηκε ξεχωριστή από το ξεκίνημα της. Αυτό φαίνεται στα ακόλουθα περιστατικά :

Τον καιρό που ασκήτευε στη Βίλγα, δοκίμασε ένα δυνατό πειρασμό. Κατέφυγε με προσευχή και με παράπονο στο Θεό και τη Θεοτόκο. Καθώς ήταν στραμμένος στον Άθωνα, είδε μια φωτεινή ακτίνα να σχηματίζει κάτι σαν ουράνιο τόξο, να ακουμπά πάνω του. Αμέσως ένοιωσε αλλοίωση, κι άρχισε να λέει την ευχή ρυθμικά και αβίαστα. Ήταν πλημμυρισμένος από φως και χαρά.

Άλλη φορά, ενώ δοκίμαζε έναν άλλο πειρασμό, ένοιωσε την καρδιά του να πλημμυρίζει από θεική αγάπη. Όπως περπατούσε άκουσε ομιλίες. Γύρισε και είδε ένα στρατηγό να του λέει ¨καλώς ήρθες, πέρασε να προσκυνήσεις¨. Πήγαν σ΄ ένα ωραίο ναό και στάθηκαν στην εικόνα της Παναγίας και ο οδηγός είπε ¨Δέσποινα, δείξε τη δόξα σου στο δούλο σου, για να μη καταποντιστεί από την λύπη¨. Τότε η Παναγία ζωντάνεψε και είπε στον στρατηγό ¨πάρε τον στον τόπο του να αγωνίζεται και να έχει την ελπίδα του σ΄ εμένα¨. Για ένα διάστημα ησύχασε. Κάποτε που πλήθηναν οι πειρασμοί, μπήκε σ΄ ένα εκκλησάκι και στάθηκε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας κι Εκείνη ξαναζωντάνεψε και του είπε ¨δε σου είπα να έχεις τις ελπίδες σ΄ εμένα; Γιατί αποθαρρύνεσαι; ¨ Ύστερα το Θέιο Βρέφος τον χαΐδεψε 3 φορές στο μέτωπο και επέστρεψαν στην εικόνα. Ο γερο- Ιωσήφ φιλούσε με πόθο το μέρος που στάθηκε η Παντάνασσα το οποίο ευωδίαζε για πολύ καιρό.

Ποιος ξέρει ακόμη πόσα θαύματα γίνονται σε μας ή σε άλλους αδελφούς μας, χωρίς καν να τα υποπτευόμαστε; Αυτά είναι τα μυστικά, τα αόρατα θαύματα, που γίνονται κάθε τόσο, ως ευεργετικές ενέργειες της Παναγίας και των Αγίων, που μας λυτρώνουν από χιλιάδες κινδύνους και βλαβερές επιβουλές των εχθρών μας, ορατών και αοράτων, είτε γιατί προσευχηθήκαμε ή προσευχόμαστε, είτε για κάτι που κάναμε καλά, είτε γιατί άλλοι προσεύχονται για μας, είτε τέλος γιατί ο Θεός περιμένει τη μετάνοιά μας. Ας την ευχαριστούμε αδιαλείπτως κι ας την παρακαλούμε ν’ ανοίξει της ψυχής μας τα μάτια να δούμε τα θαυμάσιά Της που τελούνται μυστικά και αδιόρατα σε όλους όσους τιμούν την αγαθότητά Της.